Avondrust

'Later wil ik niet wonen in iets dat Avondlicht heet' zei echtgenoot toen we gistermiddag langs een bejaardenhuis met die naam fietsten. En daar was ik het roerend mee eens, als je daar woont ligt de depressie op de loer, zou ik denken.
Een klein onderzoekje naar verzorgingshuizen, leverde echter geen bruikbare naam op. Niet één. Wat namelijk te denken van  Ten Anker, Rustenburg, Licht en Liefde, Avondrust, Vreugdehof, De Kimme, Ave Maria en Uitzicht??? Ik zag ook nog Senioren Club en dat vond ik nog wel een klein beetje leuk. Voor Wassenaar dan he, want daar was het. Maar het bleek  een huis voor bejaarde honden en katten te zijn.  Vervolgens gingen we zelf bedenken: Het laatste loodje, Trekt elkander over de streep, Morgenstond...
Maar een goeie naam konden we niet verzinnen. Iemand een ideetje?

Wetenschap

Dit berichtje is van een paar weken geleden. Ik was vergeten dat ik het had gescand en opgeslagen. Als je er op klikt wordt het groter trouwens.
Ik heb er om gelachen en er ook over nagedacht.
Dat er ergens een wetenschapper is  die op het idee komt om nou eens te gaan onderzoeken of een klimaatverandering veroorzaakt kan zijn door de scheten van dino's. En dat het dan ook echt onderzocht wordt door meerdere mensen. En dat het resultaat van het onderzoek dan gepubliceerd wordt.
Wetenschap begint met een idee, een gedachte. Soms zomaar uit het niets. Denk ik.

Buik!

De mensen op deze foto hebben helemaal geen revolutionaire methode nodig om af te slanken, dat ziet iedereen. Of ze hebben het al gedaan natuurlijk, dat kan.
Ingewikkeld hoor, het airpressure-bodyforming-concept. Maar het valt mee, je traint met zo'n band om en daar wordt lucht ingepompt en weer weggezogen. De verbranding van vetcellen wordt daardoor geactiveerd en als het dan goed gaat wordt je buikomvang minder.  Ik ben benieuwd. Ik heb het zes keer gedaan in anderhalve week en verloor aan de bovenkant 3 centimeter en aan de onderkant 2 centimeter. Nog twee weken te gaan...

Afstand

Afgelopen week heb ik nogal veel gefietst. Bijv. naar Enkhuizen, wat een leuk stadje is dat toch. En mooi! Maar daar wil ik het nu niet over hebben.
Op zo'n fietstocht zie je natuurlijk bordjes waarop de afstand wordt aangegeven. Enkhuizen 12 km staat er dan bijv. . En dan denk ik: oh dat is dus Terneuzen - Axel  en nog twee kilometer verder. Een afstand van dertig kilometer relateer ik aan de afstand Terneuzen - Breskens. Dat is toch wel gek, ik woon al eenendertig  jaar niet meer in Zeeuws-Vlaanderen. De afstand Hoorn - Amsterdam (negenendertig kilometer) heb ik veel en veel vaker afgelegd en die gebruik ik dus niet. Vreemd toch?

Stuur een Foto: Stapelen

Ik vond het lekker hoor in Marokko en Tunesië, het eten uit een tajine. En het leek me iets dat ik in Nederland heel goed zou kunnen doen. Slow food en slank. Ik kocht zelfs een kookboekje met recepten. Heerlijke dingen staan er in... met aubergine en feta bijv. of met rundvlees en kaneel, garnalen met koriander, kip met vijgen. En dat alles prachtig gefotografeerd.
En toch, waarom weet ik ook niet, het komt er gewoon niet van om nou eens die tajine te pakken en het gewoon te doen. Moeilijk is het absoluut niet, dus waarom dan niet? Het enige antwoord dat ik kan bedenken is dat het bij zo'n Noordafrikaans land hoort. Maar nu dan met die heerlijke temperaturen? Toch maar weer eens doen, want ik kan de geur bijna ruiken.
Ik kwam hierop doordat Els bij Stuur een Foto als thema 'Stapelen' heeft gekozen. En mij schoot onmiddellijk deze foto, gemaakt op een markt in een Marokkaans dorp, te binnen.
Meer stapels? Klik!

