Polderpioniers

Even een reservering ophalen in de bieb, leidde er toen dat ik in plaats van met één boek, met vijf boeken thuis kwam.
Ik keek alleen even in de draaitafel met terug gebrachte boeken. Soms vind ik daar helemaal niks, maar meestal wel en nu dus veel.

Ik begon met dit boek, niet het gereserveerde. En het boeide me vanaf de eerste bladzijde.
Het is het verhaal van een boerenfamilie in Zeeland.
Het begint met Adriana Rijk, zij werd dienstbode in Goes, ze moest wel want ze was al bijna 25 en er was nog geen man in haar leven.
Ze komt in een welgesteld gezin terecht en verzorgt daar o.a. een van de zoons die ziek is. En ze raakt zwanger. Ongehuwd zwanger.
Naar alle waarschijnlijkheid van die zoon. Zeker is dat niet, maar de familie draagt wel bij in de kosten.  Ze gaat terug naar haar ouders en krijgt een zoontje, Jan. Jan Rijk dus.
Deze Jan trouwt als hij volwassen is met een boerendochter. Zij krijgen ook een zoon, Kees.
Kees trouwt met Naan. We zijn dan vele verhalen verder en aangeland in 1935. Kees is nog steeds  pacht/keuterboer.
Dan krijgt Kees de kans om opnieuw te beginnen, met meer land,  in de Wieringermeer. Nieuw land. Vanuit Beveland naar de Wieringermeer.
Polderpioniers, dát zijn ze.

Marian Rijk, een kleindochter van Kees en Naan,  heeft heel wat feiten en feitjes achterhaald en opgespoord en vertelt het verhaal zo dat je steeds verder wilt lezen. Ik vond het een heerlijk boek.

Hier vind je trouwens de blog van de schrijfster: klik
De moeite waard om eens te kijken en (te blijven kijken denk ik).

Een week later was ik weer in de bieb en daar lag een boek van Maria Rijk. Dat is dezelfde schrijfster ontdekte ik. Voor het familieverhaal gebruikte ze haar echte naam en voor de thriller, want dat was het, gebruikt ze de naam Maria Rijk

Ik vond het wel een speciaal boek.
Al heb ik meer genoten van de Polderpioniers, toch was dit ook wel een onderhoudend boek en zeker aan het eind verrassend/
Bart, de ex-man van Ellen komt er achter dat hij onvruchtbaar is, nu hij met zijn nieuwe vriendin probeert zwanger te worden. Dus... hoe kan het dan dat hij met Ellen samen een dochter heeft, waar hij trouwens dol op is, Katja?
Iedereen is geschokt, vooral Katja (14) en zij gaat naar haar echte vader op zoek, zodra ze het verhaal van haar moeder heeft gehoord.
Dan volgt een spannende speurtocht, zowel naar Katja als naar haar echte vader.

Michael Wolf

Op onze wandeling met onze kleinzoon, vorige week woensdag, liepen we even het Haags fotomuseum binnen. Het was geen strandweer.
Daar in dat museum is altijd wel wat te zien,  maar nu gingen we gericht.
We wilden de foto's van Michael Wolf bekijken. Dus dat deden we.

(En even tussendoor: wat is er toch veel moois in de wereld. Ik raak echt nooit uitgekeken.)

Onze Odin hebben we voor het eerst losgelaten in het museum. Hij vond het leuk,  denk ik en toen hij er genoeg van kreeg, gingen we weer.

Ik mag  wel zeggen dat hij dit werk van Michael Wolf erg mooi vond.
Er stonden een paar stoeltjes voor en op een ervan had ik hem gezet. Hij bleef een hele tijd zitten kijken. Daarna ging hij lopen en wilde hij het kleurrijke speelgoed aanraken. Dat is natuurlijk logisch voor een 2-jarige.
Wij waren zelf onder de indruk.

Het werk is zo'n veertig vierkante meter en is getiteld The Real Toy Story.
Dit kunstwerk  ziet er in ieder museum anders uit; Wolf verzamelde 20.000 stuks speelgoed er voor.
Samen vormen ze een omlijsting voor de portretten van Chinese arbeiders in speelgoedfabrieken. Made in China.

Het werk zet je aan het denken, over plastic, over massaproduktie, over vervuiling, over werk.
Er was nog veel meer werk van Michael Wolf te zien en ook dat maakte indruk. Zijn foto's laten echt iets zien. Vertellen een verhaal eigenlijk. Dat is voor mij bijna noodzakelijk als het over foto's gaat. We waren laatst ook nog even in Foam. En bijna niets wat daar hing kon me boeien, die keer.
Er was geen verhaal, of bijna niet. Dat was het!

