Artis

Omdat we een abonnement hebben op Artis, krijgen we vrijkaartjes voor de kinderen en dat waren er inmiddels een heleboel. 

Zonde om niet te gebruiken en dus gingen we,  toen de kleinzoons hier logeerden,  weer eens naar Artis.

Het was niet bepaald lekker weer. Een groot deel van de dag regende het.

Gelukkig was het niet koud. 

En op regen kun je je natuurlijk kleden.  

De jongens hadden kleding voor alle omstandigheden mee en ik vulde het nog aan met zo'n plastic regencapeje. 

Bovendien is er binnen ook veel te zien dus daar maakten we gebruik van. Bijkomend voordeel: het was hartstikke stil. 

Het bezoek begon trouwens zeer verrassend. Net voorbij de ingang, zat er ineens een kat. Daar verblik of verbloos je normaal gesproken niet van, maar hier op deze plek is het raar. Ja voor hetzelfde geld is het een klein uitgevallen roofdier dat ontsnapt is. Maar niks van dat al. Ik heb het gevraagd. Het is een buurtkat, men weet ook precies wie de eigenaar is  en hoe de kat heet (ben ik vergeten) en die komt hier gewoon een beetje ontsnappen aan zijn dagelijkse sleur. 

Odin had ergens gelezen dat er om twee uur door een oppasser een verhaal zou worden verteld bij en over de jaguars. 

Daar wilde hij graag naar toe en informeerde zelf waar dat dan precies was en hoe je er moest komen. Daar was ik wel trots op. Zulke dingen deed ik niet toen ik negen was.

Dus we waren op tijd op de juiste plek. En... we waren de enigen.

De oppasser was blij dat we er waren, en deed zijn uiterste best om veel over de dieren te vertellen en de jongens waren super geïnteresseerd en stelden de ene vraag na de andere. Onze kleinzoons zijn heel erg leuk en jaguars zijn geweldige dieren natuurlijk.

We konden de dieren zien tijdens het praatje, maar niet zo dichtbij hoor. 

Dit is een foto van een foto die daar hing,  aan het hek. 

Enfin, aan alles was te merken dat de oppasser er plezier in had. 

En dat bleek helemaal na afloop. Mijn man stond een klein stukje verderop en zag niet wat er toen gebeurde. 

De jongens liepen een eindje terug, ik ging er achter aan en toen kwam de oppasser en zei dat we wel even IN DE KOOI mochten kijken. In het verblijf van de jaguars, binnen!

Geen tijd meer om opa te roepen, dat was jammer, maar het was wel heel speciaal dat het mocht. Sleutels, dubbele deuren...

We stonden echt oog in oog met de zwarte en deze van de foto zagen we even later ook nog van heel dichtbij. Ik had graag foto's willen maken, maar dat mocht niet.

Ps: Ik schreef dit blogje op 6 oktober, maar plaatste het nog niet. De volgende dag, 7 oktober dus stond er een heel artikel in het Parool over de geluiden die de buurtbewoners om Artis heen horen. Én over de kat. Hij heet Stip, nu weet ik het weer: