Zonnebloemdoolhof

Wel eens van een zonnebloemdoolhof gehoord?

Ik niet, ik had er nog nooit van gehoord.
Maar er is er een in Amsterdam Noord.
Op een verborgen plek in Amsterdam Noord staan 20.000 zonnebloemen om doorheen te dwalen.
Het is een bijzondere belevenis om je daar te laten verdwalen. Echt heel erg leuk.
Dat vond onze kleine prinses ook. Een beetje overweldigd zocht ze enthousiast haar weg tussen de bloemen. Haar moeder en haar oma hoefden alleen maar te volgen.

Dit is een initiatief van Groene Co-Creaties &het Groen Leven Lab. De gemeente Amsterdam stelde het terrein beschikbaar en alle zonnebloemen werden door vrijwilligers handmatig geplant. Dat is toch geweldig... Er werd vrijbĺijvend een donatie gevraagd om dit volgend jaar weer mogelijk te maken en die gaven we graag.

 

Jammer trouwens dat we het niet eerder hebben geweten, dan hadden we de groei mooi 'bij kunnen houden'. 

Toppunt van truttigheid

Kijk, ik heb er weer een geborduurd. Een kussenovertrek. Dit geval heb ik grotendeels in de auto geborduurd.

Ik rijd zelf niet en ik zorg er altijd voor dat ik op lange ritten wat te doen heb. Want als ik niks te doen heb word ik heel vervelend. Dan let ik op en lever commentaar. Dus mijn man is blij als ik lees of slaap of haak of borduur. 

Zo en dan is het nu dus weer tijd om te gaan haken. Een dekentje voor ons tweede kleinkind. Ik heb nog even, maar ik ben niet zo snel met haken. Dus vanaf volgende week wordt er weer gehaakt. 

Ps.: dit soort borduur vond ik een paar jaar geleden nog het toppunt van truttigheid en ik zou heel hard hebben gelachen als iemand me voorspeld had dat ik dit leuk zou vinden. Laat staan dat ik het ooit zou willen maken. Niets veranderlijker dan de mens!

Amalia

De foto en het filmpje die de koning deze week van zijn oudste dochter maakte, deden wat stof opwaaien. Het filmpje was niet goed, raar dat er niet in gesproken werd enz. enz.
Ik vond het gewoon een leuke foto van een meisje dat voor het eerst naar de middelbare gaat.
Zoals ik ook zo'n foto van mijn dochter heb toen die voor het eerst ging. Ik weet nog precies wat ze aanhad, die eerste schooldag en hoe haar rugtas eruit zag. Het zijn belangrijke dagen in het leven van ouder en kind. Je kleine meisje ineens een beetje groot.
Meer vond ik er niet van.
Mijn dochter wees me er op hoe erg het voor zo'n prinses moet zijn, met die bewaking en zo en dat ze nooit zeker zal weten of andere kinderen haar aardig vinden. Of haar vrienden ook echt haar vrienden zijn. Dat er al heel vaak iets gevonden wordt van Amalia, dat er over haar geoordeeld wordt, terwijl ze niet achterlijk is en heus wel eens zich zelf zal googelen. Je moet er maar tegen kunnen. Vond mijn dochter.
En dat is natuurlijk ook zo. Dat is niet fijn.
Al staan er in mijn ogen toch ook wel een paar voordelen tegenover.

Ik moest wel lachen  toen ik in Zaltbommel (of all places), een fiets a la die van Amalia zag staan. De fiets zag er spiksplinternieuw uit.

Coda Paper Art

Tenslotte de derde vlieg van een dagje Apeldoorn: Coda Paper Art.
Dat is een tentoonstelling van objecten, installaties en allerlei zaken gemaakt van papier en karton. Door een heleboel verschillende kunstenaars.
Ik heb werkelijk mijn ogen uitgekeken. Je gelooft bijna niet dat het allemaal gemaakt kan worden van papier.
Echt prachtig.
Ik kan denk ik maar het beste wat laten zien:

Papieren maskers. Van Phillip Valdez.
Ik zeg er bij dat het op de foto nooit zo mooi is als in de grote tentoonstellingsruimte, waar alles heel goed tot zijn recht kwam. Maar je kunt het toch wel zien hoop ik.
Of wat denk je hiervan:

Een armband gemaakt van veertien 1-dollarbiljetten. Van Tine de Ruysser.

