Arnemuiden en een herinnering

Toen ik lang geleden ging beginnen op wat nu de Pedagogische Academie heet, toen nog de kweekschool, deed ik dat totaal onvoorbereid.
Het was in die lange vakantie na mijn Havo-examen niet in me opgekomen,  dat ik ook wel eens voor de klas zou moeten, om te oefenen. Praktijk heette dat.
Ik had het druk met m'n allereerste kamer in Middelburg en school, nou ja dat zou ik wel zien. Ik was altijd een goede leerling geweest en dit zou heus wel lukken.
(Ik had trouwens ook niet beseft dat ik zou moeten gymmen en zou moeten handvaardigheiden, want anders had ik er echt van af gezien).
Maar goed, die praktijk dus...
Mijn eerste school was in het dorp Arnemuiden. De openbare lagere school. Ik geloof niet dat de school een naam had.
De leerkracht die mij moest begeleiden wel. Hij heette meneer Z. Ik moest hem ook aanspreken met meneer natuurlijk. En ik moest een jurk aan.
De leraar pedagogiek had ons veel succes gewenst.
'Rommel maar wat aan op je praktijkschool', had hij gezegd, 'maar doe het wel een beetje intelligent!'
Dat zinnetje ben ik nooit vergeten.
En daar ging ik. Met de bus naar Arnemuiden.
'Ja, jij denkt misschien  ach zo'n dorpsschooltje, maar dit is geen makkelijke school', zei meneer Z. om maar even duidelijk te beginnen, 'maak je borst maar nat'.
Hij gaf een schrijfles (klas 3, groep 5) en raadde me aan goed op te letten, 'want volgende week moet je het zelf doen'.
Arnemuiden was toen nog een dorp waar veel met elkaar en binnen het dorp werd getrouwd.
'Let nu op', zei meneer Z. 'Als ik zo meteen zeg : van Belzen, kom eens hier, dan staat de halve klas op en rent naar mijn bureau'.
Hij demonstreerde het en moest er heel erg om lachen. Ik niet. Waarom zou je een kind uit de derde klas bij zijn achternaam aanspreken.
Enfin, het was spannend en die ene schrijfles heeft me avonden voorbereiding gekost.
Toch had ik de les en de indeling van de les niet netjes genoeg opgeschreven in het praktijkboekje en kreeg daarvoor behalve van meneer Z., ook nog op mijn donder van die pedagogiekleraar.
De les zelf was ook niet bepaald een succes. De kinderen luisterden niet naar mij en ik werd hoe langer hoe zenuwachtiger. Zij waren kwekelingen gewend en wisten heel goed, hoe je die beginners te pakken kon nemen.
Op een gegeven moment nam meneer Z. de les weer van me over. Wat een afgang.
'Ik weet niet of jij wel geschikt bent voor dit vak', sprak hij stimulerend, 'als je een simpele schrijfles al  niet aan kan... '

Ik haatte hem en ik haatte mijn toekomstige beroep.

En toch was dit vorige week, toen we in Zeeland waren,  de reden dat ik nog eens wilde rond kijken in het dorp Arnemuiden.
Toendertijd heb ik er helemaal niets van gezien.
Alleen die school. En meneer Z....

Dat ik uberhaupt aan Arnemuiden moest denken, kwam door dit schilderij dat ik zag in Museum More. 

Reimund Kimpe, 1942, Visser met Arnemuidse.