'Bettielein' noemde hij me wel eens of 'Fraulein Bettie'. Het is jammer dat ik niet kan tekenen, anders zou ik dat doen. Ik zie hem voor me tot in het kleinste detail. Met z'n bruine schooltas, in zijn DAF.
Jammer genoeg was ik toen aan dat intellectuele van hem nog lang niet toe.
En hij wilde juist zo graag vertellen over Duitse kunst en cultuur.
Natuurlijk hoorde ik hem braaf aan, maar begrijpen deed ik het allemaal niet.
Ik heb vier jaar Duits van hem gehad, dus er heus wel wát blijven hangen.
Zo weet ik nog goed dat hij vertelde over Käthe Kollwitz, een Duitse kunstenares. Meer dan eens. Dan liet hij platen van haar werk zien, best modern eigenlijk dat hij dat deed.
Maar het werk kwam op mij akelig en somber over.
Toch, toen we onverwacht stuitten op het Käthe Kollwitzmuseum in Berlijn, voelde ik dat ik het aan Herr Slot verplicht was om te gaan.
Nu. zo'n vijftig jaar later, was ik er blijkbaar wel aan toe. En erg onder de indruk
Käthe Kollwitz, een Duitse kunstenares die leefde van 1867 tot 1945.
Ze tekende, schilderde, maakte etsen en litho's en later ook nog beelden. Haar man was arts en de arme mensen in zijn praktijk, nam ze vaak als onderwerp. Toen haar zoon in de eerste wereldoorlog sneuvelde, werd dat aanleiding voor anti-oorlogswerk.
Dat is haar in de Nazi-tijd natuurlijk niet in dank afgenomen. Haar kunst werd 'entartet' verklaard en ze mocht niet meer exposeren.
Er was naast het bijna gehele oeuvre van Kathe Kollwitz, werk te zien van de jonge Nederlandse kunstenares Lotta Blokker.
Ik had van haar gehoord, ze was bij Kunststof TV toen wij er ook waren, maar dat was ik vergeten. Dat gaat me niet nog eens gebeuren.
Dialoog met Käthe Kollwitz heet het en je ziet beelden van Lotta Blokker tussen al het andere werk door. Zo prachtig.
Dit beeld bijv. :
Levensgroot! En je ziet voor je hoe deze oude, dementerende vrouw, geheel in zichzelf gekeerd, terug is in een wereld van lang geleden.
Dat ze dementeerde weet ik trouwens doordat de beheerster van het museum het me vertelde. Het ontroerde me zeer.
Foto's maken mocht helaas niet. Dus hier moet ik het bij laten. Maar als ik in Nederland iets zie over een tentoonstelling van Lotta Blokker, dan ga ik, zoveel is zeker.
Meer over haar: klik
En zo zie je de invloed die een leraar kan hebben op een leerling. Zelfs zo veel jaar later nog... Ik zou willen dat ik het hem nog kon vertellen.
Ja, ik vind het werk van Käthe Kollwitz ook indrukwekkend. In Berlijn heb ik naast het grote museum ook een kleintje bezocht boven in een winkelcentrum met alleen maar tekeningen van Käthe. Ook zo prachtig. En die Lotta ga ik zeker ook in de gaten houden, mooi!
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenach, Herr Slot, hij passeert bij ons ook nog al eens, pas nog toen onze kleindochter aan tafel zat met de hand onder het hoofd, tijdens het eten: ohne Ellbogen zei Herr Slot altijd :)
BeantwoordenVerwijderenWat vertel jij toch boeiend!
BeantwoordenVerwijderenZo zie je ook dat je op verschillende perioden in je leven de dingen heel anders beleeft.
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat ik toen ik jong was die tekeningen ook niet mooi gevonden had. Maar vooral het beeld van Lotta Blokker vind ik super mooi.
Liefs,
Mirjam
Hahaha, Marga... ja ohne Ellbogen!
BeantwoordenVerwijderen