En nóg een kroon (tje)

Wij zijn er ook helemaal klaar voor. Ik speld mijn eigenhandig gemaakte kroontje op en ik ga. Een hele mooie dag gewenst allemaal!

 Het patroon voor het kroontje vond ik trouwens hier. En het was zo duidelijk dat ik het zelfs begreep!

Kronen

Els (van Stuur een Foto) weet altijd leuke en soms zeer toepasselijke thema's te verzinnen. Dat vind ik trouwens een hele prestatie! Stuur een Foto vind je hier:  http://stuureenfoto.wordpress.com/
Enfin, deze week is het thema Kronen.
Mijn foto voor deze week zie je hier. Hij is gemaakt in China, in Beijing in 2010.

'Zo lang geleden al weer Bettie?' 'Ja zo lang geleden.' 'Nou dan wordt het wel weer eens tijd voor een flinke reis, toch?' 'Ja, vind ik wel.'
Maar dit terzijde. Hier is de foto. '

Zo'n schattig klein Chineesje liet zich hier tot keizer van China  kronen en een plezier dat hij er in had... Het was gewoon net zoals in Volendam. Gericht op toeristen en dan  snel doorwerken. Het was alleen al super leuk om daar te kijken en te zien hoe mensen daar aangekleed werden en hoe ze keken als de officiële foto werd gemaakt van hun kroning. Deze twee dames hadden er ook duidelijk plezier in. Twee Engelse keizerinnen.

Tja en de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat wij ons er ook niet aan onttrokken hebben, terwijl dat heus wel had gekund. Een paar van onze kinderen kwamen echt niet meer bij toen ze die foto's zagen. Nou, een jeugdzonde zullen we maar zeggen...



Dag koningin

Niets, maar dan ook niets aan toe te voegen:

Trouwdag

Vandaag is het een jaar geleden dat onze dochter trouwde en het is dus ook een jaar geleden dat ik op deze dag ambtenaar van burgerlijke stand was. Buitengewoon ambtenaar van de burgelijke stand: babs. De bedoeling was dat het feit dat ik het huwelijk zou voltrekken geheim zou blijven en dat ik daar dus ineens zou staan. Dat was niet helemaal gelukt, maar het was toch voor veel mensen een verrassing. Waarschijnlijk was ik vorig jaar op dit tijdstip mijn speech nog een keer aan het oefenen... Want zenuwslopend is zoiets wel hoor. Ik ben nogal een jankerd en waar ik me het meest druk over maakte was dat ik echt heel erg zou moeten huilen als onze dochter aan de arm van haar vader over het middenpad naar voren zou lopen. Met muziek op de achtergrond. Tot de plek waar haar man door zijn moeder naar toe werd begeleid: vlak voor mijn neus. En dat ik dan niet op zou kunnen houden met huilen. Maar dat liep gelukkig vrij goed af, met heel veel slikken en een glaasje water. Het is goed gegaan en ik ben nog altijd blij dat ik het mocht doen en het ook heb gedaan.

