Stemmen tellen

Woensdag was een drukke dag. We gingen natuurlijk stemmen.  's Morgens al vroeg, want we wilden deze dag ook  onze (schoon)zus bezoeken in G. en dat kost veel tijd. 

En we hadden nog wat.  's Avonds. 

We gingen namelijk STEMMEN TELLEN. Ter voorbereiding was ons een link naar een filmpje toegestuurd,  waarin alles werd uitgelegd. Ik vond het nogal een ingewikkeld verhaal. 

Maar ik dacht hoe moeilijk kan het zijn. Ik ben volwassen, heb een redelijke opleiding gehad en moet toch in staat worden geacht stemmen te tellen. 

Gelukkig was dat ook zo. Ik snapte het. 

Mijn man ging ook. In ons wijkcentrum zaten twee stembureaus en hij mocht in het ene en ik in het andere. 

Ik trof een aardige voorzitter en aardige collega-tellers.

Het was een heel werk. We moesten er om 21.00 uur zijn en ik was thuis om 1.30 uur

Oh die formulieren... die moesten allemaal opengelegd worden. 

Dat lijkt simpel, maar de stemmers onder ons weten hoe groot zo'n blad is. Ik heb echt last van mijn schouder nu.  

Vervolgens verschillende stappen van sorteren en uiteindelijk het echte tellen. Ik vond dat het zeer zorgvuldig werd gedaan. 

We kregen iets lekkers en iets te drinken en eigenlijk vond ik het best leuk. Bij leven en welzijn doe ik het volgend jaar weer. 

Het leukst vond ik om de ongeldige stemmen er uit te vissen. Ik had er twee, maar in totaal in ons bureau toch zestien. Niks ingevuld, een pijltje in plaats van een rood rondje, twee rode rondjes... En iemand had een zonnetje gemaakt van zijn rode rondje. 

Omdat ik wist op welke partij ik zou stemmen had ik me niet verdiept in de andere partijen. Die zag ik nu pas. Een paar echt totaal onbekend. En zo zielig, de SGP kreeg drie stemmen en er waren twee partijen met een stem. 

Enfin, het zit er open, de uitslag is niet zo gunstig vind ik en wat de toekomst gaat brengen is nu nog tamelijk duister. 

Mijn man moest de volgende dag weer. Die moest wel even slikken, want om 8.30 weer aanwezig zijn. 

De alpino is terug!

 

Bonjour!!!! Bonjour mes amis! Als ik dat zo mag zeggen. En ik heb goed nieuws, want...

De alpino  is terug. Dat wil zeggen de alpinopet is terug in Parijs! We hebben het met onze eigen ogen gezien. In Parijs. 

(Trouwe lezers beginnen nu te twijfelen, maar het is echt waar. We waren er. We waren in Parijs. Dat kwam zo: 

Toen we de afgelopen zomer terug kwamen uit het fantastische Lyon, moesten we naar Gare du Nord en daar hadden we een half uurtje over. Mijn man, die nog in Parijs heeft gewerkt, en toen vlak bij het station logeerde,  stelde voor om even naar buiten te gaan. Even snuffelen en dat deden we. En hoewel we gezworen hadden nooit meer naar Parijs te gaan, kregen we er opeens allebei zin in. Ook omdat het met de trein zo makkelijk gaat. Dus ik geloof dat we de reis dezelfde dag nog boekten). 

Maar enfin... die pet. Gedragen door jong en oud, man én vrouw en ook overal te koop. Leuk om te zien. Maar dit jongetje met alpino was het allerleukste: 

Mijn man vroeg of ze het misschien leuk zouden vinden om met z'n drieën op de foto te gaan.  Dat vonden ze en waren er blij mee. Doen we wel vaker. Soms staan mensen nogal te stuntelen voor een goede selfie en dan is het best handig als iemand er eventjes een maakt. 

Het was echt leuk daar op dat plein vlakbij het Palais Royal. Iedereen was foto's aan het maken. Sommigen in aangepaste kleding. 

