Ik stond te wachten op vriendin S. die even post moest ophalen in het oude huis van haar zoon. Dus ik had tijd genoeg om een foto van het bordje te maken.
'Kan nog net mevrouw' zei de man die op dat moment de deur uit kwam en zag wat ik deed.
'Het heeft er zestig jaar op gezeten hier, maar 't is klaar, ik ga verhuizen. Zestig jaar mevrouw, dat is heel wat.
Ik ga nou gelijkvloers wonen, in een andere buurt. Ja, er moest een paal onder komen, in de werkplaats. De boel is verzakt.
80.000 euro, mevrouw. En ik ben tachtig geweest, dus dat heb ik er niet meer voor over. Hoe lang zal het nog duren nietwaar?'
Ik leefde mee met de man. Tachtig jaar en dan na zestig jaar verhuizen, naar een andere buurt.
'Dat zal niet meevallen, denk ik' .
'Nee' zei hij. 'Ik werkte niet meer, maar tussen vijf en zes was de werkplaats open en dan wisten ze me te vinden, hier. Had ik toch nog een praatje hè . Maar ja, zo gaan die dingen'.
En wijzend naar de overkant: 'Waarom staat u hier eigenlijk?'
Ik vertelde van de zoon van mijn vriendin en hij wilde weten wie dat dan was. 'Oh ja, P. die ken ik wel, die is nog maar net verhuisd'
Dat klopte.
Mijn vriendin kwam terug, we moesten verder. We zouden na een lange wandeling lekker uit eten gaan met onze mannen.
Ik wenste de man sterkte met de verhuizing. 'En ik hoop dat u snel zult wennen in uw nieuwe huis'
Hij knikte, groette en verdween naar binnen.
Wij gingen verder en ik vertelde over het gesprekje. 'Zo treurig eigenlijk'
''t Is nog veel treuriger' zei S. 'Hij heeft slokdarmkanker en nog een paar maanden te leven. Toen die kanker werd ontdekt had hij zijn huis net verkocht. En nu moet hij er toch uit. Voor die paar maanden...'
We gingen erg gezellig uit eten, dat wel. Maar regelmatig zag ik toch dat oude hoofdje voor me.
En dat bordje: Gediplomeerd rijwielhersteller.
11 opmerkingen:
Hoe raar kan het leven zijn....
Het leven is te bizar vaak. Maar hij heeft in ieder geval 60 jaar in een gezellig buurtje gewoond en heeft veel mensen gekend, die hem ook kenden en waardeerden. Goed verhaal, goed verteld, Bettie.
Ai...eerst dacht ik... oh wat een schattig verhaal. Maar dat einde! Zo triest...
Ik zit hier zowaar met de krop in de keel... Hoe verdrietig kan het leven soms toch zijn...Maar je hebt het echt prachtig verteld!
Hè, verdorie, de tranen schieten me in de ogen, wat triest. Mijn man heeft 35 jaar een fietsenzaak gehad, hij was gewoon de fietsenmaker, zo gaat dat in een klein dorp. Toen hij stopte hebben we in de winkel een receptie voor hem gehouden en het was ongelooflijk, bijna het hele dorp kwam afscheid van hem nemen maar vooral bedanken voor zijn service, vakmanschap en vriendelijkheid. Zo afscheid nemen van je bedrijf is prachtig, ik had het deze man ook op die manier gegund.
De trieste verhalen komen wel op jouw pad, ik las ook het verhaal van de oude kaart en de speurtocht. Kippenvel!
Nee, oef.....wat ontzettend. Toch een goedemorgen en een fijne dag!
Oh, triest!
Het leven in al zijn facetten... om stil van te worden.
Ach, sneu.
Het leven kan soms heel erg hard zijn.
Hè dit is triest....
Een reactie posten