Amsterdam (2)

De wandeling ging verder. We kwamen in de Czaar Peterstraat terecht. Tsjonge, dat is echt een hele leuke straat.

Hier moet misschien nog wel even wat gebeuren, maar verder is de straat mooi gemaakt. Je ziet dat er veel is opgeknapt.
Propvol leuke winkels, kleine winkels, origineel. Jonge ondernemers,  gok ik.
Het was wel jammer dat er die dag veel dicht was. Maar ik ga er zeker nog eens rondkijken.

We liepen verder, op weg naar het Slavernijmonument in het Oosterpark.
Ik was nog nooit in dat park geweest, maar het leek me er prima toeven.
En het monument wilde ik graag in het echt zien.
't Was even zoeken, maar we vonden het natuurlijk.

Het monument is van de Surinaamse kunstenaar Erwin de Vries. Sinds 2002 wordt hier jaarlijks een herdenking gehouden.
Het symboliseert de bevrijding van de geketende en onderdrukte mens.

Ik vond het een heel mooi monument. Ik hoefde geen bordje te lezen om te kunnen begrijpen wat hier werd uitgebeeld.
Tja en als je dan weet dat er nog een monument in dat park staat, ga je natuurlijk daar ook even kijken. Dat was het monument voor Theo van Gogh.
Totaal anders, niet te vergelijken, maar ook mooi vond ik

Het heet 'De Schreeuw', en is van Jeroen Henneman. Het is vlakbij de plek waar Theo van Gogh werd vermoord.
Die kinderen die je daar ziet staan zijn nieuwe studenten. Overal in de stad zag je groepen nieuwe eerstejaars bezig met allerlei activiteiten.
'Dan hebben ze in ieder geval  iets gehoord over Theo van Gogh',  dacht ik bij me zelf.
Want ook deze gebeurtenis mag eigenlijk niet vergeten worden, evenmin als ons slavernijverleden.

De wandeling ging nog verder, maar wij vonden het genoeg voor een dag. We liepen terug naar het Nemo waar onze fietsen stonden en dachten weer, voor de zoveelste keer, dat Amsterdam toch een fantastische stad is.

Zwemmen

En dan was hij er nog op die Amsterdamwandeling:

We liepen over de brug die je op de achtergrond ziet. Toen wij op de brug begonnen, dook er naast ons een man in het water. We gingen dus als het ware met z'n drieën tegelijk naar de overkant. Wij lopend, hij zwemmend.
Wij waren er iets eerder, maar niet veel eerder. Mijn man complimenteerde hem met z'n snelheid en daarna maakten we een praatje.
Hij vertelde dat hij Total Immersion deed. Wij hadden er nog nooit van gehoord.
'Het is een bepaalde manier van zwemmen', vertelde hij. Een manier die veel minder inspanning kost. 'Jullie zouden het ook kunnen doen hoor' zei hij, 'als je een beetje kan zwemmen kun je het leren'.
Nou kon ik op dat moment m'n linkerarm bijna helemaal niet gebruiken, dus zwemmen was niet bepaald aan de orde, haha. 

Ik heb het nog even opgezocht thuis en las:

Total Immersion is een in Amerika ontwikkelde en beproefde methode waarin je leert te werken met het water, in plaats van tegen het water. Total Immersion betekent letterlijk: je onderdompelen in water. Maar ook: je helemaal overgeven aan het water. Dat is de basis van deze zwemtechniek. Total Immersion leert je het water op een andere manier te ervaren. Je zwemt intenser. Met minder spierkracht, en een stuk efficiënter.
Door je minder in te spannen kun je langer zwemmen. En ook sneller zwemmen. Met Total Immersion maak je geen overdreven arm- en beenbewegingen. Je slaat jezelf ook niet door het water: je glijdt door het water. Daarbij maak je optimaal gebruik van de energie in je lichaam om vooruit te komen.