IJsschotsen en oom Tom

Die ijsschotsen, van de laatste vorstperiode, die hebben er best lang gelegen. Even werd het een beetje warmer, maar toen kwam er weer opnieuw vorst en die schotsen zijn niet zo snel weg natuurlijk.

Hoe dan ook, ik moest iedere keer dat ik schotsen zag, denken aan het boek 'De hut van Oom Tom'.
Dat is een boek dat ik als kind letterlijk stuk gelezen heb en later op school heb ik er nog wel eens kleine stukjes uit voor gelezen.
Wat heb ik gehuild om sommige stukken, vroeger.
Het boek, geschreven door Harriet Beecher Stowe, is heel bekend geworden. Het heeft er heel wat toe bijgedragen dat de slavernij werd afgeschaft, uiteindelijk. In 1863.
Kijk ik laat zien waarom ik er bij die stukken ijs altijd aan dat boek moet denken.

Het is een lelijke, maar effectieve kaft, vind ik.
Je ziet Eliza wanhopig vluchten met haar zoontje.  Over het ijs. En als door een wonder bereikt ze de overkant. Eliza is een slavin en haar zoontje is zojuist door haar 'meester' die tot op dat moment altijd goed was voor de slaven, verkocht aan een slavenhandelaar. Omdat hij financiele problemen had.
Ik ga het boek nog eens even lezen. 
Het meest moest ik altijd huilen als het dochtertje van de meester dood gaat en dan wil Topsy, een heel jong slavinnetje zo graag een blonde haarlok van haar hebben.
En dat oom Tom, die bijna zijn vrijheidspapieren had, die niet krijgt omdat zijn meester voortijdig sterft.
Tom wordt dan weer verkocht en moet weg. De zoon van de meester belooft hem te komen halen zodra er weer geld is.
Dat gebeurt ook, maar dan is het voor Tom te laat. 
Verder weet ik het niet meer zo goed.
Eens kijken of het weer terug komt als ik het boekje herlees.

Films

Zomaar achter elkaar zag ik drie films die ik alle drie goed vond.
De eerste was deze: Phantom Thread

Ook bij deze film ging ik, zoals zo vaak,  af op de trailer.
Soms komt dat slecht uit, maar deze keer niet.
Ik vond het een bijzondere film met een afloop die mij zeer verraste. En dat vind ik altijd leuk.
Het verhaal speel zich af in de jaren vijftig in Londen: Reynolds Woodcock is couturier, een hele bekende en ook een goede.
Hij woont samen en werkt samen met zijn zus en alles moet perfect zijn. In zijn wereld en in zijn werk.
The House of Woodcock.
Zij kleden de High Society van hun tijd.
Woodcock heeft zeker relaties met vrouwen, maar is vrijgezel. Tot hij de mooie serveerster Alma ontmoet.
Zij wordt zijn muze en ze trouwen.
Aanvankelijk stelt Alma zich dienstbaar op, maar dat verandert. Zij accepteert eerst alle grillen van haar man,  maar dat is niet vol te houden. Ze gaat terug vechten!
En dan gebeurt er van alles. Als in een sprookje met een echte heks. Zo goed bedacht.
Daniel Day- Lewis de hoofdrolspeler heeft aangekondigd dat dit zijn laatste film was. Jammer hoor, want wat een acteur! Alma werd gespeeld door Vicky Krieps en haar vond ik ook heel erg goed. En mooi!

De tweede film die ik zag is getiteld The Rider. Ik vond hem prachtig en met mij bijna alle leden van de filmclub. Ze gaven de film een acht. Dit was een voor vertoning en ik kom er later op terug.

En de derde film was Bankier van het Verzet. Een Nederlandse film. En zeer zeker de moeite waard. Al was het alleen maar omdat de film een toch tamelijk onbekende  kant van het verzet in Nederland laat zien.
Er staat in Amsterdam een monument voor deze bankier en daar wil ik zeker eens gaan kijken, want die man heeft echt een heldenrol gespeeld.
Het is gek dat ik er bijna niets van af wist, terwijl W.O. 2 wel altijd mijn belangstelling had en heeft. Ik had van de gebeurtenissen rond Walraven van Hall wel eens gehoord, maar het fijne wist ik er niet van.

Het verhaal:
Walraven van Hall, Wally, wordt eerst zeeman, maar omdat hij afgekeurd wordt en zijn familie altijd al in de financiele wereld zit, komt hij daar ook terecht.
Zijn contacten zet hij in om geld vrij te maken en daarmee het verzet te steunen. Eerst ontstaat 'De Zeemanspot'.
Maar er komt veel meer bij.  Het gaat uiteindelijk echt om tientallen miljoenen guldens. Geld dat gebruikt wordt o.a voor hulp aan (Joodse) onderduikers.
Gijs van Hall, de broer van Wally én de latere burgemeester van Amsterdam, doet ook mee.
Elkaar kunnen de broers vertrouwen, maar verder wordt het steeds gevaarlijker.
Het betreft een grote fraude, onder het oog van de bezetter.
Voor de kijker wordt het steeds spannender.
Als je daarbij optelt dat de fine fleur van de vaderlandse acteurs speelt in deze film, heb je een boeiende avond. Met Barry Atsma, Jacob Derwig en Pierre Bokma.

