Poederroze

'Pastel en poedertinten gaan we steeds minder terugzien. Het is na dit jaar over met de liefelijke touch in het interieur. Poederroze en lavendelblauw waren dé kleuren van 2016, maar gaan langzamerhand plaatsmaken voor wat warmere kleuren. Ook aan de kopertrend komt nu echt een einde. Koper was voor een aantal jaar dé metallic in huis, maar dat tijdperk is nu echt voorbij. Hetzelfde geldt trouwens voor wit marmer, dat ook steeds meer gaat verdwijnen.'

Ik had geen poederroze in huis en ook geen lavendelblauw. En koper? Ook al niet, om van wit marmer maar niet te spreken.
Het gaat allemaal verdwijnen las ik in een woontijdschrift.
Wat heerlijk toch, ik hoef helemaal niks te doen.
Ik hoef niks te verwijderen en ik hoef geen nieuwe trend te omarmen. Allemaal niet. 
Gewoon niks.

Floris

Daar was-ie plotseling weer eens: Rutger Hauer.
Hij zag er niet meer zo uit als toen hij Ridder Floris van Rozemondt speelde in de serie Floris.
Maar dat kan natuurlijk ook niet, na bijna vijftig jaar.
Floris was een fantastische serie vond ik toen en ik was hartstikke verliefd op Rutger/Floris.
Mijn oudste zoon heeft me later de serie eens cadeau gedaan op dvd en ik heb er nog vaak met genoegen naar gekeken. Vooral op school. Was zeer bruikbaar bij geschiedenis.
En nu was er zomaar een extra aflevering opgedoken. Nou ja het was geen extra aflevering, het waren 11 minuten ongebruikte beelden. Ik zou ze graag willen zien. Echt heel graag.
Rutger Hauer... is nu een man van tweeënzeventig. Ik hoor eigenlijk nooit meer iets van of over hem.
Verder was er Sindala natuurlijk. Die was ook goed. De kinderen op school vonden Sindala misschien nog wel leuker dan Floris.
Sindala was de steun en toeverlaat van Floris.
Hij was een beetje geheimzinnig. Hij werd gespeeld door Jos Bergman, maar daar heb ik nooit meer iets van gehoord. Wel even gegoogeld nu natuurlijk. Sindala is kunstschilder geworden.

Misschien ga ik gewoon nog eens even lekker Floris kijken. Zo meteen!

Uitmarkt

Ook dit jaar gingen we naar de Uitmarkt. Dat is een langlopende traditie (vanaf 1979) die we niet willen verbreken.
Ik kijk m'n ogen altijd uit. Zien wat het nieuwe seizoen ons gaat brengen.
Er zijn optredens, voorproefjes zou je kunnen zeggen.

Ook niet onbelangrijk: er worden flinke kortingen gegeven op sommige voorstellingen. Wij kochten deze keer kaartjes voor een concert van het Nederlands Philharmonisch Orkest in het Concertgebouw
En verder presenteren veel musea zich. Dat vind ik altijd erg leuk, museummens als ik ben.

Dan is er nog een boekenmarkt, waar de uitgeverijen zich laten zien, waar ook grote kortingen worden gegeven en waar schrijvers signeren. Ik koop geen boeken meer, maar ik vind het wel leuk om  er te kijken.

Natuurlijk vulde ik dit eventjes in. Want mijn belangrijkste boek stond nog niet in de top dertig.
Zo waren er allerlei dingen . Dit ook, een vraagje waarmee je een fietsslot kon winnen.

Er hangt altijd een heel plezierige, relaxte sfeer. De zon scheen en ik kon op mijn dooie gemakje doen wat ik eigenlijk het allerliefste doe: onbeschaamd mensen kijken en foto's maken.

En volgend jaar... dan  gaan we gewoon weer!

El Olivo

Een Spaanse film. Ik geloof niet dat ik ooit een Spaanse film zag. Gelukkig trof ik deze eerste keer meteen een mooie: El Olivo  (De Olijfboom)

Niet een  heel bijzondere film, meer zo eentje die sfeer oproept, met een verhaal dat goed te volgen is.  Een  sterk verhaal:

Het gaat over een Spaanse familie. Zij bezitten veel olijfbomen waaronder eentje van tweeduizend jaar oud. 'Nog door de Romeinen geplant',  zegt de vader van de familie. De boom mag volgens hem niet verkocht worden. Maar ja het is een slechte tijd en het gebeurt toch. 
Vanaf dat moment takelt de vader door verdriet af. Zijn kleindochter Alma die veel van haar grootvader houdt en met hem de liefde voor de boom deelt, ziet het gebeuren. 
Ze komt er achter dat de boom in een luxe bankgebouw in Duitsland staat. Midden in de hal, als een symbool voor kracht en duurzaamheid van de bank. 
Alma, haar oom en haar vriend gaan op zoek en proberen de boom terug te krijgen.