Dat is toch leuk hè, als je zomaar in zo'n klein gesprekje iets geheel nieuws te weten komt.
Als ik tegen chloor kon en m'n arm deed het weer, zou ik het willen leren. In een zwembad. Ik zie mezelf nog niet het IJ in duiken.
Hij wel, hij dook er weer in en als je goed kijkt, zie je een klein wit stipje.
Dat is 'm.

Die brug, is trouwens de Jan Schaeferbrug.
Genoemd naar Jan Schaefer, de bakker die in de politiek ging, daar nogal wat stenen aan het rollen bracht en veel te jong overleed.
'In gelul kun je niet wonen', zei hij en dat leek me indertijd en inderdaad een belangrijke uitspraak.
Mooie brug!
'

Amsterdam

We hadden al eens een wandeling uit het 100% Amsterdamboekje gefietst. En dat ging prima. Maar nu wilden we die wandeling toch ook nog eens echt lopen. De Eilanden wandeling.
We startten bij het Nemo, we gingen er wel even in , of op eigenlijk voor het uitzicht, maar niet erin. Dat doen we later nog wel weer eens, was nu te druk. Maar het uitzicht is super natuurlijk. We namen de lift...

Daarna begon de wandeling over de Eilanden. De Oostelijke Eilanden, waar je logischerwijze namen ziet als Java, Borneo en KNSM.
De Koninklijke Stoomboot Maatschappij.
Hier aan die kade groeide mijn moeder op. Haar vader, mijn grootvader, was ladingmeester bij diezelfde KNSM. Er liggen dus een paar roots van mij, misschien dat ik het daarom ook zo'n leuk stukje Amsterdam vind.
Er worden hier geen vrachten en landverhuizers meer vervoerd. Maar prachtige pakhuizen zijn er nog steeds en er zijn ook nieuwe woonwijken ontstaan. Mooi gemaakt, gezellig ook. Verder heel veel eethuisjes, winkels enzo.
Wij waren er op een prachtige dag.

Mensen zaten of lagen heerlijk in de zon, veel grasvelden. Kinderen waren aan het zwemmen en wij zeiden tegen elkaar dat we hier best zouden kunnen wonen.

We liepen en liepen, zagen het Lloyd hotel

Ik gok een duur hotel.
Maar wat een geschiedenis heeft zich hier afgespeeld. Dit hotel was vroeger een opvang voor (vooral) Oost-Europese Joodse vluchtelingen.Landverhuizers, die met de Lloyd naar Zuid Amerika reisden. Om de drie weken vertrok er een schip. De wachttijd brachten ze in dit gebouw door.
Natuurlijk nadat ze eerst ontluisd en gekeurd waren. Er tegenover, hier:

Toen de Lloyd failliet ging, werd het een  Huis van Bewaring. Er werden bijvoorbeeld Februaristakers opgesloten. En daarna is het heel lang gevangenis geweest tot 1989
Nu dus hotel.
Ik bedacht een beetje te laat dat we er best een kopje thee hadden kunnen drinken. Om misschien de geschiedenis te voelen.

De wandeling ging nog verder. Wordt vervolgd dus.

Vrolijk door een muur.

Met enige regelmaat kom ik terecht in het winkelcentrum Buikslotermeerplein. Dat is altijd op een oppasdag, als ik boodschappen doe. 

Het is een raar winkelcentrum. Als ik daar niet toevallig was, zou ik er geloof ik nooit naar toe gaan om eens even te winkelen. Hoewel je er van alles hebt. Hema. C&A, een mooie kledingzaak, AH, Jumbo,  nou ja echt van alles. 

Er zijn bankjes en die zitten altijd vol met mensen die er gezellig zitten te kletsen. Er is eigenlijk niet zo veel mis mee, maar op een of andere manier staat het me niet aan. Ik winkel liever in een stad waar niet allemaal ketens zijn. Misschien is dat het.

Maar goed ik kom er dus wel. En vanuit mijn kant kom je dan door een donker, overdekt parkeergedeelte en een tunneltje. 

En dat tunneltje was laatst helemaal opgefleurd door deze schilderingen. 