Zelf had ik wel even op die hoogste zuil gewild, maar ik dacht niet dat ik daar op zou kunnen komen, dus dan maar zo: 

Gezichtjes

 Eentje van Tineke Dieks, een hele leuke vind ik. We hebben al heel veel van dit soort gehad, maar deze is anders:

Op een door Ferrara gegidste wandeling in Alkmaar zag ik ook een gezichtje. Bovenaan een fantastisch huis:

En toen ik een paar dingen afwaste in het huis van onze kleindochters zag ik:

'We kregen een zakje koekjes met choco chips. En deze keek me even aan voordat hij opgegeten werd', aldus Knutzels

'De geluidsboxjes boven het bed doen me aan Nijntje denken', meldt Esther 

En verder: 'De mond van het bovenste stuk van een ruimte voertuig valt open van verbazing nu hij op aarde aangekomen is. 

Het tv stopcontact ziet het allemaal niet meer zitten, nu het voor maar €0,50 bij de kringloop hangt. 

De stofzuiger was treurig omdat z’n werk erop zat. 

De chocoladereep kijkt geschrokken, nu zijn einde nadert en hij bijna zal worden opgegeten'. 

Tineke, Els en Esther heel hartelijk dank voor het sturen van jullie mooie vondsten. En verder geldt als altijd: Blijf speuren mensen én inzenden. bettievdgriend@hotmail.com 

Wisseling van het seizoen

Herfst... Eind september, toen de herfst nog maar net begonnen was en zich nog van zijn beste kant liet zien, hadden we nog een heerlijke strandwandeling, in Egmond. 

Deze foto vind ik wel illustratief voor die periode. Blauwe lucht, nog een heerlijke temperatuur, terrassen open en lekker rustig aan het strand. En die herfstige stukken op tafel natuurlijk. 

We wandelden heerlijk en toen we wat verder door liepen waren er een paar van die helden die hun best deden om te vliegen. Ik keek er met plezier naar, een hele tijd. De zon liet zich ook van haar beste kant zien, maar helaas kon ik door diezelfde heerlijke zon niet goed zien wat ik fotografeerde, dus dat ging op de gok. 

Ze zijn groot hoor, die dingen. Maar als het nou lukt, dan lijkt het me heerlijk om te doen. Dan had ik natuurlijk wel eerder moeten beginnen; met mijn botten zou het naar alle waarschijnlijkheid heel slecht aflopen. 

Enfin, ik maakt nog wat foto's en we liepen nog heel veel verder. 

Toen we terug liepen waren de heren net geland of er mee bezig en gingen ze opruimen. Ik maakte een praatje met ze en vroeg of ze het leuk zouden vinden als ik de foto's zou opsturen. Dat vonden ze leuk en zo geschiedde. En ik mocht ook nog een foto van ze maken en op mijn blog zetten. 

De flysurfers gingen op weg. En wij ook. Nog even naar dat lekkere terras in de zon.

Voor mij markeerde deze middag de seizoenswisseling, al waren er daarna nog heel wat mooie dagen. 

Waterstraat wijk C

En ook deze mural kwam totaal onverwacht en ongezocht op ons pad toen we door Utrecht slenterden.

Alweer een tijd geleden, trouwens. De mural is gemaakt,  in 2024,  door Cristian Bijl i.s.m. JanIsDeMan. 

Van de laatste heb ik al eens eerder iets laten zien.

Enfin dit is zoals je ziet een mural in de Waterstraat en dat lijkt me heel toepasselijk

Oh en het volgende heeft even niks met de mural te maken, maar wel met de wijk waar de mural zich bevindt en waarvan je de naam op de muur ziet staan. 

Toen lang geleden Napoleon de baas was en hier in ons land zijn broer aan het hoofd plaatste, was Utrecht even de hoofdstad van het land. 

Die Franse broer kon de namen van de wijken niet uitspreken en veranderde die in letters. 

Wijk C. is altijd wijk C. gebleven. Dus vandaar dat je dat ziet staan op de eerste foto

En dan het kunstwerk, de mural,  gemaakt ter ere van het 90-jarig bestaan van de zusters Augustinessen van Sint Monica. Het klooster van deze orde is tegenover deze muur. 

De schildering was een geschenk van de zusters aan de stad.

De groene randjes op de teilen, verwijzen naar de groene randjes aan de hals van de habijten van de zusters. En je kunt het niet goed zien, maar de randjes op de naambordjes zijn ook groen. 

