Bank

Toen mijn ouders trouwden in 1948, kochten ze een bank. En een stoel erbij. En nog een stoel die ik nu helemaal mooi, hersteld en gerepareerd, weer in de kamer heb staan.
Die bank, daar hebben ze de rest van hun leven mee gedaan. Ook met de stoelen. Alles is een of twee keer opnieuw bekleed, en dat was het. En toen ze er niet meer waren was de bank nog steeds goed. En hij lag ook nog steeds lekker. Voor mij was hij te groot dus ik moest er van af. Ik weet eigenlijk niet meer wat ik er mee gedaan heb.
Het is niet dat mijn ouders niets vervingen hoor. Er zijn meerdere eettafels en kasten geweest. Maar die bank en die stoelen, die bleven.
Bij mij ging het anders. Heel anders. Ik kan mijn leven terug zien door me de banken te herinneren.
Toen wij in Hoorn kwamen wonen, in dit huis, hadden we heel weinig meubels. We hadden een stoel en een tafel met stoelen (tweedehands) en een klein tafeltje van latten, zelf gemaakt. Dat was het. Geen bank.

Kijk deze stoel hadden we en daar deden we het mee. Deze foto is alweer van een paar jaar later, toen hadden we hem dus nog steeds.
Maar er kwam een bank. Ik werkte in die tijd een poosje in de Bijenkorf in Amsterdam, ter overbrugging, omdat ik even nog geen baan als juf had. Een leerzame periode en bovendien kreeg ik personeelskorting. Met die korting kochten we een bank, onze eerste.

Ik vind het nu nog steeds een leuk bankje, echt ik zou hem zo neerzetten. Hij zat ook lekker, maar was te klein, toen ons gezin steeds groter werd.
Er mankeerde helemaal niks aan, maar de bank moest weg. Met pijn in ons hart.
Indertijd was er nog geen marktplaats of zoiets. We zetten hem gewoon op straat op de grof vuildag. Enfin,  we hadden ons nog niet omgedraaid of hij was al weg.
Toen kwam bank twee. Dat was een groot, leren gevaarte, bruin leer, met een bijpassende stoel. Allebei lelijk en grof, maar ideaal met de kinderen, die er op konden klimmen en hangen en hutten maken en we konden er met z'n allen makkelijk op.
Maar ja, de bank was echt niet mooi en bovendien versleten,  dus op een gegeven moment moest hij toch verdwijnen.
Bank nummer drie deed zijn intrede. Die kochten we tweedehands in een oude pastorie ergens in de omgeving. Het was een lekker bankje en mooi. Zwart leer. Voor de kenner, van Gerard van den Berg. Maar uiteindelijk toch ook te klein, ik kon er niet echt heel lekker op liggen en dat is voor mij wel een voorwaarde.
Dus bank nummer drie verdween naar oudste zoon, die er tot een paar weken geleden, plezier van heeft gehad en was toen letterlijk tot op de draad versleten.
Wij waren toe aan bank nummer vier. Een bank die ons zeer goede diensten heeft bewezen, die ik ook echt heel mooi vond en vind en die heerlijk lag... Het was de Conseta, van Cor.

En toen... toen liepen we op een dag in Haarlem, langs een prachtige meubelzaak en in de etalage zagen we een bank. We waren er allebei meteen helemaal weg van. We vonden hem zo mooi.
We gingen meteen naar binnen om te kijken en even te zitten op deze groene bank. Hij zat best. En lag ook goed.
Maar ja, eigenlijk waren we niet eens op zoek naar een andere bank.
Van bank vier,  de Conseta, was de stof aan de zijkant een klein beetje versleten, maar een nieuwe bekleding hoort bij deze bank altijd tot de mogelijkheden en voor de rest mankeerde er niks aan. Oudste zoon, vanaf ons versleten derde bankje, meldde dat hij 'm wel wilde en dat vond ik wel een mooie gedachte.
Een paar winkels later en minstens driekwart jaar verder, besloten we om de bank (de groene!), te kopen en de oude bank te verhuizen naar zoon en schoondochter.
En toen begon het wachten. In spanning hoor, want de nieuwe bank is... groen! Erg groen. En groen is wel mijn lievelingskleur, maar ja, deze bank is best overheersend.
Een paar weken geleden kwam hij. De oude verhuisde naar Den Haag en ..... (Wordt vervolgd!)