Shalom

Net terug ben ik van een reis naar en door Israël.
Vandaag ben ik echt aan het bijkomen van de reis en van alle indrukken.
Ik wens jullie NIET een goed uiteinde.
Dat klinkt echt te definitief in mijn oren.
Wel wens ik jullie een gezellige oudejaarsavond en een gezond en gelukkig nieuwjaar. Shalom in 2014.

De foto maakte ik in Akko, Israël

Madonna van Ambela

Deze foto stuurde Angela me voor de serie Madonna's.
Wat een leuke foto, met net een iets andere kijk op het thema. 
Angela schrijft dat ze eigenlijk geen perfecte foto van een Madonna heeft, maar wel iedere dag haar boodschappen in een Madonnatas doet.
Al is dat dan de Virgin da Guadalupe.
Angela is  eigenlijk Ambela hoor, van Ambela's toestanden.
'De Madonna van Ambela' dus. Dat klinkt als een wereldberoemd schilderij.
Ik gok trouwens  dat ze deze tas zelf maakte. Haar blog met nog veel meer moois én een winkeltje vind je hier: klik

Ps. Ik had de foto eerst veel groter geplaatst, maar toen werd hij echt onscherp. Daarna probeerde ik het een maatje kleiner, dat is wat ze hier bij Blogger normaal noemen. Nog zeer onscherp. Dus nu ben ik overgegaan op 'klein'. Want verder kan ik er helaas helemaal niks aan veranderen. Als het niet gaat zoals het moet gaan, houdt het bij mij al snel op. Ik ben echt een kluns hoor. Maar je kunt heus wel zien dat het een originele foto is (en een leuke tas!).

Madonna van Marga(retha)

Dit is de Madonna van Margaretha. Ze staat al meer dan veertig jaar bij Marga(retha) op de kast. Marga zelf ken ik trouwens al bijna vijftig jaar. We zien elkaar niet zo heel vaak en deze Madonna is me nooit opgevallen bij onze schaarse bezoekjes.
Maar ik vind haar prachtig!
Leuk dat je meedoet, Marga!


Marga heeft geen blog dus ik kan niet linken.

Madonna van Marloes

Ook Marloes stuurde een foto van een Madonna. Omdat ik niet thuis was, kon ik de foto niet eerder plaatsen. Maar wat in het vat zit...
De schoonzus van Marloes maakte deze Madonna van keramiek (in vier delen).
Die Marloes en haar familie dus ook... wat een creatievelingen.
De creativiteit van Marloes, die zie je op haar blog: klik.
Leuk dat je meedeed, Marloes.

Madonna

Deze twee (voor één keer twee) vandaag in de serie 'Madonna'.
Het was in Rome en het centenbakje van de kunstenaar stond er naast.  Maar hij verdiende niet veel, terwijl het resultaat prachtig was.
Heb je ook een Madonnafoto? Doe mee en stuur die foto, dan plaats ik hem hier. Natuurlijk met een link naar jouw blog. En zonder blog kun je natuurlijk ook mee doen!

bettievdgriend@hotmail.com

Senior

Pats, boem, soms komt er zo ineens iets heftig bij me binnen.
Dat was namelijk toen dit blad arriveerde: Senior.
Ondertitel: magazine voor ouderen binnen de FNV
Een magazine voor ouderen!!!!
Ik voel me niet oud  en ben ook nog tamelijk actief en fit gelukkig.
Maar toch... ik ben een oudere binnen de FNV. Want ik krijg hun magazine en dat zou ik vast niet krijgen als ik nog geen oudere was.
Nou ja, het zij zo.
Zien jullie trouwens wie de senior op het voorblad is?
Vroeger had ik hier een spelletje, dan liet ik de mond van een bekend iemand zien en dan kon er geraden worden.
Met ogen lijkt me makkelijker en er is ook nog wel veel van 's mans hoofd te zien. Dus? 

Agenda

Heerlijk altijd, vind ik: een nieuwe agenda. En deze is weer zo mooi.
Het is niet een agenda die ik in mijn tas meeneem, te zwaar voor mij.
Nee, deze staat in de keuken bij wijze van kalender, planner of hoe je dat wilt noemen en we noteren onze afspraken er in.
Bij elke week staat een gedicht, met een 'beeld' , zoals dat bij Plint gebruikelijk is.
Daarbij zitten er flink wat lege blaadjes in, zodat ik hem ook een beetje als een soort dagboek kan gebruiken. Of ik kan  mijn lijstjes er in schrijven. 
Er zit zelfs  een mapje in,  om bonnetjes of kaartjes  te bewaren. Echt leuk.
Ja, het nieuwe jaar komt er aan, maar deze week staat ook nog in de agenda. De laatste week van 2013.
 Terugkijkend in mijn vorige Plint agenda kan ik alleen maar constateren dat het een best jaar was. Met als hoogtepunt de geboorte van Anna. (Dat hadden jullie vast niet gedacht hè?)

Ps.: Ik heb nog altijd zo'n spijt dat ik mijn agenda's van de middelbare school heb weggedaan. Wat zou ik daar graag nog eens in kijken. Zo'n Rijam agenda waar mijn hele leventje in stond. Ik zie zo'n ding echt voor me: volledig volgeplakt en gekalkt. Uitpuilend.
Wel heb ik nog een klein agendaatje uit 1951 van mijn vader. 'Bertie' staat er op 7 augustus. Verder niks. Mijn vader noteerde niet veel in die agenda. Maar wel mijn naam op mijn geboortedag.

Chloor

Van scheikunde heb ik nooit iets begrepen. Maar dan ook echt helemaal niks. Ik heb het vak  ook maar een jaar gehad,  daarna mocht ik het laten vallen.
Mijn scheikundeleraar, de lieve meneer Tooreman, was om te kopen met postzegels en hij gaf me een voldoende.
Nu lees ik een berichtje in de krant dat er straks geen chloor meer gebruikt gaat worden in de Waterhoorn, ons zwembad. Goed voor mensen met een chloorallergie of een longziekte staat er bij.
Hoera, dat doet me veel plezier, want ik ben helaas ontzettend allergisch voor chloor. Pech, want daardoor kan ik de enige sport die ik prettig vind, zwemmen dus,  echt niet doen. Ja, als ik 's zomers aan zee ben, maar verder beslist niet.
Toen ik verder ging lezen zag ik dat het zwembadwater straks gedesïnfecteerd gaat worden door zoutelektrolyse. Waarbij zout tijdelijk omgezet wordt in.... chloor.
Had ik nou maar beter opgelet, dan kon ik het misschien begrijpen . Van die zoutelektrolyse.