Thuis ben ik er natuurlijk over gaan lezen, want een film is een film en je weet nooit in hoeverre de geschiedenis eer aan wordt gedaan.
Ik heb de indruk dat dát in deze film heel goed is gegaan en dat er niet al te veel is geromantiseerd. Een beetje wel natuurlijk, maar het is dan ook geen documentaire.
Hier is nog een link naar een artikel in het Historisch Nieuwsblad. Klik 

En natuurlijk de trailer:

Post

Zo leuk weer, dit.
Post van Marthy.
Een dikke enveloppe met daarin van alles en nog wat en een brief.
Wat is dat toch een verrassing! Je kunt zien wat er in zat, in die mooie zelfgemaakte enveloppe:
een prachtige botanische kaart, labels. een kabouterplaatje, zaadjes van juffertje in 't groen.
Dat plantje ken ik niet, of misschien ook wel. Ik zal het weten als het opkomt.
En dan het allerleukste van alles, die kaart die je ziet met dat matroosje achter het stuurwiel.
Il etait un petit navire staat er onder.

Marthy kon dat onmogelijk weten, maar die kaart is speciaal voor mij.
Vroeger leerde ik al Frans op de lagere school.
We waren er net mee begonnen in de vierde klas (groep 6),  toen ik ziek werd en een paar maanden thuis was.

Geelzucht had ik en ik moest in bed blijven.
Ik vond het niet heel erg, ik werd verwend thuis, kon de hele dag lezen. Ik lag op de  bank en 's avonds moest mijn vader me naar boven dragen, want bewegen mocht ook niet.
Mijn moeder sleepte boeken aan uit de bieb, die dan vervolgens wegens de geelzucht ontsmet moesten worden.
Ik luisterde veel naar de  (school)radio. Mocht geen zout, maar wel veel zoet en werd lekker verwend. Voelde me ook niet ziek al heeft mijn moeder later gemeld dat ik dat wel was.
Ik vond het alleen erg dat ik nu geen Frans had. Juist zo interessant.  

Die tekst 'Il etait un petit navire' van Marthy's kaart,  dat is de titel van een liedje.
En dat was, na een paar obligate zinnetjes  zoals 'papa fume une pipe' en 'le rat est dans le canal', zo ongeveer het eerste Frans  dat ik leerde.
Hartstikke modern eigenlijk en zeker voor die tijd.
Het was ook wel een lieve juf, die uit de vierde,  die Frans gaf.  Ze kwam me ook opzoeken toen ik ziek was, met een cadeautje van de klas.

Dat liedje is nooit meer uit m'n hoofd gegaan. Ik zing het af en toe nog wel eens.

Nu zocht ik het op om te kijken of ik de tekst helemaal nog goed had. Daardoor kwam ik er achter dat er nog meer coupletten zijn en een refrein, zo grappig. Dat heb ik nooit geweten.
Ik heb ook niet geweten dat het een dramatisch verhaaltje is.
Dat leuke matroosje dreigt te worden opgegeten door de bemanning omdat er geen voedsel meer is. Ze hebben het al over de manier van koken en de saus.
Maar gelukkig, na een gebed tot de heilige maagd, springen er ineens vissen aan boord en eten ze die, in plaats van het matroosje.

Enfin, dit kaartje krijgt een ereplekje en Marthy ontzettend bedankt, echt superleuk!

Blaffende honden...

Van dat museum in Gouda, wil ik nog een ding laten zien. Gewoon, omdat ik het zo leuk vond en je er langs komt op weg naar de zalen van Henk Helmantel.
Dit schilderij:

Ferdinand Bol, De Krijgsraad der Goudse Schutterij.

Eerlijk gezegd houd ik helemaal niet van dit soort doeken. Ik kijk er wel eens naar en dan speciaal naar zo'n kop, hoe dat geschilderd is. Maar ik vind er eigenlijk niks aan.
Maar ik houd wel van honden en ook van honden op schilderijen. Kom ik er eentje tegen, dan maak ik een foto.  Van het hele doek en meestal ook van de hond apart. Je kunt ze eventueel zien op mijn Pinterestpagina: Museumdogs
Nou hier vooraan ligt duidelijk een hond.