Ik stond een foto te maken, want ik word hier blij van. 

"Ja hoor', zei een vrouw naast me, 'ja hoor, zetten ze er gelijk weer een fiets naast, dat doe je toch niet'. 'Nee', zei iemand anders, 'en straks is het gewoon weer helemaal beklad. Je zult het zien'. 

Maar ik vond het mooi. Ik vind het ook best dat die fiets daar staat. Bekladden zou ik jammer vinden, dat wel.

Een donkere plek een beetje kleur geven, de wereld iets vrolijker maken. Dáár gaat het om. Toch?

Kijken en je verwonderen

Waren we met de kleindochters mee met vakantie en dus even op het strand, met onze kleinzoon zijn we bijna wekelijks op het strand of in de duinen. Hij heeft het geluk op vijf minuten loopafstand van het strand te wonen. En dus hebben wij ook geluk, we mogen gewoon met hem mee.
De laatste keer was hij helemaal verwonderd over het zand. Kijk maar:

Kijken en je verwonderen. Het zand door je vingertjes laten glijden.Wat gebeurt er, hoe kan dat?
Zo mooi om te zien!

Mist

Vroeg wakker zijn, heeft beslist voordelen. Gisteren stond ik om half vijf op en om zeven uur had ik al een heleboel gedaan.
Dat was fijn, want ik wilde eigenlijk foto's gaan maken, tijdens mijn 10.000 stappen.
Foto's van de optrekkende mist, de zon die er door kwam en de dampende velden.

Jammer, aan de kleur van de lucht te zien, zou dat echt gaan gebeuren. Dus ik ging. 
Maar er gebeurde niets.
Het bleef een beetje mistig, het bleef grauw en grijs en de zon liet zich niet zien.

Dat neemt niet weg dat het toch een mooie wandeling was en toen ik weer thuis was, was ik echt heel tevreden.
De rest van de dag kon beginnen.

Nu ben ik ook wakker, maar ik kan nog niet zien, hoe de lucht kleurt. Het is echt nog donker. Maar wie weet? Nieuwe ronde, nieuwe kansen!

The Glass Castle

Cinema Oostereiland deed ons, de vrienden, maar weer eens een film cadeau. Een film die nog niet eens in premiere is gegaan.
Zo leuk vind ik dat, een film kijken die nog bijna niemand heeft gezien.
Alleen de mensen in de volle zaal dan natuurlijk hè. Ze hebben daar veel vrienden in het filmhuis.

Deze film is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Om precies te zijn op het boek dat Jeannette Walls schreef over haar leven.
Over hoe zij opgroeide in een vreemd en bijzonder gezin, maar wel met warmte. Met zorgen, armoede, nare gebeurtenissen, maar ondanks alles toch met warmte.
Met een aan alcohol verslaafde vader, een moeder die schildert, nogal excentriek is,  stapelgek op haar man, maar die haar kinderen verwaarloost. Over hoe ze rondtrekken, nomaden zijn.
Een gezin met dromen, waarbij vooral Jeannette droomt, met haar vader van een glazen kasteel dat ze zullen gaan bouwen.
Hoe het kan begrijp je niet, maar alle vier de kinderen onttrekken zich aan hun milieu en bouwen een toekomst op. Jeannette staat op het punt om te gaan trouwen, als ze haar ouders uit een vuilnisbak spullen ziet halen. Daarna zien we steeds in flashbacks hoe haar leven tot dan is verlopen.

Ik vond het een buitengewoon boeiende en ook wel ontroerende film. Heb er van genoten. Dus: hier is de trailer:

Haaientanden

Oh mensen wat was het toch weer heerlijk in Zeeuws -Vlaanderen. Wat is de kust toch mooi

Eigenlijk hebben we alleen op de laatste dag een echte, fijne strandwandeling gemaakt. Met kinderen en kleinkinderen waren we wel op het strand, maar wandelden niet echt. De laatste dag was het ineens ook weer lekker weer, zo was het de hele week niet geweest. Maar mij hoor je niet hoor, het is er altijd fijn en we hebben superleuke dingen gedaan en gezien.
En kijk, dat strand, met het uitzicht op de sky-line van Vlissingen en altijd die paaltjes, zo mooi!