Kerst

Madonna (met of zonder kind)

Een nieuwe serie dus, ik had het al gezegd.
De titel: Madonna (met of zonder kind).
Dat leek me wel gepast in deze tijd van het jaar. Als je er eenmaal op let, zie je overal Madonna's. Heel vaak mooi van lelijkheid.
Je kunt meedoen hoor. Dan mail je jouw foto en dan plaats ik hem hier met een verwijzing naar jouw blog.
En natuurlijk kun je zonder blog ook meedoen.

  bettievdgriend@hotmail.com

't Papeneiland, Amsterdam

Altijd als we naar de Noordermarkt gaan (op maandag is die) eindigen we in Café 't Papeneiland. Ze serveren daar gigantische appeltaart, waar zelfs Bill Clinton ooit van smulde. Maar wij zijn er meestal rond lunchtijd en trakteren ons zelf op een broodje. Ik met oude kaas en echtgenoot met ossenworst. Een beter broodje oude kaas heb ik nog nergens ontdekt! De laatste keer dat we er waren hing deze Donald Duck tekening er. Leuk.
In het echt ziet het café er zo uit:

Het is een heel oud café, uit 1642. Het heet zo omdat er in de kelder een vluchtroute eindigde. Een vluchtroute voor Papen vanuit de schuilkerk op de Prinsengracht.
Nou, als dat geen historie is. En daar dan zomaar een broodje eten op die historische grond...

De bovenste foto maakte ik, maar de onderste heb ik gepikt van het www. Was vergeten een foto te maken en omdat we op maandag oppassen, komen we er niet meer zo regelmatig!

Droomtaart

Toen we vorig jaar met Kerst bij Gerrit en Nienke gingen eten, had onze schoonzoon (het is geloof ik voor het eerst dat ik de term schoonzoon echt gebruik en ze zijn al bijna twee jaar getrouwd) een verrukkelijk toetje gemaakt.
Ik vond het de allerlekkerste taart ooit. Echt waar. Droomtaart heet het. En ik heb er inderdaad van gedroomd.
Met zijn verjaardag had Gerrit  weer droomtaart gemaakt. De dag na die verjaardag waren we er toevallig weer daar en was er nog wat over. Zo lekker! De tweede dag nóg lekkerder.
Natuurlijk, als je ziet wat er allemaal in zit, móet het ook wel smaken.
En dan snap je waar de naam vandaan komt en ook dat het (zeker in mijn geval), meestal maar beter is om er alleen van te dromen.
Toch heb ik even gegoogled en het recept was gewoon te vinden. Het schijnt ooit een wedstrijd geweest te zijn bij A.H. : wie bedenkt de lekkerste taart? Deze won. Terecht!                                                          Hier is het recept:

Nodig voor de taart:
- 3 eieren
- 200 g suiker
- 1 tl vanillesuiker
- 150 g zelfrijzend bakmeel, gezeefd

Voor de vulling en de garnering
- 4 repen witte chocolade a 90 g, op kamertemperatuur
- 3 bekertjes slagroom a 200 ml -3 el suiker
- 2 zakjes klopvast (slagroomversteviger)
- 150 g geraspte kokos (zakje)
- 1 el poedersuiker
- 200 g frambozen (vers of diepvries)

.Bereiden
Verwarm de oven voor op 160 C. Vet de springvorm in met (room)boter en bestrooi deze met paneermeel. Klop de eieren met de suiker en vanillesuiker in ca. 5 min. tot een romig beslag. Zeef het bakmeel boven het beslag en spatel het er voorzichtig door. Doe het beslag over in de vorm (een springvorm van 26 of 28 cm) en zet deze 40 min. in de oven. Laat minstens 1 uur afkoelen. Snijd de cake in twee gelijke lagen.

Schaaf voor de garnering driekwart van de witte chocolade met een dunschiller tot mooie krullen. Leg ze op een bord en zet dat in de vriezer. Bewaar de stukjes chocolade op een koele plaats. Klop 2,5 bekertje slagroom stijf met de suiker en de klopvast. Meng er voorzichtig een kopje kokos door en zet het mengsel koel weg. Verwarm voor de vulling de resterende brokjes chocolade au bain marie met de overgebleven slagroom, de poedersuiker en een half kopje kokos. Laat de massa als de chocolade is gesmolten, al roerend afkoelen door de beslagkom in koud water te zetten. Bestrijk de onderste cakelaag met het afgekoelde mengsel en dek af met frambozen. Leg de bovenste cakelaag erop. Bestrijk de zijkanten en de bovenkant met de geklopte slagroom.Bestrooi de zijkanten met de kokos en leg de chocoladekrullen boven op de taart.

Jammer genoeg kon ik niet achterhalen wie de taart heeft bedacht. Zijn of haar naam zou ik hier graag met grote letters willen noteren. Is er misschien iemand die het nog weet?

Amelie

Uit principe koop ik eigenlijk nooit dvd's. In de eerste plaats omdat ik het leuker vind om naar de bioscoop te gaan en in de tweede plaats omdat er niet heel veel films zijn die ik echt graag in de herhaling wil zien. Soms wordt er nog wel eens een film uitgezonden op televisie waar ik dan nog een keer naar kijk hoor, maar dat zijn dan toch meestal films die ik niet in mijn bezit hoef te hebben. Zo keek ik bijv. deze week nog naar Notting Hill. En ik vond hem weer leuk. Maar hebben? Neuh.
Er zijn echter uitzonderingen. Amelie. Amelie is zo'n uitzondering.  Toen Madelief laatst vertelde over de muziek van Amelie, die op de begrafenis van haar moeder werd gedraaid, kon ik het niet uitstaan, dat er bij mij van die filmmuziek niets was blijven hangen. En zo kwam het dat we deze week nog eens naar Amelie keken. Ik vind de film nog steeds geweldig, we hadden een heerlijke avond.
Maar de muziek... ik heb het weer niet gehoord. Heel gek.
Op de begrafenis van mijn eigen moeder hadden we o.a.  de muziek van Forrest Gump. Dat idee kwam van onze dochter. Erg mooi, met dat fladderende veertje in gedachte. En Forrest Gump is ook een film die we gekocht hebben op dvd. Met deze muziek dus.

