Trek De Rode Lijn

Ik wilde niet, had gewoon geen zin en geen puf,  maar ik wist dat ik als ik niet zou gaan,  dat ik me dan heel schuldig zou voelen. 

Want wel een grote mond hebben, kwaad zijn en machteloos en dan niet het enige doen wat ik kán doen, namelijk meedoen met de demonstratie 'Trek de Rode Lijn'? 

Nee dat kon niet. Dus ik ging. Ook namens mijn man die dienst had in de Cinema en er dus niet bij kon zijn. . 

Toen ik al in de trein zat belde onze dochter dat ze ook zou gaan met haar vriendin, de moeder en zus van haar vriendin en onze oudste kleindochter. Dus toen gingen we met een heel groepje en uiteindelijk sloten zich nog een vriendin van Anna en haar moeder aan. 

Zo werd het een demonstratie met zo'n 249.993 onbekenden 

Wat werd het druk! En rood! 

Dat begon al in de trein en in de metro en het werd echt steeds drukker en roder.

A. had mooie bordjes gemaakt met de watermeloen, symbool voor de Palestijnse vlag, in die kleuren    en dat was handig, want ze hield ze voortdurend omhoog.  Dat zorgde er voor dat we elkaar niet kwijt raakten. 

Het was indrukwekkend. Ik heb geen wanklank gehoord, alles verliep rustig en vreedzaam. 

Op een moment kwamen we langs een huis met een wat hoger gelegen bordes en was ik zo vrij om daar even op te klimmen en een foto te maken, dat was eigenlijk het enige moment dat ik wat overzicht had. 

En dan de borden natuurlijk. Die worden omhoog gehouden in 't algemeen en die kon ik wél zien en fotograferen. 

Bij deze twee dacht ik: dat is het, Hier gaat dit over:

Maar er waren veel meer geweldige borden. En over meer gesproken:

Ik ben niet al te optimistisch gestemd over de wereld, Gaza, Israël en alles. Toch:  dit voelde goed