Vuurtoren

 

Met enige regelmaat schreef ik hier iets over een vuurtoren. 

Het is heel simpel, ik hou gewoon van vuurtorens. 

Al sinds ik als kind voor het eerst de Terschellinger Brandaris zag.    

Ik had het hier op mijn blog over de torens van Breskens (een grote favoriet), Egmond, Westkapelle, Vlieland, Marken en nog een paar. 

Vuurtorens fascineren me. 

Zelfs die hier in Hoorn, al is dat geloof ik niet een hele echte. Dat is meer een lichtopstand. Maar wel prachtig.

Ondanks alle belangstelling had ik déze toren, hiernaast,  compleet gemist. 

En dat terwijl die zich in mijn omgeving bevindt en wel in Oosterdijk, gemeente Enkhuizen. 

De toren heet De Ven en is een van de oudste torens in ons land. Gebouwd in1699-1700. Vijftien meter hoog en het licht wordt nog steeds gebruikt en zit op 17 meter hoogte. 

We zagen hem al weer een flinke tijd geleden toen we een altijd lekker fietstochtje naar Enkhuizen deden en toevallig eens de andere kant op keken. 

Op de laatste foto zie je nog net het IJsselmeer met een paar zeilboten. 

Toen de vuurtoren werd gebouwd was het nog aan de vrij gevaarlijke Zuiderzee. Met vaarroutes naar Medemblik, Enkhuizen, Hoorn en Amsterdam. 

Om dat gevaar voor de schepen te beperken kwamen er drie 'Suydersee Bakens'. 

De andere twee in Durgerdam en Marken (Het Paard van Marken). 

Dit alles wist ik niet toen ik daar zo onverwacht foto's stond te maken. 

Maar een paar weken geleden las ik in de krant dat er een informatiebord geplaatst was bij de toren. 

Vandaar dit stukkie. 

Ik had ook nog het schild bij de deur gefotografeerd, de cartouche. 

Daarin staan de namen van de burgemeesters van de steden die ik noemde, maar dat bord moet nog opgeknapt en  gekleurd worden. 

Als dat klaar is ga ik weer kijken.

The Wallace Collection

 

Ik ga even terug naar London, waar we een paar maanden geleden met onze kinderen waren. 

We bezochten toen ook The Wallace Collection. 

Dat is een museum in hartje London waar ongelooflijk veel fraais is te zien. 

Schilderijen, maar niet alleen schilderijen, ook porselein, juwelen, wapens, meubilair

Op deze foto wijst onze jongste zoon ons even de weg (die kinderen zijn zoveel handiger dan wij met hun telefoon en routes daarop).

Ik ben er nu vier keer geweest en ik weet zeker dat als we weer naar London gaan, dat ik dan weer de kunst daar in Hertford House ga zien. (En er een scone ga eten).

Eerder vertelde ik al dat mijn lievelingsschilderij daar hangt. Dat is namelijk het 'Portret van Titus', van Rembrandt. klik

En ook nu weer stond ik sprakeloos van bewondering voor dát schilderij. 

Maar vandaag laat ik een ander werk zien en dat is in het kader van 'Merkwaardige Schilderijen':

Dit werk heet The Broken Mirror en werd in1753 geschilderd door Jean Baptiste Greuze, een Fransman.

Nou heb ik recent een cursus symboliek in de kunst gedaan en had daar makkelijk honderd jaar mee door kunnen gaan, superinteressant.  

Ik leerde altijd eerst te kijken naar en vervolgens te beschrijven wat je echt ziet zonder daar meteen betekenis aan te geven. 

Dus zag ik zag een rommelige kamer en een slordige vrouw die wel van slag lijkt, een kapotte spiegel, geen ringen aan haar hand en een blaffend hondje. De vrouw kijkt in de gebroken spiegel. Parels zie ik ook nog.

Maar dit werk werd niet besproken op mijn cursus helaas en dus moest ik andere bronnen zoeken. 

Die vond ik , met verschillende verklaringen. Zij zou het verlies van haar maagdelijkheid betreuren of /en een verloren gegane liefde. Of meer algemeen het verlies van de moraal. Een kapotte spiegel kan een betekenis hebben, ongeluk bijv. Parels staan voor maagdelijkheid.                 

Enfin als ik had doorgezocht,  had ik vast nog wel meer gevonden. 

Ik héb niet nog verder doorgezocht.  Ik vond het genoeg.  