IJhallen, rommelmarkt

Koud was het vorige week in de IJhallen, koud maar leuk. We waren tamelijk vroeg, maar het was toch al best druk op sommige plaatsen. Voor Anna hadden we deze keer niets gevonden. Leuke dingen genoeg, maar net niet de juiste maat.
Toch kwam ik goed geslaagd thuis. Met een leuk kleurig sjaaltje, twee glazen kandelaars, twee  legpuzzels (jaren vijftig) en drie oude meisjesboeken. Het sjaaltje stonk een beetje, niet vies, maar naar een parfum. En na drie keer wassen rook ik het nog steeds. Vind ik niet lekker, iemands parfum op mijn sjaaltje, dus ik stond al op het punt om het weg te doen (1 euro). Toen heb ik het eerst nog een nachtje laten weken in water met een scheut schoonmaakazijn en daarna weer gewassen. Et voila: de lucht is er af en schoner kan zo'n sjaaltje bijna niet zijn.
Ja en dan had ik ook nog dat pakje helemaal achteraan. Wacht, ik laat het even van dichtbij zien.

Het is een punnikapparaat. Ik vond het zo'n grappig ding. Niet dat ik ooit punnik. Ik heb wel zo'n punnikpaddenstoel, maar ik vergeet altijd hoe je op moet zetten. Dit is nog iets ingewikkelder, maar er zit een duidelijke gebruiksaanwijzing bij. Proberen kan altijd toch? 'Wat ga je dan met dat punniktouw doen?' vroeg dochter. 'Nou naar alle waarschijnlijkheid helemaal niks!' maar het is gewoon een superleuk apparaat.  

Bij agressief gedrag doen we aangifte

Hier wordt een mens toch wel een beetje droevig van.  Dat deze tekst blijkbaar standaard op zo'n karretje moet staan. Het erge is dat het aanvankelijk niet eens tot me doordrong wat ik nou eigenlijk las, daar vlak voor mijn neus. Dat het dus min of meer normaal is. Gewoon.
Maar dat is het niet, nee, dat is het niet.
Deze foto maakte ik trouwens in Amsterdam. En ja, daar moet je op zo'n gracht inderdaad wel eens wachten. Als je haast hebt is dat natuurlijk zeer irritant. En frustrerend en...
Ik snap dat, ik ben de meest ongeduldige persoon die ik ken.
Enfin,  dan stamp je maar eens flink en je scheldt een potje in je zelf.
Maar agressie...? NIET!

Koud??

Beste Bettie,

Van harte gefeliciteerd! Door met jouw tip deel te nemen aan de online actie op www.CrystalClear.nl heb je een fantastisch weekend in een verhuuraccommodatie op een kwaliteitsvakantiepark van Ardoer* gewonnen. 

 In het de winter van 2013 of het vroege voorjaar van 2014 (tot eind maart) geniet je buiten de vakantieperioden van een weekend (vrijdag t/m maandag) op één van de Ardoer parken, namelijk

In een scheepshut op Vakantiepark De Haeghehorst in Ermelo!

Dat wordt genieten van een paar extra dagen winterse rust! 

Yes Yes Yes, ik heb een weekendje weg gewonnen. Hoe leuk is dat. Van alles wat een mens kan winnen, wil ik het allerliefst een reisje winnen. Echt het allerliefst. Nou en dit is toch een reisje of niet soms. 

Maar ik ga wel van tevoren goed informeren of er verwarming is. Want die winterse rust, daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Maar een scheepshut, op een camping, in januari? 

Kleurig

Hier al weer de laatste foto in de serie 'Kleurig'. Maar je kunt nog meedoen hoor. Dan moet je jouw kleurrijke foto opsturen en dan plaats ik hem hier. Natuurlijk met een link naar jouw blog. En zonder blog kun je natuurlijk ook mee doen!
bettievdgriend@hotmail.com

Amsterdam Light Festival

Een verzameling schemerlampen? Op straat?

Dat klopt!

Dit is een onderdeel van het Amsterdam Light Festival. En als je de moeite neemt om naar boven te klimmen,  zie je dat al die lampjes letters en woorden vormen.

Dit zagen we bij het muziekgebouw waar wij begonnen. We fietsten de wandeltocht die langs allerlei fantastische lichtobjecten en installaties leidt. Maar achteraf bekeken hadden we beter kunnen wandelen. Elke keer je fiets neerzetten, op slot en weer van slot in het donker. Met je koude handen... Nee, wandelen is beter.

Maar gaan moet je wel,  want er zijn echt prachtige dingen te zien. Bovendien is het erg gezellig op straat, veel mensen, op veel plaatsen langs de route kun je Gluhwein of warme chocolademelk drinken. En ja, Amsterdam is altijd mooi . Dus ik vind het echt een aanrader. We hebben nog niet alles gezien, dus we gaan zeker nog een keer terug. Een rondvaart hoort ook tot de mogelijkheden geloof ik. Het duurt nog tot 19 januari.En meer informatie vind je hier: klik

Vrolijkerd

'Weet u zeker dat u deze 1089 items wilt verwijderen?' informeert mijn computer. En ja, dat weet ik zeker, heel zeker zelfs.
Ik ben bezig met het uitzoeken van mijn foto's. Heel veel werk, want ik maak ook heel veel foto's. Ik wil het georganiseerd hebben. Het zat allemaal wel een beetje gesorteerd hoor. Deze foto bijv. zat in het mapje Beijing, 1 mei 2010. Maar in dat mapje zaten 242 foto's, alleen genummerd. Wat ik nu doe is eerst een heleboel foto's verwijderen.  Niet goed of toch niet interessant genoeg, of zelfs vergeten wat het was.
En ik wil er in plaats van nummers titels bij hebben. Zodat ik het allemaal makkelijker en zeker leuker kan terugvinden.
Veel werk dus, maar ook leuk, zeker nu ik ben toegekomen aan de vakantiefoto's. Ik ben gewoon weer even terug. In dit geval in Beijing. Deze vrolijkerd had alleen een nummer. Nu zit hij in een mapje 'Mensen in China' met als titel 'Vrolijkerd'.
Ik ben al vanaf zeven uur vanmorgen bezig en nu ga ik even breien, uiteraard geïnspireerd door deze vrolijkerd!