Een groot object, gemaakt van krantenpapier getiteld Tornado. Door Erin Turner:

Of dit. Gemaakt als herinnering aan de Aziatische bruikleencollectie in het Rijksmuseum, door Couzijn van Leeuwen:

Ik vond het werk van Diana Beltran Herrera,  het allermooist. Een soort grote mobile die inderdaad zachtjes bewoog. Ik heb er stiekem heel zachtjes tegen geblazen om de ibissen iets beter op de foto te krijgen. Echt fantastisch vond ik het.

Je hebt een beeld nu, toch? En meer informatie vind je hier: klik    Ik vond het absoluut een aanrader. Na afloop hebben we nog een tijdje heel erg prettig gezeten in het café van het museum, waar ze ongeveer alle tijdschriften van Nederland hebben liggen. Super.

Sisi

Oké, Sisi dus. Eerst een paar sprookjesachtige filmposters, waarvan ik wilde dat ik er eentje had. 

Maar sprookjes waren het dus niet. Niet van Sissi, dat was alleen in de film. In het echt heette ze Sisi of Lisi en het liep niet goed met haar af. Ze werd vermoord. In 1898 op 61-jarige leeftijd.

En ook van Romy Schneider kan niet gezegd worden dat ze nog lang en gelukkig leefde. Zij overleed in 1982 op 43-jarige leeftijd en of het nou slaappillen waren of een hartaanval, het was te jong.
Zowel Sisi als Romy verloren een kind.
Sisi zelfs twee. Sophie aan een darmziekte en kroonprins Rudolf schoot zichzelf en zijn laatste geliefde dood.

Terug naar Sisi.  Naar Elisabeth.
Ze had een tamelijk onbezorgde jeugd in Beieren.  Ze werd, door haar huwelijk met de jonge keizer Franz Joseph van Oostenrijk, keizerin, met alle gevolgen van dien.
Het hofleven beviel haar niet. Ze kreeg  vijf miskramen en vier kinderen. Een groot deel van de dag ging op aan schoonheidsverzorging. Ze had dik lang haar, tot bijna op haar kuiten en werd iedere dag twee tot drie uur gekapt. Ze wilde slank zijn. En dat lukte ook. De taille van de jurken op de tentoonstelling is bijna onwaarschijnlijk (51cm). Ze sportte iedere dag, zwemmen, paardrijden, een dagelijks turnprogramma en wandelen op marstempo. Ze hield zich ook bezig met diëten en vastendagen. En ze nam een tattoo, van een anker, op haar schouder!
Ik vind Sisi echt een mooie vrouw en zo werd ze in haar tijd ook beschouwd.

Dit is een van de weinige authenthieke foto's van de jonge keizerin. Ze had er een hekel aan en wilde ook niet graag poseren voor schilderijen. Op latere leeftijd verborg ze haar gezicht achter een waaier of een voile. Misschien omdat ze niet tevreden was over haar tanden. Of misschien omdat ze haar afnemende schoonheid wilde verbergen.
Twee keer is Sisi in Nederland geweest. Ze was in Nederland voor een behandeling door Dr. Mezger, een Nederlandse arts die de prins van Oranje succesvol had behandeld en daarmee de basis had gelegd voor een internationale carrière. Ze kwam incognito, wat inhield dat ze geen officiële verplichtingen had. Want zo incognito was ze niet met een gevolg van 40 personen. Ze besprak ook veertig kamers in het Doelenhotel in Amsterdam.
Ze reisde sowieso veel en vooral na de dood van haar zoon vond ze nergens meer rust.
Sisi werd met een vijl doodgestoken tijdens een wandeling, door een Italiaanse anarchist.

Nou op de tentoonstelling was dit alles en meer te zien. Als je belangstelling hebt: klik