Taylor

 Deze kaart pik ik er nog even uit. Omdat ik hem, ik bedoel haar, zo leuk vind.  Ik kreeg hem van Charlie,  een bloglezeres. 

Zij bezocht de tentoonstelling 'Diva', in Rotterdam. Heel veel interessante diva's kun je daar ontdekken, met hun kleding, hun films en van alles. Tegenwoordig noemen ze deze dames waarschijnlijk supersterren en ja, die zijn er ook te zien.

'En', vertelde Charlie achterop de kaart, 'over déze diva valt heel wat te vertellen'. 

Ik herkende de diva in kwestie meteen,  hoewel ik,  voor zo ver ik weet,  nooit een film van of met haar heb gezien. 

Het is ElizabethTaylor (1932-2011). Ze was wel echt een diva en ook echt mooi

Ik heb best lang zitten googelen en zag al googelend heel,  heel,  heel erg veel portretten van Taylor. Ongelooflijk!

Het internet staat vol met foto's en schilderijen van haar. 

Maar ik wás aan het googelen om te zien wie de maker van het portret op de kaart was. Ik vond het niet. 

Achteraf bekeken was het een vrij stomme actie van mij, want de naam van de maker stond gewoon achterop de kaart. Het is Remy Huwaë, een grafisch ontwerper, klik

De tentoonstelling trouwens is in De Kunsthal in Rotterdams, klik en te zien tot 2 maart. Het stond al op mijn lijst, dus wie weet haal ik het. 

Dankjewel

  Ik werd echt overstelpt met kaarten zoals je ziet en ook met berichtjes en telefoontjes. Dat was hartstikke lief. Dank allemaal. 

En hoe het nu gaat? Na bijna drie weken? Nou ik ben niet heel blij. Het gáát en af en toe denk ik ineens, hee, dat kon ik eerst niet en nu wel. Ik kan bijv. weer een trui aantrekken, dwz mijn arm door de mouw krijgen. Als het een heel wijde mouw is.  Ik kan zittend iets van de grond oprapen. Ik heb een ritje in de auto gemaakt... Maar dan daarna kan ik ineens weer bijna niks van de pijn. Toch was de fysio te spreken dus dat is positief. 

Fair Trade

 Wandelend door Leeuwarden, een tijd geleden al weer, stuitten we op dit werk:

Het zijn de roldeuren van een Wereldwinkel aldaar.  Ik ben niet binnen geweest,  maar tussen allerlei zaken die ze daar verkopen, is vast ook thee te vinden. Fair Trade thee.

De kunstenaar is Harke Boersma. 

In Leeuwarden is heel wat werk van hem te zien en te bewonderen. 

En ik? Ik was weer even terug in Sri Lanka. Dat prachtige land waar we een Fair Trade theeplantage bezochten. Hard werken voor de -  merendeels vrouwelijke-  plukkers. Maar onder behoorlijke omstandigheden en met een gepast salaris. 

Linking to Sami's Colourul World

Zeven elastieken

 

Als ik aan de wandel ben, zie ik heel vaak op straat zo'n post-elastiek liggen. 

En het is vast een afwijking hoor, maar dan raap ik het op. 

Sterker nog, ik móet het oprapen. 

Zelfs nu ik wel kan wandelen maar niet bukken, zoek ik een tak of een stokje en vis het op.

Ik stop het in mijn zak en neem het mee naar huis. 

Daar spoel ik het zorgvuldig af, laat het drogen, hang het aan een haakje en gebruik het indien nodig. 

Zeven heb ik er op voorraad. 

Dat is toch gewoon raar?

Het betekent dat ik tijdens zeven wandelingen zo'n elastiek vond. Steeds op een andere plek en nooit meer dan een tijdens een wandeling. Geloof ik.

 

Raar van mij, maar ook van de post. 

Geen wonder dat ze verliezen lijden, haha. 

Dat dacht ik, maar het wordt nog raarder. 

Want ik ging even kijken of je ze ook gewoon zou kunnen kopen en ja hoor, dat kan.  Bij Bol.  bijv.  kosten 40 stuks 9,95 .  

En nu komt het.

Ik zag ze ook te koop staan in de post.nl webshop. 

Dit staat er:

Met deze elastieken bundel je flinke hoeveelheden enveloppen en andere poststukken in een handomdraai. De klassieke bruine elastieken staan garant voor de kwaliteit die ze al jaren bieden. Je bestelt ze geheel kosteloos in pakketjes van ca. honderd stuks. 

