Lijstje

Vorig jaar hebben we achtentwintig films gezien. Ik vind het zelf ook tamelijk idioot hoor, achtentwintig films.
Het komt gewoon door ons filmhuis: Cinema Oostereiland. Ze verspreiden een fijne folder over hun grote aanbod. Zo'n folder dat je denkt: ja, die wil ik zien, en die ook en die eigenlijk ook.
Ik vind het verder een buitengewoon prettige omgeving en dan bedoel ik niet alleen de plaats, (je kunt er alleen maar komen door even langs de haven te fietsen en de prachtige Hoofdtoren te passeren),
maar ik bedoel ook de zalen, de manier waarop het publiek welkom wordt geheten en zich ook welkom voelt.
Je kunt na afloop of vooraf iets drinken of eten in de Brasserie in hetzelfde gebouw. Er zijn middagvoorstellingen, lekkere stoelen en alleen in echt lange films is er een pauze. En als je dan vriend wordt van Cinema Oostereiland zijn er nog extraatjes en krijg je korting.
Dus daar komt het door hè.


Gisteren zag ik de top zevens die vijf recensenten van de Volkskrant maakten én de top 100 die lézers van de Volkskrant samenstelden.
En voor ik het wist zat ik in mijn filmboekje te kijken, waarin ik alle films noteer die ik gezien heb, en maakte een Top 5!
Gewoon voor de leuk. Want smaken verschillen zo erg dat je er niks aan hebt.
Mijn Top Vijf van 2014:
1. Locke. Omdat ik het zo'n bijzondere film vond. Met maar één speler en die zit dan nog de hele film  te telefoneren in zijn auto, gedurende een lange rit. En dat je dan toch geboeid blijft!
2. Philomena. Met Judi Dench die Philomena speelt, een ongehuwde moeder die gedwongen werd haar kind voor adoptie af te staan in het streng kaholieke Ierland en nu vijftig jaar later op zoek gaat naar dat kind. Wat een geschiedenis!
3. The Artist. Een stomme film uit 2011. Stom in de betekenis van zwijgend.  Over een acteur uit het tijdperk van de stomme film die door de komst van de geluidsfilms uitgerangeerd raakt. (Was een cadeautje voor de vrienden van het Filmhuis)
4. The Grand Budapest Hotel. Het verhaal van een hotelmanager in een groot hotel in een fictief land.
5. Wiplala. Omdat ik het zo knap vind hoe die film met een klein tinkelend mannetje gemaakt is. Dat ze met z'n allen op die duif zitten en boven Amsterdam vliegen. Jeugdsentiment.

Waarom ze  nou een top 7 maakten, die recensenten  en geen top 10 of een top 5,  geen idee.
De recensenten en ik zijn het eens over The Grand Budapest Hotel.
Allemaal hebben ze Boyhood in hun lijst.
Nou vooruit, die zou bij mij op zes zijn gekomen. En als ik Wiplala niet meereken, de recensenten hebben kennelijk geen kinderfilms op hun lijst, dan op vijf. Dus daar zijn we het ook over eens.
The Artist telt niet mee, want dat is al een oudere film. Eén iemand noemt nog Clouds of Sils Maria en Twelve years a slave wordt twee keer genoemd, maar hun andere voorkeuren heb ik niet gezien.
En wat de top 100 van de lezers betreft:
Boyhood ook hier op 1 en The Grand Budapest Hotel op 2. Philomena staat op 12, Locke op 18.

Ook dit jaar gaan we als het even kan naar de film.
Deze was de eerste: Une Nouvelle Amie. Ik vond het niet zo'n geweldige film. Niet slecht of zo, maar het thema sprak me niet erg aan.

Daarna zagen we er nog één.
Samba. 
Je komt er met een glimlach uit, voorspelde de inleider van Cinema Oostereiland. En dat klopte precies.
Het verhaal: Samba kwam tien jaar geleden vanuit Senegal maar Frankrijk waar het ene na het andere rotbaantje op hem wachtte. Alice is een manager uit het bedrijfsleven die net een burn-out heeft gehad. Samba moet een werkvergunning zien te krijgen, Alice moet haar leven weer op de rails krijgen en werkt als vrijwilliger. Zo ontmoet zij Samba...

Een aardige film, maar deze haalt bij lange na niet het niveau van de vorige film van de makers: Intouchables.
Gisteren zagen we de derde film van het jaar: The Imitation Game. We waren erg onder de indruk. Ik zal er een apart blogje over maken.

Nou dat was het wel weer even voor wat film betreft. Bijna, want ik noem ook nog even Mr. Turner. Dat was de laatste film die we vorig jaar zagen.
Een zeer geprezen film. De Volkskrantlezers zetten hem op 22. En wij? Wij zijn in de pauze (de film duurde drie uur, dus er was een pauze) weggegaan.
Dat is not done, maar ik heb zelden zo'n saaie, slaapverwekkende film gezien.