Natuurlijk liep ik op die wandeling ook weer haaientanden te zoeken. Dat doe ik altijd, maar ik vind nooit wat.
Je moet er gewoon talent voor hebben of speciaal gereedschap, hahaha.

Zij vertelde dat ze er ook zo graag eentje wilde vinden. Het was haar zus wel gelukt, tijdens een gewone wandeling, zonder echt te speuren.
Dus hoopte ze het nu op deze manier te doen. Toen wij er waren nog zonder resultaat. Jammer, ze verdiende er gewoon een. En ik ook!

Veere

Als je nou eenmaal in Arnemuiden bent en op de terugweg naar huis, kun je best nog even naar Veere rijden.
Veere is niet mijn lievelingsstadje, dat komt doordat ik er een keer gegeten heb en daarna zo ontzettend strontziek werd, letterlijk.
Maar iedereen kan zien dat het er wel heel erg prachtig is. Alleen al de toren van het stadhuis. Zo mooi, fijntjes en subtiel. Uit 1477.

We waren er ook nog even in, in dat stadhuis van Veere. Ook zeer de moeite waard.
En zij zat er voor het raam, niet zo heel mooi, maar wel gezellig.

Verder liepen we gewoon lekker te wandelen, aten een bolus, genoten van wat we zagen en reden naar huis.

Terug naar Arnemuiden

We landden op de markt, daar in Arnemuiden. Waar, precies zoals dat hoort, de kerk staat. Wel mooi altijd, vind ik. Zo'n kerktorentje. Met een klok. Net als die bomen waar ik het eerst over had, zo gewoon, zo vertrouwd in dit land en daardoor juist zo bijzonder.

Het was er erg stil, ik kon de klok van Arnemuiden niet horen luiden. Maar ik zag hem wel. En ook deze prachtige en heel bijzondere klok.

Je ziet een carillon in die toren, luidklokken (vreugde-en alarm) en je ziet een astronomisch uurwerk, daterend uit de zestiende eeuw.
Dat astronomisch uurwerk is echt prachtig en uniek in Europa las ik. Het bestaat uit een maanbol en een eb-en vloedklok.
De maanbol geeft de maanstand aan. Als de lichte helft helemaal zichtbaar is, dan is het volle maan.
En verder kun je de waterstand aflezen. Als de wijzer met de punt in het hartje staat, dan is het hoogwater in Vlissingen.
Bijzonder hè. Dit is echt een kunstwerk, van Jan Dirckz. Coop. En gerestaureerd door H. Hoitsma in 1957.

De school was er niet meer.Vissers zijn er niet meer in Arnemuiden. En haven is er ook niet meer, een vissershaven bedoel ik. En de klok zal dus niet meer 'welkom thuis' luiden. Maar ZIJ is er nog wel.
Voor altijd mag ik hopen

Zo en hebben jullie nu het lied van de klok van Arnemuiden (Ding Dong) in jullie hoofd? Ik wel! Helaas!