Linking to Sami's Colourful World

Van die schilderesjes met popelende hartjes...

Hier zie je een zelfportret van Jo Koster (1868-1944). Zij  schilderde zichzelf in 1939, ze was toen eenenzeventig jaar oud. En ze laat duidelijk zien dat ze kunstenaar is. 

De reden dat ik dit portret zo mooi vind is dat Jo in deze periode van haar leven een afwijking kreeg aan haar rechteroog. Dat is voor iedereen erg natuurlijk,  maar voor een kunstschilder nog erger stel ik me zo voor. Ze zag waarschijnlijk geen diepte meer. 

Jo ging gewoon door met haar leven, zat niet bij de pakken neer en liet dat zien. Ze schilderde haar hele leven, was opgeleid tot tekenlerares,  was zeer zelfstandig, reisde veel en woonde ook op veel verschillende plaatsen. 

Op de tentoonstelling in Museum Gouda, was werk uit verschillende periodes van haar leven te zien. Ik vond veel werk erg mooi. Ze werd in haar tijd ook wel gewaardeerd hoewel niet door iedereen.

De recensent van de Nieuwe Rotterdamsche Courant was nog niet zo  enthousiast over een tentoonstelling met Jo Koster. Zoals je kunt zien. 

Deze tekst  hing boven twee fraaie werken van Koster. Tssss,  een schilderesje met een popelend hartje.... Kijk eens hoe mooi. 

Als Jo op reis was, stuurde ze het thuisfront ansichtkaarten, die vond ik zo leuk om te zien:

Je zal maar zo'n kaart in je bus krijgen... 

Jo was graag buiten, schilderde ook buiten en ook dat is prachtig werk

Er waren vier zalen vol. Ik heb niet kunnen ontdekken of er een boek over deze kunstenares is verschenen. Over haar leven bedoel ik. Het leven van een kunstenares in die tijd. Zo'n boek zou ik graag willen lezen. 

Haar werk is gevarieerd, dat vond ik ook zo leuk om te ontdekken. Maar dit wordt de laatste hoor:

De tentoonstelling is nog te zien tot 5 januari. 

Wat trouwens ook vast nog wel te zien is: een aflevering van 'Nu te Zien', gewijd aan deze expositie. Erg leuk. 

Wij hadden de reis er graag voor over. In het museum was nog meer te zien en daarna wachtte ons Gouda nog. En niet tevergeefs!

Havermoutpap

 

Spurtle? The Golden Spurtle? Ik had werkelijk geen flauw idee wat dat was. Maar nu weet ik het hoor, ik zag een film met deze naam.

Een spurtle is een houten stok waarmee je in de pap kunt roeren. In dit geval in de havermoutpap. In de porridge.

In een klein dorpje in Schotland, is havermoutpap ontzettend belangrijk. Want daar wordt ieder jaar het Wereldkampioenschap Havermoutpap Maken gehouden. 

Zo ongeveer alle inwoners van het dorp zijn bij het kampioenschap betrokken en je leert ze allemaal kennen. 

En dan heb ik het nog niet over de deelnemers aan de wedstrijd, die komen overal vandaan. Uit het dorp natuurlijk, maar ook uit Australië en Nederland. Ook die déélnemers leer je kennen.

Én Charlie Miller, de man die er ooit, jaren geleden mee begon. Dat zat zo:

Charlie was jaren eerder in een museum in Kopenhagen en zag daar dit schilderij: The Rat Race. Van Robert Storm Petersen. 

Allemaal mannen die naar hun werk gaan. Op eentje na, die kiest ervoor de andere kant op te gaan en niet meer mee te doen. 

Charlie Miller kocht het schilderij en hing het thuis aan de muur. Ook hij besloot om, net als die ene man, een andere kant op te gaan en dat werd toen dat havermoutkampioenschap. Sindsdien wordt het ieder jaar gehouden. Toen deze documentaire werd gemaakt was het voor Charlie als organisator de laatste keer. 

Het is dus een docu die ik zag in in onze Cinema en geen speelfilm.

Het verhaal is lief, vriendelijk, gezellig en knus, met lieve, vriendelijke mensen. 