Dat zou nog geen reden zijn om schilderij en hond hier op mijn blog te laten zien.
Die reden is er echter wel, want dit was er ook nog: vlak voor het schilderij staat nóg een hond, te blaffen tegen zijn soortgenoot.
Zoals sommige honden dat nou eenmaal doen.

En dat vind ik nou echt leuk.
Volgens het bijschrift is deze hond gemaakt door Henrique van Putten. Het werk heet Zwalker en is gemaakt van textiel en wol.

Nou, dat dus! en een beter plekje hadden ze er daar in dat museum niet voor kunnen bedenken.

Overdreven

Ik heb echt hardop zitten lachen toen ik dit stripje las in het Parool.  Groentejuwelier, vleesatelier, spijs-dj. Het moet toch ook niet gekker worden. Ik hoorde laatst echt iemand, die gevraagd werd naar haar beroep, antwoorden dat ze influencer was. Wat een flauwekul toch allemaal.

Op naar de Kunsthal in Rotterdam

Duane Hanson, Two Workers

In meerdere opzichten had ik me vergist. Ik had er iets over gelezen, over de tentoonstelling in de Kunsthal  over hyperrealistische werken. Maar ik had niet begrepen dat het over beelden, sculpturen ging. Ik dacht schilderijen. Dus toen we op die koude zondag aankwamen en ik de lange, lange rijen zag, ook in de kou, dacht ik we gaan wel wat anders doen. Ik had me ook vergist in de drukte.
Gelukkig merkte mijn man op dat je met de museumkaart gewoon langs die rijen kon lopen tot je binnen was. En daar was slechts een klein wachttijdje. Pfff. Bijna was ik dus niet naar binnen gegaan en dat was echt erg geweest.
Ik vroeg nog aan de controleur of het wel eens vaker zo druk was, maar nee, dat had hij nog niet eerder meegemaakt. Combinatie gratis treinen met boekenweekgeschenk en een werkelijk fantastische tentoonstelling.
Als je deze man ziet staan, dan denk je toch dat hij echt is? Hyperrealistisch dus

 Je kunt bijna niet geloven dat het niet echt is.
Op een bepaaald moment stond ik even boven naar de drukte beneden te kijken en zag dit meisje staan. Haar had ik niet gezien dus ik ging nog even terug om te zien waar ze naar keek door die muur. Toen ik beneden kwam stond ze er nog en het begon me net een beetje te ergeren dat ze zo lang stond te kijken, terwijl het zo druk was. Pas toen zag ik dat ook zij niet echt was, hahaha.

Daniel Firman, Caroline

Dit waren dan een paar van de beelden van mensen die je in het echt zo zou kunnen tegenkomen. Ongelooflijk echt.
Dit beeld is van Ron Mueck en hij was de enige kunstenaar die ik al kende. Van dat zonnende stel, ook heel groot en levensecht. Te zien in museum Voorlinde. 
Deze baby, die kom je natuurlijk niet tegen. Het is een beeld van meer dan vijf meter lang, maar zo ontzettend baby, pasgeboren baby.

Ron Mueck, A Girl

En over baby's gesproken,  wat te denken van dit beeld, getiteld Woman and Child en gemaakt door Sam Jinks

Ik denk dat het bij dit beeld het drukst was. Maar Frits is geduldig, de laatste twee foto's, zonder publiek zijn dan ook van hem. Kwestie van steeds een stukje opschuiven.
En deze man:

Je ziet werkelijk elk spiertje, de aderen elke verdikking op zijn huid en die baardstoppels. Dit werk is van Zharko Basheski en is getiteld Ordinary Man. Dit is gegoten in glasvezel en gemaakt van siliconen, hars, kleurstoffen en haar.
Ik las ergens dat de oorsprong van deze kunstwerken ligt in Amerika en Australië en dat het allemaal begon  de filmindustrie. Maar wat een perfectionisme.

Marc Sijan, Cornered

Er was echt heel veel te zien. Prachtige dingen, gekke dingen, onbegrijpelijke dingen die toch leuk zijn, al met al heel bijzonder.

Marc Sijan, Embrace

Ik kan wel doorgaan hoor, heb nog heel veel foto's,  maar ik vind het zo genoeg. Je moet als je in de gelegenheid bent, zelf maar gaan kijken. Hier de info, klik

Zoals vaak in grote musea is er nog veel meer te zien.  wWij keken ook nog even naar een Bruna-tentoonstelling, de donkere kant van Bruna. Dus niet Nijntje, maar o.a. illustraties voor detectives.
Leuk, maar ik zou er niet speciaal voor naar Rotterdam gaan. Wel als je in de buurt bent
En tsjongejonge, wat hadden wij een bijzondere dag, zeg.
Eerst Henk Helmantel en hoewel dat ook realistisch is, toch totaal anders dan deze driedimensionale kunst.
Allebei prachtig.
Wij hadden echt een geweldige dag. En dat alles voor de prijs van twee boeken.
Treinreizen zijn nogal duur, dus ik vind het echt fantastisch dat het zomaar kan: met het boekenweekgeschenk in de hand. Win-win!!!