We zaten met zes mensen in het filmhuis, lekker koel op een snikhete middag.
Ik had de indruk dat iedereen het een mooie film vond. En van onszelf weet ik het zeker. 
Feel Good!

Lathyrus

Kijk, ook weer zo'n favoriet bloemetje.
Vrijwel de hele zomer heb ik zo'n klein flesje gevuld met lathyrus naast mijn lap-top gehad.
Ze ruiken ook zo lekker.
Dit was jammer genoeg de laatste pluk.
Ze waren gigantisch gegroeid  en bijna uitgebloeid. Er moest plaats worden gemaakt in de tuin.. 't Is niet anders.
Gelukkig heb ik meer dan genoeg zaadjes verzameld.
Mooi vind ik dat.
Een belofte voor volgend jaar...

Kinderstoel

Toen mijn dochter en ik laatst in Rotterdam waren, zagen we een mooie, oude en prachtig opgelapte kinderstoel.
'Kijk' zei ik, 'zo'n stoel zou ik nou wel willen hebben'.
Ja, we hebben natuurlijk vier kleinkinderen die hier regelmatig zijn. Drie daarvan kunnen nu nog niet echt zitten, maar dat gaat niet lang meer duren.
Ik informeerde nog even naar de prijs en die was 300 euro. Echt waar! En hij was al verkocht ook.
Toen onze kinderen klein waren hadden we een Tripp-Trappstoel. Klik.  Dat was even een investering toen, maar we hebben er drie kinderen lang veel plezier van gehad. Onze kinderen kwamen om de drie jaar, dus zodra er eentje uit was, kon de volgende er in.
Daarna ging de stoel naar een collega die twee kinderen had en zij gaf hem weer door aan een andere collega die ook twee kinderen kreeg.
Drie jaar geleden vroeg ik hem terug voor Anna en daar staat hij nu nog steeds. Volop in gebruik. Leuk vind ik dat. Acht kinderen al, die onze stoel hebben gebruikt.
Inmiddels zijn er nog twee tweedehands Tripp-Trappen bijgekomen in dat gezin. Die stoelen zijn ijzersterk.
Nu wilde ik voor hier in huis een kinderstoel.
Natuurlijk kan ik zo'n Ikeastoel kopen, makkelijk, licht en ook wel op te ruimen als de kinderen er niet zijn.
Maar ik vind het niks. Waarom weet ik zelf ook niet.
Een paar weken geleden snuffelde mijn man op zo'n FB-site met gratis op te halen dingen en daar stond een kinderstoel, zoals ik die eigenlijk in mijn hoofd had.
Zo eentje die gewoon in de kamer kan blijven staan, zonder dat ik me er aan ga ergeren.
Mijn man reageerde meteen, was de eerste en mocht de stoel halen. Was ook nog eens gewoon in onze wijk.
Kijk, dit is 'm, ongeveer zoals die dure stoel die we in Rotterdam zagen:

Je ziet het, de stoel kan nog wel een schuurbeurt en een verfje gebruiken. Zachtblauw pas niet helemaal bij ons.
Maar verder is hij perfect. En ben ik er gewoon hartstikke blij mee.  Dankjewel lieve onbekende buurtgenoot! 
En eh... dit is ook deeleconomie. Toch? 

Zilte Zeeuwse Knoopdrop: bereidt met Arabisch gom

'Proef de zee op je lippen', staat op het blikje.
'Een Zeeuws dropje met karakter. 
Stevig als de dijk en zilt als de zee.
Een kwaliteitsdropje voor de echte dropliefhebber, bereidt met Arabisch gom. 
Niet om 'zunig' mee te zijn.'

Best een aardig blikje en een mooi cadeautje voor iemand die Zeeland een warm hart toe draagt.
Frits kreeg het voor zijn verjaardag.
De dropjes zijn ook leuk.
Maar... 'bereidt met Arabisch gom'?
Ik kan het werkelijk niet aanzien.
Dan is er toch een reclamejongen of een reclamemeisje aan de gang geweest met de tekst en hoe kan het dan dat niemand blijkbaar de tekst heeft gecontroleerd vóór al die wikkels werden gedrukt.
Of zou het een soort verkeerde 'zunigheid' zijn geweest?
Hoe dan ook, ik vind het onbegrijpelijk en het stoort me zeer.