Beter Rekenen

Op 'werk'dagen zit ik al aan het ontbijt mijn (ahum) taken te doen bij Beter Rekenen (en Beter Engels en Beter Spellen). Want een mens moet in training blijven en ik wil dat dan achter de rug hebben.
Een paar weken geleden,  was er een som die mij veel moeite gaf. De vierde natuurlijk. 't Is altijd de vierde die problemen oplevert. En om eerlijk te zijn vind ik het ook niet echt rekenen. Het is vaak een kwestie van logisch nadenken en inzicht en tja, vooral dat laatste ontbreekt mijn ten enenmale!!!
Enfin, dit was de som:

In een klas met twee keer zo veel meisjes als jongens had de leraar een bepaalde regel ingesteld.

Elke maandagochtend bij het begin van de lesdag moesten de leerlingen een buiging naar elkaar en naar de leraar maken. Dus elk meisje maakte een buiging naar elk ander meisje, naar iedere jongen en naar de leraar; iedere jongen maakte een buiging naar elke andere jongen, naar ieder meisje en naar de leraar. De leraar zelf boog niet, maar keek toe.

Elke maandagochtend werden er in totaal 900 buigingen gemaakt.
Er zaten ........ jongens in de klas.

Toen ik uiteindelijk (de volgende dag) het juiste antwoord had gevonden, vulde ik per ongeluk het aantal meisjes in. Alsnog fout, maar dat vond ik niet zo erg, die 100% zal ik wel nooit halen.
En jullie? Is dit een soort som die jullie fluitend oplossen?

Filmpje

Zo'n prachtig filmpje stuurde Nienke mij door. Ik heb het al een paar keer bekeken (met tranen in mijn ogen). Kijk zelf maar:

Wat overblijft

Ha, daar is er weer een: een literaire thriller. Het staat er op, maar eigenlijk weet ik nog steeds niet wat dat is, een literaire thriller. Er moet dus verschil zijn tussen literaire en gewone thrillers. Maar ik zie het niet. Maakt ook niet zo veel uit.
Lieneke Dijkzeul kan schrijven, dat is duidelijk.
En een thriller is het ook. Een goeie zelfs. Precies wat ik prettig vind, nl. dat ik het verhaal nog gewoon kan volgen zonder eindeloze zijwegen en plots die dan allemaal wel weer bij elkaar komen, maar mij te veel inspanning kosten als ik dat allemaal bij wil houden. Een thriller lees ik voor de lol.
Inspecteur Paul Vegter is de politieman die de moord op moet lossen en  ik vind hem erg aardig. Je leert hem  in ieder boek (er zijn er zes) beter kennen. Evenals zijn collega's Sjoerd Talsma en Reneé Pettersen. Beide mannen en Reneé hebben natuurlijk ook een persoonlijk leven waar je over leest en waarbij je nieuwsgierig wordt naar hoe het verder zal gaan. Maar dat is het dan ook wel.
Lieneke Dijkzeul zet je op het verkeerde been, ik had echt tot de laatste bladzijde niet in de gaten wat er gebeurd was. En zo hoort het ook!

Tja en dan maar hopen dat het een bijzondere dag wordt, vandaag. Aan de datum zal het niet liggen!! 

Want het is:  

11 - 12 - '13

Fijne dag gewenst!

Annabordje

Kijk, dit was mijn Sintcadeautje voor Nienke. Een echt Annabordje. 
Ik ben er zelf helemaal weg van, nog steeds. Zoiets leuks kun je gewoon laten maken.
Je kiest een passende foto uit. Dat was nog het moeilijkst, want ik had bedacht dat het wel een eetfoto moest zijn. Voor op een bordje hè, dat snap je. Als dat gelukt is,  moet je de uitsnede bepalen en vervolgens kies je een rand. Ook lastig,  want er is heel wat mogelijk. En tenslotte kun je er een tekst op plaatsen. Dan druk je op verzenden. Echt dat deed ik op maandagmorgen en woensdagmiddag was het bordje in huis.
Het is gemaakt van melamine, onbreekbaar en kan in de afwasmachine.
Ik bestelde het hier: klik.
Ik vond dat ik best een beetje reclame mocht maken. Dus bij dezen.

Kleurig

Mijn kleurige foto van deze week. Gemaakt op een zonnig moment op een pont. 

Je kunt meedoen als je wilt. Heb je zelf ook een kleurige foto? Mail me dan die foto en ik plaats hem hier ook, met een link naar jouw blog. En zonder blog kun je natuurlijk ook mee doen!
bettievdgriend@hotmail.com

Kerstkrans

Bij Silly Old Suitcase zag ik ooit een tutorial voor een krans, een voorjaarskrans. Die heb ik toen gemaakt. Ik vond hem zo vrolijk en kleurig.
Maar ik hing de krans op een gegeven moment buiten en dat had ik natuurlijk niet moeten doen, want hij bleef niet lang kleurig en vrolijk. En het was nog een pestwerk om al die lapjes er weer af te krijgen.
Dus nu heb ik,  geïnspireerd op diezelfde voorjaarskrans,  een kerstkrans gemaakt. Ook leuk en vrolijk en toch ook wel kerstig. Of kersterig.
Ik hang hem niet buiten en déze krans zou dus wel eens een blijvertje kunnen worden. We zullen zien.
Met nogmaals hartelijk dank aan Maartje van Silly Old Suitcase,  klik.