Voetbal

Het is nog maar net begonnen, het voetbalgedoe en ik zit me nu al weer te ergeren. Allemaal zo vreselijk overdreven. Oranje verliest van Bulgarije en het wordt behandeld als een nationale ramp. Geïrriteerde spelers, een geïrriteerde bondscoach. Een speler die iets fout had gedaan in een andere wedstrijd en het publiek bedankt voor de steun die hij kreeg. Dat soort gedoe. Ik heb er alweer genoeg van. Maar ik heb een voetbalminnende echtgenoot en je zult zien dat ik toch blijf kijken.

Ps.: En dan die taal: JE krijgt vier kansen en JE krijgt hem er niet in. JE hebt een situatie waarin JE moet scoren. Grrr!

Vakantie van een dag

Wat een topdag had ik gisteren. Vriendin en ik huurden op het station van Haarlem fietsen en maakten een tocht, we volgden  de Manpadroute. De omgeving is prachtig en ik heb voor het eerst in mijn leven herten in het wild gezien. Mooi! Van de opwinding zijn de foto's niet zo goed geworden, dit is nog de beste. We hadden geweldig weer, het waaide wel hard, maar daar heb je nauwelijks last van. We legden aan bij Kraantje Lek. Zo'n plek waar je vaak over hebt gehoord, maar ik was er nog nooit geweest. Echtgenoot is er vroeger nog op schoolreis geweest en mijn moeder ook. Aan het eind van de dag treinden we van Haarlem naar Amsterdam om in het restaurant van Eye te gaan eten. Met jongste zus van vriendin die ik natuurlijk ook al heel lang ken en háár vriendin. Háár vriendin was toevallig ook mijn buurmeisje in Dordrecht en later ook in Terneuzen. Onze vaders werkten bij Philips en werden allebei naar de nieuwe vestiging in Terneuzen gestuurd. Vandaar. Dus er viel heel wat te bepraten met zo'n gemeenschappelijk verleden. En dat op een superterras op een geweldige plek nl. het nieuwe prachtige filmmuseum Eye! Daar moet je echt heen. Wij gingen er eten, maar dat hoeft helemaal niet. Je kunt er ook gewoon zitten op een van de trappen en een beetje uitkijken over het IJ, de zonsondergang zien en de andere mensen die er zitten! En dan heb ik het museum zelf nog niet eens gezien...
Het was echt maar één dagje, maar ik heb het gevoel dat ik een week op vakantie was!

Invaljuf

Twee dagen achter elkaar was ik met een klas mee naar het Anne Frankhuis.
En nog een dag gewoon voor de klas.
Druk weekje dus. Hoe relatief is alles. Vorig jaar om deze tijd was een week met drie werkdagen een makkie!

Inge Loök

Joehoe, hier zijn ze weer, de twee dametjes van Inge Loök.
Deze kaart kreeg ik vandaag. Uit Finland.
Ik kan er niet genoeg van krijgen. Psychologisch gezien zal dat zijn vanwege de boodschap: oud worden is zo erg nog niet. Kijk maar, het is leuk!

Oude kinderboeken

In Zutphen, bevindt zich Stichting 'Het oude Kinderboek'. http://www.stichtingtoudekinderboek.nl/
Dat is een bibliotheek waar je kinderboeken kunt lenen en bekijken. Ze hebben er meer dan 20.000, dus de kans dat je het boek vindt waar je al lang naar zocht is ruim aanwezig. De boeken komen vaak uit particulier bezit en als ze een boek dubbel krijgen, houden ze het beste exemplaar en het andere boek gaat in de verkoop. En zo kwam het dat ik mijn slag sloeg. Ik kocht voor mijn dochter het mooiste kinderboek ooit, nl. ´David ontdekt de wereld´  van Anne Holm. Zelf had ik het al, maar het boek is niet vaak ergens te krijgen. Later meer over dat boek. Wat was het leuk om in deze bibliotheek te snuffelen. Ik had er met plezier een hele middag doorgebracht. Ach, ik zou wel in Zutphen willen wonen. Want ook verder vind ik het een superleuke stad. Jammer dat het zo ver weg ligt!

