Bordje

Amsterdam. Het bordje aan de overkant van de straat viel me op. Rijwielhersteller, zo'n lekker ouderwets woord. En dan nog wel een gediplomeerd rijwielhersteller.
Ik stond te wachten op vriendin S. die even post moest ophalen in het oude huis van haar zoon. Dus ik had tijd genoeg om een foto van het bordje te maken.

'Kan nog net mevrouw' zei de man die op dat moment de deur uit kwam en zag wat ik deed.
'Het heeft er zestig jaar op gezeten hier, maar 't is klaar, ik ga verhuizen. Zestig jaar mevrouw, dat is heel wat.
Ik ga nou gelijkvloers wonen, in een andere buurt. Ja,  er moest een paal onder komen, in de werkplaats. De boel is verzakt.
80.000 euro, mevrouw. En ik ben tachtig geweest, dus dat heb ik er niet meer voor over. Hoe lang zal het nog duren nietwaar?'
Ik leefde mee met de man. Tachtig jaar en dan na zestig jaar verhuizen, naar een andere buurt.
'Dat zal niet meevallen, denk ik' .
'Nee' zei hij. 'Ik werkte niet meer, maar tussen vijf en zes was de werkplaats open en dan wisten ze me te vinden, hier. Had ik toch nog een praatje hè . Maar ja, zo gaan die dingen'.
En wijzend naar de overkant: 'Waarom staat u hier eigenlijk?'
Ik vertelde van de zoon van mijn vriendin en hij wilde weten wie dat dan was. 'Oh ja, P. die ken ik wel, die is nog maar net verhuisd'
Dat klopte.
Mijn vriendin kwam terug, we moesten verder. We zouden na een lange wandeling lekker uit eten gaan met onze mannen.
Ik wenste de man sterkte met de verhuizing. 'En ik hoop dat u snel zult wennen in uw nieuwe huis'
Hij knikte, groette en verdween naar binnen.
Wij gingen verder en ik vertelde over het gesprekje. 'Zo treurig eigenlijk'
''t Is nog veel treuriger' zei S.  'Hij heeft slokdarmkanker en nog een paar maanden te leven. Toen die kanker werd ontdekt had hij zijn huis net verkocht. En nu moet hij er toch uit. Voor die paar maanden...'

We gingen erg gezellig uit eten, dat wel. Maar regelmatig zag ik toch dat oude hoofdje voor me.
En dat bordje: Gediplomeerd rijwielhersteller.