My Lai

Nog steeds vallen er slachtoffers door de Amerika-oorlog. Gisteren maakten we een fietstocht en kwamen langs deze vijf graven. Vijf broers die op het land werkten en getroffen werden door een mijn die daar nog lag.

Verder zien we steeds wel dingen van de oorlog. Een oorlogskerkhof zoals wij dat ook kennen, maar dan met wierookstaafjes en Vietnamese namen. Of geen namen, omdat de soldaten niet konden worden geidentificeerd.

Vandaag bezochten we My Lai. In de bus werden we er op voorbereid, we zagen een film van Kro-netwerk. Over het bloedbad van My Lai.

Een indrukwekkende film. Een Amerikaanse helikopterpiloot, Hugh Thompson keert na 25 jaar terug naar My Lai. Deze piloot redde 13 mensen en wilde een van die mensen, toen een jongetje van vijf graag terug zien. Dat lukte niet, het jongetje bleek vanuit een psychiatrische inricht

ing te zijn verdwenen.
Hugh Thompson, was een uitzondering. Als enige stond hij op tegen de luitenant die het bevel voerde en dus de aanstichter van het bloedbad was.  De Amerikaanse soldaten drongen het gebied binnen om de dood van hun strijdmakkers te wreken. Zij slachtten vijfhonderd Vietnamese burgers af, van wie de helft vrouwen en kinderen. Dit bloedbad van My Lai bleef ongeveer een jaar geheim. Daarna werd er toch over gepraat en o.a. daardoor kwam het dat de mening over de oorlog in Amerika ging veranderen.
Heel bijzonder was het om naar die film te kijken. Het landschap op film te zien en ,naar buiten kijkend, in het echt.
Daarna zagen we het kleine museum met heel veel foto's van de slachting. Gemaakt door een oorlogsfotograaf die mee was met het leger en er veel aan heeft verdiend. Buiten een monument en wat overblijfselen.
Ik was erg onder de indruk en zat maar steeds te bedenken wat ik in die tijd deed. In maart 1968. Ik was zestien en waarschijnlijk druk bezig met leren voor mijn eindexamen.
Op de grote gedenksteen waar de namen van de slachtoffers op staan, zag ik drie zestienjarigen.