Hopelijk volgend jaar weer.

En we noemen hem

De schrijfster van dit boek, Marjolijn van Heemstra heb ik ooit gezien in Kunststof TV. In het echt bedoel ik. We waren er zo vaak bij.
(Ach was Joost Karhof er nog maar en was dat programma er nog maar. Het heeft mij zo veel gebracht. Maar voorbij, allemaal voorbij). 
Van Marjolijn van Heemstra las ik toen, omdat ik haar zag,  De laatste Aedema. Een prettig boek. Klik
Toen dan ook dit nieuwe boek werd aangekondigd, vorig jaar, wist ik dat ik het wilde lezen. Ik zag van Heemstra vertellen over het boek in een boekenprogramma en toen wist ik het zeker.
Maar zoals die dingen gaan, ik dacht er niet meer aan en toen weer wel en nu ineens ook weer. Even reserveren in de bieb en hup...
Ik vond dit boek zelfs beter dan het vorige. Zeer boeiend. Spannend en ontroerend tegelijk.
Ik las het toen ik met het boekenweekgeschenk op reis was. We gingen vanuit Hoorn, via Gouda, naar Rotterdam en terug en bij Leiden op de terugweg, had ik het uit en schakelde over op het boekenweekgeschenk van  Griet op de Beeck. Maar op dat moment kon Griet me nog niet echt boeien. Ik zat nog teveel in dat andere boek.

Dit boek gaat over Marjolijn zelf. Ze is in verwachting van haar eerste kind. Een jongetje en al jaren lang wil ze haar eerste kind Frans Julius Johan noemen, naar een verre oom. In de (adellijke) familie bekend als  'bommenneef'.
Bommenneef plaatste in 1946 op Sinterklaasavond een bom in een huis in Den Haag en dat werd in de familie gezien als een heldhaftige daad, omdat daar  'foute Nederlanders' werden gedood. Een afrekening dus. En bommenneef was een held.
Marjolijn krijgt als ze achttien is  een ring van deze bommenneef en wil precies weten wat er aan de hand is geweest. Ze wil haar kind zijn naam geven, maar ze wil hem ook kunnen vertellen waarom. Ze moet opschieten, want haar zwangerschap vordert en voor ze de naam geeft wil ze precies weten hoe het zit.
En dan komt ze er gaandeweg haar onderzoek achter, dat haar held, dat  Bommenneef, misschien toch niet zo'n hele beste was. Ze ervaart dat het verschil tussen fout en goed, tussen held en misdadiger,  niet altijd zo duidelijk is.

Het is mij niet helemaal duidelijk in hoeverre dit boek nou een roman is. Ik denk dat feiten en fictie een (klein) beetje door elkaar lopen. Maakt niet uit. ik vind het echt een aanrader. 

Henk Helmantel

Kijk, hier zie je Henk Helmantel (1945) op een selfie. En dit schilderij zagen wij in Museum Gouda in.... Gouda.
Wij gingen op reis met het boekenweekgeschenk onder de arm. Ik had bedacht dat we naar de Kunsthal in Rotterdam zouden gaan.
Dat hebben we ook gedaan, maar we stopten eerst in Gouda voor de overzichtstentoonstelling Geloof, Harmonie en Stilte, waarmee Helmantel zijn 50-jarig kunstenaarschap viert.
Henk Helmantel volg ik al behoorlijk lang en ik vind zijn werk fantastisch. Het zelfportret is mooi, maar Helmantel is toch vooral beroemd geworden door zijn stillevens.

Je zou toch bijna een moord doen om dit doek aan je eigen muur te kunnen hangen hè. Zo prachtig geschilderd. Er straalt rust van uit en eenvoud. Het is zo licht.
En dat was eigenlijk bij alle stillevens zo.

Een citaat van Helmantel: 
'Johannes Vermeer zag ook al de schoonheid van het witte keukengoed. Eenvoud is essentieel in mijn beleving van schoonheid'

We keken nog even naar een film, waar in Helmantel vertelde over de diefstal van een flink aantal van zijn schilderijen, waaronder een schilderij van de eerste schoentjes van zijn oudste zoon. Hoe aangeslagen hij was.