Drie vliegen in één klap, vlieg 1

Al heel lang wilde ik naar deze tentoonstelling: Sisi, sprookje en werkelijkheid. 
Ja, de Sisi films heb ik allemaal gezien en nog steeds,  als er weer eens eentje wordt uitgezonden, dan kijk ik. Romantiek, romantiek, romantiek. En die prachtige Romy Schneider natuurlijk. 
Maar veel meer dan wat ik in die films zag, wist ik niet van Sisi. 
Ik had  heus wel bedacht dat een film een film is en dus in het algemeen niet helemaal hoeft te kloppen met de werkelijkheid. 
Vandaar... hier lag mijn kans om Sisi beter te leren kennen.
Maar het lukte steeds niet. Er is zoveel te doen en te beleven en Apeldoorn, Paleis het Loo om precies te zijn,  is niet naast de deur.
Afgelopen zondag was het toch eindelijk zo ver. 
Bij haar: klik had ik over een andere tentoonstelling gelezen, ook in Apeldoorn: Coda Paper Art. Die sprak mijn man meer aan en bovendien slaan wij altijd graag meerdere vliegen in één klap. Dus...
Het was prachtig weer zondag, geen drukte op de weg, ik denk dat iedereen naar het strand was. Maar gunstig voor ons. Ook op Het Loo was het toen we aankwamen nog niet druk. 
Voor je bij de tentoonstellingsruimte komt, loop je al een stuk door het prachtige park. Terwijl we daar liepen,  zagen we op het dak van het paleis mensen staan. 
We werden nieuwsgierig. Bij ons vorige bezoek (dat was ook voor een prinsessententoonstelling, prinses Gracia van Monaco) hadden we uitgebreid in de tuinen gelopen. En nu leek het ons heel mooi om vanaf het dak de tuinen te bekijken. Even geïnformeerd en ja hoor, we hadden geluk. Er was een rondleiding en we konden vrijwel meteen het dak op. Het was notabene de laatste dag dat die mogelijkheid er was. 

Heel even wachten dus, maar dat was helemaal geen straf, want in die wachtruimte hing een erg bekend portret. Geschilderd door Thérèse Schwartze, van wie ik laatst ook een portret liet zien. 
Dit portret, voorstellend Koningin Wilhelmina, Prins Hendrik en Prinses Juliana had ik al veel vaker gezien, maar nog nooit in het echt. In de linkerbovenhoek zie je een vaag portret van Juliana van Stolberg. Zij was de moeder van Willem van Oranje en koningin Juliana is naar haar genoemd.

 Ook hadden we,  terwijl we stonden te wachten, een sprookjesachtig gezicht op de tuinen:

Enfin, toen mochten we naar boven. Met een paar beveiligers.  Over brede trappen met makkelijke treden en inderdaad, boven was het genieten van een prachtig uitzicht, met een enthousiaste rondleidster die aardig wat te vertellen had. 
Over stadhouderWillem III die het paleis liet bouwen en zijn zeer jeugdige vrouw Mary Stuart (ze was vijftien), die in de tuin sinasappelboompjes liet planten omdat ze als alle Engelsen gek was op marmelade. Over een boom die Juliana bij terugkeer uit Canada na de oorlog, voor haar moeder had meegenomen. We zagen de boom ook staan. Een flinkerd.  'Maar ziek' vertelde de rondleidster. 'Wel voor de zekerheid alvast gestekt! ' Daar houd ik van, van zulke details.

En als het nou geregend zou hebben, hadden we een leuke oranje paraplu voor het grijpen gehad.

Hierbij nog een paar foto's vanaf het dak. 

 Tja en nu heb ik het nog helemaal niet over Sisi gehad en ook niet over Paper Art. 

Heb geduld, het komt nog, het komt nog.

Weer een Roodkapje

Dat er zo veel Roodkapjekaarten bestaan hè.
Dat had ik echt nooit gedacht.
Deze kocht ik zelf, in Duitsland en ik vind het een van de leukste kaarten. Dat doe ik niet vaak hoor, er eentje kopen. Is helemaal de bedoeling niet.
Maar deze, met dat eigenwijze snuitje en vastbesloten.
Ik vind het een feministisch Roodkapje!
Wil je ze eens allemaal zien, moet je hiernaast even klikken. Ik keek zelf ook weer eens en werd er weer helemaal blij van!
De allerleukste?
Ja, dat is en blijft de geborduurde kaart. Dat iemand dat voor je doet...

Koekjes

Op onze oppasdag, moeten we vroeg opstaan, ontbijten we dus ook vroeg en tegen de tijd dat we aankomen, zijn we eigenlijk altijd een beetje hongerig. Oké, ik bedoel: hebben we trek in iets.
Onze dochter of schoonzoon hebben dan vaak iets lekkers voor ons gekocht. Normaal hebben ze geen koekjes in huis en wij ook meestal niet.
Want als we ze wel hebben gaan ze op ook, heel erg, ja.
Maar goed, de laatste keer hadden ze koekjes gekocht en die waren zo superlekker dat ze geen lang leven hadden. Heel erg, ja.
Genoten hebben we er wél van. Heel erg, ja.
Gewoon van AH. maar met de hand gemaakt. Kijk en dát vond ik nou tamelijk curieus. Met de hand gemaakt en dan verspreid over al die winkels? Hoe kan dat?

