Nog steeds op die korte wandeling van Stadsherstel liep ik verder en kwam terecht in de Bergstraat. Die loopt vanaf het Singel naar de volgende gracht, de Herengracht.
Ik was daar eerder die middag ook al geweest en had al foto's van twee gevelstenen in die straat gemaakt.
De brandspuit, uitgevonden door Jan van der Heijden, omdat hier ooit de brandweer zat en een korenmaat, mét strijkstok , omdat hier ooit een korenmeter woonde.
Maar er was meer.
Dit was ooit de tweede rosse buurt van Amsterdam en pas toen de laatste eigenaar van een aantal bordeelpanden die verkocht aan de gemeente, werd de straat opgeknapt.
Er was toen, in 2017, een burgerinitiatief om de omslag in de straat te markeren.
Dat werd een beeld aan de muur, getiteld 'De Naaister'.
Dat vond ik grappig.
De maakster van het beeld heet Caroline Kampfraath en toen zij het in 2017, na al die veranderingen dus, maakte, woonde ze zelf al meer dan dertig jaar in de straat.
'Het beeld staat', zegt Stadsherstel 'voor de ruigte van de Bergstraat en de ambachten die er werden uitgevoerd'.
Van oudsher, las ik, werden hier, naast die prostitutie, allerlei ambachten uitgevoerd.
De ambachten met de tijd mee steeds veranderend.
Eind 19e eeuw waren het vooral naaiateliers waar ateliermeisjes naaiden voor grote zaken als de Bijenkorf, Gerzon, de Bonneterrie en C&A.
Dat wekte mijn interesse, want mijn schoonmoeder werkte voor haar huwelijk in een naaiatelier. Van C&A. Ik weet dat ze moest stoppen met werken toen ze trouwde en dat is helaas ook zowat het enige dat ik weet.
Daar heb je het weer: ik heb veel en veel te weinig gevraagd vroeger. Niet aan mijn eigen moeder en niet aan mijn schoonmoeder. Daar heb ik echt spijt van.
Ik kan heus wel wat te weten komen, ik kan bijlezen en dat deed ik ook. Ik las over die ateliermeisjes een en ander, hier, klik.
Wat een verhaal, wat een toestanden.
Maar het zou zoveel mooier zijn geweest om die verhalen te hebben gehoord in een persoonlijk gesprek.
18 opmerkingen:
Ja, dat herken ik. Wat had je graag het verhaal van je schoonmoeder gehoord.
Ik loop daar ook regelmatig tegenaan. Het beeld is prachtig en idd echt ruig. Het linkje klik ik straks nog even.
Mijn ervaring is dat ik bij vragen vaak een ontwijkend antwoord kreeg en ook niet veel verder kwam. Maar het is mooi om alsnog achter die oude verhalen te komen!
Jammer he. We zouden ook wel veel meer hebben moeten vragen over toen.
Ik denk dat iedereen dat wel heeft. Mijn vader heeft gevochten in Indonesië, is daar gewond geraakt en als invalide met een been minder teruggekomen. Hij heeft nooit verteld wat daar allemaal heeft plaats gevonden, die periode was voor hem onbespreekbaar.
Wat jammer,dat je niet meer vroeg aan je moeder. Als kind al vroeg ik mijn moeder naar haar jeugd. Later naar andere zaken. Nu mis ik,dat ik haar weinig naar haar beleven van de dingen gevraagd heb.
Quite a place you visited! In my family questions were not welcomed - after all it was tough times they had to live through. Most I found out by "accident".
Gelukkig heb ik wel veel verhalen van mijn ouders gehoord, maar echt boeiend werd het pas toen ik voor mijn moeder mantelzorgde en er veel herinneringen van vroeger werden opgehaald. In de jaren 50 maakte mijn moeder als thuiswerker verpleegsters uniformen, die ze als ze af waren op de fiets van Aalsmeer naar Amsterdam bracht. Na controle en goedkeuring kreeg ze dan voorgeknipte stoffen mee om weer nieuwe te maken.
mogge Bertiebo
denk dat velen dat hebben , hadden we het maar gevraagd , maar bij lange na werd niet altijd alles verteld
geniet de dag
Heel herkenbaar, mijn moeder was nog maar drie of vier toen haar moeder overleed, maar heb helaas nooit verder gevraagd en ze heeft ook nooit veel verteld over haar jeugd.
Ha Bertiebo,
Ja... wat jammer, dat wij vroeger niks gevraagd hebben.
Ik weet zeker dat mijn moeder en mijn schoonmoeder veel te vertellen hadde en toch deden ze het niet.
Dit is een mooi eerbetoon voor de naaisters van toen.
Dagdag!
Gelukkig heb ik wel veel van mijn ouders gehoord. En de enige bewegende beelden die ik heb zijn wel erg triest. Zij waren op 7 mei 1945 op de Dam waar de schietpartij plaatsvond, daarop zijn ze heel goed te zien te midden van de mensen die alle kanten op liepen.
Wat een indrukwekkend maar ook huiveringwekkend verhaal las ik bij de link.
Wat een leuke verslagen van je wandeling. Mijn moeder werkte ook in een naaiatelier, ik heb er een foto van. Maar nooit kunnen achterhalen hoe of wat. Jammer hè.
dat hoor je toch veel mensen van onze leeftijd zeggen: had ik maar meer gevraagd, maar de tijd was toen anders : je durfde vaak niet verder te vragen omdat je niet wist of de ouderen dat wel prettig vonden! nu is het makkelijker om dingen te vragen , maar helaas die kans krijgen we niet meer! ik betreur het ook zeer dat ik mijn ouders niet meer heb gevraagd.
Ik vind die gevelstenen erg mooi. Naar het beeldje moest ik tig keer kijken voordat ik er iets in zag.
Ik las de link. Poeha. Dan hebben wij het zoveel beter. Ik heb vroeger ook veel kleding zelf gemaakt. Voor de kinderen en mezelf. Qua kleding was dat wel beter voor het milieu. Leuk om mee te wandelen door Amsterdam.
Mijn moeder vertelde wel het een en ander en gelukkig had ze een schat aan foto's in een doos. En dan haalde ze die zondags middags tevoorschijn en dan mochten we kijken en zij vertelde.
Een reactie posten