Muizen...

Need I say more?
En ja ik weet dat ze niet kunnen lezen. Ik kan het zelf ook niet meer, lezen. Zit voortdurend gefrustreerd rond te gluren of ik er weer een zie. Dat leest niet fijn. Daarbij heb ik nog steeds een muis/haakarm.
Muizen alom dus, getverdegetver!!!!

Stuur een Foto: Oude foto's

Deze week is het thema bij Stuur een Foto: Oude foto's
Dat is voor mij lastig, want ik ben gek op dit soort foto's en kiezen is moeilijk. Maar ik kies deze, vanwege de lol die er af spat.
En natuurlijk is dit nostalgie.  De foto is gemaakt in 1932 in Noordwijk. Dat staat er op.
Het meisje in het midden is mijn moeder. Zij was toen twintig jaar en ik heb geen idee waarom ze in Noordwijk was. Er zijn ook niet meer foto's van een vakantie of zo. Op dat moment was mijn moeder nog niet begonnen met haar opleiding tot verpleegster, dus dit zijn geen medeleerlingen. Geen flauw idee wie het wel zijn. Familie, vriendinnen?
Maar leuk is de foto wel vind ik. Zo'n gekarteld randje vind ik ook altijd zo leuk. Ik heb een schaar die precies hetzelfde kartelrandje knipt, maar op een of andere manier past het alleen bij oude foto's.
Wil je nog meer nostalgie: klik. Je kunt ook zelf een foto insturen, da's nog leuker.

Servies (3)

Bavaria, Elfenbein, Porzellan... dat staat op de onderkant. In een aantal gevallen met een nummer erbij.
Dit is het servies van mijn moeder. Van mijn moeder ja, want ik denk niet dat mijn vader zich er ooit mee heeft bemoeid.
Ik vond het van de week toen we de schuur opruimden. Ik heb het maar eens afgewassen en weer terug gedaan in de doos. Behalve de theepot en de kopjes. Die ga  ik een poosje  gebruiken. Er zijn nog maar twee kopjes over trouwens. Wel twaalf eierdopjes. En twee dekschalen en acht soepkoppen en negen melkbekers. De borden, daar zijn er nog wel wat van, platte en diepe.Maar niet één ontbijtbordje
 Er is uiteraard wel een prachtige en geheel onbeschadigde juskom. Ik weet niet goed wat ik er mee moet. Ik ben druk bezig spullen te verzamelen voor de rommelmarkt, maar om dit servies nou te verkopen, nee dat kan ik (nog) niet. Teveel herinneringen denk ik. Plus dat ik het eigenlijk wel mooi vind, fijntjes. Ik kijk al jaren zelf op rommelmarkten of ik iets ter aanvulling vind, maar ik heb het nog nooit gezien. Wel vaak Elfenbein, maar niet dit. Nu maar eens op het www speuren.

Dutch Sisters: Tas

Nou hier is-ie dan: mijn nieuwe tas. Gemaakt door en besteld bij Dutch Sisters.
Hij zat in dat supermooie pakje dat ik een paar dagen geleden liet zien.
Zelf ben ik er helemaal weg van, maar ik weet ook precies wie van mijn vrienden en familieleden dit niet leuk zullen vinden. Hoe dan ook, hij is prachtig en zo mooi gemaakt. En precies de goede hoogte voor mij en lekker licht. De binnenkant is roodwit geruit en de achterkant is ook echt mooi.
Ik hing de tas voor de foto eventjes aan de lamp en dat ging uitstekend. De tas was op dat moment nog leeg. De volgende dag was hij gevuld, o.a met mijn portemonnee en sleutels en ik hing hem weer aan de lamp. Daarna deed ik even iets buiten en toen ik weer binnen kwam was de lamp in z'n geheel omgevallen. 'Duur tasje', dacht ik nog. Maar dat viel mee. De lamp lag uit elkaar, maar niets was kapot en mijn handige echtgenoot zette alles weer in elkaar. Toch is het jammer, de tas hing aan de lamp alsof het zo hoorde!