Ja en dan moet ik natuurlijk ook denken aan wat vooraf ging aan deze dag. Zoals ik al zei was dit niet iets wat je zomaar even doet. Er gingen officiële zaken aan vooraf, zoals een beëdiging bij de rechtbank in Amsterdam en veel papierwerk.
Verder was het jaren geleden dat ik een huwelijksvoltrekking bijwoonde, dus leek het mij wel handig om van tevoren nog een keer bij een huwelijk te zijn, het liefst in het kerkje waar dochter zou trouwen.
Dat vond degene die mij enigszins begeleidde ook. Zelf had ze geen huwelijken meer in haar agenda, maar ze stelde voor dat ik bij een collega-ambtenaar van haar zou vragen of ik bij een huwelijksvoltrekking van hem aanwezig mocht zijn. Leek me een prima idee, ik kreeg het telefoonnummer van de ambtenaar in kwestie en vroeg of ik er bij mocht zijn, als een soort stagiair. Dat was goed, maar hij moest het natuurlijk wel even met het betreffende bruidspaar overleggen. En toen hoorde ik maar niks. Nog eens bellen, een mailtje... niks. Uiteindelijk kreeg ik weer contact en vertelde hij dat hij het bruidspaar mijn vraag had voorgelegd, maar dat zij niet wilden dat ik er bij zou zijn. Tja en meer huwelijken zouden er niet zijn in dat kerkje. Niet vóór de grote dag van onze dochter
En toen werd ik pas echt zenuwachtig. Ineens leek niets mij  belangrijker dan daar aanwezig zijn en zien hoe het allemaal ook al weer ging. Nu is een huwelijk openbaar en had ik eigenlijk het volste recht om daar gewoon naar binnen te lopen en plaats te nemen. Maar ja als een bruidspaar dat nou echt niet wil...
Toen ik tenslotte ging kijken in het kerkje om dan in ieder geval goed te zien hoe de indeling was en waar de getuigen zouden zitten en dat soort zaken, sprak ik de beheerder. Hij vond het echt te gek voor woorden van dat bruidspaar en stom van de ambtenaar dat die het had gevráágd. Hij had gewoon moeten mélden dat er iemand bij zou zijn. De beheerder voelde echt met me mee en zei dat er toch nog een mogelijkheid was. Ik zou wat vroeger moeten komen en dan kon ik boven op het balkon bij het orgel zitten en vandaar alles overzien. Ik vond het wel erg, maar zoals ik al zei, ik vond ook echt dat ik het moest zien om het goed te kunnen doen.
En dus... trad ik op zaterdagmiddag vroeg aan, heel vroeg en zocht de beheerder. Die was bezig de kerk in gereedheid te brengen met zijn vrouw. Dat dácht ik. Maar die vrouw was de (zeurderige en waarschijnlijk ook zenuwachtige) moeder van de bruid. Die niet snapte wat ik daar kwam doen en me bekeek alsof ik een zojuist ontsnapte gek was.  'Deze mevrouw moet volgende week examen doen', zei de beheerder, 'dus ik zet haar even boven neer'.
Pats, dat was het. Hij bracht me naar boven en zette zelfs een stoel voor me klaar. Maar ja, dan zou ik in het volle zicht zitten. En dus zakte ik achter het orgel neer op de grond. Daar heb ik eerst anderhalf uur doodstil zitten wachten. Daarna heb ik  alles van de huwelijksvoltrekking gehoord. Gezien heb ik niets, helemaal niets. Hachelijke momenten waren dat. Vooral toen ik bedacht dat een fotograaf misschien wel van bovenaf foto's zou willen maken. En dat hij dan die trap op kwam en mij daar ineen gedoken zou zien zitten en misschien zou schrikken en zou gillen. Toen er een muzikaal intermezzo werd aangekondigd, dacht ik dat dat misschien ook wel boven zou zijn en kromp ik nog verder in elkaar. Ik voelde dat ik moest hoesten en ook dat durfde ik niet. Ja, opeens gehoest van bovenaf is ook raar natuurlijk.
En hoe moest ik er ongezien weer uitkomen? Ik was inmiddels helemaal verkrampt en ijskoud van de zenuwen. Er werd aangekondigd dat iedereen achter het bruidspaar aan naar buiten zou gaan voor een foto en dat ze daarna weer naar binnen zouden komen. Dus toen ik dacht dat de laatste mensen naar buiten gingen, sloop ik de trap af, sloot me aan bij de laatste gasten en liep naar buiten. Meteen de andere kant op, het laatste stukje rennend.
Ik heb het bruidspaar van die dag nooit gezien, zelfs niet een glimp heb ik van ze opgevangen. Ik denk dat ze mij ook niet hebben gezien.
Het was echt geen leuke middag, maar het heeft evengoed opgeleverd dat ik me zekerder voelde. En de slappe lach toen ik weer thuis was en voor me zag hoe ik daar gezeten had, die slappe lach kreeg ik er gratis bij.
De ambtenaar in kwestie was trouwens geen voorbeeld voor mij, achteraf gezien. Ik heb het heel anders gedaan.

Dit alles is nu een jaar geleden. En straks? Straks gaat het bruidspaar van toen fijn  uit eten. Dat doen ze voor ons hoor, zodat wij lekker op onze kleindochter kunnen passen. Wat kan er veel gebeuren in een jaar!