Er was ook nog een zaaltje met werk dat bij Helmantel thuis hangt, werk van anderen, werk dat hem inspireert. Mij deed het niks. Nou ja, bijna niks.
Maar ik was wel onder de indruk van twee middeleeuwse beelden die werden tentoongesteld. Beelden die Helmantel verzamelt.
Eentje van Catharina. Gemaakt in de 16e eeuw door een onbekende kunstenaar uit Frankrijk.
Dit beeld,  deze Catharina, was ook zo gepast in deze omgeving. Omdat museum Gouda vroeger het Catharina Gasthuis was. 
En dat is dan de laatste foto hoor. Ik ga weer eens voorbij aan mijn eigen regels:

Wat zijn die regels? Nou, dat ik niet meer dan vijf of  zes foto's bij een blogje plaats. Maar ja, zo werkt het niet altijd. Als ik hier ga laten zien wat ik in de Kunsthal zag, dan is vijfTIEN waarschijnlijk nog te weinig.
Hier is trouwens info over Museum Gouda:  klik

21 maart

Wat een gezeur toch steeds over die meteorologische lente. Ik kan er niet aan wennen hoor.
Voor mij begint de lente op 20 of 21 maart en zeker niet op 1 maart.
En als er een meteorologische lente is, zal er ook wel een meteorologische zomer zijn. Maar de zomer begint voor mij ook gewoon op 21 juni.
Geldt ook voor de andere seizoenen, op 21 september en op 21 december.

Nou dit gezegd hebbende, wens ik een ieder een hele mooie lente toe! Die dus gisteren is begonnen!!!

En ??????

En???? Weten jullie het al?
Weten jullie al op wie er morgen gestemd gaat worden? Op welke partij en op wie?
Ik niet.
En ook over dat referendum heb ik nog geen besluit genomen.
Dát ik ga stemmen, dat is een ding dat zeker is.
Ik zou het niet over m'n hart kunnen verkrijgen om dat niet te doen. De ogen van mijn ouders zouden in m'n rug branden, zoveel is zeker en ik heb ook sinds mijn achttiende nooit over geslagen.
Maar nu... ik weet het gewoon niet.
Ik deed een stemwijzer, ook voor het eerst.
En kwam uit op de Christen Unie. Dat hielp dus niks,  want daar wil ik niet op stemmen. En ik vind het onuitstaanbaar dat ik daar op uit kwam.
Ik wil eigenlijk stemmen op een jongen die ik in mijn klas heb gehad en die nu 23 is. Las een mooi stukje van hem en vind het vooral heel erg leuk dat deze knapperd zo ver is gekomen, via het speciaal onderwijs. Een doorzetter!
Ik was trots toen ik het las.  Hij is ook van de partij die ik landelijk zou stemmen. Dus waarom eigenlijk niet? Ha, terwijl ik dit schrijf ben ik er uit. Geloof ik.
En zo heb ik nog een dag om nog eens heel goed over dat referendum na te denken, al heb ik daar helemaal geen zin in.
 
En jullie?

Maria Austria

Twee tentoonstellingen in het Joods Historisch Museum. En allebei zeer de moeite waard. Ik ging trouwens maar naar een van de twee, namelijk die van Maria Austria.  Charlotte Salomon had ik al eens zeer uitgebreid bekeken. Ik weet niet meer waar en wanneer, maar het zit in mijn hoofd, veel beter dan menig andere tentoonstelling.
Dus wij gingen naar Maria Austria. Hier zie je haar in actie:

Wat een leven heeft die vrouw gehad, van 1915-1975. Zij was een joodse vluchtelinge die vanuit Duitsland en Oostenrijk in Nederland terecht kwam. In 1937.
Ze had toen al een opleiding als fotograaf gedaan en begon hier een fotobureau.
Ze werkte tot 1943 voor de Joodse Raad en daarna dook ze onder en werd actief in het verzet. Ze was getrouwd, maar kreeg een relatie met Henk Jonker, een verzetsman die valse persoonsbewijzen vervaardigde.
In 1945 richtte ze met Jonker weer een fotobureau op en specialiseerde zich in theaterfotografie en portretten van kunstenaars, musici en acteurs.
Haar eerste kleurenfoto was er eentje van Maria Callas.
Ze maakte ook een reportage over het Achterhuis. Die later zeer bruikbaar bleek, want alleen nog op haar foto's was goed te zien hoe het was.
Al die foto's waren te zien. Mooi!
Maar zeg nou zelf: alleen voor deze foto zou je er toch al naar toe gaan:

En als je mij niet gelooft... kijk dan maar even bij Jeanne. Hier, klik

Over beide tentoonstellingen meer info: hier

Nomen est Omen

Marga, stuurde er maar weer eens een paar, zo leuk. Dankjewel, Marga!

- Dominee De Pater,voorganger bij de Hersteld Hervormden!
- S.G.P.-lid: de heer Bisschop!
- Ad Toet, directeur Kon.Ned.Vervoer!
- Mevr. Kerkhof, gynaecoloog en schrijfster van een boek over euthanasie!

