Hoornse Kermis

Kermis... als kind was ik er dol op. En als puber helemaal. Maar een held was ik nooit. Ik durfde alleen in de rustigste attracties. En botsauto's vond ik uitgesproken stom. De zweefmolen was denk ik het engste dat ik ooit deed. Living on the edge, haha.
En ook nu ga ik nergens in. Ik zou wel heel goed verslaafd kunnen raken aan de kamelenrace, dat dan weer wel.
Maar een rondje over de kermis... altijd.
Nou schijnen wij hier in Hoorn een supergrote kermis te hebben, op Tilburg na de grootste hoorde ik. En dus valt er veel te fotograferen. Kijk

Dit ding bijvoorbeeld. 90 meter hoog. Je gaat langzaam naar boven en als je dan boven bent, kun je even van het uitzicht genieten en dan stort hij in een keer naar beneden. Ik stond er naar te kijken en ik werd al misselijk. Echt een soort hoogtevreesmisselijkheid.

De zweefmolens zijn trouwens ook niet meer wat ze geweest zijn. Ik moet er niet aan denken. Maar wel weer mooi, dat contrast tussen oud en nieuw.
Het reuzenrad lijkt ieder jaar hoger te worden. Ik weet nog goed dat mijn moeder (ze was al in de tachtig) en mijn man samen in het reuzenrad gingen en ik zwanger en wel beneden (nog net niet handenwringend) stond toe te kijken en me af vroeg hoe dat allemaal moest zonder man en zonder moeder en met een kind.

Maar dat waren de hormonen natuurlijk hè, dat kan niet anders.

Mijn dochter en ik waren ook nog met Anna op de kermis.
Tja,  soms moet je je wel eens een beetje te buiten gaan, vind ik. Dat kan ze maar beter jong leren!