Over de taal en een Jan Hagel (Sri Lanka 4)

Toen ik deze mevrouw vroeg of ik haar mocht fotograferen, vond ze dat meteen goed. Ze wees trots op haar jurk en ging er echt even voor staan. Dat deden trouwens bijna alle vrouwen die ik het vroeg, ze schudden nee, dat betekent ja en waren vervolgens trots aan het poseren. Die foto's laat ik later nog zien.
Déze mevrouw vroeg mij of ik de foto wilde opsturen en dat wil ik natuurlijk. Pen en papier er bij en toen schreef ze haar adres op. In het Singalees.

Dat zag ik nog niet meteen verstuurd worden vanuit Hoorn en dus werd de buurvrouw erbij gehaald die het in het Engels opschreef.
Wat een bijzonder schrift is het hè. Ik vind het wel mooi, krullerig. Het wordt van links naar rechts geschreven en is volledig onherkenbaar. Het laatste woord zou Sri Lanka kunnen zijn, maar zeker weet ik dat niet.
Ik vond op straat ook nog een boodschappenbriefje. Ik dénk dat het een boodschappenbriefje is, maar voor evenveel roepies is het ook iets heel anders.

Ik dénk ook alleen maar dat het Singalees is, maar het zou ook Tamil kunnen zijn. Die twee talen zijn heel verschillend. Tamil wordt door 20 % van de bevolking gesproken en Singalees door 80%.
Veel mensen spreken ook Engels. Kinderen ook!
Kijk op dit bord zie je Engels, Singalees, Tamil en Nederlands.

In deze envoudige, kleine kerk met twee klokgevels is nog een Nederlandse grafsteen uit 1686. Maar dit terzijde, ik had het over de taal.
In 1658 veroverde Nederland Colombo op de Portugezen en begon de Nederlandse periode die duurde tot 1802. Daarna kwamen de Britten.
Uit die Nederlandse periode zijn nog aardig wat Nederlandse woorden blijven hangen, wel verbasterd inmiddels. Zoals bijv. advakat, artappel, kantoruva, kamare, soldere (zolder), baas (vakman), boontje.

En ik heb er zelf ook nog eentje gevonden.  Een echt Nederlands woord. Bij een bakker!

En dus aten we op een tropisch eiland in de Indische Oceaan een overheerlijke Jan Hagel. Met van die kleine suikerkloddertjes erop!