Yves Saint Laurent

Dat was wat hoor, die Mondriaanjurk van Yves Saint Laurent.
Ik ben meer van de spijkerbroek dan van de couture, laat staan de haute couture. Maar die jurk, die ken ik.
En Yves Saint Laurent dus ook. Hij werkte eerst bij Dior, leidde het bedrijf zelfs en begon later voor zich zelf. Zijn eigen modehuis.
En ik ken hem ook een beetje van de prachtige Jardin Majorelle in Marrakech, Marokko.
Dat is een botanische tuin, ontworpen door Pierre Majorelle. Later werd die tuin eigendom van Yves Saint Laurent en zijn partner. Yves Saint Laurent stierf in 2008 en zijn as is in de rozentuin verstrooid.
Ah, dat prachtige blauw in die tuin. Ik zag het weer helemaal voor me, nog voor ik de foto's had gezocht. Kobaltblauw, dat is het. Zo mooi en zo mooi gecombineerd met geel en groen (van de planten)  en dan de geuren van Marokko. 'k Zou er zo weer een poosje willen zitten.

Nou, best een lange inleiding, om te vertellen dat we een film zagen over het leven van Yves Saint Laurent.
Ik vond het een mooie film. Echt waar.
Prachtige kleding bedacht de man. Maar gelúkkig was hij alleen in de lente en de herfst als de nieuwe collectie werd gepresenteerd. Een leven met veel tragiek en dus ook een film met veel tragiek, drank, drugs. En mode natuurlijk.
Ik las in de krant dat voor de film de echte jurken zijn gebruikt. Ze waren niet goed na te maken omdat de stoffen er niet meer zijn. Die jurken zijn miljoenen waard en  ze werden dan ook bewaakt alsof het de kroonjuwelen waren. Als een actrice een jurk aan had mocht ze eigenlijk niet gaan zitten en stonden er vijf bewakers om haar heen. Ze moest er een trui onder aan en papier in haar oksels om transpiratievlekken te voorkomen. Een normaal mens gaat dan juist transpireren zou ik denken, maar dit terzijde.
Hoe dan ook, een mooie film.