Stel je er niet te veel bij voor.
Het is allemaal van mijn moeder geweest.
Er ligt een kleine cassette met zilveren gebaksvorkjes.
Die werden vroeger allemaal gebruikt.
Want op verjaardagen kwam de hele familie en van mijn vaders kant was die best groot.
Een doosje met twaalf zilveren apostel-theelepeltjes staat er ook.
En zo ligt er nog wat klein spul.
Ik heb het vroeger thuis allemaal menig keer gepoetst.
Al die spulletjes vind ik mooi. Ik heb het ook allemaal wel eens gebruikt hier in mijn huis.
Maar na een tijdje werden lepeltjes en vorkjes toch zwart, dan moest ik poetsen en daar had ik geen tijd voor.
Dus op een gegeven moment kocht ik wat theelepeltjes van de Hema en die zijn hier nog steeds in gebruik.
Er komt ook nog bij dat bijna niemand meer suiker in de thee neemt.
Lepeltjes zijn nauwelijks meer nodig.En dat mooie suikerschepje wordt ook niet gebruikt.
Enfin, eens in de zoveel tijd klim ik op de aanrecht om die keukenkastjes uit te zoeken en schoon te maken.
Zo ook vorige week en er ging er weer heel wat weg.
Maar die zilveren dingetjes kan ik toch niet naar de kringloop brengen. Verkopen heeft ook geen zin, levert niks op.
En eigenlijk wil ik het ook helemaal niet wegdoen. Dus na inspectie staan de doosjes weer gewoon op het bovenste plankje.
In een ervan vond ik ook weer dit zilveren theelepeltje. Een sneeuwklokje.
Ook helemaal zwart geworden, maar de zilverpoetsdoek en ik verrichtten samen een klein wondertje. (Al zie ik nu op de foto dat we nog even door moeten poetsen)
Ik vind het echt een heel mooi dingetje en dus... dit lepeltje mag in ieder geval blijven!
Wat een prachtig lepeltje. En na je sneeuwklokjesblogs snap ik helemaal dat je dit lepeltje wilt bewaren.
BeantwoordenVerwijderenToen mijn ouders gingen verhuizen, bleek mijn moeder heel veel zilveren lepeltjes in een vuilniszak gedaan te hebben om weg te gooien. Ik heb het weer allemaal uit de zak gehaald en het ligt nu bij mij thuis in een doosje. Het is alweer even geleden dat ik ze uit het doosje gehaald heb en zal dat binnenkort weer eens doen, geïnspireerd door jouw blogje.
BeantwoordenVerwijderenJe blogje doet me herinneren,dat ik ook ergens lepeltjes heb liggen. Maar waar?
BeantwoordenVerwijderenNee, nooit wegdoen hoor. Ik mag dan graag ontspullen, er zijn dingen die te mooi zijn om niet te koesteren.
BeantwoordenVerwijderenHet is zeker een mooi lepeltje! Ik zou haast zeggen je kunt er ook een eitje mee eten, maar ja, dat is met zilver dan weer niet zo’n goed idee...
BeantwoordenVerwijderenHier is dat spul in de loop van de tijd ook verdwenen. Uitgezonderd een doosje met lepeltjes en glazen onderzetters. Volgens mij kristal glas.
BeantwoordenVerwijderenAlleen al het feit dat je zo'n lepeltje af en toe tegen komt, waardoor alle bijbehorende herinneringen weer komen opborrelen, maakt het toch al tè waardevol om weg te doen!
BeantwoordenVerwijderenEen prachtig lepeltje! Ja, we gebruiken zilver eigenlijk nooit meer. Ik heb ook lepeltjes, vorkjes, en veel oud-Indisch zilver. Jammer eigenlijk dat het in de kast ligt.
BeantwoordenVerwijderenDe zilveren lepeltjes van Mam staan in een zilveren potje (allemaal zwart geworden want ik poets nooit terwijl je er heerlijk zen van kunt worden) te schitteren in de servieskast. Want wegdoen.. Lastig hoor.
BeantwoordenVerwijderenMisschien een paar. Mam had nogal een grote collectie want toen de mensen om haar heen erachter kwamen dat ze die dingen spaarde, werd dat het geijkte souvenier.
Sommige hebben dus meer waarde (want van opa, oma, broer of mij) dan andere. ;-)
Nou ja, voorlopig is de servieskast nog niet aan de beurt om geschoond te worden. Ik heb nog even de tijd om erover na te denken.
Precies, je kunt erg geen afstand van doen. Dat heb ik ook.
BeantwoordenVerwijderenMooi lepeltje ❤️🌷
Het beetje zilver dat ik heb poets ik niet meer. Ik leg het in een bakje water met aluminiumfolie, (doffe kant naar boven) en wat zout. Even laten weken en met een zachte doek afdrogen. Veel minder werk. En al dat poetsen is ook niet goed voor het zilver, want na verloop van tijd zie je vaak dat je vooral bij bewerkt zilver een deel wegpoetst.
BeantwoordenVerwijderenTsja, ik herken het. Stond een paar dagen geleden naar zo'n zilveren bekertje met zwart geworden lepeltjes te staren. Moet ik dat nu wegdoen? Ach, ik laat het nog maar even staan.
BeantwoordenVerwijderenIk kom zomaar weer even langs .Niet wegdoen hoor die mooie spulletjes ,herinneringen zijn zo kostbaar . Ik heb destijds [ bijna ] alles van mijn ouders weg gedaan en spijt hoor ! Je zilveren spulletjes een paar uur of een nacht in de Biotex Groen leggen [ bestaat dat nog ?] En dan warm afwassen en eventueel nog even oppoetsen met een zilverdoek van de juwelier .
BeantwoordenVerwijderenGr Elisabeth
Ooooooh ik dacht meteen aan die leuke traditie van jullie, mooie foto om een verjaardagskaart van te maken.
BeantwoordenVerwijderenZeker het sneeuwklokje-lepeltje lijkt mij voor jullie heel leuk om te hebben. En later misschien 1 van de kinderen. Want zij vinden die traditie vast ook mooi.
BeantwoordenVerwijderenMooi lepeltje en zo passend bij jullie traditie van Sneeuwklokjes op de verjaardagen.
BeantwoordenVerwijderenDe apostelen doen hier gewoon dienst als er koffie/theedrinkers suiker in hun drankje willen. Niet wegdoen al die bijzondere lepeltjes. Ik heb nog de piepkleine lepeltjes die vroeger in het borrelglaasje van mij Opa staken. Bij gelegenheid gebruik ik ze nog als er apart mosterd of een sausje op tafel staat. Zo grappig dat jij er weer een blog van weet te maken.
BeantwoordenVerwijderenZo leuk. Ik had ook zoiets kunnen schrijven. Af en toe maak ik het lepeldoosje open maar gebruik ze intussen toch niet. Gewoon hema lepeltjes dus.
BeantwoordenVerwijderenHoi.
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar verhaal.
Ik heb het zelfde.
Maar tegenwoordig gebruik ik met "visite" oude kopjes en schoteltjes van een oude tante en leg ik gewoon een zilveren lepeltje op het schoteltje. Suiker of geen suiker. Het suikerpotje met zilveren suikerlepel zet ik ook altijd op tafel, iedereen vindt het prachtig.
groetjes.
Veel te mooi om weg te doen.
BeantwoordenVerwijderen