Ik weet heus wel dat iedereen wel eens een foutje maakt en dat spelling lastig is voor velen. Ik heb hier op dit blog ook wel eens een fout gemaakt, die ik achteraf nogal ernstig vond.
En ooit heb ik een boze vader op mijn dak gekregen, die verhaal kwam halen over een d/t-fout die ik in het rapport van zijn kind had gemaakt. Toen kon ik werkelijk wel door de grond zakken.

Ergeren jullie je aan spelfouten? Of maakt het je niks uit zolang het een goede tekst is?

Ruilbiblio

Als ik mijn huis verlaat voor mijn dagelijks wandeling kom ik al heel snel in het dorp Berkhout.
Ik kijk onder het wandelen wat rond, maak eens een foto zo nu en dan. Gluur soms een beetje naar binnen en voor ik het weet ben ik Berkhout al weer uit.
Maar nu stond er tot mijn grote verrassing ineens een RUILBIBLIO.
Zo'n kast waar je zomaar een boek mag meenemen of een tijdschrift en waar je zelf ook boeken kunt inleveren waar je op bent uitgekeken, maar waar iemand anders best nog plezier van zou kunnen hebben.
De eerste keer dat ik deze kast zag, nam ik meteen een boek mee. Niet al te slim, want toen moest ik nog mijn hele wandeling volbrengen met dat boek onder mijn arm.
En het was een dikke pil: Reizen zonder John. Van Geert Mak.
Als ik het uit heb (maar dat duurt nog wel even) zet ik het gewoon weer terug. Het is een goed boek, maar ook voor mij geen boek dat ik nóg eens zal lezen.
Zelf heb ik inmiddels twee boeken in de kast geplaatst en die waren de volgende dag weg.
Ik vind zo'n initiatief echt heel erg leuk. Ik had het ook wel willen doen, maar de plek waar ik woon is ongeschikt. Er loopt bijna nooit iemand langs.

Anna op de fiets

Onze kleindochter kan fietsen, zonder zijwieltjes. Ze kan het al een paar maanden en dat is wel erg snel denk ik, voor drie jaar en een paar maanden.
Anna is een handige kleine bliksem en ik ben hartstikke trots.
Maar echt leuk vind ik het niet. Ze is nog een klein meisje en ziet nog niet altijd gevaar.
Ik wel.
Gelukkig hebben haar ouders een goede helm voor haar gekocht en is het fietsen aan strenge regels onderworpen. Alleen als er iemand bij is, mag ze. En nooit zonder helm en als ze een keer verder gaat dan ze mag, gaat de fiets een dag naar zolder. Dat is al een keer gebeurd.
Ik leerde pas fietsen toen ik zes was en onze eigen kinderen waren wel sneller, maar toch lang niet zo snel als Anna.
Hoe dan ook: ze vindt het heerlijk. Dat zie je wel.

Moet je nou toch kijken: drie jaar en vijf maanden en daar gaat ze.
Op haar fiets, met haar helm op en op hakken. Ook dat nog. Echte hakken van de rommelmarkt! Ik was erbij toen onze dochter die schoenen kocht, voor háár dochter. En we wisten allebei dat Anna het fantastisch zou vinden.
Dat klopte!

Rommelmarkt.

Een van de leukste rommelmarkten die ik ken, is in Edam.

 
Dat is sowieso al een prettig oud stadje en die rommelmarkt is behoorlijk groot. Een groot deel vindt plaats voor de deuren van de huizen aan de grachten en dat betekent dat mensen hun eigen spullen proberen te verkopen, zo vanuit hun huis. Vaak vind ik er mooie dingen. Vorig jaar een driewieler en een leuke kinderstoel. Dit jaar vond ik dit:

* Een prachtige rode, omslagdoek. Gehaakt door een oude mevrouw. Ze vertelde dat ze er wel honderd   had gemaakt. Hij is echt heel erg mooi gehaakt en voelt lekker aan. Ik kon wel uit tien kleuren kiezen.
 Ik wilde grijs, maar iedereen zei dat de rode leuker stond.
* Gebreide wollen sokjes voor Odin.
* Een Oshkosh tuinbroek voor Odin.
* Een oud Gouden Boekje
* Twee kleine kandelaartjes
* Een Barbie - zeemeermin met rood haar voor Anna
* Een LP van Buddy Holly
* De complete serie Brideshead Revisited op dvd
* Nanny McPhee (misschien ooit voor de kleinkinderen, maar voorlopig voor mij vanwege Colin Firth)
* Een dvd van de grote kleine prinses voor Anna
* Twee oude meisjesboekjes uit de Kluitmanserie met illustraties van Lies Veenhoven
* Twee pockets, gewoon omdat ik die wel wil lezen.