Speeltje voor Anna

A. en haar ouders hebben zoveel cadeautjes gekregen, voor en na de geboorte. Het is echt niet te geloven. En zulke leuke dingen. Kijk nou toch eens naar dit girafje. A. kreeg het gisteren van iemand die op kraambezoek kwam.  Ik vond het al zo'n vintage indruk maken, zo uit de sixties. Het zou op een rommelmarkt gekocht kunnen zijn en als ik het daar gezien had, zou ik het vast en zeker hebben gekocht.
Maar nee, het is niet van een rommelmarkt, het is spiksplinternieuw.
Wat de sixties betreft had ik het wel goed gezien. Het eerst exemplaar verscheen in 1961 en wel op 25 mei, de naamdag van de heilige Sophie. Het girafje heet dus ook Sophie. In die tijd waren de speelgoedbeesten huis-of boerderijdieren. Tot meneer Rampeau het concept bedacht van rotomoulding van rubber voor de vervaardiging van wat exotischer speelgoed. Hij maakte een girafje waarvan grootte en vorm ideaal waren voor de grijpreflexen van baby's . En er zit een gezellig piepje in dat baby's leuk vinden.
De Franse firma Vulli bewaart het fabrieksgeheim van dit beroemde speelgoedje nog steeds. Sophie wordt nog altijd 'handmatig' vervaardigd. 'Handmatig' omdat er meer dan 14 manuele interventies nodig zijn om het te maken. Mooi hè:  manuele interventies. Ik heb dat niet van mezelf hoor, maar uit het bijbehorende boekje.
Ik denk dat A. er veel plezier van gaat hebben. En anders haar oma wel, zo'n lief girafje!

Ik vond trouwens nog een youtube-je over de fabricage van Sophie la girafe. Wel leuk om te zien:

Wat een lieverdje!

'Mag Stevie ook mee?', vroeg jongste voor hij met zijn vriendin zou komen eten. Stevie is háár hond. 'Ja natuurlijk, graag zelfs!'. Het was wel de eerste keer dat er weer een hond in huis kwam na de dood van onze lieve Mac. Vandaar de vraag waarschijnlijk. En eventjes was het ook raar, weer van die hondenpootjes tikkend op het parket. Maar Stevie is zo'n super superlieve, zeer goed opgevoede hond, dat het verder alleen maar leuk was. Na eerst alles in de kamer uitgebreid te hebben besnuffeld ging ze lekker op haar eigen kleedje fotogeniek liggen wezen. Echt, wat een schatje. Ze is een Franse Bulldog: Stevie the Frenchie! Gek hè, onze Mac was een Kooikerhondje en naar dit soort honden keken we eigenlijk niet toen we een hond gingen kiezen. Is gewoon niet ter sprake geweest. Ik had nooit gedacht dat ik haar zo leuk zou vinden. Ze mag logeren indien nodig!

Zachtgeel!

Kijk, dit gebeurt er als je de pas aangeschafte, spierwitte hemden van je echtgenoot, vóór gebruik wilt wassen. Je deed de hemden vast in de wasmachine, maar dat was je volgende morgen toen je je stofdoeken wilde wassen totaal vergeten.Van die ouderwetse knalgele stofdoeken. Zo ouderwets dat je ze bijna nergens kunt krijgen, maar ja ik heb nou eenmaal het liefst die gele.
 Zachtgeel wordt je witte wasje dan. Eigenlijk wel een schattig kleurtje, maar niet wat echtgenoot wil.
Mijn moeder deed het vroeger wel eens expres, een gele stofdoek meewassen. Met een vale witte handdoek of zo.
Maar dit was dus niet de bedoeling en ik moet eerlijk zeggen dat echtgenoot dan niet eens zelfs maar een klein beetje pissig wordt. Iets dat andersom zeker wél het geval zou zijn geweest!

Oranje

 En langzaam aan kleurt Nederland oranje.

 Soms een klein accentje in een etalage. Om deze oranje kous moest ik wel lachen.

Soms origineel: kadieze kadooze kaduize.

Soms echt bedoeld om  zo veel mogelijk  te verkopen voor alle festiviteiten voorbij zijn en het dus niet meer gaat lukken.

Enfin, ik heb eigenlijk wel genoten van alles wat ik in verschillende etalages heb gezien. Ik had nog veel meer foto's gemaakt (dit zag ik allemaal in Utrecht vorige week), maar zo is het wel weer even genoeg vind ik.