Arnemuiden en een herinnering

Toen ik lang geleden ging beginnen op wat nu de Pedagogische Academie heet, toen nog de kweekschool, deed ik dat totaal onvoorbereid.
Het was in die lange vakantie na mijn Havo-examen niet in me opgekomen,  dat ik ook wel eens voor de klas zou moeten, om te oefenen. Praktijk heette dat.
Ik had het druk met m'n allereerste kamer in Middelburg en school, nou ja dat zou ik wel zien. Ik was altijd een goede leerling geweest en dit zou heus wel lukken.
(Ik had trouwens ook niet beseft dat ik zou moeten gymmen en zou moeten handvaardigheiden, want anders had ik er echt van af gezien).
Maar goed, die praktijk dus...
Mijn eerste school was in het dorp Arnemuiden. De openbare lagere school. Ik geloof niet dat de school een naam had.
De leerkracht die mij moest begeleiden wel. Hij heette meneer Z. Ik moest hem ook aanspreken met meneer natuurlijk. En ik moest een jurk aan.
De leraar pedagogiek had ons veel succes gewenst.
'Rommel maar wat aan op je praktijkschool', had hij gezegd, 'maar doe het wel een beetje intelligent!'
Dat zinnetje ben ik nooit vergeten.
En daar ging ik. Met de bus naar Arnemuiden.
'Ja, jij denkt misschien  ach zo'n dorpsschooltje, maar dit is geen makkelijke school', zei meneer Z. om maar even duidelijk te beginnen, 'maak je borst maar nat'.
Hij gaf een schrijfles (klas 3, groep 5) en raadde me aan goed op te letten, 'want volgende week moet je het zelf doen'.
Arnemuiden was toen nog een dorp waar veel met elkaar en binnen het dorp werd getrouwd.
'Let nu op', zei meneer Z. 'Als ik zo meteen zeg : van Belzen, kom eens hier, dan staat de halve klas op en rent naar mijn bureau'.
Hij demonstreerde het en moest er heel erg om lachen. Ik niet. Waarom zou je een kind uit de derde klas bij zijn achternaam aanspreken.
Enfin, het was spannend en die ene schrijfles heeft me avonden voorbereiding gekost.
Toch had ik de les en de indeling van de les niet netjes genoeg opgeschreven in het praktijkboekje en kreeg daarvoor behalve van meneer Z., ook nog op mijn donder van die pedagogiekleraar.
De les zelf was ook niet bepaald een succes. De kinderen luisterden niet naar mij en ik werd hoe langer hoe zenuwachtiger. Zij waren kwekelingen gewend en wisten heel goed, hoe je die beginners te pakken kon nemen.
Op een gegeven moment nam meneer Z. de les weer van me over. Wat een afgang.
'Ik weet niet of jij wel geschikt bent voor dit vak', sprak hij stimulerend, 'als je een simpele schrijfles al  niet aan kan... '

Ik haatte hem en ik haatte mijn toekomstige beroep.

En toch was dit vorige week, toen we in Zeeland waren,  de reden dat ik nog eens wilde rond kijken in het dorp Arnemuiden.
Toendertijd heb ik er helemaal niets van gezien.
Alleen die school. En meneer Z....

Dat ik uberhaupt aan Arnemuiden moest denken, kwam door dit schilderij dat ik zag in Museum More. 

Reimund Kimpe, 1942, Visser met Arnemuidse.

Met Anna op het strand

We hadden niet zulk heel goed weer, in Groede, maar er waren toch nog wel tijden dat we lekker op het strand liepen.
Nou... liepen...
Sómmigen van ons liepen, maar er was natuurlijk ook een klimgeit bij.
Die liep niet, die rende en huppelde en klom. Ze versloeg bovendien draken, met behulp van haar ridders.
Oh man wat is dat strand toch heerlijk daar.

's Morgens had het nog zo ontzettend hard geregend, maar  toen ik eenmaal een broek had kunnen knippen uit een stukje blauwe lucht, klaarde het snel op.
Daar staat Zeeuws Vlaanderen ook om bekend, vaker mooi weer dan elders.

Het weer was trouwens de hele  week niet zo best, maar het was bijna nooit zo dat het echt alleen maar regende. Eén dag was dat wel zo. De zon liet zich die dag niet zien.
Maar ze kreeg spijt hoor, de zon. En terecht. Daarom verwende ze ons juist die dag met een spectaculaire zonsondergang. Dat was dan ook echt het enige moment, maar het maakte die dag helemaal goed.

