Op naar de Kunsthal in Rotterdam

Duane Hanson, Two Workers

In meerdere opzichten had ik me vergist. Ik had er iets over gelezen, over de tentoonstelling in de Kunsthal  over hyperrealistische werken. Maar ik had niet begrepen dat het over beelden, sculpturen ging. Ik dacht schilderijen. Dus toen we op die koude zondag aankwamen en ik de lange, lange rijen zag, ook in de kou, dacht ik we gaan wel wat anders doen. Ik had me ook vergist in de drukte.
Gelukkig merkte mijn man op dat je met de museumkaart gewoon langs die rijen kon lopen tot je binnen was. En daar was slechts een klein wachttijdje. Pfff. Bijna was ik dus niet naar binnen gegaan en dat was echt erg geweest.
Ik vroeg nog aan de controleur of het wel eens vaker zo druk was, maar nee, dat had hij nog niet eerder meegemaakt. Combinatie gratis treinen met boekenweekgeschenk en een werkelijk fantastische tentoonstelling.
Als je deze man ziet staan, dan denk je toch dat hij echt is? Hyperrealistisch dus

 Je kunt bijna niet geloven dat het niet echt is.
Op een bepaaald moment stond ik even boven naar de drukte beneden te kijken en zag dit meisje staan. Haar had ik niet gezien dus ik ging nog even terug om te zien waar ze naar keek door die muur. Toen ik beneden kwam stond ze er nog en het begon me net een beetje te ergeren dat ze zo lang stond te kijken, terwijl het zo druk was. Pas toen zag ik dat ook zij niet echt was, hahaha.

Daniel Firman, Caroline

Dit waren dan een paar van de beelden van mensen die je in het echt zo zou kunnen tegenkomen. Ongelooflijk echt.
Dit beeld is van Ron Mueck en hij was de enige kunstenaar die ik al kende. Van dat zonnende stel, ook heel groot en levensecht. Te zien in museum Voorlinde. 
Deze baby, die kom je natuurlijk niet tegen. Het is een beeld van meer dan vijf meter lang, maar zo ontzettend baby, pasgeboren baby.

Ron Mueck, A Girl

En over baby's gesproken,  wat te denken van dit beeld, getiteld Woman and Child en gemaakt door Sam Jinks

Ik denk dat het bij dit beeld het drukst was. Maar Frits is geduldig, de laatste twee foto's, zonder publiek zijn dan ook van hem. Kwestie van steeds een stukje opschuiven.
En deze man:

Je ziet werkelijk elk spiertje, de aderen elke verdikking op zijn huid en die baardstoppels. Dit werk is van Zharko Basheski en is getiteld Ordinary Man. Dit is gegoten in glasvezel en gemaakt van siliconen, hars, kleurstoffen en haar.
Ik las ergens dat de oorsprong van deze kunstwerken ligt in Amerika en Australië en dat het allemaal begon  de filmindustrie. Maar wat een perfectionisme.

Marc Sijan, Cornered

Er was echt heel veel te zien. Prachtige dingen, gekke dingen, onbegrijpelijke dingen die toch leuk zijn, al met al heel bijzonder.

Marc Sijan, Embrace

Ik kan wel doorgaan hoor, heb nog heel veel foto's,  maar ik vind het zo genoeg. Je moet als je in de gelegenheid bent, zelf maar gaan kijken. Hier de info, klik

Zoals vaak in grote musea is er nog veel meer te zien.  wWij keken ook nog even naar een Bruna-tentoonstelling, de donkere kant van Bruna. Dus niet Nijntje, maar o.a. illustraties voor detectives.
Leuk, maar ik zou er niet speciaal voor naar Rotterdam gaan. Wel als je in de buurt bent
En tsjongejonge, wat hadden wij een bijzondere dag, zeg.
Eerst Henk Helmantel en hoewel dat ook realistisch is, toch totaal anders dan deze driedimensionale kunst.
Allebei prachtig.
Wij hadden echt een geweldige dag. En dat alles voor de prijs van twee boeken.
Treinreizen zijn nogal duur, dus ik vind het echt fantastisch dat het zomaar kan: met het boekenweekgeschenk in de hand. Win-win!!!

Hopelijk volgend jaar weer.