En hoewel ik er al zeven heb, dacht ik toch een pakketje te bestellen.  

Kosteloos.

Helaas, die vlieger ging niet op. Want wat verderop las ik dat je dan een zakelijke klant moet zijn. 

Ik ben soms wel klant in die webshop en volgens mij is iedere klant een zakelijke klant. Maar die discussie ga ik niet voeren. 

Dat zeg ik, ik heb er al zeven!

Onze verloren harten

Bird is twaalf hij woont samen met zijn vader Ethan. 

Margaret, zijn moeder is 'weg'. 

Niet omdat ze niet genoeg van vader en zoon hield en ook niet omdat zij niet van moeder hielden. 

Nee, weg omdat blijven voor iedereen gevaarlijk zou worden. 

Het verhaal speelt zich af in Amerika ten tijde van de PACT. 

En PACT,  dat is de Preserving American Culture and Traditions Act.

Na een periode van economische instabiliteit en geweld zijn er wetten gekomen die er voor zorgen dat mensen van  Aziatische origine en hun kinderen gevaar lopen. Dat betreft ook de moeder van Bird en Bird zelf. Vader is Amerikaan. 

Ethan en Bird zijn extreem voorzichtig, mogen op geen enkele manier de aandacht op zich vestigen. Ze ervaren racisme en agressie.

Bird,  die zich zijn moeder niet eens meer zo goed herinnert, begint meer en meer te begrijpen wat er aan de hand is. En als hij dan een brief vindt van zijn moeder, met een cryptische tekening,  gaat hij op zoek...

 

Ik las eerder van Celeste Ng Wat ik nooit eerder heb gezegd en Kleine Brandjes overal en beide boeken vond ik erg goed. 

Dit boek is de derde roman en die vond ik zo mogelijk nog beter. Over de liefde. 

Maar ook over een wereld die wij nog niet kennen, niet zelf hebben meegemaakt. 

Een wereld echter die met de ontwikkelingen van nu heel nabij lijkt. 

Griezelig nabij. 

De kus

Sinds jaar en dag hangt deze foto, ingelijst in een mooie smalle houten lijst, in onze keuken.

Nu ik er over nadenk, is het wel een beetje een merkwaardige plek voor zo'n foto, voor zo een romántische foto. 

De keuken is voor mij nou niet bepaald verbonden met romantiek. 

En dan is het ook nog eens een foto uit Parijs en zo dol ben ik nou ook weer niet op Parijs. Maar ja, ik vind de foto geweldig.

(Wel ben ik gek op op London en dus hangt er,  voor het evenwicht,  ook een London poster, totaal anders).

 Over die Parijse foto wil ik het nog even hebben: Le Baiser de l'Hôtel de Ville.  Gemaakt in 1950 door fotograaf Robert Doisneau. 

De kussende vrouw op de foto heet Francoise Bornet.  De fotograaf had het stel zien zoenen en omdat hij bezig was met een serie over Paris, de stad van de liefde,  vroeg hij ze daarna om met hem een fotoshoot te doen. Hij betaalde er voor. 

De foto werd wereldberoemd. Die is afgedrukt op kaarten, mokken agenda's, posters, gordijnen enfin noem het maar. Dat leverde veel geld op. 

En dan zijn er natuurlijk mensen die er een slaatje uit willen slaan. Mensen die zichzelf dachten te herkennen op de inmiddels iconische foto. Zo was er een vrouw die zei zichzelf te herkennen aan de oorlel.

Dus was het fijn dat Francoise Bornet een originele, genummerde afdruk van de fotograaf zelf had gekregen. Zij was het en niemand anders. 

Er kwamen rechtzaken, iederéén wilde er aan verdienen. Ook Bornet zelf. Ook zij wilde delen in de opbrengst. 

Alleen de man op de foto deed niet mee. Hij verklaarde dit fotografische verhaal niet te willen omzetten in een verhaal van geld. Ze waren een paar maanden na de foto al uit elkaar trouwens. 

In 2005 verkocht Bornet de foto voor 185000 euro. 

Als ik dat allemaal had geweten, weet ik niet of ik de poster gekocht zou hebben. 

Googelend naar Robert Doisneau zag ik naast nog een heleboel ander prachtig werk, de foto hieronder ook nog. Die sierde jarenlang mijn klassemap op school.  

