't Zit er weer op.

Mijn bijna buurman van twee huizen verder heeft een vlaggenmast voor zijn huis. Meestal wappert daar het rood-wit-blauw, maar nu had hij voor de gelegenheid de Olympische Vlag opgehangen.

Vandaag of morgen wordt de vlag weer opgeborgen en moeten we weer vier jaar wachten.
Er zal een nieuwe generatie sporters zich te pletter trainen en er zullen een paar ouderen zijn die het nog een keer mogen proberen.
En ik ga vast en zeker weer kijken. Bij leven en welzijn natuurlijk
Van déze editie heb ik sommige zaken met heel veel plezier bekeken. Soms met hartkloppingen van de spanning en soms met een boek of een krant erbij, want het was wel erg veel allemaal. Soms was ik echt blij en soms leefde ik een beetje mee met het verdriet van de verliezende sporter(s).
Soms genoot ik, maar ik heb me ook wel geërgerd aan de uitgesproken stomme vraagstelling van sommige interviewers.
Ik zag vertrouwde sporten, maar toch ook een paar die ik niet kende en die me zeer gevaarlijk leken.
Hoe dan ook: ik hoop dat Anna, Odin, Noor en Jet sportief zullen zijn.
Dat ze een sport zullen gaan beoefenen, maar niet zo goed dat ze naar Papendal moeten of zo en dan alleen nog maar voor de sport leven. Dat lijkt mij helemaal niks.
Voorlopig hoef ik me daar nog geen enkele zorg over te maken.
Odin is dik tevreden met zijn eigen Olympische ringen.