Wij kunnen goed tegen de warmte, dus lekker snuffelen, dat was fijn.
Geïnspireerd door de warmte kocht ik een paar kaartjes.
Zo lekker ouderwets.
Eerst dit exemplaar, nog onbeschreven.
Op de achterkant niets dus, maar ook geen enkele aanduiding over de tijd.
Ik gok jaren vijftig, maar zeker weet ik het niet.
Met een postzegel van 4 cent en verstuurd op 17 november 1937 vanuit Den Haag, naar Arnhem.
Een oma stuurt (net zoals ik dat af en toe doe) een kaartje aan haar 'liefste kleine schat' Clairy Willy de Hoop.
En bijna 80 jaar later ligt dat kaartje, helemaal gaaf op een rommelmarkt.
Daar kan ik eigenlijk helemaal niet zo goed tegen, het IS geen rommel.
Ze stuurt haar meisje drie kusjes op haar wangetjes en hoofdje. Zo lief. Wat een vertederende kaart.
Maar het wordt behalve vertederend, ook nog interessant, omdat oma tussen de regels door meldt dat er via de radio door Ank van Dijk met 'vader' gesproken zal worden. Dan zal vader waarschijnlijk zeeman zijn geweest (denk ik) en oma veronderstelt dat Clairy dat naar vindt.
Tja en toen werd ik echt nieuwsgierig.
Leve Google.
Clairy vond ik niet meteen, maar waarschijnlijk oma wel.
Ik googelde op het adres van oma: van Reesstraat 27 in Den Haag.
De straat is er in ieder geval nog. Dus ik maakte al een plan om daar eens door te lopen als ik in Den Haag ben.
Toen zag ik dat er een Joods Monument is. En verder googelen leverde me op dat op nr 27 hebben gewoond:
Hartog de Hoop »
Rotterdam,
11 januari 1867
Sobibor,
30 april 1943
Gezinshoofd
Susanne de Hoop-Cohen »
Amsterdam,
16 augustus 1869
Sobibor,
30 april 1943
Echtgenote
Dat moeten ze zijn: Hartog de Hoop en oma Susanne de Hoop - Cohen.
Beiden vermoord in Sobibor!
Oma Susanne was 68 jaar toen ze het kaartje schreef. Ik kon alleen maar hopen dat ze in de jaren daarna nog heel erg heeft kunnen genieten van haar kleine schat.
Ik vond ook nog een advertentie, geplaatst door Mevr. Susanne de Hoop:
-
-
Het Joodsche Weekblad, 21 november 1941
Ik zag dat het echtpaar twee zoons had, Louis en Willem. Zouden zij de oorlog overleefd hebben? En de kleine Clairy? Wat is er met haar gebeurd?
Nee, de vader van Clairy, Willem de Hoop, is gestorven in Mauthausen, op 31 augustus 1942 in Mauthausen. Zijn ouders plaatsten een paar weken later een advertentie.
Zij hebben op dat moment misschien nog niet geweten dat Clairy Willy en haar moeder Claire Elisabeth de Hoop- Emrik, toen al allebei waren vermoord in Auschwitz, op 12 augustus 1942.
Clairy was acht jaar oud, haar moeder vierenveertig.
Op de site van Joods Monument, waar ik al deze informatie vond, stond ook nog een fotootje van Clairy. Ze werd Pietie genoemd.
Hoe treurig. En hier zit ik met dat kaartje in mijn handen en kan eigenlijk aan niks anders denken.
19 opmerkingen:
Wow! Boeiend maar ook heel triest...
Brok in keel. Wat een verschrikkelijk triest verhaal achter zo'n lief kaartje. Maar dankzij internet heb je toch heel wat info kunnen achterhalen. Als je dat kaartje bijv. 20 jaar geleden op de rommelmarkt had gekocht, was je er nooit achter gekomen.
Een ontroerend, en tegelijkertijd toch een mooi verhaal.
Zoals blijkt, sommige dingen hebben, zij het vaak onvermoed, toch een diepere achtergrond...
Goh wat een verhaal achter dit kaartje en wat goed dat je dat allemaal hebt kunnen achterhalen
Maar uiteindelijk is dit kaartje dan niet bij het oud papier terecht gekomen, maar heeft het een plekje bij jou gekregen en dat is dan toch wel weer mooi.
Wat mooi dat je dat allemaal uitgezocht hebt. Dat is een monumentje op zich. Zo blijven mensen leven, al is het maar in herinnering. Geef je de link van dit blogje door aan een of andere joodse instantie? Die zullen er misschien iets mee kunnen doen.
Och, wat ontroerend, verdrietig en mooi. Alles tegelijk. Nu kan ik ook aan niets anders meer denken.
Je hebt Clairy (Pietie) onsterfelijk gemaakt.
Wat een geluk dat je dat kaartje gered hebt... daar wordt een mens echt wel stil van.
En hoe bevreemdend, Pietie, laat dat nou net de koosnaam zijn die mijn man voor mij gebruikt. Hoor je normaal gezien nooit, nergens...
Wat een verhaal!
Zo'n kaartje kun je nu nooit meer wegdoen.
Een klein monumentje voor de familie de Hoop.
Gr.
Hier zit ik achter mijn laptop. Buiten bloedheet (Zuid-Frankrijk) en ik heb kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen. Wat triest is dit, maar wat goed dat jij hun verhaal hier vertelt.
Goh Bertie, wat een pracht dat jij dit verhaal weer tot leven hebt gebracht! Ik geloof ook dat degenen die niet meer onder ons zijn weer even tot leven komen als er aan ze gedacht wordt. Jij hebt Clairy en haar familie weer even levend gemaakt, met al die mensen die nu aan ze denken door jouw bijzondere speurwerk! Dank! liefs!
Och Bettie, wat heb je een spannend speurwerk gedaan. En wat kan ik invoelen dat dat diepe indruk op je maakt. Het maakt indruk op mij. Ongelofelijk!!
Dag, Madelief
En toen werd het even stil in mij.
Een hele familie in een notedop.dank voor je verhaal.
Zon op je pad gewenst ,Anneke*
Wat een prachtig verhaal - hoe verdrietig het ook is - heb je bij dit kaartje geschreven. Goed speurwerk ook!
Ongelooflijk dat je dit allemaal kon uitpluizen. Ik word er stil van en voel de zwaarte van het leed.
Verander 1 letter in Clairy en 1 letter en Pietie en je hebt mijn voor- en familienaam. Dat maakt het des te beklijvender.
Bertie, wat een prachtig verhaal heb je geschreven, de familie ge-eerd en mij in ieder geval zeer ontroerd. Dankjewel.
Ik zit hier in de trein, met ons kleine grote meisje, na een zalige dag in Utrecht, met een brok in m'n keel. Bettie Holmes, wat een bijzonder speurwerk...
Bettie, door jouw speurtocht en het kaartje heb je een klein monumentje voor ze opgericht. Ze zullen niet vergeten worden.
Kippenvel. Wat zijn er verschrikkelijke dingen gebeurd ...
ha Bertiebo,
wat een mooie speurtocht, met droevige berichten erin...
dag Clairy!
Een reactie posten