En dat vind ik achteraf wel leuk van mezelf.

Bakster

 Kijk nou, dat hele lieve handje van onze oudste kleindochter. 

Anna was toen om precies te zijn twee jaar en acht maanden oud. 

Ze ging zo te zien (en vanwege de datum),  iets Sinterklazerigs maken. 

Met iets maken, koken of bakken is ze in de jaren daarna nooit opgehouden. Ze is nu ruim elf.

Ik moet er natuurlijk wel bij zeggen dat ze ook alle kansen heeft gekregen van haar ouders. Die waren nooit bang om haar met een scherp mes of een mixer te laten werken. 

Ze mocht op een kookclub, ze las recepten en was op een verjaardag blij met een kookcadeau. 

En ze heeft talent. Haar moeder is ook echt goed. Absoluut! En haar vader heeft eens een taart gemaakt en dat was de beste ooit voor mij. Enfin, er zal iets in haar genen zitten. 

Het brood hierboven? Anna draait er haar hand niet meer voor om. Het ziet er prachtig uit; ik heb het geproefd en het was heerlijk, echt heerlijk. 

Op de foto ernaast begint ze te experimenteren met een zuurdesembrood. 

En toen ik was gevallen nam ze zelfgemaakte slagroomtruffels mee. Op truffelgebied kun je mij gerust een kenner noemen en ze waren professioneel. 

De taart hierboven is een taart uit een Holtkamp-receptenboek. Anna doet het echt helemaal zelf. 

We zijn heel trots op haar!

Sneeuwklokken

 

We hadden, nou ja mijn man had, veel bollen en bolletjes geplant. 

En zo te zien is het meeste ook wel aan het opkomen. 

Al zijn het soms rare sprietjes. 

Best leuk om steeds even te kijken,  juist naar die sprietjes, want wat gaat het worden?

Gelukkig kan ik vrij aardig wandelen. Als ik eenmaal aangekleed ben en mijn arm goed zit onder mijn jas.  

Zo was ik gisteren in het park waar altijd grote hoeveelheden sneeuwklokjes groeien. 

Dat gaat ook zeker weer gebeuren, maar voorlopig was dit het.  

Ook in onze tuin nog geen sneeuwklokje te zien. 

en dat terwijl ik ze volop zie verschijnen op diverse blogs, insta en fb.

Maar niet getreurd: een paar maanden geleden brachten we een bezoek aan Museum Kranenburg in Bergen. 

In dat museum is ook een Kunstuitleen en daar zijn we lid van. 

We hadden nog iets geleends hangen, maar dit schilderij vond ik zo leuk dat we het ook leenden. 

Het was nog in oktober en ik vond het eigenlijk nog niet zo passen. 

Ik was er echter heel snel aan gewend. 

Zo aan gewend dat het niet alleen de vraag is wanneer het terug gaat, maar zefs of het terug gaat.

Hoe dan ook, volop sneeuwklokken hier:

De witte rand is de witte muur waar het doek hangt. 

De  titel van het doek is 'Ontwaken' en de kunstenares is Yvonne Zomerdijk. Je vindt haar hier, klik

Hardlopen

Onze oudste zoon ging een beetje rennen met zijn zoons en stuurde een paar foto's van de jonge hardlopers.

Dat vond ik al erg leuk natuurlijk. Maar een dag later werd het nóg leuker, want toen stuurde Bart dit:

        Je moet er maar opkomen, toch?  Ik vind het echt super!

Monday mural

Onthand ben ik, met die gebroken schouder. Echt. En afgezien van de pijn zijn veel dingen gewoon lastig.  Foto's maken om maar iets te noemen. 

Plus ik kan niet op avontuur. Moet er niet aan denken om in de bus te stappen of de trein. En in de auto? Tot nu toe alleen een kort ritje naar het ziekenhuis en dat beviel niet. 

Gelukkig heb ik nog wel wat murals 'op voorraad'. 

Zoals dit werk van Alex Senna.  

Ik zag het een jaar geleden op het NDSM- terrein in onze hoofdstad.

Het kleurige deel onderaan is al een paar keer overschilderd, maar zo was het toen ik het zag. 

En omdat vorige week niet mee kon doen, is hier nog een toetje.

Ook op het NDSM-terrein gezien, op dezefde dag. 

Het zou best eens een Street Art Frankey kunnen zijn, maar ik heb deze fluitist niet kunnen vinden. 

