Het tweede thema in het boek De Laatste Libelle, waar ik het gisteren over had: Blauwe mensen.
Huh? Blauwe mensen? Ik had er nog nooit van gehoord.
Maar ze hébben bestaan en bestaan misschien nog wel.
Mensen die van top tot teen donkerblauw zijn gekleurd.
In Kentucky, het gebied waar het boek zich afspeelt, waren er in die tijd zulke mensen. Ze waren allemaal verwant aan ene Martin Fugate.
Hij was een Franse weesjongen die zo rond 1800 naar Kentucky ging en daar een meisje ontmoette, Elizabeth Smith.
De twee waren geen familie van elkaar, maar heel toevallig droegen ze allebei een bepaald gen in zich en die toevalligheid leidde, in het geval van hun kinderen, tot methemoglobinemie.
Het is een afwijking die er voor zorgt dat er geen zuurstof naar de weefsels kan worden vervoerd en dat gebrek zorgt dan voor de blauwe huid. En voor chocoladekleurig bloed.
In dat afgelegen, geïsoleerde deel van Kentucky, trouwden verwanten met elkaar, waar door er steeds meer blauwe mensen kwamen.
Ik las dat er in 1975 nog een kind is geboren, een afstammeling, met zo een blauwe huid.
Maar tegenwoordig is het probleem duidelijk en zijn er medicijnen die je dan altijd moet blijven gebruiken en die er voor zorgen dat je huid wit is.
In het boek waar ik het over heb, is de hoofdpersoon Cussy, een van de packhorse librarians, blauw. En ze wordt gediscrimineerd vanwege die blauwe huid. Evenals trouwens haar zwarte collega in de bibliotheek.
Het verhaal van Cussy vertel ik morgen.
Vandaag is Elizabeths bloghop en worden we naar onze favoriete quote gevraagd. Tja, dan ligt het voor de hand dat ik Nelson Mandela citeer. Die heeft veel gezegd over discriminatie en dit zei hij ook:
3 opmerkingen:
Een mooi citaat. Mag wel op een tegeltje in de tweede kamer.
Een intressant verhaal, ik had er nog nooit van gehoord. Mandela was een wijs man...
Ja, dat is een mooie van Mandela. Een tegeltjes wand in de Tweede Kamer, dat vind ook een goed idee.
Een reactie posten