Artist Trading Cards

Eindelijk weer eens een paar Atc's gemaakt. Als ik  eenmaal bezig ben, sleep ik er van alles bij, je zou de rotzooi op dat kamertje van mij eens moeten zien. Kaartjes, lintjes, strikjes, verf, inkt, stempels, ecoline... en in dit geval modpodge, heel veel modpodge. Ik ben tegenwoordig wel zo slim om iets ouds aan te trekken, want als ik klaar ben , ben ik tevens tamelijk ontoonbaar. Ik werk aan een heleboel kaartjes tegelijk en het merendeel belandt in de prullebak. (of prullenbak, ja dat zal wel, maar geen zin om het op te zoeken). Deze vind ik wel leuk geworden. Ik zet ze op Flickr, meestal wil er dan wel iemand ruilen. Afwachten dus en dat is dan wel weer spannend.

Even niks

Er zijn wel eens dagen dat bloggen gewoon niet lukt, niet gepast is ook. Vandaag is het zo'n dag. Gisteren eigenlijk ook al, maar het verhaaltje van gisteren stond al klaar, daar hoefde ik niets aan te doen.
Dus eh, even niks hier. Tot later...

Alleen voor grote mensen.

.'Mevrouw' hoorde ik een klein jongetje vragen. Ik denk dat hij nog net geen vier was, want anders was hij op dat tijdstip wel op school geweest.
 'Mevrouw, zijn hier ook bikini's voor jongens?'
De verkoopster in de lingeriewinkel waar ik was, keek heel even verbaasd, maar nam de zaak gelukkig serieus.
 'Nou dat denk ik eigenlijk niet' zei ze. 'Maar waarom vraag je dat'
'Ik vind het zo prachtig' zei hij, 'ik wil er wel een hebben'.
'Ja' zei de verkoopster. 'Ik vind het ook mooi, een bikini, maar we hebben ze alleen maar voor grote mensen'.
Het jongetje zuchtte ervan en rende vervolgens naar een pashokje waar zijn moeder zich waarschijnlijk bevond. 'Alleen voor grote mensen' riep hij al van een afstandje.

Spring is in the air

In the air, dáár is de spring. Dat is toch alvast wat. 

Het is ook niet echt koud. Dit geraniumpje staat dapper te bloeien (ja ik weet dat het geen geranium is, maar ik noem het lekker toch zo). En het stormt niet en het regent niet. Maar de pasgeboren lammetjes die vanmorgen op het land werden gezet door de schapenboer lagen nog zo verschrikkelijk te bibberen...

  Bovendien is  alles is meteen zo veel gezelliger als de zon schijnt. Dus kom nou toch eens op zon!


Voor Karin: dit is een Geranium. 's Zomers staat onze tuin er vol mee. En die in de pot heet Pelargonium.

Tags

Van haar kreeg ik een hele stapel tags. Witte, groene, oranje. Ik wist dat ik er iets mee wilde, maar ik wist nog niet wat. Was ook nog te druk bezig met haken en haken en een beetje haken. Nu had ik voor een paar cadeautjes een kaartje nodig en zomaar ineens ben ik begonnen. Met veel plezier en dit zijn de eerste resultaten.  En als ik dan eenmaal bezig ben, als de stempels en de inkt en de verf toch klaar liggen,  ga ik ook weer eens een Atc maken. Dat is echt al heel lang geleden. Ik kon gewoon niks bedenken, maar er kriebelt weer van alles. Zal dat ook het voorjaar zijn misschien?

Wietsaus

Vorige week moest ik even in Amsterdam zijn . Er stonden al heel wat toeristen een patatje te eten al was het nog vrij vroeg. Ja, logisch, een patatje wietsaus, wie wil dat nou niet? Hoewel ik (helaas) een patatliefhebber ben, moest ik er op dat tijdstip niet aan denken. Maar een paar uur later op de terugweg stonden er twee dames met allebei in de ene hand een zak patat en in de andere een beker wietsaus. We mochten proeven. Patatje pakken, in de wietsaus dopen en... Het smaakte naar mayonaise met een onherkenbaar smaakje er door. Niet bijzonder lekker, ook niet vies. Gewoon niks eigenlijk.