Linking to Sami's Colourful World

Kringloopvondst

 

Ken je haar? 

Als het mij was gevraagd had ik het niet geweten. Toch is ze best bekend geworden. 

Het is Cicely Mary Barker ( (1895-1973).

En als dat je niets zegt, zij is de tekenares van hele lieve boekjes met hele lieve verhaaltjes erbij. Over feeën en planten. 

Ze bedacht en tekende de Flower Fairies. 

Dat wordt in Nederland vertaald als Bloemenkinderen, althans in het boekje dat ik voor 0,50 in de kringloop kocht. 

Ik vind het geen mooie vertaling, want kinderen zijn geen fairies, maar dit terzijde, daar gaat het niet om. 

Ik had al een paar van die boekjes. 

Bloemenkinderen van de Lente, Bloemenkinderen van de herfst. Enfin zo is er een hele serie. 

Maar dit deeltje kende ik niet en vind ik nou juist zo leuk omdat het over bloemen langs de kant van de weg gaat. 

Flower Fairies of the Wayside. 

Ik hou van bloemen langs de kant van de weg. 

Barker zegt en daar moest ik wel om lachen: 

'Flower Fairies en alles wat ik er over vertel is verzonnen. Maar ik wil duidelijk stellen dat ik alle planten en bloemen natuurgetrouw heb getekend en alle eigenschappen die ik noem, zijn juist'. 

De Rode Klaver herkende ik wel, maar daarnaast zie je Look zonder Look en daar had ik nog nooit van gehoord. 

Ook niet van Agrimonie, de Gele Morgenster en de Gele Hoornpapaver. Dus die heb ik allemaal opgezocht en ja hoor, Barker was inderdaad heel zorgvuldig. En ik kende de planten wel, maar niet van naam dus.

Nou, een hoop plezier voor 0,50. Wie hepput!

Spanning, ontspanning, inspanning

Mijn man kreeg een boek cadeau, maar aangezien hij zelden een boek leest, geen tijd voor met al die kranten, dacht ik dat ik het eerst even zou lezen. 

Dat even is niet gelukt. 

Ik heb er drie weken over gedaan. En dat was niet omdat het extreem dik was. Ook niet omdat het me niet boeide. Niet omdat het een waardeloze plot was of slecht geschreven. Nee dat was het allemaal niet. 

Het verhaal kent per hoofdstuk een hoofdpersoon, die wat doet of laat of onderzoekt. Dat is nog tot daar aan toe, maar de tijden zijn ook verschillend. Per hoofdstuk. Kijk, zo ziet het begin van zo'n hoofdstuk er uit:

Nou en dat is dan voor elk (kort ) hoofdstuk anders. Ik werd er helemaal gek van. Zat ik er net in, moest ik weer overschakelen naar een ander persoon en een andere tijd. Voortdurend. 

Op zich wel ingenieus en origineel, maar voor mij toch echt te ingewikkeld

Het boek was Boek van de maand bij Paagman. Op de achterflap wordt de schrijfster getipt door Barack Obama en Ophra Winfrey. 

En het feit dat ik het boek uit las, hoewel echt met moeite, dat zegt toch wel wat.

Het verhaal speelt zich af in en nabij een zomerkamp in de Adirondacks.

Daar wordt een meisje vermist, een puber. Barbara Van Laar heet zij. Dat is natuurlijk al heel verschrikkelijk, maar zestien jaar geleden is haar broertje Bear verdwenen en wat er met hem is gebeurd weet niemand al zijn er wel volop verdenkingen.

Enfin, we maken kennis met de steenrijke familie Van Laar die ook nog eens de oprichters zijn van het kamp. 

En we maken kennis met mensen daarom heen en dat zijn er heel wat. En dan ook nog de jonge vrouwelijke rechercheur en haar meerderen. Ook dat maakte  het ingewikkeld. 

Al met al was het inspannend en juist met thrillers verwacht ik wel spanning, wel ontspanning maar zeker niet al te veel inspanning!

Adya en Marcel

 In het Parool staat een leuke rubriek vind ik,  getiteld Beeldrijm. 

Galeriehouder Jedithja Groot kiest een beeld uit het heden en kiest daar een historische foto bij. 

Dat levert soms verrassende combi's op. Zoals hier: 

Links zie je een schilderij uit 1910: Adya bordurend in het kraambed. Adya van Rees-Dutilh is dat.