Wij waren er met twee vrienden en  hebben er alle vier van genoten. 

Thuis gekomen ontdekte ik dat ook in Nederland een kampioenschap wordt gehouden, met voorrondes.  De winnaar van die voorrondes mag dan in Schotland meedoen voor het echie. Alles daarover lees je hier, klik. Daar kun je ook de trailer van de film zien. 

Weer eens een toeval. En een podcast.

Zondag was ik heel druk geweest met ordenen van foto's. Foto's van heel veel tentoonstellingen in verschillende musea. Of eigenlijk,  ze waren wel geordend, verzameld per museum in 50 verschillende mapjes. 

Maar... de schilderijen soms zonder titel. En dat vind ik vervelend, hoe vind je dan iets terug? 

Dus alle foto's van kunstwerken waar geen naam bij stond,  zocht ik op. Dat waren er veel. 

Heel veel werk ook, maar ik vond het leuk om te doen. Er zit iets zeer ordelijks in mij. 

En zo was ik trouwens weer even terug in al die tentoonstellingen. 

Dit schilderij was er zo een waar niets bij stond. Maar natuurlijk vond ik wie het zijn en wie de maker was. 

Het zijn portretten (pendanten) van Sir Thomas Gresham en Anne Fernely en ze zijn rond 1650 gemaakt door de Utrechter kunstenaar Anthonis Mor. 

Ik vond het toen mooie portretten, erg mooi geschilderd en dat vond ik nu weer. De werken zag ik op een tentoonstelling in het Rijks, getiteld 'Vergeet mij niet'. 

Ha, dat laatste is dus in elk geval gelukt! 

Maar verder kende ik het stel niet en trouwens de kunstenaar ook niet. En dat was dat.

Aan het eind van de middag was ik klaar en zeer tevreden. 

Zo en nu even lekker wandelen. Luisterboek aan en gaan! 

Werd ik er gewoon afgegooid hè, van dat luisterboek, door een kleindochter. Terecht hoor, zij hebben het abonnement op Storytell en ik lift mee. Zij gaan voor natuurlijk. 

Maar ik wilde wel érgens naar luisteren en tikte willekeurig 'podcast' in en zo kwam ik terecht op een serie podcasts van het Rijksmuseum. 

Het leek me wel wat,  dus ik koos er een van de lijst. 

Echt weer zo'n gek toeval,  want in die Podcast werd dít schilderij, waarvan ik de naam herkende van die ochtend,  besproken op een heel leuke manier.

Janine Abbring in gesprek met iemand van het Rijksmuseum, een conservator of een andere expert in een serie over Portretten uit het museum, genaamd: Wie kijkt me aan? 

Een leuk, interessant verhaal. Niet heel technisch of zo. Maar wel dat ik nu een heleboel zou kunnen vertellen over de kunstenaar en het echtpaar. Waarvan de man een beetje een eikel bleek te zijn. 

Aan het eind de vraag aan de deskundige: hoe vind jij dat hij of zij kijkt? 

Ik hou van geschiedenis én van schilderkunst en vooral van portretten en dus was dit spekkie voor mijn bekkie. 

Ik luisterde er nog een tijdens die wandeling. Zo'n aflevering duurt zo'n 25 minuten. 

Eentje over Jacoba van Beieren. Ook een hele mooie. 

Haar geschilderde portret zat niet in mijn Rijksmuseummap, maar nog tijdens de aflevering zocht ik het even op. 

Ook nu de vraag: hoe vind jij dat ze kijkt?. 

En boeiende informatie over deze interessante vrouw. Ik ken haar heus wel hoor, maar geen idee dat ze vier keer getrouwd was. Voor ze op haar 35e stierf. 'Hoe kan dat?',  zegt Abbring dan en dan geeft de deskundige een antwoord. 

Ik wist ook niet dat ze begraven is op het Binnenhof. 

'Maar waar dan?',  vraagt Abbring, 'en kun je daar nog naar toe?'

Twee dingen zijn zeker: Ik ga me meer verdiepen in Jacoba van Beieren én ik ga alle afleveringen van de podcast luisteren!

