Persoonlijk kookboek

 

Goed kunnen koken...

Dat slaat zeker een generatie over. 

Mijn moeder was een goeie kok en ze had er plezier in. Ze durfde ook nieuwe dingen uit te proberen en ze vond het mooi als ze eters had, die haar complimenteerden.

Zelf ben ik een heel matige kok. Ik heb er meestal ook niet zo'n zin in. 

Mijn dochter is weer een goeie. Zij bedenkt een plan voor de week en voor zover ik weet houdt ze zich daar meestal aan. Haar man kan ook lekker koken en allebei zijn ze snel.  

Ze heeft een heleboel kookboeken en die gebruikt ze ook. Wat ik vooral leuk vind, is dat ze een persoonlijk kookboek maakt en de bedoeling daarvan is, dat ze het later doorgeeft aan háár dochters.

(Kijk daar is het bij mij en mijn moeder misgegaan. Mijn moeder gaf niet veel door aan haar ongeinteresseerde dochter.

Als ik al eens vroeg hoe iets moest, dan kreeg ik een vaag antwoord, zoals:  ja, je doet een beetje dit en dan nog wat dat ... Daar had ik natuurlijk niet veel aan. En van meehelpen was ook geen sprake. 

Op boontjes doppen en snijbonen door de molen halen na. Daar ben ik dus ook erg goed in. 

Maar aardappels schilde ik veel te dik, dus dat deed mijn vader. 

Je ziet dat ik er niks aan kan doen hè.

Ook dat gaat heel anders in het gezin van mijn dochter. Anna helpt zeer regelmatig mee met koken en bakken en ze is ook echt al handig. Die leert het wel!  )

De laatste jaren, nu we nog maar met z'n tweeën zijn, besteed ik wel meer tijd aan het eten en maak ik toch ook wel regelmatig lekkere dingen.Bovendien kookt mijn man tegenwoordig ook vaak. En lekker! Hij begon met alleen aardappelen, groente en vlees, maar is hoe langer hoe meer aan het experimenteren geslagen. 

Zijn en mijn recepten, die we allebei lekker vinden en die in de herhaling mogen, die recepten schrijf ik tegenwoordig ook op. Zoals mijn dochter dat doet.

Omdat het zo makkelijk zoeken is en wie weet blijft het boekje bewaard en wisselen onze kleinkinderen het kookboek van hun moeder af met dat van hun opa en oma.