De Derde Generatie

Heel gek, ik nam een boek mee uit de bibliotheek, gewoon omdat ik het zag staan. Dus niet dat ik er naar op zoek was. Dit boek,

van Natascha van Weezel. Ik kende haar helemaal niet.
Het onderwerp interesseerde me. Ik had er niet over gelezen, ik had er niet van gehoord.
Kom ik thuis uit de bieb met dat boek, staat er dezelfde dag in het Parool een groot interview met Natascha van Weezel.
Niet  speciaal over dit onderwerp, maar toch...
Het interview boeide me en het boek las ik achter elkaar uit.
Ik moet er bij zeggen dat ik geloof ik wel een fascinatie heb voor de Tweede Wereldoorlog en speciaal voor de Holocaust. Dat wel.
Natascha van Weezel is de kleindochter van vier Holocaust-slachtoffers-overlevers. De eerste generatie.
Haar ouders (Max van Weezel en Anet Bleich, beiden journalist en links) vormen de tweede generatie en Natascha is de derde generatie.
Het is een heel persoonlijk boek geworden. Van Weezel vertelt over de geschiedenis van haar grootouders. Ze onderzoekt ook echt door interviews en gesprekken met generatiegenoten in Nederland, Israël en Amerika,  of de derde generatie nog steeds beïnvloed wordt door het verleden van de grootouders en hoe dat via de tweede generatie zo is doorgekomen.
Daarbij gunt ze ons een grote inkijk in haar eigen leven, als kind, als puber met anorexia, als volwassene. Ook het probleem Israël, het Midden-Oostenconflict komt uitgebreid aan de orde.
Ik vond het een geweldig boek. Open en eerlijk en frank en vrij verteld en geschreven. Af en toe grappig, soms ontroerend en zeer duidelijk.
Bovendien volgt er een conclusie, de vragen die Natascha van Weezel zich stelde, worden grotendeels beantwoord. 
Aanrader! Echt!

Ps: Wat een prachtige kaft trouwens, Natascha op het Holocaustmonument in Berlijn. Ik dénk dat ze het is, maar als ze het niet is, is het ook een prachtig beeld.