Voor de Meisjes

Ik ging naar de film 'De Meisjes' en die had net een paar Gouden Kalveren gewonnen. Opeens dacht ik: En waarom heet het zo? Gouden Kalf? 

Dus gezocht en gevonden. Bron: Historiek. 

Wim Verstappen bedacht de naam: 

Je had leeuwen in Venetië, je had beren in Berlijn en je had eekhoorns in godweetwaar. Dus wat was logischer dan een kalf in Utrecht? Oké, een koe is logischer, maar dan krijg je van die grappen over ouwe koeien die uit de sloot worden gehaald. Bovendien zijn koeien uitgesproken dom en kunnen kalveren nog illusies hebben. Een kalf is onschuldig en, belangrijker, kan van goud zijn.

Fantastisch toch? Maar nu over de film met al die Kalveren. 

Je ziet op deze foto's de belangrijkste spelers. 

Twee echtparen die samen een huis kochten, in de bergen,  jaren geleden toen hun dochters Elise en Madelon nog kleuters waren. In een opwelling, want tot op dat moment kenden ze elkaar niet. De dochters zijn nu zo'n vijftien en niet echt heel dol op elkaar en ook niet op steeds maar weer die vakanties in de bergen. En dan krijgen Elise en Madelon een ernstig ongeluk als ze meerijden met een jongen. De jongen mankeert niks maar Elise raakt in coma en met Madelon lijkt het aanvankelijk mee te vallen, maar ook haar situatie blijkt zeer ernstig. 

Hoe gaan de ouders nu met elkaar om, daar in dat ziekenhuis. Wat doen de spanningen onderling, wat moeten ze kiezen, hoe moet het verder, hoe loyaal zijn ze en hoe hypocriet. Wat betekent de vriendschap en hoe ontwikkelen de verhoudingen zich. 

Een heel, heel naar verhaal eigenlijk, maar ontzettend goed gespeeld. Door Noortje Herlaar, Thekla Reuten, Fedja van Huet en Valentijn Dhaenens.  Het voelde ook een beetje als een thriller. Dus ik zat op het puntje van mijn stoel, vrij snel na het begin.

Ik begrijp de drie Gouden Kalveren voor de film heel goed! 

Een ruïne en twee sublieme Atc's

Voor de creatieve bloghop bij Conny, moesten we ons laten inspireren door ruïnes of treinstations. 

Mijn eerst idee was een ruïne en dat komt doordat ik een zeer geliefde ruïne heb. Dat is namelijk de Ruïne van Huis te Merwede in Dordrecht. Déze ruïne: 

Tsjonge, wat heb ik daar als kind vaak gespeeld, gezwommen in de rivier er achter en gefantaseerd. Geschiedenis zo nabij... dat doet wat met je. Maar dit terzijde.

Ik heb er jaren geleden foto's gemaakt, ik hád dus een ruïne en toch kon ik er eigenlijk niks mee verzinnen en ook niet met een station. 

En zo is het dit geworden. Je denkt misschien daar heb je haar weer met een Atc en ja daar lijkt het heel erg op, maar het is toch echt een ander formaat, nl. 15x 18. 

Op een of andere manier krijg ik het niet op de juiste grootte hier op mijn blog. Nou ja maakt ook niet zoveel uit. 

Je ziet in elk geval een ruïne.  Met een heksje in de groei. (Ben ik toch een beetje beïnvloed door het Halloweengedoe (en dat wil ik eigenlijk niet)). 

Ik vond het dus lastig en meer dan een paar plaatjes bij elkaar zoeken heb ik niet gedaan. Dus dit is het. Ben benieuwd naar wat de andere deelnemers er van hebben gemaakt. 

Je kunt het straks zelf zien... hier bij Conny, klik 

Tenslotte, en dat heeft niks met deze bloghop te maken, onze kleindochters Noor en Jet (9) waren dit weekend te logeren. Het was erg gezellig en toen ze op mijn kamer waren om naar knutseldingen te zoeken, ontdekten ze... de ATC. Nadat ik had uitgelegd wat het was,  wilden ze er wel eens eentje maken. Met dit resultaat. Zonder enige aanwijzing van mij hè, behalve dat ik kaartjes op de juiste maat voorradig heb. En plaatjes en verf en...