Oh ja, dit kocht ik niet:

 

Maar ik moest er wel om lachen.

En dit hieronder kocht ik ook niet:

Ik heb het over dat apparaat wat op het oventje staat, Ik weet niet eens wat het is.
Een moeder en een dochter waren aan het verkopen.  Iemand informeerde naar de prijs van dat ding.
'Dertig euro', zei de moeder, 'splinternieuw, het is vandaag voor het eerst uit de verpakking. Kost vijftig euro in de winkel. Maar ja, de verkering is uit en ik moet al die troep niet in huis, dus ik heb gezegd dat zij hier, het maar moet gaan verkopen. Dus ... dertig euro'.
De dochter zei niks. Ze stond er stilletjes bij. Blosjes op haar wangen. Tranen in haar ogen.
De klant kocht het.
Gelukkig maar, want anders had ik het moeten doen!

't Zit er weer op.

Mijn bijna buurman van twee huizen verder heeft een vlaggenmast voor zijn huis. Meestal wappert daar het rood-wit-blauw, maar nu had hij voor de gelegenheid de Olympische Vlag opgehangen.

Vandaag of morgen wordt de vlag weer opgeborgen en moeten we weer vier jaar wachten.
Er zal een nieuwe generatie sporters zich te pletter trainen en er zullen een paar ouderen zijn die het nog een keer mogen proberen.
En ik ga vast en zeker weer kijken. Bij leven en welzijn natuurlijk
Van déze editie heb ik sommige zaken met heel veel plezier bekeken. Soms met hartkloppingen van de spanning en soms met een boek of een krant erbij, want het was wel erg veel allemaal. Soms was ik echt blij en soms leefde ik een beetje mee met het verdriet van de verliezende sporter(s).
Soms genoot ik, maar ik heb me ook wel geërgerd aan de uitgesproken stomme vraagstelling van sommige interviewers.
Ik zag vertrouwde sporten, maar toch ook een paar die ik niet kende en die me zeer gevaarlijk leken.
Hoe dan ook: ik hoop dat Anna, Odin, Noor en Jet sportief zullen zijn.
Dat ze een sport zullen gaan beoefenen, maar niet zo goed dat ze naar Papendal moeten of zo en dan alleen nog maar voor de sport leven. Dat lijkt mij helemaal niks.
Voorlopig hoef ik me daar nog geen enkele zorg over te maken.
Odin is dik tevreden met zijn eigen Olympische ringen.

Happy Mail

Wow, er lag weer eens een dikke, gezellige envelop in de bus. Totaal onverwacht en daardoor misschien nog wel leuker.
Het begon al met die envelop zelf, met een tekst erop die mij zeer beviel. Eentje die ik misschien toch eens wat beter in mijn hoofd moet prenten.

En dan de inhoud:

 

Wat leuk toch allemaal hè. Dit is nou toch met recht "Happy Mail'. 

Debora uit België noemt zich zelf wel eens ín een reactie op mijn blog: je stille blogvolgster. Dat komt omdat ze zelf geen blog heeft. Jammer genoeg!!!

Toch heeft ze de stilte maar weer eens doorbroken (niet voor de eerste keer trouwens) en mij dit gestuurd. 

Zo superleuk weer. En dan zat er ook nog een Roodkapjekaart in. 

 

Lieve Debora, dankjewel!! 

Ps.: Dat gedichtje hè, knoopt het allen in uw oren!!

Ventoux

Mijn man nam dit boek mee na het oppassen bij onze kleinzoon en... hij las het achter elkaar uit.
Dat is bijzonder, want hij is een fervent krantenlezer, maar leest zelden een boek.
Ik had het boek tot nu toe weten te vermijden en de film heb ik ook niet gezien.
Ik heb helemaal niks met wielrennen en ik dacht dat het daarover zou gaan. Maar als Frits het zo uitleest...
Dus ik las het boek toch maar en werd niet teleurgesteld. Het is een aardig boek met een positief slot.
Het kostte me een middag en een avond, heerlijk in het zonnetje. Zeer relaxt. Ik vond het een echt vakantieboek. Een Feel-Good boek.