Nog maar eens even proberen dan...

Cadeautje

Ik heb mezelf een cadeautje gegeven. Iets wat ik kon bestellen bij Dutch Sisters. Even scrollen aan de zijkant van mijn blog en je komt op hun blog.
Het pakje kwam gisteren. Ik heb het nog een poosje dicht gelaten, want als je op deze manier iets krijgt opgestuurd, dan is dat ook echt  een cadeautje. Zo superleuk!
En wat ik besteld had, laat ik later zien. Ik heb een muisarm en doe het maar even rustig aan. Met links ben ik nou niet bepaald handig!

Hemelvaart

Ach... kon het maar. Konden we maar even een kijkje nemen daarboven. Even zien hoe het met ze is...

Afluisteren

Afluisteren is het eigenlijk, maar dat doe ik graag. Op een terras of in de trein, soms in winkels... ik vind het leuk om te horen wat andere mensen te bespreken hebben. Zal wel een slechte eigenschap zijn. Maar ja zo is het nou eenmaal. En oudste heeft het ook denk ik. Hij vertelde dat hij fietsend een zinnetje hoorde van een andere fietser, dit zinnetje: Hij zoende mij niet.

Een bijzonder zinnetje, want het kan afhankelijk van de klemtoon, heel verschillend worden geïnterpreteerd:

HIJ zoende mij niet
Hij ZOENDE mij niet
Hij zoende MIJ niet
Hij zoende mij NIET
En er zijn ook nog combinaties mogelijk.

Dat hield ons dus even bezig en dat allemaal door afluisteren. Leuk!Toch is het moeilijk niet mee te luisteren als mensen zo openlijk en hardop hun zaken bespreken. Ik ben er een keer getuige van geweest dat iemand haar verkering uitmaakte. Dat was in de trein en de hele coupé was er getuige van. Toen vond ik het even niet leuk, ik voelde me erg ongemakkelijk. En dat irriteerde me ook weer.

Hoelahoep (2)

Ik zou heel graag willen dat hier een foto van mij stond terwijl ik sta te hoelahoepen. Helaas, dat zit er nog even niet in.
Vorige week schreef ik een stukje over de hoelahoep: hier.  Een dag later waren we bezig met de schuur. Die moet nou toch echt wel eens worden leeggeruimd, het is echt vreselijk wat daar allemaal in ligt. Maar dit terzijde. Er bleek ook een hoelahoep te liggen. Ik kan me niet herinneren dat een van onze kinderen die had, maar hij lag er.
En dat is in ieder geval nu niet meer het geval. De hoelahoep gaat niet weg, hij ligt binnen. En ik oefen iedere dag, maar het lukt nog niet echt. Af en toe 1 draai meer dan de vorige keer, maar daar blijft het bij. Voorlopig dan hè, voorlopig.
Oudste kwam gisteren thuis en had nog nooit gehoelahoept. Bij zijn derde poging lukte het. En ook nog eens heel lang en met de armen omhoog enzo. Erg frustrerend. Voor mij dan. Nou, ik ga weer even oefenen!!!!

Stuur een Foto: Moeder en kind

'Moeder en Kind' dat is het thema deze keer bij Stuur een Foto. En komt dat even mooi uit in deze week van moederdag.
En wat mij nog beter uitkomt is dat ik gewoon weer een foto kan laten zien van DE bruiloft.
Ik vind dit toch wel een bijzonder moeder- dochter momentje hoor. Niet dat we overspoeld werden door emoties of zo, dat niet.
Maar toch, een moeder die (met een haaknaald)  de knoopjes van de trouwjurk van haar dochter vast maakt... Dat is toch wel eh... tja. 
En trouwens er staat nog een kind van mij op de foto, eentje die de hele dag overal aanwezig was met zijn camera. Ik heb de filmbeelden nog niet gezien, maar ik denk niet dat hij veel gemist heeft.