En deze, ook al van Marga, is ook wel erg leuk:

Ik las zelf over de helaas overleden boekhandelaar Ko van Leest. En in de krant zag ik nog deze:

Nogmaals de kijkcijfers én de uitslag van de verloting

Toen ik een tijdje geleden een beetje reclame maakte voor de kunst van mijn zwager, hebben velen van jullie bij hem gekeken.

Paul mailde: Jij hebt veel volgers: gisteren had ik opeens 162 individuele bezoekers op mijn website. Die hebben gezamenlijk 514 pagina’s bekeken, dus gemiddeld hebben de bezoekers vanuit de home pagina zo’n twee keer doorgeklikt naar een onderliggende pagina. Dat is ongekend voor mijn doen! Geinig!

Een dag later: 

…en gisteren nog eens 27…

Weer  later heeft Paul me een grafiekje gestuurd en daaruit bleek dat hij 233 kijkers had gehad. 

Dat vind ik natuurlijk echt heel leuk. Jullie zijn trouwe kijkers en ja, Paul maakt ook echt mooi werk. 

Dit was in dezelfde week waarin bleek dat ik in totaal een miljoen bezoekers heb gehad. 

En om die reden een boek wilde verloten. Namelijk een boek dat ik met veel plezier heb gelezen.
Kruip nooit achter een geranium, van Barbara van Beukering.

Dat boek is gewonnen door haar van het blog Nietzomaarzooo
Als je me je naam en je adres opstuurt (bettievdgriend@hotmail.com) , dan post ik het boek naar alle waarschijnlijkheid a.s. maandag en dan is dinsdag bij jou.
Daarna ben ik natuurlijk supernieuwsgierig wat je er van vond.

Em voor alle anderen geldt: jammer dat ik geen hele, hele dikke stapel van die boeken had, maar weet dat jullie bezoekjes en reacties op mijn blog heel erg gewaardeerd worden. Dankjulliewel!

 

(De kinderen uit) de Rozenstraat

Ik schreef iets over straatnamen, dat het misschien leuk zou zijn om een straat te bezoeken die ergens bekend van is geworden of beter gezegd een straatnaam die ik ergens van ken. De eerste had ik al, schreef ik.
Dat is deze straat, de Rozenstraat. In Amsterdam
En hoe komt het dat ik deze straatnaam ken?
Dat komt door een gedichtje van Han G. Hoekstra, een dichter die wat mij betreft niet onder doet voor Annie M. G. Schmidt.
Het gedichtje over de Rozenstraat 'De kinderen van de Rozenstraat', komt uit een door mij gekoesterd boekje, 'Het Verloren Schaap'. Met plaatjes van Fiep Westendorp. Uiteraard.
Tot op de dag van vandaag kan ik nog moeiteloos verzen citeren uit dat boekje.
Niet meer alles en niet meer de complete gedichten, dat niet meer. Maar nog wel veel.
Han Hoekstra schrijft in een inleiding 'Aan de vaders en moeders', dat kinderen die al leerden lezen, deze liedjes zelf kunnen lezen. 
'Er is echter geen bezwaar ze aan de kleineren voor te lezen. Maar één ding. Ze willen graag góed worden voorgelezen. Al staan ze er af en toe eigenwijs bij, met soms één of twee woorden op een regel, soms een heleboel. Als u begrijpt waarom dat gebeurd is, dan begrijpen wij elkaar een beetje'.
Vervolgens meldt hij dat hij een heleboel zou kunnen zeggen over de verschillend teksten , dat hij nog tal van gebruiksaanwijzingen zou kunnen geven maar dan zou de inleiding zo lang worden.
'En ik houd net zo min van lange inleidingen als van aardbeien met spek'.
Nou, je zou het niet zeggen op dit moment, maar ik houd ook niet van lange inleidingen. Dus hier is het gedicht:

	Ik heb zojuist het hele boekje nog eens gelezen en er van genoten. Daarom ben ik zo laat vanmorgen. En hoewel ik voor Anna iedere week op oppasdag,  'een boek van de week' mee neem,  uit eigen collectie, is dit boek nog niet aan de orde geweest. Daar komt met ingang van volgende week verandering in. Dat snap je! (Han G. Hoekstra leefde van 1906-1988 en  'Het verloren schaap' verscheen in 1947.)

Op mijn schouders

Een boek dat ik las op advies van Els, de leesclub van Els. Ik was wel te laat, maar beter laat dan nooit en ik had superveel te lezen.