Geschilderd door haar man Otto van Rees. 

Dat schilderij herkende ik meteen. Het sprak me aan, sowieso omdat ik het mooi vind. 

Ook omdat het me herinnerde aan mijn eigen eerste kraambed, waarin ik uigebreid lag te borduren. Mijn moeder was er én de kraamverzorgster en ik had alle tijd. 

Ik heb het werk laatst gezien toen we in Schiedam waren in het museum aldaar. Een aardige tentoonstelling  over het werk van dit interessante echtpaar.

Daarnaast een foto van een vrouw die ligt te rusten. een vrouw met volgens bijschrift een Marcel-golvend kapsel. 

Ja en dan word ik nieuwsgierig... een Marcel-golf???  Ik begreep natuurlijk wel wat het was, maar wie was die Marcel?  

Nou, dat was een kapper genaamd Marcel Grateau (1852-1936). Het was een Fransman en hij vond een bepaalde techniek uit: met een krultang golven creëren in het haar van vrouwen met wat korter haar.

Die kapsels waren populair eind 19e - begin 20e eeuw.

Dat kortere haar was ook nog niet zo lang in zwang. (ha, ik ben een dichter in de geest) en daar moest wat mee. 

Enfin de man noemde zich later,  toen hij naar Amerika was geëmigreerd,  Francois Woelfflé en later Francois Marcel. Zelfs de techniek kreeg zijn naam: Marcelling

En al die tijd hing deze kaart in mijn kamer. Zeven schone baadsters met de Marcel-golf.

Schouder

 

Dat dus. 

Gisteren werd een nieuwe foto gemaakt, een week na de val en de conclusie was dat er geen verslechtering was.   

En dat het lang gaat duren, drie, vier maanden. 

Ik heb nu zwaardere pillen en dat scheelt wel wat. Maar toch heb ik veel pijn.

De raarste dingen doen pijn en je zou niet geloven wat ik allemaal niet kan met alleen rechts. 

Ik ben begonnen met fysio, hopelijk gaat dat helpen. 

Allemaal heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes en kaarten. Dat helpt!

Happy Birthday

Dus ik was in het H'ARTmuseum waar,  vanwege de verjaardag van de stad,  een tentoonstelling is: Happy Birthday Amsterdam .

Er zijn  daar een heleboel kunstwerken: over, voor en door Amsterdam. Van vijfenzeventig  zeer verschillende kunstenaars. 

Zo ziet de ruimte van de tentoonstelling er van bovenaf gezien uit. Dat vond ik mooi bedacht met de drie kruisjes, nou ja, zeg maar kruisen,  uit het wapen van de stad.

Ik maakte zoals gewoonlijk  veel foto's, maar ja, wat zal ik er van laten zien? 

Moeilijk, want ik hád me al beperkt, alleen gefotografeerd wat voor mij Amsterdam is. Toch nog te veel.  Enfin, deze kunstwerken  kwamen door mijn selectie van mijn selectie.

Vlnr:  Carel Willink, Groene dame, 1930.   G.H. Breitner, Naar de markt, 1896.    Herman Gordijn, De Wallen, 2016 

Ed van der Elsken, Beethovenstraat 8, 1967

Armando Cairo, Schoolplein, 1970-1979

Barbara Broekman, The Golden  Thread, 2023 (vijfhonderd panelen, gemaakt met stoffen van over de hele wereld)

Dat is het. Bijna. Oké, nog eentje ter afsluiting:

Jeroen Henneman, De Kus, 2002

Kunstenaar aan het werk

Door het raam naar buiten kijkend, in het H'ARTmuseum in Amsterdam zag ik hem al, deze kunstenaar. Wat je noemt en plein air. 

En ik dacht als ik straks buiten ben loop ik er even naar toe om te kijken. En dat deed ik ook. Hij wilde geen praatje dacht ik en dat deed ik dus niet. Foto's maken echter dat vond hij desgevraagd prima. 

Het was een grauwe, grijze dag  zoals zo vaak de laatste tijd, maar het leek me dat hij er uitstekend paste en die sfeer kwam ook goed over op zijn werk. Ik vond het echt mooi. 

Grappig eigenlijk,  ik vond wat ik daar buiten zag bijna net zo mooi als binnen in het museum. 

Het was echt een extraatje. Misschien werd hij wel ontdekt. Het was tenslotte het Amsterdam museum.

Of hij was al ontdekt, dat zou ook kunnen.