Het verhaal:
Peter Seegers, een jonge dichter,  verongelukt in het bijzijn van zijn vijf beste vrienden (waaronder een vrouw), na de beklimming van de Mont Ventoux, tijdens de afdaling.
De vrouw verdwijnt uit het leven van iedereen. De mannen blijven enigszins bevriend en besluiten nu, na dertig jaar de banden weer aan te halen en samen nog eens de Ventoux te beklimmen. Laura, de vriendin, komt ook.

Vriendschap is denk ik waar het om draait in dit boek. Het leest als een trein en och, al dat wielrengedoe viel best mee.
Bert Wagendorp waardeerde ik al zeer als columnist van de Volkskrant. En nu dus ook als schrijver.
Mijn vervelende gevoel na 'Het Smelt' is weg.

Zwanger

Voorafgaand aan een huisartsbezoek wilde ik mijn bloeddruk laten controleren door de assistente.
Ik werd goed geholpen, de assistente wist precies wat ik wilde en toen ik me verbaasde over de uitslag deed ze het nog een keer, nu de andere arm. Allemaal heel gewoon.
We hadden nog een klein gesprekje en toen was het echt nog te vroeg voor mijn afspraak. Wachten dus...

Er kwam een jonge vrouw binnen, met een prachtig en lief gezicht. Lange kleren aan en een mooie hoofddoek.
Ze lachte naar me.
Daarna ging ze naar de balie en zei eigenlijk maar een woord tegen de assistente: urine
De assistente keek haar aan en vroeg naar haar adres. Dat gaf ze.
Er werd gezocht.
'Ah hier heb ik het. U bent mevrouw J... B.?'
Ze knikte.
Nou eens kijken, uw bloed is helemaal goed hoor, het ziet er prachtig uit.
'Urine' zei ze weer, 'Urine kijken'.'Urine kijken van de baby'.
'Goed' zei de assistente, 'hebt u urine mee?'
Ze schudde haar hoofd.
'Dan kan ik ook niet kijken hè, als u niets mee heeft'.
'Maar baby, twee maanden'.
'Hè' zei de assistente, 'maar u hebt helemaal geen baby. U bent toch wel mevrouw J...B en u woont toch daar en daar.?'
Niet J...B.
J.
Oh ik zit helemaal bij de verkeerde te kijken, maar ik vroeg nog of u mevrouw J...B was en u knikte.
Ze knikte weer.
De assistente gaf haar een bekertje. 'Ik snap het en nu heb ik een beetje  urine nodig. Daar is het toilet'.
Ze rende bijna en was snel terug met het bekertje.
'Het duurt 5 minuten', zei de assistente. 'Ga daar maar even zitten'.

Na vijf minuten kwam de assistente terug.
'Ik heb geen zwangerschapshormoon gevonden, dus ik denk dat u niet zwanger bent.
Niet zwanger, geen baby'.
De jonge vrouw kreeg tranen in haar ogen.
Ik zag het allemaal gebeuren en ik barstte haast van medelijden.
'Zullen we dan maar een afspraak maken met de arts? Kunt u morgen? '
Dat kon. Ze lachte al weer.
'Morgen iemand meebrengen die voor u kan vertalen hoor', zei de assistente.
Ze knikte weer, maar ik denk dat ze het niet begrepen heeft.

Het smelt

Weer een boek gelezen, waarvan ik weet dat het een hype is. Een debuut nog wel. De kritieken waren unaniem lovend. Ik kreeg het boek cadeau en ik denk niet dat ik het anders geleend/gelezen had.
Maar ik las het dus wel.
Het verhaal zoals op de achterflap beschreven:
In Eva's geboortejaar worden in het kleine Vlaamse Bovenmeer slechts twee andere kinderen geboren, allebei jongens. De drie maken er hun hele jeugd samen het beste van, tot de puberteit aanbreekt. Opeens ontstaan er andere verhoudingen. De jongens bedenken wrede plannen en de bedeesde Eva kan hieraan meedoen of haar enige vrienden verraden. 
Dertien jaar na die snikhete zomer die volledig uit de hand loopt, keer Eva terug naar haar geboortedorp met een blok ijs in de kofferbak. Gaandeweg wordt duidelijk dat zij deze keer de plannen bepaalt.
Het boek telt 480 bladzijden en ik las het achter elkaar uit. Dat zegt wat over de vertelkunst en de stijl van Lize Spit. Erg goed geschreven. Knap!
Ik ga het boek echter niet herlezen, dat weet ik nu al heel zeker. Want het verhaal en de gebeurtenissen zijn akelig. Het is hard en het is somber. Ik word er somber van, het zeurt in mijn hoofd. Zelfs de omslag vind ik naar. Dus...
En misschien heel stom en struisvogelig, maar de wereld is al naar genoeg zonder fictie. Echt meer dan naar genoeg. Het is niet zo dat ik alleen maar vrolijke boeken lees, helemaaal niet. Maar dit was echt heel erg vond ik.Deprimerend, ondanks de humor die er ook in zit.