Michelangelo

In Brugge ben ik echt heel vaak geweest. Ik kom er nog steeds graag en zie er iedere keer weer iets anders.
Vooral buiten de echte toeristenplekken om.
Maar deze keer bezochten we toch een toeristenplek, namelijk de Onze-Lieve-Vrouwe-Kerk.
Dat kwam door onze schoonzoon.
Hij is helemaal niet museum-achtig, maar dit beeld van Michelangelo wilde hij heel graag zien.
Hij had de film The Monuments Men gezien, waarin het beeld voorkomt.
Hij had in Rome de Pietà van Michelangelo gezien en nu wilde hij dit beeld ook zien.
De Madonna van Brugge.
Voor de volledigheid.
De vorige keer dat we in Brugge waren, ging het niet door, was de kerk niet open of zo.  Maar ja als je eenmaal iets in je hoofd hebt, moet het ook gebeuren, vroeger of later.
Ik ging mee. Ik houd van zulke dingen.
En daar was ze, de Madonna.
Ik vond haar prachtig, echt prachtig. Jammer dat we er niet dichterbij konden komen voor een echt goede foto.
En nu heb ik hetzelfde gezien als mijn schoonzoon, ook de Pietà in de Sint Pieter in Rome, ook de film (waarbij ik meer op George Clooney heb gelet dan op de beelden) en nu dus ook dít beeld. Marmer uit Carrara las ik en Michelangelo was nog tamelijk jong (in de twintig), toen hij het maakte.
Hij beeldde Jezus af alsof die zich los maakt van Maria, om de wereld in te gaan.
Dat was uniek voor die tijd. En Maria kijkt treurig. Alsof ze weet wat er zal gaan gebeuren.
De Brugse kopers gaven het beeld aan de kerk en bepaalden dat zij aan de voet van het beeld zouden moeten worden begraven.
Zo is het ook gebeurd en ze liggen er nog steeds.

Berichtje voor Lot en Klaproos

Hoi Lot,
Het is zo ver: mijn witte stokroos is klaar met bloeien. Vorige week toen wij niet thuis waren is ze er mee opgehouden. Dus... nu heb ik zaden voor je.
Moet je wel even je adres mailen: bettievdgriend@hotmail.com. Dan stuur ik ze op!
En een stokroos voor een Klaproos... Hoe leuk is dat. Mail gerust je adres, want ik had een rijke oogst...

Brugge met drie kinderen

Wat hadden we een leuk dagje in Brugge. Van tevoren dacht ik 'nou, ik weet het niet hoor, met drie jonge kinderen naar zo'n (drukke) stad'.
Maar ja, we waren met vier volwassenen en als je nou maar op tijd iets eet en drinkt en als je ze in een park met een speeltuin even lekker laat spelen en als je op tijd zorgt dat je weer rijdt met de wagen zodat de twee jongste dametjes lekker in slaap vallen, als je dat allemaal doet, gaat het prima.
We maakten dan wel geen rit in zo'n koets, maar wel een leuke rondvaart. Ook leuk. We zagen echt weer veel van Brugge.

Maar het allerleukste die dag, vond ik de jongste van de tweeling: Jet (net anderhalf).
Ze zag er op die boot al uit als een schattig matroosje. Het was best een koude dag. Op een gegeven moment, zat ze bij haar vader op schoot en die deed even zijn handen in zijn zakken.
Jet keek er naar en probeerde ook haar handen in haar zakken te doen. Dat zag haar vader weer en die hielp haar.
Ik zat er tegenover en zag het allemaal gebeuren. Met als eindresultaat deze foto. Daar had ik alle tijd voor, want die handen gingen niet meer uit de zakken.

Bomen

Hoe vaak ik deze bomen al niet op de foto heb gezet? Ik zou het niet weten. Maar ik denk dat ik het iedere keer dat we in Groede (Zeeuws-Vlaanderen) zijn, heb gedaan.

Ze staan daar ook zo prachtig, terwijl het eigenlijk zo'n doodgewoon rijtje is.
Maar toch, het landschap ... de zon die er door heen schijnt, of niet. Ik fotografeerde ze in alle seizoenen, we zijn hier best wel vaak.
Denkend aan Holland...

