De haas met de amberkleurige ogen

In mijn boekenclubje werkt het zo dat je aan het eind van de avond naar huis gaat met een paar boeken.
Dat zijn dan boeken die de andere leden zeer aanbevelen. Die kun je dan lezen en weer doorgeven en één van de boeken wordt 'het moetje'. Dat is het boek dat we de volgende keer bespreken.
Dit boek was niet het moetje, ik nam het mee na een enthousiast verhaal van de eigenares.
Ik begon er ook enthousiast in maar het werd niks.
Lezen tegen mijn zin doe ik niet meer, dus het kwam bij de volgende bijeenkomst ongelezen weer terug.
Verbazing alom onder degenen die het boek wel hadden gelezen. Zoveel verbazing dat ik het nog een keer meenam en zou gaan proberen. Want de smaak van de verbaasde leden komt meestal juist erg overeen met de mijne.
Maar ik stelde het uit en uit en uit. Tot ik bedacht dat de eerstvolgende bijeenkomst al volgende week zou zijn. Dus toen begon ik eindelijk. Moest ik me nog haasten, want 318 bladzijdes, klein gedrukt... en niet dat ik stukken kon smokkelen.
Deze keer lukte het wel en de andere lezers hadden volkomen gelijk, het is een heel bijzonder boek.
Het verhaal (van de achterflap):
Als Edmund de Waal een verzameling netsukes erft, begint zijn zoektocht naar de geschiedenis van de schitterende familiebezit. Deze kleine figuurtjes van ivoor, hout en steen, geen van hen groter dan een luciferdoosje, blijken al sinds eind 19e eeuw in het bezit van zijn familie te zijn. Van een ontluikend imperium in Odessa naar het fin de siècle in Parijs, via bezet Wenen naar het naoorlogse Tokio: tegen de achtergrond van een tumultueuze eeuw volgt De Waal de reis van de netsukes door de generaties van zijn opmerkelijke familie.

Op die achterflap staan aanbevelingen van Het Parool en Vrij Nederland. En voorin staan nog meer enthousiaste reacties uit The Washington Post, The Times en The Economist.  Maar die had ik niet meer nodig hoor. Het lezen ging nu vanzelf.
Ik weet trouwens ook waarom het de eerste keer niet lukte. Ik sloeg de inleiding over na er een blik op te hebben geworpen. Leek me ingewikkeld.
Moet je dus niet doen, inleidingen overslaan. Nee, dat is niet al te slim, want daardoor had ik in dit geval bijna het boek gemist en dat zou heel jammer zijn geweest.