Vakantiebaan

Ik zie ze gaan, nog even naar hun vakantiebaan, het is zes uur in de ochtend.

Laatst las ik in de krant dat heel wat scholieren overspannen raken van hun vakantiebaan.
Mijn eerst reactie is dan : wat een watjes, aanstelleritis.

En ik denk meteen terug aan mijn eigen vakantiebaantjes, die niet allemáál succesvol waren.
In mijn eerste baantje werd ik na twee dagen ontslagen.
Ik was twaalf, bijna dertien en ik ging 'bessen trekken' bij een boer, vlakbij.
Ik had iets te veel lol en kneep ook iets te hard in de bessen.
'Je moest maar niet meer komen',  zei de boer aan het eind van de tweede dag en dat had hij goed bekeken.
Mijn vader heeft er nog wel voor gezorgd dat ik betaald werd voor die dagen, want daar had de boer gemakshalve niet aan gedacht.

Daarna had ik een donderdagmiddag/avondbaan: Krantenvouwen in een drukkerij. Met een vouwbeen.  Het Zeeuws land-en tuinbouwblad. Als ik mazzel had werd er om een uur of zes patat gehaald door de ouderen en dat hoefde ik dan niet te betalen.
Secundaire arbeidsvoorwaarden zou je kunnen zeggen.
De geur van drukinkt...ik ruik het nu nog.
Het was leuk daar, het hele repertoire van Jaap Fischer (jaja, oma vertelt) heb ik daar geleerd en nog wel wat meer, want we zaten altijd te zingen.

Toen kwam Scheldeoord. Dat was een bejaardenhuis, een echt ouderwets rusthuis.
Ik was veertien of zo, misschien vijftien. Het was hard werken daar, er werd echt geen rekening gehouden met mijn leeftijd (en die van mijn vriendinnen) en ook niet met het feit dat ik niks kon op huishoudelijk gebied.
Geen gezeur, doen.
Dat hield in dat ik een oude man moest wassen. Alleen zijn bovenkant gelukkig. Maar ook de ramen moesten gelapt en tafels gedekt en eten rondgebracht en vloeren gedweild. Een keer moest ik de poep uit de wasbak halen die een oudere daar had gedeponeerd.
Toch ook daar lol gehad hoor en veel geleerd.

Verder kan ik in dit CV'tje  nog de Hema noemen, op zaterdagmiddag. Nog in die plakkerige nylon blauwe schorten. Met echte kassa's. En het salaris werd diezelfde middag uitgereikt in een loonzakje. Zo'n beige zakje.
Ook was ik een tijdlang in de bediening in een mosselrestaurant. Met een wit schortje en 's avonds laat thuisgebracht door de baas. Waar ik door mijn moeder onmiddellijk in de douche werd gedirigeerd, want de mossellucht was nogal sterk.

Een baantje waar ik me op had verheugd, was werken in een souvenirwinkeltje bij de boot van Breskens naar Vlissingen. Een heel klein winkeltje was dat. Ik kon slapen in het hotel dat erbij hoorde. Niet in een hotelkamer natuurlijk, in een soort schuur die er ook bij hoorde.
Het was een puinhoop en toen ik het eenmaal op orde had, daar in wat ik als mijn eigen toko beschouwde, en er te weinig klanten waren, moest ik in een bijbehorend restaurant gaan werken. Heel jammer vond ik dat.
Daar ben ik ook ontslagen, omdat ik iets fout had gedaan met de afwasmachine, waardoor de keuken was ondergelopen en dat ding geloof ik stuk.
En ik had nog zo gezegd dat ik het niet snapte.
Op staande voet eruit gegooid. Wederom zonder salaris. En bovendien 's avonds laat terwijl het 30 km verderop was. Zo kwaad was die baas.

Mijn vader was ook kwaad. Op mij omdat ik zo stom had gedaan en ook op die baas omdat hij mij zo laat op straat had gezet.
Maar hij ging toch verhaal halen.
Op mijn brommer, met mijn oom Andries die toevallig bij ons logeerde en op de brommer was gekomen. Ik zie ze nog vertrekken met zijn tweeën.
Mijn moeder en mijn tante helemaal de slappe lach om hun helden.
Ze kregen mijn geld hoor, van de dagen dat ik daar had gewerkt.