Toon Tellegen

Dinsdag kwamen we door ons bezoek aan het Verzetsmuseum Junior, niet meer tijdig in Artis terecht. Dwz. wat betreft de dieren. Maar we waren 's avonds wel op tijd voor Toon Tellegen. Die ging daar in het planetarium voorlezen uit eigen werk.
Ik ben al jaaaaren fan van Toon Tellegen, al ging het me wel eens tegenstaan dat er bij veel workshops of cursussen of inleidingen begonnen werd met een verhaaltje van Toon Tellegen. Ik snap het wel, ze zijn lekker kort en je kunt er zoveel filosofische gedachten bij hebben als je zelf wilt natuurlijk en er wordt bij zo'n verhaaltje meteen geluisterd. Dat wel.
Zelf heb ik zijn dikste boek tijden lang op de door mij meest bezochte wc (boven, in de badkamer) gehad. Dan las ik iedere keer weer een verhaaltje. Nu ligt het boek er weer voor echtgenoot, want die kende de verhalen nog niet.
Maar je laten voorlezen door de meester himself was ook superleuk. Hij vertelde trouwens dat hij soms wel vijf van die verhaaltjes in anderhalf uur schrijft. En dan denkt hij dat er nog wel wat aan gedaan moet worden, maar meestal is dat toch niet veel. Hij vertelde ook dat hij niet van te voren weet waar het precies over gaat. Hij begint gewoon.
Ik vond wat op youtube en dat laat ik hier maar even zien.

Nog niet voorbij

De dag na Sinterklaas! En óns Sinterklaasfeest moet nog beginnen...
Wij vieren het pas zondag en dat bevalt me helemaal niet. Het kwam door een niet nader te noemen gezinslid dat echt niet op 5 december kon en ook niet een dag in het weekend ervoor. Zodoende zaten we hier gisteravond helemaal zielig GEEN Sinterklaas te vieren.
Maar ja als ik eerlijk ben, kwam het ook wel weer goed uit, want we waren allebei ziek, ik mag wel zeggen poepziek, letterlijk. En ik had nog geen gedicht gemaakt. Ja eentje, maar dat is wat weinig met zeven mensen en een mensje. Dus moet ik nu aan de bak, en snel ook. Maar het komt goed hoor, het is nog nooit anders geweest. Altijd op het laatste moment. Altijd een race tegen de klok. En altijd komt het goed!

Kenau

In februari volgend jaar komt de film 'Kenau' uit. Dus is er een filmscript. Tessa de Loo werd gevraagd een boek te schrijven naar aanleiding van dat scenario. Vreemde gang van zaken eigenlijk. Meestal is het andersom.  Maar Tessa de Loo deed het en het resultaat is de roman 'Kenau'.
Kenau Simonsdochter Hasselaer. Kenau, de naam heeft een ongunstige betekenis. Als iemand een Kenau is, dan is zij bepaald geen zacht en zonnig tiepje. Maar de naam wekt ook interesse: waarom dan, wat deed die Kenau dan allemaal in de tachtigjarige oorlog, waardoor haar naam tot vandaag ongunstig bekend staat?
Dat is te lezen in deze roman. Fictie, maar wel gebaseerd op feiten. Alleen zijn niet zo heel veel feiten bekend over Kenau, zij was een legende en legendes worden doorverteld en veranderd, zo gaat dat.
Na lezing ben je op de hand van Kenau, tenminste ik wel en vind je de naam Kenau juist positief.
Je moet van geschiedenis houden om dit boek te willen lezen. Maar als je dat doet, leef je mee met Kenau. Je leest over haar twee dochters, waarvan er een voor haar ogen op de brandstapel moest. Je leest over haar houding en inzet tijdens de belegering van Haarlem. Dat ze van haar stad hield en andere vrouwen overhaalde zich te verzetten tegen de Spanjaarden. Dat ze moedig was. Dat ze alleen de werf van haar overleden man bestierde.
Kenau, een dappere en zelfstandige vrouw.

Sinterklaasavond

(Illustratie van Freddie Langeler, uit het boek Sinterklaas-Kapoentje)

Creatief op het strand

Afgelopen zondag. Wat een troep  zeg, bij Paal 88 op het strand van Egmond. 

Maar schijn bedriegt. Er lopen creatieve mensen rond daar. En dan krijg je dit:

Is dat niet leuk? Als ik nou nog op kamp ging met een klas kinderen, zou ik deze foto vergroten en als spelopdracht gebruiken tijdens een strandwandeling. Zo'n mooi voorbeeld zag ik niet eerder.

Er stond geen naam bij van de maker(s), jammer want ik had ze graag gecomplimenteerd!

Verzetsmuseum Junior

Gistermiddag waren we op weg naar Artis. De bedoeling was om daar een poosje rond te struinen, dan ergens wat te eten en 's avonds weer terug naar Artis, omdat Toon Tellegen daar ging voorlezen. Een leuk plan, maar...
Tegenover Artis is gevestigd Het Verzetsmuseum. Een museum waar we al vaak geweest zijn. De vaste opstelling hebben we regelmatig gezien en we bezochten er verschillende tentoonstellingen.
Nu gingen we even vragen of er misschien iets nieuws was. Waarop een enthousiaste dame ons vertelde over het Verzetsmuseum Junior. Geopend op 16 oktober en daarom inderdaad nogal nieuw.
Dus we gingen even kijken, waarna we  Artis niet meer haalden.
Want wat een fantastisch museum(onderdeel is dat). Ik was echt diep onder de indruk van hoe het allemaal bedacht en gemaakt is.
De conservator van het museum is Karen Tessel. Zij heeft het Verzetsmuseum Junior natuurlijk niet alleen gemaakt, maar werkte met een heel projectteam, twee jaar lang. Wat een baan trouwens.
Je ziet en hoort er de verhalen van vier oorlogskinderen. Eva, die samen met haar moeder een concentratiekamp overleefde. Jan, zoon van de bekende verzetsman Frits Slomp. Henk, een jongen uit Haarlem, die het allemaal wel spannend vond, maar die zijn Joodse vriendje Sallie wel erg miste. En Nelly die opgroeide in een NSB-gezin in Zeeland en na de oorlog werd geïnterneerd.
Vier kinderen in de oorlog, mensen die nu nog in leven zijn en aan het eind van de tentoonstelling zelf vertellen hoe hun leven door alle gebeurtenissen werd beïnvloed. 
Animaties, bewegende collages, tekeningen, historische filmbeelden, spellen, allerlei prachtig materiaal.
En het gaat niet alleen over kinderen in Nederland. In een cockpit kun je over de wereld vliegen en landen in Nederlands Indië, Suriname en de Antillen. 
Ik kan gewoon niet zeggen hoe geweldig ik het allemaal vond, niet alleen voor kinderen dus. Heel bijzonder.
'Duik onder in het nieuwe Verzetsmuseum Junior' staat op de kaarten en ik kan alleen maar zeggen: doen!

