Literaire non-fictie. Zo wordt het genre van dit boek genoemd. Een vervelende term, want wanneer is iets literair. Maar die discussie hebben we al gehad bij de literaire thrillers. Non-fictie is het zeker. Het is het levensverhaal van Ida van Mastrigt en ook van haar vader Rinus van Mastrigt. Die vader, uit Rotterdam, besloot in 1937
op de fiets naar Indië te reizen om daar werk te zoeken. Het lukt, hij trouwt daar, krijgt twee dochters, maar komt uiteindelijk in een Jappenkamp terecht. Dan volgt een scheiding en komen de dochters Ida en Miep (via Rotterdam) in Argentinië terecht. In een Nederlandse kolonie Tres Arroyos tussen gereformeerde kolonisten. Ida trouwt met één van hen.
Het boek begint en eindigt met een bezoek van de koningin aan Tres Arroyos in 2006. Ida is consul geworden en begeleidt de koningin tijdens haar bezoek.
Ik kan echt ontzettend genieten van zo'n verhaal. Net als bij Luchtmeisjes, je kan het niet verzinnen. Sommige mensen maken zoveel mee dat het bijna niet te geloven is. Carolijn Visser heeft de verhalen opgeschreven. Dat deed ze goed en verder hoefde ze niet zo veel meer aan te doen. Tenminste, dat lijkt mij.
1 opmerking:
Ik bedoel het niet vervelend hoor dat de schrijfster er niet veel aan hoefde te doen. Ze moest natuurlijk heel veel gesprekken voeren, bronnen onderzoeken en zo. Ik bedoelde dat het verhaal eigenlijk al klaar was.
Een reactie posten