Zo ging dat toen. Maar overspannen.... Dacht het niet.

Hadden jullie leuke bijbaantjes?

GVR/BFG

Toen Karin (klik) mij op FB feliciteerde met wat zij zelf  'een beetje knutselen' noemt, vond ik dat natuurlijk superleuk!
Bovendien dacht ik er meteen weer aan dat ik naar die film wilde.
De GVR,  naar een boek van Roald Dahl en zoals bijna alle Dahlboeken een heerlijk boek.
En nu ben ik dus geweest, met Frits, die het eerst niet zo'n goed idee vond. Maar toch meeging.

Hij heeft er van gesmuld. Net als ik! Wat een leuke, lieve, en grappige film.
We konden kiezen uit een 3-d versie, een nederlands gesproken versie en de originele. Ik houd niet erg van 3-d en een nederlands gesproken tekst is ook niks voor mij. Bovendien, dan mis je de taal en die is juist in deze film erg grappig. 
Oh die scenes in het paleis. Zo leuk en zo Engels!

Kijk zo ziet de reus er in het echt uit. Hij heet Mark Rylance en ik vond hem vertederend en erg goed. Ook Sophie was heel goed. Zij werd gespeeld door een leuk kind: Ruby Barnhill. En niet te vergeten Penelope Wilton als Queen of England. (Zij was Isobel Crawley in Downton Abbey).

Aanrader? Nou en of!

Hoornse Kermis

Kermis... als kind was ik er dol op. En als puber helemaal. Maar een held was ik nooit. Ik durfde alleen in de rustigste attracties. En botsauto's vond ik uitgesproken stom. De zweefmolen was denk ik het engste dat ik ooit deed. Living on the edge, haha.
En ook nu ga ik nergens in. Ik zou wel heel goed verslaafd kunnen raken aan de kamelenrace, dat dan weer wel.
Maar een rondje over de kermis... altijd.
Nou schijnen wij hier in Hoorn een supergrote kermis te hebben, op Tilburg na de grootste hoorde ik. En dus valt er veel te fotograferen. Kijk

Dit ding bijvoorbeeld. 90 meter hoog. Je gaat langzaam naar boven en als je dan boven bent, kun je even van het uitzicht genieten en dan stort hij in een keer naar beneden. Ik stond er naar te kijken en ik werd al misselijk. Echt een soort hoogtevreesmisselijkheid.

De zweefmolens zijn trouwens ook niet meer wat ze geweest zijn. Ik moet er niet aan denken. Maar wel weer mooi, dat contrast tussen oud en nieuw.
Het reuzenrad lijkt ieder jaar hoger te worden. Ik weet nog goed dat mijn moeder (ze was al in de tachtig) en mijn man samen in het reuzenrad gingen en ik zwanger en wel beneden (nog net niet handenwringend) stond toe te kijken en me af vroeg hoe dat allemaal moest zonder man en zonder moeder en met een kind.

Maar dat waren de hormonen natuurlijk hè, dat kan niet anders.

Mijn dochter en ik waren ook nog met Anna op de kermis.
Tja,  soms moet je je wel eens een beetje te buiten gaan, vind ik. Dat kan ze maar beter jong leren!

Voor de laatste keer GlassFever

Nu was er voor ons nog één lokatie te bezoeken, namelijk Het Dordts Patriciërshuis aan de Wolwevershaven.
Ik was daar in dat huis nog nooit geweest, wist niet van het bestaan van dit museumhuis af.
Maar misschien ben ik er toch geweest. Ik heb namelijk als kind ook een of twee jaar gewoond op de Wolwevershaven. Ik weet alleen niet meer in welk huis. En er is niemand meer aan wie ik dat zou kunnen vragen. Ik heb er vaak gelopen en me afgevraagd welk huis het geweest is.
Het was overigens een overgangsperiode, we woonden er (in) tot ons nieuwe huis klaar was en ik heb er prachtige herinneringen aan.
Dat huis stond namelijk in het water van de Oude Maas die er achter loopt. Je keek zo uit over de zeer druk bevaren scheepvaartroute. Een plek waar drie rivieren samen komen, de Oude Maas dus, de Beneden Merwede en de Noord.
Ik weet dat ik tijden op mijn knietjes voor het raam zat en keek en keek en keek. Verder herinner ik me van dat huis niks. Ik heb me nu dus lopen verbeelden dat het dit huis was.Met dit uitzicht:

Natuurlijk (daar gingen we eigenlijk voor) was er ook in dit huis heel wat glas te zien. O.a. van Klaas Gubbels.