Denkend aan Holland

zie ik breede rivieren

traag door oneindig

laagland gaan,

rijen ondenkbaar

ijle populieren

als hooge pluimen

aan den einder staan;

en in de geweldige

ruimte verzonken

de boerderijen

verspreid door het land,

boomgroepen, dorpen,

geknotte torens,

kerken en olmen

in een grootsch verband.

de lucht hangt er laag

en de zon wordt er langzaam

in grijze veelkleurige

dampen gesmoord,

en in alle gewesten

wordt de stem van het water

met zijn eeuwige rampen

gevreesd en gehoord.

Als dit gedicht van Marsman (uit 1936) ergens op van toepassing is, dan is het toch wel hier. Vind ik!

De vuurtoren van Breskens

En zo waren we een weekje in Groede. Onze kleindochters waren er ook met hun ouders, maar we zaten deze keer niet samen in één huis.
Toen we vorig jaar in september ook in Groede waren, met het gezin van onze dochter, wilden we graag de vuurtoren bezoeken.
Dat deden we ook, maar Anna mocht er niet in. Klik
Dit jaar waren we er weer.  En onze Anna was echt niet vergeten dat ze nu oud genoeg zou zijn om wél in de vuurtoren naar boven te mogen gaan.
Dus op de eerste dag in Groede, deden we het maar meteen, kon dát niet meer missen.
Ha,  deze keer was Bea er wel. Zij is vrijwilligster bij de vuurtoren en degene die ons op de beklimbaarheid had gewezen én ze blogt.
Ik hoopte al dat ze er zou zijn. Nu hebben we elkaar dus in het echie ontmoet.
Zo leuk is dat.
Ik lees altijd Bea's blog en daardoor heb ik dan toch het gevoel dat ik haar een beetje ken. Het was puur mazzel dat ze er was, want ze had een invalbeurt. Wat een leuke ontmoeting!!
Nog meer mazzel, het was open monumentendag en we hoefden niet te betalen. Wel deed ik een bijdrage, want die vuurtoren, die gesteund en in stand gehouden wordt door vrijwilligers, die vuurtoren moet natuurlijk blijven bestaan.

Enfin, Anna was er klaar voor. Haar moeder en mijn man ook. Maar ik niet. Ik ben een stuk naar boven geklommen, tot ik er bijna was, maar het zweet brak me aan alle kanten uit en dus ben ik maar terug gegaan. Onderweg kon ik wel goed kijken natuurlijk, want op iedere verdieping had je uitzicht.

Er lagen zelfs verrekijkers klaar. Waar Anna natuurlijk gebruik van moest maken. Want een verrekijker is altijd interessant, speciaal voor kleine, nieuwsgierige meisjes!

Toen we allemaal weer beneden waren, kreeg Anna nog een prachtig cadeautje van Bea.
En dat was helemáál leuk om dat Anna juist op deze dag, 9 september, vier-en-een-half was geworden. Kijk, hier zie je haar staan met haar sleutelhanger. Ze was er echt blij mee. Dankjewel, Bea!

Likeurtje?

Toen we laatst mosselen hadden gegeten in Philippine, natuurlijk in Philippine, nam iedereen ijs als dessert. Maar ik had in dat restaurant prachtige flessen zien staan. Flessen met de leukste namen die er maar zijn. Likeurflessen.

Ik drink nooit likeur. Ik denk dat er bij ons thuis ergens nog een fles cointreau moet staan. Ooit lang geleden aangeschaft voor een toetje. En er staat een fles Cherry Heering. Dat is meer gekocht omdat mijn moeder dat zo lekker vond. Maar er is misschien twee keer iets uit gedronken. Daarna vergeet ik dat dan weer.
Maar nu dus die flessen, met die namen:
Ik kende er een paar, maar de meeste niet

Ineens kreeg ik er gewoon zin in. Vanwege die namen. Maar ja, wat te kiezen? Dus ik vroeg een toelichting aan de baas, die vervolgens met een hele lijst op de proppen kwam. Daarin precies aangegeven wat er inzit en vooral wat de betekenis is van ieder drankje. Toen was het nog moeilijker kiezen.

