Cadeautje van de bieb.

Een cadeautje van de bibliotheek.
Deze keer weer een boekje dat ik nog niet had gelezen. Ik ken natuurlijk de schrijver Godfried Bomans en ik heb altijd verschrikkelijk gelachen om zijn Pieter Bas. Echt tranen gelachen. Ik lees er nog wel eens een stukje in.
Maar Erik kende ik niet. Ik denk dat het komt omdat ik niet van sprekende dieren in boeken houd. Zelfs niet zo erg in kinderboeken. Al zijn er op dat punt een paar uitzonderingen.
Enfin, Erik of het klein insectenboek dus. Ik moet zeggen dat ik mezelf echt over moest halen om te gaan lezen. Gelukkig heb ik dat gedaan.
Het verhaal:
De jonge Erik Pinksterblom heeft in zijn slaapkamer een schilderij dat hij Wollewei noemt. Het is een schilderij met schapen, een herder, witte wolken, een blauwe lucht en een heleboel insecten. Rupsen, kevers, spinnen, hommels, wormen, doodgravertjes.
Voor Erik in slaap valt denkt hij altijd dat het heerlijk moet zijn om daar te leven. En dan gebeurt het echt, Erik wordt heel klein en komt in Wollewei terecht.
Tot zover niet heel veel anders dan een gemiddeld kinderboek, al is de taal wel erg eh Bomansachtig.
Maar dan het zinnetje waardoor ik geraakt werd en verder wilde lezen: 
 Het eerste wat de kleine Erik deed in het land Wollewei was- huilen. Ja, dat is nu wel een beetje vervelend om te vertellen; maar deden wij soms anders toen wij voor het eerst gezet werden in het schilderij waarin we nu al zo lang leven? Het schijnt erbij te horen, en men moet erin berusten.

Zo staan er heel wat filosofische gedachten in het boekje en dat maakt het leuk om te lezen. Gappig ook.
En dat zomaar cadeau in het kader van Nederland Leest. Erik of het klein insectenboek.