Wat is het toch fijn om zo maar even te kunnen googelen:
Het blijkt hier om een bakkersfamiliebedrijf te gaan. Opgericht in 1938 door een Zeeuw: Co van Strien.
Hoe dat dan gaat met die koekjes, kun je hier zien: klik

En weet je? Natuurlijk kun je dit soort koekjes zelf bakken. Zelfs ik kan dat en dan met de juiste ingrediënten, zullen ze beslist lekker worden.
Maar dan moet je er de tijd voor hebben en nemen.  Dit is toch echt wel makkelijk. En nogmaals: erg lekker!

Belle

Een schilderij. Mij viel in eerste instantie niet eens iets bijzonders op. Gewoon twee vrouwen. Zeventiende eeuw dacht ik.
Het is het portret van Dido Elizabeth Belle (1761-1804) en lady  Elizabeth Murray. 
Ik vind het een mooi, vriendelijk en vrolijk portret. Maar gewoon is het zeker niet.
Het donkere meisje is Dido en zij was de dochter van een voormalig Afrikaanse slavin, Maria Belle en een Engelse zeeofficier, John Lindsay.
Deze Lindsay nam zijn verantwoordelijkheid en bracht Dido als kind naar Engeland. Daar werd zij grootgebracht door zijn oom en tante, Lord en Lady Mansfield (die zelf geen kinderen hadden). Samen met haar moederloze nicht Elizabeth Murray.
Dat was in die tijd, in een grotendeels blanke maatschappij,  niet gewoon. Ook al niet omdat Lord Mansfield, Lord Chief Justice was, de op een na hoogste juridische baan in Engeland. En dat is weer van belang omdat hij recht moest spreken in zaken die met slavernij te maken hadden. Met een donker gekleurde,  aangenomen dochter, vonden zijn tegenstanders dat niet zo'n goed idee, hij zou partijdig kunnen zijn.

Hoe dan ook, met oa deze ware gegevens is een film gemaakt, getiteld: Belle. En ik vond hem prachtig.

Oh wat is die filmBelle mooi. En wat een verhaal. Geromantiseerd, natuurlijk. Maar mooi.
Eindelijk weer eens een film met een goeie afloop. Daar heb ik van tijd tot tijd zeer veel behoefte aan. 
Ik weet niet waarom de film nu pas draait, ik las dat hij al gemaakt is in 2013. Maar ach, dat is eigenlijk ook niet zo interessant.

Voor het geval je een beetje in de stemming zou willen komen is hier een trailer:

Czech Point

Lekker waren deze dingen. Trdelnik. Deeg wordt om een stok gerold en dan geroosterd. Als het klaar is wordt het door suiker met kaneel gerold.

 

Zo'n hele rol dus hè. Erg lekker. Achteraf las ik dat het helemaal niet Tsjechisch is, maar Hongaars. 

Enfin, een paar  calorieën hebben we er misschien wel weer afgelopen:

Nou dat was het. Ik stop over Praag. We zijn al weer zo lang terug. Maar een fantastische stad is het zeker. Ik ga niet nog eens, maar als ik veel jonger was, zou ik dat misschien wel doen. En dan zou ik hier een keer afspreken. Gewoon omdat ik dat zo leuk vind:

Winkelen in Praag

En dan waren er natuurlijk heel veel winkels in Praag en vooral heel veel winkelTJES. Twee sprongen er wat mij betreft nogal uit en met de beheersters maakte ik een praatje, altijd leuk.

'Ik heb de poppen niet gemaakt', zei zij. 'Maar ik geniet er zo van, ik blijf hier werken tot ik dood ga'.
Ik genoot er ook erg van. Zo mooi!
Praag, stad van verhalen en poppen

De vrouw die ik in de tweede winkel sprak, was wel de eigenares. Ze was zo'n dertig jaar geleden begonnen, vertelde ze en haar werk was haar hobby. Daar kon ik me alles bij voorstellen

Eigenlijk ook poppen, zie ik nu pas. Maar vooral op mijn foto's. Want er waren ook heel veel andere leuke dingen. Glas, kleding, schilderijen. We zijn er een hele tijd geweest, want er was net een gigantische regenbui. Daarna werd het weer prachtig weer. Weer!

