Twee bruiloften

Wij hadden echt een heel bijzonder weekend. 

We waren zaterdag uitgenodigd voor een 50-jarige bruiloft. Nou dat had ik nog nooit meegemaakt. In ieder geval niet van vrienden. 

Dit bruidspaar... toen ze trouwden was ik er nog net niet bij. Mijn man wel, die was getuige voor de bruidegom. 

Zij waren het eerste stel, van zijn vriendengroep van vier,  dat trouwde. 

In het begin, toen we allemaal nog jong waren,  was er best veel contact, maar ja dat verwaterde toch een beetje. 

Iedereen druk met werk en kinderen, we woonden ook niet dicht bij elkaar en zo was het contact een aantal jaren beperkt.  

Maar de laatste paar jaar ondernemen we met ons achten een paar keer per jaar weer iets. Altijd erg gezellig. 

Deze bruiloft,  met een boerenlunch op een mooie plek,  was ook gezellig. Het bruidspaar wist echt van niks en was ontzettend verrast. Ze dachten dat ze high tea zouden doen met hun eigen gezin. 

Als je naar de foto op de vlag kijkt, kun je zien dat de bruidegom een bruin, fluwelen pak droeg, toen. 

En de krullebol op de foto ernaast is hun kleindochter en kijk eens wat zij draagt...! Geweldig toch? 

De volgende foto gaat over de tweede gouden bruiloft. Ja je leest het goed, de tweede gouden bruiloft in een weekend. Zondag. Hoe is het toch mogelijk hè. 

Je ziet mij hier op de foto met de bruid. 

Zij en ik waren allebei nog hartstikke jong toen we gingen werken op een school in Oostvoorne. Daarvoor kenden we elkaar niet. 

We hebben dat jaar zoveel lol gehad. We woonden allebei op een kamer bij een hospita. We hadden een vervelende directeur die altijd heel veel had aan te merken. 

We werkten hard hoor, maar ja jong en tijd genoeg over voor andere zaken. We gingen paardrijden, we zaten op een koor (ha, de Stem des Volks) en we hadden het fijn. 

Daarna hetzelfde verhaal: ik ging na dat jaar weg uit Oostvoorne en we zagen elkaar nog wel,  maar niet zo heel vaak. We trouwden allebei, kregen allebei drie kinderen en hadden een drukke baan. Zij bleven daar en wij kwamen in Hoorn terecht. 

En nu?  Nu hadden we elkaar, ik denk toch gauw vijfentwintig jaar niet meer gezien. Wel af en toe gesproken en geschreven, maar niet vaak. 

Dus ik was een tikkeltje zenuwachtig. Dat was meteen over toen de bruid ons begroette, zag wie we waren en zowat naar adem stond te snakken van enthousiasme. We kregen ook onmiddellijk de slappe lach zij en ik  en gelukkig was er tijd genoeg om uitgebreid te praten en herinneringen op te halen. 

Jullie snappen vast wel wat een van mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar zal zijn. !