En hier is een link naar de website: http://www.verzetsmuseum.org/museum/nl/exposities/kindermuseum

Anna's familie

 Nienke maakte dit boekje 'Anna's familie' voor haar dochter. 

Of eigenlijk selecteerde ze de foto's en liet het boekje maken. 

Een echt stevig kartonnen boekje is het, dik en sterk. 

Binnenin zie je de familie. De opa's en oma's

En alle ooms en tantes. 

Anna's neefje en nichtje en natuurlijk papa en mama zelf. 

En Anna? Die vindt het fantastisch. Ze is gek op boekjes. 

Ik ook!

Kleurig

Het zal niet eens zo heel veel meer werk zijn. Het zal niet eens zo heel veel meer moeite kosten. Maar zeg nou zelf: kleurrijk is toch vaak veel leuker!
Dit is mijn foto in de serie Kleurig.
Je kunt meedoen als je wilt. Heb je zelf ook een kleurige foto? Mail me dan die foto en ik plaats hem hier ook, met een link naar jouw blog. En zonder blog kun je natuurlijk ook mee doen!
bettievdgriend@hotmail.com

Mac

Onze Mac.
Vandaag zou hij jarig geweest zijn. Dan zou hij zestien zijn geworden. Het had zomaar gekund.
We missen hem.  Er is iedere dag wel een momentje dat we even aan hem denken. En 's morgens als we beneden komen, kijken we nog altijd eerst naar de kant waar zijn mand stond.
Er is zoveel...

Schoon

'Schoon' is het thema deze week bij Els (van Stuur een Foto).
Nu heb ik bij mijn afbeeldingen een mapje, getiteld 'Was'.
Daar zitten precies 54 foto's in van wassen en wasjes.
Beetje raar natuurlijk, maar ik kan er niets aan doen. Ik moet die foto's gewoon maken.
Wasjes in Marrakech, in Barcelona, in NewYork en Amsterdam Noord heb ik.
Wassen in Enkhuizen en in Zutphen. En ook nog een aantal onbekende wasjes, had ik niet genoteerd waar ik de foto nam.
Maar van deze wel. Ik maakte de foto tijdens een fietstocht in het mooie West-Friesland.
Toch gaat het nu even niet om het landschap, maar om de was.
Deze (was)vrouw heeft een bepaald soort ordelijkheid. Kijk eens goed hoe alles hangt.
De handdoeken van groot naar klein en niet alleen de handdoeken.
En dan die acht witte onderbroeken. Eén voor iedere dag van de week natuurlijk, maar toen was de wasmachine nog niet vol. Dus stelde ze díe was nog een dagje uit.
Van een droger wil ze niks weten. Ze zou wel gek zijn, een was droogt nergens zo fijn als buiten en het is nog gratis ook.
In huis heeft ze trouwens ruimte genoeg voor als het even niet buiten kan.Haar man snapt er niks van. Als hij (in een noodgeval) de was op moet hangen, wordt er niks gesorteerd en wordt alles gewoon over een rek of een lijn gedumpt. Kreukelig en niet uitgeschud. Erg irritant vindt zij dat dan.

Ha, die vrouw (want het is zeker geen man) had zomaar Bettie kunnen heten.

Honderdduizend!!!

Soms kijk ik even naar de statistieken. De kijkcijfers, zeg maar.
En gisteren zag ik dat mijn blog inmiddels honderdduizend keer bekeken is. Dat vind ik superleuk natuurlijk, want honderdduizend (100.000), dat is best veel.
Ik weet heus wel dat er blogs zijn die veel en veel vaker bekeken worden. En blogs met veeeeel meer volgers. Maar hee, het is natuurlijk geen wedstrijd hè en ik ben blij met die honderdduizend 'pageviews'. Met jullie dus!

Die statistieken, dat is trouwens  leuk om te bekijken.
Zo zag ik dat er gisteren 153 keer is gekeken hier. En vandaag tot nu toe 23 keer.
Ik kan zien dat dit blogje, klik mijn best bekeken post is. Hoe dat nou precies komt? Waarschijnlijk omdat Google het om een of andere reden bovenaan heeft gezet. Zoiets vermoed ik.
Uit welke landen 'mijn' publiek komt, kan ik ook zien.  Veel Nederland, haha. Veel Amerika, maar ook aardig wat kijkers uit Oekraïne. Meer Oekraïne dan Canada. En dertig keer een bezoeker uit Maleisië.  Merkwaardig toch? 
Ik kan ook zien welke zoekwoorden gebruikt zijn om hier bij mij terecht te komen, dat vind ik nog het allerleukst. Deze week werd ik gevonden doordat iemand 'bakblik' googelde. Of betekenis ombra mai fu, kletzenbrood, mode 1976, tassen hert.
Huh? Tassen hert? Er staat me niks van bij dat ik daar ooit over geschreven heb.

Hoe dan ook, met zoveel pageviews vind ik dat ik de rest van de dag wel eens even op mijn lauweren mag gaan rusten.
Dus eh... Bedankt voor het kijken, een mooie dag gewenst en alvast een fijn weekend.