Enfin, dit boek valt weer volledig buiten mijn wereld.
Het is een young adult boek en daar hoor ik, hoewel jong van geest (tsss), toch echt niet meer bij.
Dat echter, maakt helemaal niks uit. Als het boeit, boeit het en dat deed het.
Libby was, volgens de achterflap,  ooit het dikste meisje van de VS. Zij moest uit haar huis getakeld worden. Libby verloor haar moeder toen ze elf was en ze werd gepest. Natuurlijk krijgt ze therapie van Rachel, een hele goede therapeut en met hulp van haar liefhebbende vader gaat ze uiteindelijk, nog steeds dik, maar niet meer zo dik, weer naar school. Ze gaat er voor , ze wil alles doen.

Libby is de ene hoofdpersoon, de andere is Jack. Dus je leest steeds een stukje Jack en dan weer een stukje Libby. Korte hoofdstukjes, prettig om te lezen.

Jack zit op dezelfde school en is ook iemand met een probleem Hij lijdt aan prosopagnosie, dat is het ontbreken van het vermogen om gezichten te herkennen. een aandoening in de hersenen, niet in het gezichtsvermogen.
Ik dacht eerst dat dat niet zo heel erg is, maar al lezende ontdekte ik dat het wel degelijk een ernstig probleem kan zijn.
Jack en Libby ontmoeten elkaar op een nare manier, maar gaandeweg, bloeit er iets moois op.

Nou ik zei al dat het boek me boeide. Beslist. Ik leefde mee met Libby en met Jack. Sterker nog, ik kon het boek niet wegleggen en het kostte me een halve nacht.
De problemen die aan de orde worden gesteld zijn ook herkenbaar.
Maar toch is er iets dat voor mijn gevoel niet klopt. En dat is de goede en mooie afloop.
Het zou natuurlijk kunnen, zo 'n happy ending, ja het zou kunnen. Maar ik geloof het niet helemaal.
Helaas zit de wereld anders in elkaar, in mijn ogen. Maar ja, het is wat ik zei een boek voor jong-volwassenen en dan is het goed om in goede aflopen  te geloven. Dat moet ook echt.

High Society

High Society, de tentoonstelling in het Rijksmuseum, waar Marten en Oopjen het middelpunt van vormen.
Wat ik er van zou kunnen zeggen, heb ik eergisteren al gezegd. Namelijk dat het vier eeuwen mode laat zien in prachtige schilderijen.
Echt erg leuk om te zien vond ik.

Thuisgekomen ging ik de foto's bekijken en kwam tot de conclusie dat ik vrijwel alleen maar portretten van vrouwen op de foto had gezet.
Blijkbaar vind ik dat toch een stuk interessanter dan mannen, al zijn ze nog zo modisch.
Behalve het detail hierboveb, dat was wél van een man.

Om precies te zijn is hier de 3e graaf van Dorset geschilderd, door ene William Larkin, in 1613.
De graaf was steenrijk en hield er een buitensporige garderobe op na. Leuk is die rozet op z'n schoen. Je zou denken een modeverschijnsel, maar nee hoor. De duivel droeg volgens de overlevering dergelijke rozetten om z'n gespleten hoef te verbergen.

Maar verder vrouwen en nog eens vrouwen. Op mijn foto's dus hè. Er waren mannen genoeg.

Links zie je Lucy Percy, geschilderd door Antony van Dijck in 1637.
Ik vond haar nogal vrolijk de wereld inkijken en daar had ze misschien wel allerlei redenen voor, ze had (staat erbij) talent voor amoureuze intriges.
De dame rechts is bekend als 'De dame met de handschoen', maar zij heette Pauline Croizette. Carolus Duran schilderde haar in 1869, met liefde. Ze waren net getrouwd.

Links een portret van markiezin Luisa Casati met haar windhond. Geschilderd door Giovanni Bondini in 1908. Een echte jetsetvrouw met grote feesten vol cocaine, opium en champagne.  Toevallig stond er in de krant ook een stukje over deze dame. Zij liep regelmatig met twee luipaarden door Venetië of in een jurk vol gloeilampen. Maar ze stierf straatarm en had niet eens meer geld voor kohl op haar ogen. Schoensmeer voldeed.
De andere dame is Jane Fleming, geschilderd door Sir Joshua Reynolds in 1778. Zij was juist een toonbeeld van deugdzaamheid.

En dan stop ik nu maar, want een mens kan niet bezig blijven.
Ik stop met een portret dat Kees van Dongen maakte van Anna, gravin van Noailles,  in 1931.
Dit schilderij veroorzaakte een schandaal vanwege de tepel die je ziet. En de gravin was al 54 jaar oud. Ze draagt het Légion d'Honneur om haar hals en dat werd ook niet correct gevonden.

Was er laatst ook niet ergens een
'nipple gate'? Ben vergeten wie d'r nipple hoor, maar zo zie je maar weer. Niets is veranderd!!