En nu schiet me nog even te binnen dat er ook al een Henk en Toos  over was gemaakt. Die er dus nog maar even bij gezocht. Hier: http://www.toosenhenk.nl/home.html

Granaatappel

Jaren geleden maakte ik in Istanbul deze foto. Granaatappels. Je kon toen overal op straat bij kraampjes granaatappelsap kopen. Dat werd ter plekke uitgeperst en ik vond het heerlijk. Het leek me ook supergezond, maar zeker wíst ik dat niet, want ik had tot die vakantie nog nooit granaatappels geproefd of gezien.

Tegenwoordig zijn ze ook hier te koop. Of misschien was dat altijd al zo, maar zag ik het niet. De prijs kan nogal verschillen, bij Ah vorige week twee voor 1,98 en op de markt twee voor 0,89.
Ik vind het nog steeds erg lekker en dat het gezond is weet ik nu zeker. Je hoeft alleen maar even te googelen en dan zie je dat de granaatappel echt supergezond is.

Laat Els (van o.a. Stuur een foto) nu net deze week het thema Eten en Drinken hebben. Dat komt dus weer mooi uit. En ik ben nieuwsgierig wat anderen laten zien bij dit thema. Je ziet het hier: klik

Deuren...in de Jordaan

Vorige week waren we in de Jordaan om iemand op te halen. We waren te vroeg en moesten een half uurtje wachten. Niet bepaald een straf om daar even rond te lopen. In dat halve uurtje heb ik 24 foto's gemaakt. Er is altijd van alles te zien.
Een man maakte ruzie met een agent die hem wilde bekeuren voor fout parkeren. We zagen Jenny Arean lopen. Een moeder gilde aan een stuk door tegen haar kleuter in een taal die ik absoluut niet herkende.Iemand liet zeven honden uit en raapte de poep op met een plastic zakje. De vensterbanken zijn een aparte reportage waard, kortom: er is wat te zien.

En of je het nou mooi vindt of niet, saai is het nooit.

Ik heb trouwens een zwak voor deuren.  Bij Postcrossing kun je een voorkeur voor te ontvangen kaarten opgeven. Deuren is een van mijn voorkeuren. (Roodkapje natuurlijk ook en paraplu's en lezende mensen)
Ik heb aardig wat deurenkaarten uit alle delen van de wereld en ik heb zelf ook heel wat foto's van deuren gemaakt. Deze twee mogen erbij, in het mapje deuren.

Simone van der Vlugt: Aan niemand vertellen

Simone van der Vlugt vind ik een goede schrijver. Ik denk dat ik wel alles van haar heb gelezen en het is me nog nooit tegengevallen. Ook dit boek niet. Ik zou graag uitweiden over de plot. Omdat die plot weer verwijst naar een ander boek (van een andere schrijfster) waar ik het graag over zou willen hebben. Maar als ik dat doe verraad ik wie de dader is, zelfs zonder zijn of haar naam te noemen en dat kan natuurlijk niet bij een thriller.  Op de achterkant staat dit: Lois is rechercheur moordzaken, afdeling Noord-Holland Noord. Als ze wordt geconfronteerd met een verminkt lichaam, lijken alle sporen dood te lopen. Dan wordt er een tweede moord gepleegd...
Ik kan wel zeggen dat ik Lois een sympathieke rechercheur vind en verder moet je het boek zelf maar lezen.

Aaaaah......

Jonge, pasgeboren dieren kunnen me bijna net zo ontroeren als pasgeboren mensenkinderen. En gisteren had ik geluk. Ik liep mijn hardlooprondje en op de terugweg (toen ik er helemaal geen zin meer in had), zag ik net de boer zijn schapenweiland op gaan. Hij liep naar een schaap, rommelde wat  en kwam weer terug. 'Mag ik een keer het weiland op om foto's te maken van de lammetjes ?' vroeg ik. 'Ja dat mag wel' zei hij en ik was al bijna op weg naar huis om m'n fototoestel te halen,  toen hij vertelde dat deze twee net (vijf minuten geleden) waren geboren. Dus toen ben ik  maar over het hek geklommen  en heb ik met de telefoon foto's gemaakt.

Niet heel veel, ik vond mezelf toch een beetje een indringer. De andere schapen stonden allemaal op en gingen een eindje lopen toen ik er langs kwam. En ik wilde de moeder ook niet te lang storen.
Maar  zeg nou zelf: er zijn toch niet heel veel dingen mooier dan een pasgeboren lammetje. Nou ja, oké, twéé pasgeboren lammetjes. Dat is nog mooier!