Anna

De allerliefste baby van de wereld.  Anna.  Achteenhalve maand is ze nu.
Ik hou me in hoor, want het liefst zou ik iedere dag een foto laten zien.
Wat gebeurt er veel en wat verandert alles razendsnel bij zo'n hummeltje.
Inmiddels kan ze staan en af en toe loopt ze geheel zelfstandig een paar wankele stapjes achter zo'n soort duwkarretje. Ze is nog hartstikke klein vind ik, dat maakt het zo grappig om te zien hoe ze daar nonchalant staat te chillen, met één handje losjes aan een tafelpoot.
Zeer actief is ze. Kruipend komt ze overal en razendsnel. En ze wil natuurlijk het liefst alles pakken wat nou juist niet zo geschikt is. Je moet haar echt heel goed in de gaten houden.
Vorige week heeft ze voor het eerst met haar moeder gefietst. Voorop zittend. In een heel verantwoord fietszitje. Wij hadden een soort ding dat je aan het stuur haakte en klaar. Dit is beter.  Ik kan niet wachten tot ik met haar kan gaan fietsen. Misschien volgende week.
Dat ze Hollands welvaren is, dat zegt iedereen en dat is ook zo. Gelukkig maar.
Ze lijkt nog heel kaal, maar op dat kale bolletje zie je dat de haartjes heel dicht ingeplant zijn.
Het leuke van deze foto vind ik dat ze in de kinderstoel zit waar haar moeder en ooms ook in hebben gezeten. Alleen nu met een zitje er in en een blad er voor. Wíj wilden indertijd juist geen blad, zodat de kinderen gewoon aan tafel zouden zitten. Maar in Anna's geval is het blad toch wel heel handig, omdat de stoelhoogte niet overeenkomt met hun tafel.
Ook leuk:  het truitje dat ze draagt heeft mijn moeder - Anna's  overgrootmoeder-  nog gebreid. Daar kan ik dan echt van genieten.
De rijstwafel. Dat kregen onze kinderen ook niet. Wij hadden soepstengels. Maar daar zit teveel zout in wordt nu gezegd, dus de rijstwafel. Ik moet zeggen dat ik zo'n ding erg lekker vind. Anna ook zoals je ziet.

Lijnenspel

Zou je dit kunnen rangschikken onder het thema 'Lijnenspel'?
Ik denk het eigenlijk wel en dat komt mooi uit want 'Lijnenspel' is het thema deze week bij Stuur een Foto. Klik.http://stuureenfoto.wordpress.com/ 
Dit was weer een thema waarbij het moeilijk kiezen is voor mij, ik had zeker wel zes foto's die in aanmerking kwamen.
Normaal gesproken weet ik niet eens meer wat ik allemaal heb, maar omdat ik bezig ben met een supergrote opruiming, zie ik alles weer. Ik ben nu bezig met vakantiefoto's. Ik doe veel weg en ik weet zeker als ik over een paar jaar weer alles doorkijk dat er dan weer veel weg kan.
Deze foto maakte ik in 2012 in London.

Het licht van de zee

'Zomaar een mooi boek' zei mijn oude maatje van de boekenclub. 'En aan het eind moest ik een beetje huilen'.
Het licht van de zee is een dramatisch verhaal en ik kan je vertellen dat ik ook een beetje moest huilen aan het eind.
Dramatisch, maar niet sentimenteel. Je leeft erg mee met de hoofdpersonen Tom Sherbourne en zijn vrouw Isabel.
Zij wonen op een afgelegen eiland Janus Rock, waar Tom vuurtorenwachter is. Het is echt afgelegen, er komt slechts af en toe een boot met voorraden. Tom heeft net gevochten in de eerste wereldoorlog en komt op het eiland weer tot zichzelf. Helemaal als Isabel erbij komt,dan lijkt hun leven bijna paradijselijk. Tot hun grote geluk raakt Isabel zwanger, maar drie keer gaat de zwangerschap mis. En dan gebeurt er iets volkomen onverwachts waardoor de levens van Tom en Isabel totaal veranderen. Evenals de levens van een aantal mensen op het vasteland.
Ook nu wil ik niet vertellen wat er gebeurt. Het gaat over eenzaamheid en moed. Dat moet eigenlijk genoeg zijn. Een aanrader. Gewoon een mooi leesbaar verhaal.

Kleurig

Kleurig! In deze kleurige serie past deze foto.
Ik maakte hem op Terschelling. Je ziet dat het geen prachtig weer was, maar ook dat de zon af en toe doorkwam. We waren kletsnat geregend, op het kleine fietstochtje van het parkeerterrein in Harlingen naar de boot. Zo nat dat ik bij aankomst op Terschelling nog niet eens helemaal opgedroogd was. 'Dwarsdoorwaternat' noemde mijn vader dat. Maar verder ging het dus prima met het weer. En dat Terschelling een kleurrijk eiland is, dat zie je maar weer eens.






Els stuurde deze foto.
Ze maakte hem vorige week op de Noordermarkt in Amsterdam.
En hij past zowel in de serie als in de tijd van het jaar.
Leuk! Je vindt Els' blog hier: klik

Heb je zelf ook een kleurige foto? Mail me dan die foto en ik plaats hem hier ook, met een link naar jouw blog. En zonder blog kun je natuurlijk ook mee doen!
bettievdgriend@hotmail.com

Sinterklaasje

Nu ik met enige regelmaat op mijn oude school ben, zie ik weer kinderen, zie ik weer andere gezichten, hoor ik weer eens wat en dat alles bevalt me uitstekend.
Zo zag ik in de aula een tijdschriftje getiteld 'JUF' met als ondertitel 'Ook voor meesters'.
Zo'n blad kijk ik dan natuurlijk even door, want ik had het nog niet eerder gezien. Er stond een klein verhaaltje in, van een juf. Of misschien wel van een meester.  Een soort prietpraat.

'We praatten in de klas over namen en het géven van namen' vertelt die juf.
'En dat ouders natuurlijk een hele mooie naam kiezen voor hun kindje. Waarop een kleuter reageerde: Oh, dus jouw vader en moeder vonden Juf wel een mooie naam!'. 

Wat me meteen herinnert aan ons eigen naamgeefverhaal.
Onze jongste zoon is namelijk geboren op 7 december. Dus het bedenken van een naam speelde nogal in de Sinterklaastijd dat jaar.
We hadden alle vrijheid bij het kiezen, want de opa's en de oma's waren bij de oudste twee kinderen al vernoemd. Alles was mogelijk.
Onze dochter - ze was toen bijna drie-  vond de naam voor het nieuwe kindje erg belangrijk. Ze dacht  heel goed mee en er werden heel wat suggesties gedaan. 
Uiteindelijk was ze er  uit. 'Sinterklaasje' dat leek haar het mooist, dat  zou het moeten worden.

