Spijt

Het boek 'Spijt' van Carry Slee, over een jongen (Jochem) die zodanig gepest wordt dat hij een eind aan zijn leven maakt, las ik jaren en jaren geleden. Een boek ook over pesters en een jongen (David) die ziet wat er gebeurt, het er niet mee eens is, maar niet wil of durft ingrijpen.
Ik werkte toen natuurlijk nog en ik dacht dat het wel goed zou zijn als ik dat boek voor zou lezen in de klas. Ik had altijd de oudste kinderen die naar het voortgezet onderwijs zouden gaan, na dat jaar. Het leek me nuttig. Dus las ik voor, maar ik was zo onder de indruk van dat boek dat ik op bepaalde momenten niet verder kon lezen. Tranen, slikken, nog eens slikken, bibberstem en kinderen tegenover me die er ook niet tegen konden. 
Daarna heb ik het nooit meer geprobeerd. Het waren dan wel de oudste kinderen, maar toch nog basisschool en dit ging echt over een middelbare school.
Het beeld op de voorkant van het boek, het beeld van de rode rugzak, drijvend in het meer is me echter altijd bij gebleven.
En nu is er de film, die heet ook Spijt.
Ik heb geen spijt dat we de film zagen, maar heel eerlijk gezegd vond ik het niet zo'n heel goede film.
Ik denk wél dat het een film is die je prima kunt laten zien in het voortgezet onderwijs en dan geloof ik dat die pubers er  van onder de indruk zullen zijn. De film zal ook vast wel een gesprek over pesters en gepest worden op gang kunnen brengen en als dat onder begeleiding gebeurt is dat natuurlijk uitstekend.
Maar de film zelf, met een leraar die hele erge pesterijen gewoon negeert,  die zelfs een beetje meedoet, dat is iets dat ik me niet kan voorstellen. En David, die bij een herdenkingsbijeenkomst ineens dapper het woord voert... ik geloofde het niet echt. De rector die in de gymzaal komt vertellen dat Jochem dood is en de allerergste pester (Sanne) die zelf ook grote problemen heeft. Nee, ik geloofde er niet helemaal in.
Maar ja, als door de film pesters tot inkeer komen,  is dat natuurlijk alles waard!