Zomaar een kat en zomaar een hond

Hoe het komt weet ik ook niet hoor, maar ik merk dat ik de laatste tijd veel foto's maak van honden en katten.
De katten trekken zich er niks van aan,als ik daar sta met mijn camera. Ze doen eens even slaperig een oogje open en gaan verder met hun bezigheden.  Zoals deze, bovenop een rode auto. Tsjonge, wat lag hij daar lekker.
Altijd als ik zo'n kat zie, verlang ik naar een eigen kat.
Dat gaat helaas niet vanwege een enorme allergie. Echt zo dat ik na een kwartiertje weg moet als ik in de buurt van een kat ben, anders gaat het mis.
Maar er is hoop.
Ik was laatst bij iemand op bezoek, iemand met een kat. Die kat was in de kamer, gewoon op de stoel naast de mijne en zelfs af en toe op schoot, want katten voelen of je dat wil en als je het liever niet wil, doen ze het juist.
Ik heb er geen centje last van gehad. Geen enkele klacht.
Zal ik erover heen gegroeid zijn?
Of zal het een bijwerking zijn van de Prednison? Het staat niet in de bijsluiter, maar zulke, toch reuze interessante dingen, zetten ze natuurlijk nooit in een bijsluiter.
Toch zou het zomaar kunnen, ik heb ook de hele winter geen eczeem gehad, mijn handen zijn echt helemaal schoon. Dat wijt ik ook aan de Prednison.
Voor alle zekerheid wacht ik nog maar even met een kat, tot de Prednison echt klaar is en hoewel ik aan het afbouwen ben, kan dat nog wel een hele tijd duren, want dat afbouwen moet uiterst langzaam gaan.

Ik zou ook wel weer een hond willen, een nieuwe Mac. Maar met dat oppassen en ook omdat we best vaak weg zijn, is dat geen optie.

Dit blogje ging over foto's van katten én honden.
Hier is mijn laatste hondenfoto. Wat een schatje hè. Hij lijkt op een leeuw!