En voor wie belangstelling heeft: er zijn vast nog meer moeder-kindfoto's te zien bij Stuur een Foto. Hier.

67 miljoen euro

Orange, Red and Yellow, van Mark Rothko. Ik denk wel dat als Mark Rothko dit schilderij aan mij had gegeven (Alsjeblieft Bettie, voor jou, want je houdt wel van wat kleur in je interieur en ik kan niet alles bewaren) dat ik het dan had opgehangen en dat ik er bijzonder van had genoten. Echt!
Ik houd van zijn werk. Echt!
Maar dat dit schilderij gisteren voor 67 miljoen euro werd verkocht, daar begrijp ik helemaal niets van. Echt niets!

Wat een geweldige foto is dit trouwens. Niet door mij gemaakt, schaamteloos gepikt van het internet.

Hoelahoep

Het is 1958. Ik ben zes en ik lig in het ziekenhuis met een longontsteking. Heel gek, ik voel me niet ziek, ik kwam thuis van knikkeren en ik had het een beetje warm. Dat was het. Maar de volgende dag lag ik dus in het ziekenhuis en daar heb ik vier weken gelegen. Het zal wel heftig geweest zijn, maar ik heb er geen trauma aan overgehouden. Ik herinner me dat ik veel pret had met de andere kinderen. Dat de grotere kinderen stout waren en echt niet gingen slapen als de zusters dat hadden gezegd. Ik herinner me dat mijn vader en moeder op bezoek kwamen en boeken voor me meebrachten. Ze kwamen iedere dag. Ik herinner me dat er 's morgens vroeg een zuster binnenkwam die riep: In de temphouding', waarop we allemaal op onze zij gingen liggen met onze billen naar haar toegewend, waarop de zuster... En ik herinner me dat ik naar buiten keek zodra ik even op een stoel mocht zitten en allemaal kinderen zag hoelahoepen. Ik wist nog niet hoe het heette, maar het leek me erg leuk. Toen ik naar huis mocht moest ik nog rustig aan doen en toen ik eindelijk een hoelahoep mocht waren ze overal uitverkocht en was de rage al bijna over.

En nu lees ik in de krant dat het weer een rage aan het worden is. Dit zijn de prijzen:
diameter buis doorsnede gewicht (+/-) vanaf prijs
volwassen hoepel 95, 100, 105 cm 25 mm 900 gram €23
kinderhoepel 85 cm 20 mm 400 gram €12,50
minihoepel 55 cm 20 mm 300 gram €10

Ik heb het toen ik ouder was heus wel eens geprobeerd, in gymzalen waren altijd hoepels. Maar het was nooit een succes. Toch is het vast goed voor de lijn en voor allerlei spieren. Zal ik?

Sunday Market Westergasfabriek

Wat was dit een leuke markt. En het goede nieuws is dat hij iedere eerste zondag van de maand wordt gehouden. Gezellig en met veel variatie. Ik was bijv. verrukt over die piepkleine poppetjes. Ze zaten met z'n zessen op een kaartje. De prijs was helaas te hoog voor mijn budget, maar ze waren zo schattig.
Er is maar een ding jammer vind ik en dat is dat het Sunday Market heet. Wat is er mis met Zondag Markt?

Prijs

Yeah... we hebben de ijsprijs gewonnnen in de Postcode loterij. Ik geloof dat iedereen dat al eens had, een halve liter ijs , en nu waren wij blijkbaar aan de beurt. Het is natuurlijk niet hetzelfde als 811.000 euro, zoals die man van de week won. Maar toch is het leuk!

