Stoeltjes

Wat je allemaal niet tegenkomt op een doodgewone fietstocht door West-Friesland. Overal tulpen in de aanbieding, maar ook verse eieren, aardappelen, appels, peren, bakken met viooltjes en... deze twee stoeltjes.
Voor als Anna groot genoeg is om er op te zitten. Er moet wat gelijmd worden, wat geschuurd en geverfd en dan zullen ze er geweldig uitzien dacht ik zo. Vijf euro voor betaald. Koopje toch?
De mevrouw die ze verkocht had ook een driewieler staan en een kinderstoel en een poppenwagen en... en..
Ze woonde in een grote boerderij langs de weg en alles stond met touwtjes vastgebonden aan hun hek.
'Ja' zei ze, 'als ik niks kan kopen op een rommelmarkt vind ik er niks aan. Dus dan koop ik af en toe eens wat en dan weet ik zeker dat ik het toch wel weer kwijt raak. Ik ben een gelukkig mens. M'n man gezond en ik ook. Ik heb drie kinderen en die hebben allemaal werk en met de kleinkinderen gaat het ook best. Dus als iemand tegen me zegt dat ik knettergek ben, dan zeg ik kijk maar uit, waar je mee omgaat, raak je mee besmet. Ik zeg altijd wat terug, altijd. Ik ben een gelukkig mens! Hebt u een touwtje nodig, dan bind ik ze aan elkaar vast in uw fietstassen'.'

Toen we wegreden kwam er een ander echtpaar aangefietst. Zij hadden de stoeltjes ook gezien en wilden ze op de terugweg meenemen. Te laat!
'Ik koop er nog wel eens een paar hoor', zei de vrouw van de boerderij, 'ik raak ze heus wel weer kwijt. Ik ben een gelukkig mens'.