Frisia Nora Benima

Even stilstaan... dat deed ik letterlijk toen ik daarnet iets ophaalde bij de stomerij. Want vlak er naast zag ik deze steen. Met een foto, een kaarsje en een witte roos. Dan loop je natuurlijk niet door maar sta je even stil.
Thuis heb ik gegoogeld en het volgende gevonden. Dat steentje is een Stolperstein. Vijftien Joodse inwoners van Hoorn hebben de Holocaust niet overleefd. Zij worden straks niet vergeten. Want in de stoep voor hun laatste huizen komen Stolpersteinen: kleine gedenkstenen van messing. De gedenkstenen zijn een internationaal kunstproject van Gunter Demnig.(Berlijn, 1947). Zelf vind ik het een heel mooi plan, maar of het nou kunst is?
Stolperstein betekent letterlijk struikelsteen: mensen struikelen met hart en hoofd als ze lezen wat er op de steen staat, luidt de poëtische uitleg van de kunstenaar. Op een Stolperstein van tien bij tien centimeter staan naam, geboortedatum en datum en plaats van overlijden van het slachtoffer gestanst. Stolpersteinen liggen overal in Europa. Op de foto zien we Frisia Nora Benima. En dit is wat de vereniging Oud Hoorn over haar weet:

Frisia Nora Benima was ongehuwd, kantoormedewerkster, o.a. bij tabaksfabriek Pool. Ze begeleidde de leden van de damesgymnastiekvereniging 'Allebé' (zie foto hierboven, uiterst rechts) op de piano. Ze was ook pianiste in het orkest van de Koninklijke Concert- en Zangvereniging 'Sappho', waarvan ze als penningmeesters in het bestuur zat. Op 12 november 1942 is ze uitgeschreven uit het bevolkingsregister van Hoorn naar Amstel 151-I in Amsterdam. Niet duidelijk is of ze feitelijk al op 12 april van dat jaar naar Amsterdam is getransporteerd, tegelijk met de andere Hoornse joden of toch later. Vanuit Amsterdam is ze op een onbekende dag weggevoerd naar Westerbork. Daarvandaan maakte ze op 8 juni 1943 deel uit van een transport van meer dan drieduizend mensen naar het vernietigingskamp Sobibor in Polen, waar ze meteen na aankomst op 11 juni is vergast