En dit werk dat ik erg mooi vond, genaamd Escape from a Fairy Tale, van Ruud Schoemaker:

In dit pand genoot ik het meest van de ronde Maaskamer. Moet je je voorstellen, een ronde kamer met uitzicht op het water.

Enfin, dit was de derde lokatie. Er was nog een vierde lokatie, maar die was dicht op dinsdag. Het Dordrechts Museum is dicht op maandag. Hier vind je verder alle info die je nodig hebt: klik

Nou, ik heb jullie nu wel genoeg verveeld met Glassfever. En ik hoop dat ik heb duidelijk gemaakt dat zelfs als je niet zo heel erg van glas als kunstvorm houdt en zelfs als je geen vriendin hebt die het wel superleuk vindt en waar je een gezellige dag mee hebt, zelfs als je geen Dordtenaar bent, dat er zelfs dán genoeg te zien en te beleven valt.

GlassFever, nog een keer

We verlieten het Dordrechts museum, maar zagen dit kunstwerk nog in de tuin. 

 Daarna wandelden we verder door Dordrecht, op weg naar de tweede lokatie van GlassFever: Huis van Gijn.
Mijn geboortehuis is er zowat naast en ik ben er vaak geweest.
Simon van Gijn (1836-1922) liet zijn huis,  met inrichting en al zijn verzamelingen, na als museum. En ik vind het echt een genoegen om daar rond te lopen.
Vooral ook omdat het huis in heel veel opzichten lijkt op 'mijn ' huis.
Kijk zo'n fonteintje zat ook in de gang in mijn huis. Ik was een kind, maar ik weet het nog precies.

We lunchten er ook, in museum van Gijn en in die lunchruimte was nog iets bijzonders te zien. Op het plafond:

Tijdens een verbouwing werd hier namelijk een 18e eeuwse plafondschildering ontdekt. In de 18e eeuw was dit de mooie kamer, maar die werd in de 19e eeuw overgeschilderd. Na verwijdering van witte verf en witsellagen kwam de schildering tevoorschijn.
De lasertechniek is nog niet zo ver dat alles weer te zien is, maar de verwachting is, dat dat binnen enkele jaren wél het geval zal zijn. Twee stukken zullen ontbreken, want daar waren ooit een trapgat en een hijsluik gemaakt.
Ik vind dat zeer interessant. En wat lijkt het me spannend om zo'n beroep te hebben.
Maar goed, we gingen natuurlijk voor het glas.

En weer vond ik vooral de combi erg leuk, zo'n 19e eeuwse kamer met dit moderne glaswerk.
Dit vonden vriendin en ik allebei raar

 In de voeten van dit glaswerk zit namelijk as van verbrande boeken. Het is werk van Antonio Riello uit 2016 en het heet Ashes to Ahses Library. De as is bijvoorbeeld van Wuthering Heights en het Dagboek van Anne Frank.
Dus waarom zou je in 's hemelsnaam die boeken willen verbranden en de as in glazen stoppen?
Nee, dan vond ik het glas in de tuin een stuk mooier:

Wordt vervolgd. (Wees gerust, nog maar één keer).

GlassFever (2)

Abraham van Strij, 1783

Het Dordrechts Museum is echt een fijn museum  en je wilt niet geloven hoeveel schilderijen daar hangen  met honden er op. Soms in de hoofdrol, die honden, maar lang niet altijd.
Ik let er altijd op, het is bijna een afwijking geworden en ik kon heel wat foto's toevoegen aan mijn Pinterest Pagina: Museum Dogs. Klik
Wat ik ook heel leuk vond, was dat ik een schilderij zag, dat plotseling was opgedoken in een clip van Beyonce.

Het veroorzaakte wat commotie, omdat niemand het schilderij echt kende. Nu wel!
Het is 'Een gezicht op de Grote Kerk van Dordrecht' van de Dordtse schilder Wim Jansen. (1923-1992) Hoe het in die clip komt is nog niet bekend. Wel dat het tot nu toe vlak bij het museum in de Trinitatiskapel hing.
Voor mij is het wel een beetje speciaal omdat ik in die Grote Kerk ben gedoopt en geboren ben precies aan de andere kant van de brug, de Lange IJzeren Brug. Het eerste huis rechts, wat je dan tegenkomt.

Wat heeft dit alles met GlassFever te maken? Niks, helemaal niks. Het was waar ik die dag toevallig ook tegen aan liep. Dat is eigenlijk het leukst vind ik.
En nu ben ik dus nog niet klaar. Wordt vervolgd.