Stom!

Ik ben op zoek. Op zoek naar mijn sleutelbos. En dat al sinds we terug zijn uit Kopenhagen, twee weken dus.
Het is geen klein sleutelbosje, ik bedoel je ziet hem niet makkelijk over het hoofd. Er zitten een hoop lintjes aan en ook aardig wat sleutels.
Het goede nieuws is dat ik de sleutels niet op straat heb verloren of ze ergens heb laten liggen. Ze moeten in huis zijn.
Dat weet ik heel zeker, omdat ik ze namelijk heb verstopt.
Dat zit zo:
Als wij een paar dagen weg zijn, neem ik mijn sleutelbos niet mee. Vooral niet omdat die best zwaar is.
Maar ik wil hem ook niet op een duidelijke plek laten liggen. Je kunt het inbrekers ook té gemakkelijk maken.
'Ja maar Bettie, als een inbreker eenmaal binnen is, heeft hij toch je sleutels niet meer nodig? Dus wat heeft het dan voor zin om ze te verstoppen?'
Nou eigenlijk weinig zin, ik doe het vooral omdat er ook een sleutel van school aan zit . Ik weet heus wel dat ook dat weinig zin heeft, omdat een inbreker echt niet weet dat dat een sleutel van school is. 
Nou ja het is nou eenmaal zo en ik denk dat ik het nu nooit meer zal doen.
Ik heb al heel wat afgezocht. Maar zonder resultaat.
Het moet ergens in één van de boekenkasten zijn, of achter een luik op zolder.
Of in mijn 'werkkamer' met heel veel doosjes en lades en zeer veel mogelijkheden. Het kan ook zijn dat ik ze in de zak van een jas in de kledingkast heb gedaan of in een doos bij een spel of puzzel. Het kan zelfs zijn dat ik ze in een vlaag van verstandsverbijstering in de voorraadkast heb gedaan. Of in een schoen. Of....
Laat ik het positief bekijken.
Ik ben nu dus heel hard aan het opruimen. Ik heb nooit zin in opruimen, maar als ik eenmaal bezig ben, vind ik het eigenlijk wel fijn. Een soort herfstschoonmaak!
Twee boekenkasten zijn inmiddels schoon. Ik vind van alles, dat dan weer wel.  Maar toch...
Stomme tut!