Ministers

Wij kwamen gisteren tot de conclusie dat wij nog steeds niet alle namen van onze ministers kunnen op noemen met hun bijpassende departement. En dat kan ik niet uitstaan gewoon. Vroeger wist ik dat wel. Het is niet dat ik het niet zou kunnen onthouden, dat is het niet. Meer een gebrek aan werkelijke interesse en dat vind ik stom. Dus nu oefenen we iedere dag. Aan tafel. Dus dan zeg ik Blok (Blok?) en dan is het de bedoeling dat echtgenoot aanvult .... Of ik zeg Koninkrijkszaken en dan zegt echtgenoot...
En  andersom. Als we er nou iedere dag eentje bijnemen en dat een tijdje herhalen moet het toch goedkomen met ons. Kunnen we daarna aan de staatssecretarissen beginnen. Hoe zit het met jullie?

Osh Kosh voor Anna (IJhallen)

'Kent u dat merk, mevrouw' vroeg de jeugdige verkoopster in de IJhallen terwijl ik  deze broek stond te bekijken. Ja, dat merk kende ik hoor, dat was hip toen onze kinderen klein waren zo'n dertig jaar geleden. Hip en duur, dat was het.  Ik kocht zo'n broekje dus niet toen, wel iets dergelijks... bij de Hema.
Toen ik nét wist dat onze dochter zwanger was, in augustus, was ik ook in de IJhallen en zag zo'n broek hangen, echt zichtbaar tweedehands en blauw-wit gestreept. Echtgenoot verhinderde toen dat ik in dat stadium tot aanschaf overging en daar had hij wel een beetje gelijk in.

Gisteren was ik er weer en zag  dit broekje hangen. En deze keer had niemand  me er van af kunnen houden. Het is nog ongedragen en over een jaar of anderhalf zal het Anna ongetwijfeld passen. De prijs: 7,50.  Ik heb niet eens geprobeerd af te dingen. De verkoopster was blij  en ik ook! Na dertig jaar: een echte OshKosh!
Wat heb ik toch altijd een plezier daar in de IJhallen. Ik kocht nog meer, maar daarover misschien een andere keer.

Dream-Make-Share (Van Cindy)

Wow, wat een superleuk pakje bracht de post zojuist. Van Cindy, via Dream-Make-Share. ( Klik ) Echt zo leuk!! En zo attent ook. Cindy moet op mijn blog gekeken hebben en daar heeft ze gezien dat wij een kleindochter hebben. Er zat o.a. een schattig pakje in 'Voor kleindochter Anna'. Ik ben natuurlijk zo vrij geweest om het voor Anna te openen: twee superlieve haarelastiekjes met bloemetjes en een broche. Allemaal home-made (denk ik)

En op deze collage kun je goed zien wat er verder nog in het pakketje zat: een omhaakt hart als sleutelhanger, een prachtig zakdoekje heel fijntjes omhaakt, een DIY pakje met gehaakte bloemetjes en blaadjes, lieve plaatjes en vlindertjes, een gehaakte boekenlegger, een 'for girls only' applicatie en een grotere gehaakte bloem, sterretjes en een mooie kaart. Cindy schrijft dat ze jaren een webwinkel had, maar daar wegens tijdgebrek mee is gestopt. Ik kan jullie verzekeren dat dát jammer is.
Cindy, ik hoop dat je dit leest:  ontzettend bedankt voor alles, ook namens Anna!

Stempel Event

Met haar was ik gisteren naar het Stempelevent in Zeist. Vijf jaar doen we dat inmiddels, dus je kunt wel spreken van een traditie.
We deden een leuk workshopje en keken overal uitgebreid.
Hiernaast zie je mijn aankopen. Ik heb me wel ingehouden hoor, want stempels en toebehoren... het is allemaal erg leuk, maar ook hartstikke duur.
Een bezoek aan zo'n beurs werkt voor mij wel altijd zeer inspirerend, ook als ik niets zou kopen. En gezellig is het altijd met Els.