Restjes

Een vlaggenslinger maken, was een mooie manier om van mijn papierrestjes af te komen. Dat dácht ik.
Maar toen ik eenmaal bezig was, leek het me toch mooier om bij elkaar passend papier te gebruiken. En dus ben ik nu in het bezit van nog veel meer papierrestjes. Die niet bij elkaar passen.
En een super slinger, dat dan weer wel!  Iemand nog een briljant idee voor mooie papierrestjes?

Stuur een Foto: Bill Board

Of je het er mee eens moet zijn, daar ben ik nog steeds niet achter...
Maar hoe dan ook , Els vraagt deze week bij Stuur een Foto om Bill Boards. En dit kun je wel als zodanig beschouwen toch? Ach, New York ... Vorig jaar om deze tijd liepen we daar heerlijk rond te sjouwen. En vannacht had ik een afschuwelijke nachtmerrie over New York. Maar toch zou ik morgen vertrekken als het kon. Wat een stad!

Lammetje

Hardlopen kan soms toch wel eens heel leuk zijn. Vanmorgen had ik het grootste deel van mijn rondje er op zitten toen ik even bleef stil staan om naar twee nog echt hele kleine lammetjes te kijken. Ze waren met elkaar in de strijd wie het eerst bij moeder schaap mocht drinken. Tot de kleinste van de twee bedacht dat er ook aan moeders andere kant plaats was. Ik grijp iedere gelegenheid aan om even niet te lopen dus ik stond er nog toen de boer met zijn auto met aanhanger er aan kwam. Hij maakte het hek open en reed voor een controlerondje zijn land op. Dat is wat ik dan denk. Hij liet een schaap met drie lammetjes uit zijn aanhanger. Daarna liep hij naar een schaap waarvan ik dacht dat het lag te slapen. De boer stak zijn arm uit, rommelde wat en legde iets voor de kop van het schaap neer. Vervolgens liep hij weer naar zijn auto en reed verder.  Pas toen dat iets begon te bewegen begreep ik dat ik zojuist de geboorte van een lammetje had gezien. Moeder deed eerst helemaal niets, maar na een paar minuten begon ze ijverig te likken. Het lammetje zat nog onder het bloed en deed dappere pogingen om op te staan. Soms lukte het bijna en kon ik het koppie goed zien. De boer bleef helemaal niet eens op het land en reed verder naar de overkant. Hij zal wel weten dat het allemaal goed komt. Oh wat ontzettend jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me had. Soms heb ik dat wel omdat er altijd wel wat te zien is onderweg. Maar nu natuurlijk net niet!

In Memoriam - Stadsarchief Amsterdam

Guus Luijters en Aline Pennewaard hebben de afgelopen jaren de namen en de foto's verzameld van de bijna 18.000 tijdens de Tweede Wereldoorlog gedeporteerde en vermoorde kinderen uit Nederland.  Zij hebben van 3000 kinderen een foto achterhaald,  waardoor deze kinderen weer een gezicht hebben gekregen en er iets van hun identiteit is hersteld. (tekst op de achterkant van de flyer)

De tentoonstelling van deze foto's is in het Stadsarchief Amsterdam, nog tot 20 mei. Die grote hoeveelheid foto's is indrukwekkend. Ik was ook onder de indruk van de film die er vertoond wordt en waardoor je van een paar kinderen wat meer te weten komt.
En het meest werd ik geraakt door het verhaal van Sientje Abram. Aan haar bestaan namelijk geen herinneringen. Haar ouders, haar drie broers, ooms, tantes, neven, nichten, klasgenoten... iedereen die haar heeft gekend is vermoord. Er bestaat geen foto van haar. Niets, helemaal niets, herinnert aan Sientje Abram.
'Maar in haar haar droeg ze een strik' zegt Guus Luijters, 'zo'n grote. Zeker weten'.

