Voor wie het niet heeft gezien, ik vond het een absolute aanrader.
Ik ben zelf dochter en moeder en misschien kan ik me daarom een voorstelling maken van het verdriet. Een vóórstelling, meer niet.
Ik vond het aangrijpend, boeiend en interessant, dat ook.
Het zijn vier afleveringen over wat er op dit gebied speelde in de jaren zestig en zeventig.
Aan het woord komen afstandsmoeders en afstandskinderen en adoptieouders.
Het gaat over ongehuwde, zwangere vrouwen, moeders van toen, voor wie 'een oplossing' werd gevonden.
Want ongehuwd zwanger, dat kon echt niet. De schande!!!
De meisjes gingen dan weg thuis, zogenaamd om te kuren ergens of om bij een ziek familielid elders te gaan helpen. Ondertussen bevielen ze in een speciaal daartoe opgezet huis. Mochten na de geboorte niets meer met de baby te maken hebben, kregen geen informatie meer en tekenden daarvoor. Echt verschrikkelijk. En de rol van de Raad voor de Kinderbescherming in deze is zeer twijfelachtig.
Het gaat over de baby's van toen. Over de kinderen en volwassenen die ze werden en over de vragen die ze ook nu, na zoveel jaar, nog hebben. Sommige kinderen werden snel geadopteerd. Bij andere kinderen duurde het langer, soms wel een jaar. Die kinderen mochten zich niet hechten aan de verzorgsters en de verzorgsters ook niet aan de baby's.
Over hoe de kinderen nu willen wéten wat hun afkomst is, ook als het in het adoptiegezin goed is gegaan met liefhebbende adoptieouders. Wat een moeite het kostte om te ontdekken wie en hoe.
Schrijnende verhalen.
En het gaat in de derde plaats ook over de adoptieouders. Wachtlijsten waren er van mensen die ongewenst kinderloos waren. Ook hun kant wordt bekeken.
Nogmaals een aanrader. Ik bekeek deze serie in de afgelopen weken. (NTR/NPO2).
Heel toevallig, echt heel toevallig las ik in dezelfde periode een boek hierover. Daarover morgen!
20 opmerkingen:
Nog maar zo kort geleden. Mooie docu maar wel pijnlijk om te zien.
Wat een tijd was dat, vreselijk. Ik heb de serie bewust niet gekeken, vanwege de emoties.
Gelukkig is het nu allemaal anders en is 'men' tot het besef gekomen dat deze manier van doen totaal niet goed was. De serie heb ik (nog) niet gezien, wel zag ik stukjes ervan op Facebook.
Ik zag het ook en was verbijsterd. Wat een kille tijd en hoe liefdeloos werd er met de meisjes omgegaan. Podcast "het is niet van mij" is een aanvulling op de docu. Ook een aanrader.
Yes, in the early 70´s many a woman went to Denmark to get rid of "the problem" (not possible in Germany).
My Dad was different. He said: "It happened, let´s get married and have that baby."
And then "but a girl", but they didn´t care, I was healthy. And later they had a boy.
One "friend" wrote "Congratulations to the baby, next year we wish you THE golden son."
Dad threw him out. Yep, those were the 70´s and my Brother and I were very lucky!
Gevoelloos werd er omgegaan met moeder en kind. En de grootouders dan? Ook alleen maar zwijgen en verbergen?
Daarna kwamen de BOM moeders om de hoek kijken en werden we assertiever.
Ik zag er stukjes van. Vreselijk wat alle betrokkenen werd aangedaan.
Ja een goede docu. De schande was in die tijd allesoverheersend, ingegeven door de kerk. De tijdgeest van de 50 en 60 tiger jaren was beklemmend en kwam helemaal terug bij het zien van de docu.