Keep in touch

Op de Karelsbrug  in Praag moet je bepaalde beelden aanraken, blijkbaar. Je kunt heel goed zien welke dat zijn. Het is er nog drukker en de beelden glimmen je goudachtig tegemoet op de aangeraakte plaatsen:

  

En ook verder in de stad is het aanraken van een beeld  blijkbaar erg aantrekkelijk:

Dit laatste beeld stond vlakbij het beroemde Gouden Straatje. Waar we niet in zijn gegaan omdat je er een kaartje voor moest kopen en dat kon alleen in combinatie met een kaartje voor een bezoek aan het Koninklijk Paleis. Bovendien herinnerden we ons het straatje nog van de vorige keer en hadden we niet zo'n zin om schuifelend vanwege de drukte door dat straatje te gaan. Niks gemist!

Vltava

En altijd is daar in Praag de Moldau oftewel de Vltava. Raar eigenlijk dat wij de rivier niet gewoon de Vltava noemen. Hoe dan ook, de rivier is nooit ver weg.

 

Als je daar een poosje zit te kijken, zomaar aan de andere kant van de rivier, zie je natuurlijk van alles:

Wat een hond was dat. Ik had hem zo wel mee willen nemen. Maar hij had al een baasje. Zwerfhonden of katten zoals je in veel steden ziet, heb ik in Praag niet gezien

We hadden de Viatava trouwens zelf ook wel kunnen bevaren. Rondvaarten en bootjes genoeg. Kijk maar, dit vond ik wel origineel. Maar we deden het niet!

Cultuur in Praag.

Je kunt eigelijk niet in Praag zijn zonder iets te zien van Mucha. Van Alfons Mucha. Postcrossers vragen heel vaak om kaarten van Mucha, dus ik heb een klein voorraadje ingeslagen.
Zelf ben ik niet zo'n enorme fan. Maar ik vind zijn werk wel bijzonder en ook meteen herkenbaar, dus een  bezoek aan het Mucha museum lag voor de hand

En dat museumbezoek was beslist interessant, met een mooie film over Mucha ( terwijl we er net aan toe waren om eventjes te zitten) Er was ook van alles te koop met Mucha-afbeeldingen. Paraplu's, sjaals, reprodukties, boodschappenlijstjes, kaarten. Maar daar heb ik vanaf gezien.

Ik kan er niks aan doen, ik vind deze tekeningen zo leuk en je zag ze overal in Praag, eh Praha

Je kunt ook niet in Praag zijn zonder te worden herinnerd aan muziek en aan componisten.
Mozart is hier vaak geweest, maar ook Tsjaikovski en Haydn.
Dvorak en Smetana zijn Tsjechen en allebei begraven in Praag. (Net als Mucha trouwens, we zagen hun graven)
Overal word je uitgenodigd om een concert bij te wonen en dat hebben we dus gedaan. Ja, 's avonds een toneelstuk bijwonen of een film, dat is toch wat lastig in het Tsjechisch. En muziek is altijd te verstaan, niet waar?

Het werd een concert in een prachtige kerk: De vier jaargetijden.

Na een forse inzet,   juist in een wat rustiger stukje, sprong een snaar van de viool van de eerste violist. Ik kan je vertellen dat dat een gigantische knal geeft.
De andere orkestleden werden een heel klein beetje lacherig, de eerste violist verdween even en kwam terug met een nieuwe snaar op zijn viool.
'Ja, 't was al een oudje' zei hij. En hup, daar gingen ze weer, volle concentratie.

Ten derde kun je ook niet in Praag zijn zonder iets te zien van Kafka, Franz Kafka.
Kafka werd in Praag geboren. Hij was Joods en in zijn gezin sprak men Duits. Hij schreef ook in het Duits.
Vandaar dat ik zijn meest bekende boek nl. Het Proces moest lezen in het Duits. Van dezelfde leraar waar ik al eerder over schreef. Het was maar goed dat er toen uittrekselboeken bestonden, want van het boek snapte ik niet veel.
Ik vond het toen vooral treurig dat Kafka zo jong stierf aan tuberculose, (in 1924 op 40-jarige leeftijd), want er stond een foto op dat boek en ik vond hem erg knap!
Heel wat jaren later heb ik het boek nog eens gelezen. Gewoon in het Nederlands en toen begreep ik beslist waarom Kafka's boek door velen beschouwd wordt als een hoogtepunt in de literatuur.

Er was een heerlijk terras bij 'zijn' café. En ik dacht dat ik, met dat boek bijv. , wel een hele dag daar had willen zitten.
Zo en dit was wel weer genoeg cultuur hoor, vind ik. Er was nog meer te zien en te beleven. Wordt vervolgd.