Hoewel het al later was, vond ik bijvoorbeeld 'Kwartier na vijfen' erg leuk. Maar die was heel gewoontjes en werd vroeger in ieder café na vijven geschonken. Sinaasappel, citroen en een esprit van Pommeranzappelen. En brandewijn natuurlijk

Nee, dan 'Volmaakt geluk'. Werd en wordt (misschien wel ) gedronken door lieden van beiderlei kunnen, na grootse opwinding.

Verder met 'Hoe langer hoe liever'. Hoogwaardige brandewijn om en om met gist van onvergiste druivensap. Maar ook La Vazkruiden, koreander, Indische nagelen en kaneel uit China en Japan. Een langzaam werkend middel, voor 'sleepstaartende' die niets liever willen dan bij de tijd en bij elkaar blijven.

Die laatste was natuurlijk wel een optie. Achteraf heb ik een beetje spijt dat ik die niet probeerde.
Maar gedane zaken nemen geen keer en ik koos voor 'Papegaaiensoep'. Vanwege de smaak.
Gestookt van de allerfijnste noten, zoals amandelen, walnoten, hazelnoten, pijnboompitten en pistachenoten. De kleur van dit drankje is als het ware een schutkleur, die van thee of slappe koffie. Bedoeld voor regelmatige gebruikers die liever niet wilden laten weten dat zij nogal eens een likeurtje dronken.

En het was... overheerlijk! Ik ga geen flessen kopen, maar in plaats van een ijsachtig dessert, doe ik het misschien nog wel eens!

Twee koffers vol

 Nou, nou, mensen: wat een weer. Weet je wat ik ga eens lekker lezen. En hier ook maar iets over een boek vertellen.

Jaren geleden zag ik de film Left Luggage.
Ik geloof dat het de eerste film was van Jeroen Krabbé,  als regisseur. Ik weet nog dat ik het een mooie film vond en toch is er niet veel van blijven hangen.
Dus toen iemand van mijn leesclub dit boek inbracht, nam ik het mee. Om de herinnering aan de film weer terug te krijgen eigenlijk.
Dat gebeurde ook, terwijl ik het boek las kwamen er weer wat filmbeelden terug in mijn hoofd.
Het boek vind ik heel erg mooi. Goed geschreven ook, door Carl Friedman. Zij bezigt duidelijke taal. Helder.
Het verhaal:
Chaja is een jonge studente in Antwerpen. Ze is joods.  Ze studeert filosofie, heeft het huis van haar ouders verlaten en woont nu in een zeer armoedige kamer. Om die kamer te kunnen betalen heeft ze twee baantjes. Grafkransen maken, in een bloemenzaak en promeneuse. Een promeneuse is iemand die de kinderen 'uitlaat', eigenlijk een soort kindermeisje. Dat doet ze in een orthodox joods gezin, bij de familie Kalman.  Ze is heel erg dol op het jongste jongetje in dat gezin. Dat is Simcha. Hij is een beetje anders dan zijn broertjes en plast nog steeds in zijn broek. Hij wil heel graag een eendje zijn. Chaja begrijpt hem en houdt heel veel van hem.
Daarnaast lezen we het verhaal van haar ouders. Haar vader is de laatste jaren fanatiek op zoek naar twee koffers die hij in de oorlog heeft begraven. Haar moeder stopt haar oorlogservaringen juist heel diep weg.
Dan is er nog meneer Apfelschnitt met wie Chaja lange gesprekken voert. En de concierge in het pand van de Kalmans die echt een hekel aan Joden heeft.
Verder vertel ik niet, wie de film heeft gemist en het boek niet gelezen, zou dan alles weten.
Het boek vind ik een absolute aanrader. Prachtig en boeiend tot de laatste bladzijde.
Ik denk dat ik de film nog eens ga bekijken. Die is vast wel te vinden op Netflix.