Zwarte vissen

 

Dit boek heb ik gekocht omdat ik het zo superleuk vond. Het was echt een opwelling. Ik keek er in en  was verkocht. Het boek ook, aan mij. 

Het is een overzicht van de poëzieposters die Plint maakte voor kinderen van 6 tot 106. Voor mij dus, vandaar.

Maar thuisgekomen kreeg ik toch een ietsiepietsie spijt, want dat zou ik toch niet meer doen? 

Dus toen besloot ik om het goed te maken door iedere dag een van die gedichten voor te lezen aan mijn man. 

En hem ook het bijbehorende beeld, zo noemen ze dat bij Plint, te laten zien. 

Dan maak ik er in ieder geval optimaal gebruikt van, toch?

Dit is het gedicht dat ik gisteren voorlas, gistermorgen aan het ontbijt. En het beeld zie je er meteen bij:

En ja,  die zwarte vissen, het is waar, dat gebeurt wel eens...

Een soort van murals

 Op zoek naar elektriciteitskastjes in Leeuwarden stuitten we, al speurend, onverwacht op een paar fraaie, grote murals die ik al eerder liet zien én hierop: 

Zomaar in een soort klein plantsoentje. Ik vond het verrassend en leuk en verder zoeken maakte me duidelijk dat dit gemaakt is door Roy Schreuder. Jaja, daar is-ie weer.  

Dit is een zogenaamde Grienscape. En dat is een groene ontmoetingsplek in een versteende omgeving tussen twee gebouwen van de Hogeschool Leeuwarden. Niet alleen voor studenten, maar voor de hele buurt. Er was nog een derde schildering, een mooie vleermuis, maar die foto was niet gelukt. 

Linking to Sami's Colourful World

Nog een Joffer

Nóg een Amsterdamse Joffer, namelijk Coba Ritsema. Die van het naaktportret dat ik gisteren liet zien. Lizzie Ansingh, van wie ik gisteren ander werk  liet zien,  schilderde haar ook. 

Deze vrouwen waren dus Joffers. Ze waren collega's, vriendinnen en kenden elkaar al van hun studie aan de Rijksakademie van Amsterdam. 

Ik vind het zo leuk dat die vrouwen zo aan de weg timmerden, toen al en dat was bijzonder en nu dus nog steeds. Ansingh werd geboren in 1875 en Ritsema in 1876

De Joffers kwamen wekelijks bijeen en waren succesrijk. Hun bijdrage aan het accepteren en waarderen van vrouwen in de kunst is heel belangrijk geweest. Wat dat betreft waren ze voorlopers; het heeft heel lang geduurd voor vrouwen in de kunst als gelijken werden gezien. Ook nu nog is dat niet steeds en overal vanzelfsprekend!

Maar terug naar Coba. Ik genoot in het Frans Hals het meest van haar portretten. Ik laat er maar gewoon een paar zien: 

Van dit portret las ik dat Ritsema het vaak exposeerde maar het altijd weer meer terug nam naar haar atelier. Ze bleef er ook steeds aan werken. Op krantenfoto's poseerde ze naast dit werk . Pas in 1941 verkocht ze het. 

Dit werk is getiteld 'Liggende vrouw op bank', (weer zo'n echte museumtitel) en is gemaakt tussen 1900 en 1910

En hier zie je Vrouw met Rode Hoed, maar dan in het Frans, La Femme au Chapeau Rouge/Paris klinkt eigenlijk beter. Het is ook weer een vriendin, Nelly Bodenheim en Coba noemde het zelf 'Mooie Nel'

De laatste twee foto's maakte ik niet zelf, ze komen uit de Persmap van het Frans HalsMuseum. Ik zag dat ineens staan op de site van het Frans Hals  en dacht ik ben ook een soort pers, of niet soms?

De laatste, ook nog uit de persmap heet 'Voor den spiegel' en is uit 1902.

Zelf heb ik erg genoten van deze tentoonstelling, maar stel nou dat je er bent en je vindt er helemaal niks aan, dan is er altijd nog de vaste collectie van het Frans Hals. Die bezochten wij ook weer voor de zoveelste keer en tsjonge, wat is er toch veel moois!