We hebben het niet gedaan, onze jongste heet Dirk en ik denk dat hij ons daar wel dankbaar voor is.
En onze dochter? Die maakte op de peuterspeelzaal een klein mijtertje en dat heeft Dirk in de eerste weken van zijn leven heel vaak op zijn babybolletje gekregen.
Hadden we toch nog een klein Sinterklaasje!

Roodkapje 37

Dit is wel weer een heel fraai Roodkapje.
Een Russisch Roodkapje, ik gok uit de jaren vijftig.
Echt leuk. Ik kreeg hem van (ze wil niet dat ik haar naam vermeld) uit het noorden van Rusland.
En oh wat ben ik soms toch blij met Postcrossing.
Ik denk vaak dat ik er maar eens mee moet stoppen. Ik heb echt een belachelijke hoeveelheid kaarten gestuurd en ontvangen. Zoveel dat ik niet eens durf te zeggen hoeveel.
Maar ja dan komt er weer zo'n juweeltje of er is even een echt contact met iemand ver weg en dan vraag ik weer een adres. Post sturen en ontvangen blijft leuk.

Het Victoriaanse huis - John Boyne

Als er een nieuw boek van John Boyne verschijnt, wil ik dat onmiddellijk lezen. Dat komt door het eerste boek dat ik van hem las: De jongen in de gestreepte pyjama. Dat vond ik zo'n bijzonder boek, de Tweede Wereldoorlog, vanuit een totaal andere invalshoek. Verrassend.
En John Boyne heeft me ook verrast bij alle boeken die ik daarna van hem las. Ik vond niet alles even goed, maar in ieder geval wel origineel en goed geschreven.
Dit boek is ook weer heel anders. Het is gewoon een spookverhaal en je leest het achter elkaar uit. Een spookverhaal, dat zie je niet zo vaak meer toch? Het speelt zich af in de tijd van Dickens in Londen en in een oud en zeer vervallen landhuis op het platteland. Nou, dan heb je al wat.
Als er van dit boek geen film gemaakt gaat worden zal me dat zeer verbazen. Want het is zo geschreven dat je het allemaal voor je ziet.
Eliza Caine wordt na de dood van haar vader gouvernante in dat Victoriaanse huis: Gaudlin Hall. Ze moet voor twee kinderen zorgen, maar de ouders zijn nergens te bekennen en al op het station wordt Eliza 'aangevallen' door een geest al weet ze dat nog niet. Er gebeuren meer beangstigende dingen. Eliza zoekt en vindt langzamerhand verklaringen. En aan het eind verandert alles dan weer. Precies zoals het hoort. Ja en meer kan ik er natuurlijk niet van vertellen.
Wel zal ik nog even de omslag van de Engelse uitgave laten zien. Die is ook oké, al vind ik de Nederlandse omslag beter.
De titelvertaling vind ik wederom niet zeer geslaagd. Maar ja, het lijkt wel of dat niet anders kan. Daar heb ik het al vaker over gehad.

En mocht je meer willen weten over John Boyne en de boeken die hij heeft geschreven: klik

Cees

We gingen eigenlijk naar het Westfries Museum om Cees te zien. Cees de Steentijdman.
En we stuitten daarna onverwacht op de fotografische bloemstillevens van Bas Meeuws, waar ik al eerder iets over postte.
Goed, Cees dus. Er was zoveel belangstelling voor hem dat er zelfs buiten rijen mensen hebben gestaan. Maar niet toen wij er waren, nota bene op woensdagmiddag. Geen rij te bekennen. Lekker hoor.
In 1990 was er een opgraving in Westfriesland ergens tussen Hoogwoud en Aartswoud. Daar werden belangrijke vondsten gedaan.
Bijv. een skelet van een man in een ronde grafkuil. 2500 jaar oud, uit de Nieuwe Steentijd. Een volwassen man, van tussen de 26 en 35 jaar oud. Hij werd Cees genoemd naar de eigenaar van het perceel waar de vondsten werden gedaan.
Er ontbrak nog wel wat aan het skelet ( rechterarm, beide onderbenen), maar de schedel met een gaaf gebit (compleet met tandplak) was best. Van deze man is een reconstructie gemaakt die er zeer levensecht uit ziet. En die was te zien in het Westfries Museum.
Ook de kleding is gemaakt op basis van de kennis die er is door bijv. de vondst van de man uit het ijs, Ötzi. Zo zijn er huiden van herten en bevers gebruikt en op prehistorische wijze bewerkt. En ook een pels van een beer. Daar is geen bewijs voor, dat Cees een berenpels droeg, maar het is wel aannemelijk omdat er toen beren in Noord-Holland leefden. Daarvan zijn weer botten gevonden.
Nou zulke dingen dus. Ik houd er van.
(Cees blijft niet in Hoorn, hij gaat zeer binnenkort naar het archeologisch centrum van Noord-Holland in Castricum).

Kinderdag

Vandaag was het Children's Day en daar werd ik door Google op gewezen. Google had vandaag namelijk een aangepast logo. Dat schijnen ze vaker te hebben, maar meestal valt het me niet op.

 Deze keer zag ik het wel:  

Zo'n schattig plaatje. 

Enfin, ik googelde eventjes en ja hoor, Children's day bestaat in een groot deel van de wereld, maar niet in Nederland.
Ik wist het niet. Er is me heel vaak gevraagd waarom er geen kinderdag bestaat.
Mijn eigen kinderen vroegen het, maar ook met enige regelmaat kinderen in de klas. Meestal natuurlijk als er iets voor moederdag of vaderdag werd geknutseld.
Omdat ik van het bestaan niet afwist zei ik altijd maar dat elke dag eigenlijk kinderdag is. En dan gingen we even nadenken met z'n allen over hoe goed kinderen in Nederland het hebben en dan ook nog Sinterklaas of Kerst en verjaardagen.
Vandaag denk ik nog maar eens extra aan de kinderen die het niet goed hebben. Natuurlijk hebben we gestort op giro 555. Ik denk dat ik het nog maar een keer doe. Op Children's Day.