Netflix en Adolescence

 

Sinds een paar maanden hebben wij Netflix. Gewoon zelf. Hiervoor liftte ik wel eens mee op het abonnement van een kind, maar dat was echt een heel gedoe. 

Mijn man vond dan de serie of film op zijn computer en sloot de computer aan via de HDMI-kabel op de televisie. Daartoe moest hij met zijn laptop op zijn knieën op de grond. Mij lukte dat niet. 

Nu hoef ik alleen nog maar het kanaal in te toetsen en klaar is Bettie. 

Dit was de eerste serie die ik keek. Adolescence. En wat voor serie, echt heel erg goed. Je wordt er niet vrolijk van trouwens, dus als je iets ontspannends zoekt zou ik het niet doen.

Adolescentie, de periode tussen kind zijn en volwassen zijn. 

Jamie is een jongen van dertien en bevindt zich dus precies in die periode. Hij wordt gearresteerd voor de moord op een meisje van zijn school. 

Hij moet de cel in, maar ontkent. Zijn gezin is er natuurlijk ook bij betrokken. Zijn ouders, zijn zusje. 

Hoe dat verder gaat zal ik hier niet vertellen.

Het belangrijkste vond ik dat het me deed beseffen dat kinderen op die leeftijd een eigen wereld hebben. En in die wereld zijn ouders en opvoeders niet aanwezig. Ze weten er ook niks van. Het is een ándere wereld. 

De betekenis van emoticons bijvoorbeeld. Die kinderen weten wat daar voor betekenis aan wordt gegeven. Ik niet. De invloed van zo'n naar figuur als die Andrew Tate. Daar had ik nou toevallig wel over gehoord maar zo zijn er nog heel veel meer van die types. Vrouwenhaat. Invloed via de media. 

Het is verschrikkelijk en bedreigend. Totaal anders dan toen ik dertien was en ook anders dan toen onze kinderen dertien waren. 

Ik ben blij dat ik mijn kleinkinderen niet hoef op te voeden in deze tijd. En ik ben blij dat ze capabele ouders hebben. Voor de rest is het afwachten en hopen dat het goed gaat. 

Ik zei het al, ik werd niet blij van de serie. Maar toch...als je interesse hebt in de leefwereld van kinderen of kleinkinderen, vind ik  het een aanrader!