Ik geef je de zon

Toen Els dit boek aankondigde voor de leesclub, noemde ze het een Young Adult boek.
Huh... Young Adult?
Ik ben een oude Adult. Al meer dan vijfenveertig  jaar ben ik dat.
En dan een boek lezen dat  voor een totaal andere doelgroep bedoeld is?
Maar dat probleem had ik snel opgelost in mijn hoofd.
Ik houd ook van kinderboeken en ik kan zeer genieten van prentenboeken.
Dus waarom niet van een boek voor de leeftijdsgroep jaar of veertien tot een jaar of twintig?
Eigenlijk onzin zo'n grens. Gewoon niet hanteren.
Dat die boeken er zijn voor die leeftijdsgroep vind ik overigens fantastisch.
Ik wilde wel dat ze er in mijn middelbare schooltijd geweest waren.
Mijn liefde voor lezen was toen bijna verpest! Bijna hè. Gelukkig bijna.
Hoe dan ook, het bleek dat ik ook al een  aantal Young Adults heb gelezen. Zonder het te weten.
En daar is nu dus dit boek bijgekomen.
Het verhaal: (van de achterflap)
Jude en haar tweelingbroer Noah zijn tot hun dertiende onafscheidelijk, ondanks hun uiteenlopende karakters. Noah is introvert, tekent de hele dag en is in stilte verliefd op de buurjongen, terwijl Jude van de rotsen in zee springt, knalrode lippenstift draagt en genoeg praat voor allebei. 
maar na een tragische gebeurtenis groeien Jude en Noah uit elkaar en dat lijkt drie jaar lang onherstelbaar. Dan ontmoet Jude een jongen die haar voorstelt aan iemand die haar leven en dat van Noah opnieuw omgooit. Wat Noah en Jude zich niet realiseren is dat ze allebei maar de helft van het verhaal kennen en dat hun wereld pas weer compleet zal zijn als ze elkaar terug weten te vinden.

Ik vond het een prachtig boek. Heel goed geschreven, met van die zinnen waar je eigenlijk van denkt, ik moet ze opschrijven om te onthouden.
Dat doe ik niet hoor, dan heb ik helemaal geen tijd meer over. Maar eigenlijk zou het wel goed zijn.
En hoewel het een emotioneel verhaal is, toch ook weer humor.
Voor mij persoonlijk nog extra interessant omdat ik het momenteel  veel over tweelingen wil lezen.