Anne Frank

'Vader, moeder en Margot kunnen nog steeds niet aan het geluid van de Westertorenklok wennen, die om het kwartier zegt hoe laat het is. Ik wel, ik vond het dadelijk fijn en vooral 's nachts is het zo iets vertrouwds.' (Uit het
Dagboek van Anne Frank)

Ik denk dat ik toch wel zo'n jaar of tien achter elkaar met mijn klas naar het Anne Frank- huis ging. En altijd keek ik even naar boven en liet de kinderen ook naar boven kijken. Naar de Westertoren.

Pesten

Het volgende stukje las ik op Facebook en ik laat het hier ook zien:
Een onderwijzeres in New York onderwees haar klas over de gevolgen van pesten. Ze gaf alle kinderen in de klas een stuk papier en zei hen het te verfomfaaien, het te verkreukelen er een prop van te maken, het op de grond te gooien en er op te stampen. Kortom er echt een puinhoop van te maken, maar het niet te verscheuren. De kinderen vonden dat wel een leuke opdracht en deden hun best het blad zo veel mogelijk te verkreukelen. Toen kregen ze de opdracht om het papier voorzichtig weer open te vouwen, zodat het niet scheurde en het weer glad te strijken. Ze liet hen zien hoe vol littekens en vuil het papier was geworden. Toen zei de de klas dat ze het papier moesten zeggen dat het hen speet dat ze het zo verkreukeld hadden. Maar hoe vaak ze ook zeiden dat het hen speet en hoe ze hun best ook deden om de kreukels weer uit het papier te halen, het lukte hen niet om het blad in de vorige gladde staat terug te krijgen. Ze wees haar leerlingen op alle littekens die ze achterlieten. En dat die littekens nooit meer zullen verdwijnen, hoe hard ze ook probeerden te repareren. Dat is wat er gebeurt als  een kind een ander kind pest. Je kan zeggen dat het je spijt, je kan proberen het weer goed te maken, maar de littekens zijn er en die blijven. Mensen van 80 kunnen nu nog navertellen hoe ze op de lagere school gepest werden. De kreukels gingen er niet meer uit. Hoe wil jij later herinnerd worden, als die rotzak die altijd anderen pestte? Of als een goede vriend of vriendin die altijd klaarstond om te helpen? Wat je nu doet zal men zich nog heel lang herinneren. Zal je straks als je zelf al lang opa of oma bent nog steeds gezien worden als die ? rotzak? van toen..? Het is jouw keuze en die keuze MOET je vandaag maken! De gezichten van de kinderen in de klas vertelden haar dat haar boodschap was over gekomen.

Money

We hebben jarenlang een Staatsloterijlot gekocht. Maar het leverde nooit wat op. 60 Gulden, dat was het hoogste bedrag ooit. Dus op een bepaald moment hebben we dat abonnement stop gezet.
Sindsdien koopt echtgenoot af en toe stiekem een lot. Want hij hoopt op een dag de trap af te komen, zwaaiend met dat lot, waar dan een grote prijs op is gevallen.
Ook voor de Koninginnedagloterij had hij een lot. En het was raak: 7 euro en 50 cent was ons deel.

Nou ja, geld is ook maar gewoon een papiertje. Alles is relatief...

De foto hiernaast, heb ik eerlijk gepikt bij hem: klik

Haken

 Ik had hem natuurlijk niet zelf bedacht hè. Dat ik gewoon even ging zitten en wat probeerde. Nee, zo werkt het niet bij mij.
Maar haken vind ik echt leuk. Ook al heb ik een haakarm van al die vierkantjes haken voor mijn dekentje. Tóch vind ik het leuk.

Ik zag hem hier, klik , en dan vind je nog veel meer leuke patronen.

Scheve foto!

Zit ik even op Facebook te kijken, zie ik deze foto verschijnen. Ik heb al heel veel foto's gezien, gemaakt door Bert, gemaakt door Frits. Foto's van Anneke. En er zitten geweldige opnames bij.
Dus ik snap eigenlijk niet waarom ik deze foto zo leuk vind.
Maakt ook niet uit, hij is super en gemaakt door Dave Lamont.
Dave zal dit niet zien, hij woont in Engeland, maar just in case: Thanks Dave!