Mutserig zijn we ook. We wisten zeker dat er Atc's geruild konden worden. We wisten ook dat het om 13.00 uur zou zijn en we waren dus bijtijds boven met onze kaartjes. Niemand te bekennen, nou ja één verdwaalde Vlaamse en met haar ruilden we dus en ook met elkaar.  We hadden boven een goed overzicht over de zaal, maar zagen nergens ruilers.
Aan het eind van de middag dronken we buiten (!) nog even wat en zagen een paar mensen ruilen. Daar sloten we ons dus bij aan en zij hadden wél geruild op de juiste tijd. Niet boven, maar in de hal.Tja, vorig jaar hadden we het ook al niet gevonden. Zal je zien dat we volgend jaar in de hal staan en dat er dan niemand te bekennen is. Dan zijn ze verplaatst naar boven.  Enfin toen toch nog even aardig geoogst.

Kapstok

'Anna moet natuurlijk wel weten dat ze een klein Amsterdammertje is', vonden haar ouders en hingen dit kapstokje voor haar in de gang.  Zo schattig! Zelf hebben ze ook zo een, maar dan een heel stuk groter.
En ik hoop dat Anna meteen ook leert dat een jas opgehangen dient te worden. ( Anna's moeder heeft er wel een tijd over gedaan, om dat te leren,  maar ja,  die had natuurlijk niet zo'n kapstok!)

A Late Quartet

A Late Quartet... We zagen deze film in het filmhuis en ik vond hem wel onderhoudend. Op de foto zie je het Quartet waar de film om draait. Van deze vier spelers kende ik alleen Christopher Walken (tweede van rechts), de andere spelers waren mij onbekend.
Deze vier mensen maken (in de film) al jaren lang muziek met elkaar en met veel succes. Dan krijgt de oudste (Christopher Walken dus) verschijnselen  van de ziekte van Parkinson. Hij zal niet heel lang meer kunnen spelen. Er  moet nagedacht worden over hoe nu verder met het kwartet, maar de meningen zijn verdeeld, zo blijkt, waardoor deze musici ook over zichzelf moeten gaan nadenken. Dat leidt tot onverwachte gebeurtenissen waar ik verder natuurlijk niets over zeg. Ja, ik vond het een goeie film, ook wel een beetje door de muziek.
P.s.: In ons filmhuis is er altijd een vrijwilliger die de boel inleidt en na afloop (uiteraard nadat de volledige aftiteling bijna verplicht is bekeken,  ook al zou die in het Chinees zijn) staan de mensen van het filmhuis ook weer bij de uitgang van de zaal. Je hebt dan de neiging om even iets tegen ze te zeggen over de film en veel mensen doen dat ook. Algemeen hoorde je: mooi, goeie film. Dat zegt ook wel wat natuurlijk.

Merklap

Hij is klaar! Ik schreef al eerder over de merklap die ik maakte bij de geboorte van onze dochter. Hier. Toen was ik nog van plan om een nieuwe te maken en ging op zoek naar een patroon. Ik heb er ook wel een paar gevonden, maar deze vind ik het leukst en dat veranderde niet. Dus uiteindelijk toch maar de naam van dochter en haar geboortedatum weggehaald en Anna met háár datum er in geborduurd. Dat weghalen was nog het lastigst en het meeste werk. Ik was heel bang dat ik per ongeluk in de stof zou knippen, want het zat allemaal stevig vast na dertig jaar.  Maar gelukkig liep het goed af. Ik heb nog geprobeerd om met 1 draadje zijde en om 1 draadje stof de naam van dochter te borduren. Daar onderaan, bij dat hartje. Maar dat werd niet echt leuk en meer ruimte was er niet. Dus moet dochter later voor háár kleindochter maar een nieuwe naam er in borduren. En ik bedenk nu net dat ik op de achterkant natuurlijk wel de namen van Nienke en van mij kan aangeven.