Ik heb er een aflevering van gezien maar ben er niet aan toegekomen de rest ook te bekijken. Ik heb een 16 jarig klasgenootje gehad die haar kind wel mocht houden maar wel plotseling van school ging. Later kwam ze de baby nog eens showen. Hoe het verder met haar gegaan is, weet ik niet maar vast beter dan de vrouwen uit de documentaire.
mogge Bertiebo
vreselijke tijden voor moeders en kinderen
lang leve de kerk en dergelijke instanties :(
Ik had er iets over gelezen en toch niet aan gedacht om de serie te kijken. Eens zien of ik het kan terugkijken.
Wij hebben twee tienermoeders in de familie, generatie van onze kinderen en kleinkinderen. Met allebei is het helemaal goed gekomen, gelukkig leven we nu ook in een andere tijd.
Agnes Klitsie, in de eerste aflevering, heeft een boek geschreven over haar geschiedenis als afstandmoeder, mooi en boeiend boek naar de tijdgeest van toen. Wat ik het meest schrijnende verhaal uit de docu vond was die blonde mevrouw waarvan afstand was gedaan maar waarvan de biologische ouders later toch met elkaar zijn getrouwd, nog n dochter en een zoon gekregen hebben maar van hun eerste dochter nog steeds niets willen weten. Ik kan dat niet begrijpen.
Te emotioneel voor mij. Mijn moeder is geadopteerd toen ze 5 of 6 jaar was en ik heb mijn biologische grootouders gekend, goed zelfs, maar nooit vergeven dat ze mijn moeder weggegooid hebben. Zo voelt het. Nu het kleinkind er is ben ik helemaal gevoelig voor verhalen zoals dit. Ik voel me net een echte grootmoeder zeg ik met een glimlach want alles betrek ik op haar als het over kinderen gaat waar niet goed voor gezorgd wordt.
Die documantaire heb ik niet gezien, soms kijk ik programma´s over adoptie, maar soms ook niet, want het is vaak heel emotioneel.
Ik ben natuurlijk een adoptiemoeder, eentje die een ontmoeting gehad heeft met de ouders van een van onze kinderen en daar (en aan de hele adoptie) komt een heel scala van emoties aan te pas. Hoe je het ook went of keert, jouw geluk komt door het verdriet van een ander en ik ben ze meer dankbaar dan ik ooit zal kunnen uitdrukken.
Heb alle 4 de afleveringen gezien. Triest, maar wel mooi dat het aan alle kanten belicht werd. Gelukkig is het nu geen schande meer, maar er zijn natuurlijk nog steeds meisjes die niet zwanger willen raken en het toch worden.
Heb het niet gezien deze keer.
We zagen wel regelmatig films die op waarheid berusten en dat was al in en in triest.
Hele zoektochten vaak en dan spelen er tegenwoordig ook nog al die toestanden met de kinderen van zaaddonors, iets heel anders, maar toch !
Tijdens het kijken van een aflevering kwam me het 14-jarige meisje weer voor ogen dat tijdens mijn opleiding eind jaren 60 van de vorige eeuw op de kraamafdeling lag. Het arme kind kreeg een kind en ze zweeg in alle talen van wie het was. Ik denk nu na al die jaren dat het de vader of broer geweest moet zijn.
Gek genoeg kan ik me niet herinneren hoe daar verder mee is omgegaan, kwam er maatschappelijk werk aan haar bed? Heeft iemand in haar buurt de noodklok geluid? Is er aangifte gedaan? Ze ging met kind terug naar haar ouders.
Met twee geadopteerde dochters besef ik heel goed hoe kwetsbaar alles is. Wij kozen er voor hen te adopteren en daarom kozen we er ook voor altijd open met elkaar in gesprek te gaan en blijven. Ze zijn nu in de 40 en we merken dat ze beiden zo blij zijn met het feit dat ze alles met ons kunnen bespreken. Ook als er verdriet is om het afgestaan zijn of wanneer ze op zoek gaan naar hun roots. Alles mag er zijn. Ze groeiden in onder mijn hart, maar in mijn hart. Trots ben ik op de volwassenen zie ze zijn geworden.
Ik heb de afleveringen gezien. Een andere tijd waar het op dit gebied veel is misgegaan.
Een reactie posten