Stoner- John Williams

Toen ik in de boekenweek dit boek kocht, had ik het laatste exemplaar uit de winkel. Mijn eigen zoon vertelde me dat hij het in drie avonden achter elkaar uitlas en dat heb ik ook gedaan. Achter elkaar uit. En alle jubelende commentaren (en dat zijn er nogal wat), vind ik zeer terecht. Het is echt een hype denk ik en dat is bijzonder want het boek verscheen al in 1965.
Het is een verhaal van een man: Stoner.  Een boerenzoon die tamelijk onverwacht gaat studeren en vervolgens de rest van zijn leven doorbrengt op zijn universiteit. Hij heeft vrienden,  wordt professor, geeft les, trouwt, krijgt een dochter, schrijft een boek, heeft een verhouding, heeft een vijand, leeft zijn leven en gaat dood.
Ik kan niet zeggen waarom dit verhaal zo'n indruk maakt. Ik kan niet zeggen hoe het komt dat dit, op zich doodgewone verhaal  van een weinig opzienbarend leven zo'n diepe indruk maakt. Je leeft zo mee met Stoner, ik wilde hem af en toe een schop geven en had ook vaak medelijden met hem. Maar aan het eind van het boek vond ik dat medelijden eigenlijk onterecht.
Hoe dan ook... het is het aller-aller-allermooiste boek dat ik in tijden heb gelezen!

Ongewenste post

Af en toe kijk ik even bij mijn 'ongewenste' post. Omdat er een heel enkele keer wel eens iets bij zit wat daar eigenlijk niet hoort. Maar ik moet zeggen: dat komt weinig voor. Knap eigenlijk hoe zoiets kan, dat je mail gefilterd wordt en dan ook nog goed.
Enfin, vandaag keek ik weer en zag dat ik mail had van de FBI. Ha er stond duidelijk Federal Bureau of Investigation.
Ik wist dat het onzin was, maar toch was ik nieuwsgierig (kan ik niks aan doen, ik ben nou eenmaal nieuwsgierig) en heb dus even gekeken. Dit stond er o.a.:

Federal Bureau of Investigation FBI. Washington DC.

Washington d.c room, 7367
J. Edgar hoover fbi building
935 pennsylvania avenue,
Nw washington, dc 20535,0001.



Federal Bureau Of Investigation Seeking To Wiretap The Internet

Greetings and good day to you. The federal bureau of investigation (FBI) Washington dc in conjunction with the internet crime complaint center (IC3), national white collar crime center (NW3C), bureau of justice assistance (BJA) and some other relevant investigation agency here in the united states and overseas have recently been informed through our global intelligence monitoring network that you presently have a transaction going on with the central bank of Nigeria (CBN) as regards to your long over due contract award payment which was fully endorsed in your favor without any clause.
This is to officially inform you that after an investigative background check on your payment file, we noticed that you are currently dealing with some unscrupulous elements/criminals claiming to represent the interest of your fund from the CBN. You are hereby advised and warned to contact the rightful bank where your fund is currently lodged

Ik zie dan voor me hoe iemand ergens heeft zitten bedenken hoe hij of zij dit nou weer eens zou aanpakken. Enige fantasie kan diegene niet worden ontzegd en het werkte dus ook nog. Tot een bepaald punt natuurlijk!

UitgeBREId

'Alsjeblieft, voor je verjaardag'. Met een grote grijns kwam mijn vriendin M. binnen en overhandigde mij een pakje. Ik was buitengewoon verrast, want ik ben pas in augustus jarig.

 'Ja, dit is echt iets voor jou, hahaha'.

Ik maakte het pakje open en er bleek een breiboek in te zitten, maar geen gewoon breiboek, nee, een breiboek getiteld 'De Oranjes. Een uitgeBREIde geschiedenis'. 

Een breiboek, zeer verrassend  omdat ik gedurende de laatste 20 jaar alleen een dikke sjaal, rechttoe, rechtaan op pennen 8 of zo heb gebreid en verder helemaal niks.

Maar mijn vriendin kent me langer dan vandaag en ze wist dat ik de humor er van zou inzien. Want kijk nou toch zelf. Zie je de balkonscene? En Maxima in haar spijkerjasje. Willem-Alexander in zijn uniform? Dat is lang niet alles hoor. Juliana en Bernard staan er in. En Prins Claus (ach  Prins Claus) De prinsesjes natuurlijk, de trouwjurk, de inhuldigingsmantel en dat allemaal uitgeBREId beschreven.

Wie verzint zoiets en wie gaat zoiets nou toch zitten maken? Wie? 'Ik niet' dacht ik in eerste instantie. Maar niets veranderlijker dan de mens. Misschien dat ik er toch eentje probeer. De beschrijving lijkt niet eens zo vreselijk ingewikkeld en als ik nou eens echt precies doe wat er staat...

Uiteraard kies ik dan voor Prins Claus.

Maar nu nog even niet hoor... nog even niet!