Een jongetje in een bikini

Een bikini... voor een pop. Dat had ik nog niet eerder gezien.
Ik vond het zo leuk, echt met die koordjes die sluiten in de nek. En op de rug ook nog een extra sluiting, zoals in een echte bikini.
Noor was met de pop aan het slepen: speen eruit, fles er in. In de wagen, uit de wagen, er moest een luier komen. Kortom , ik zat heel erg te genieten van Noor.
Vandaar dat het niet meteen tot me doordrong, maar deze pop, die ik al jaren ken,  heet James.
En dat is niet per ongeluk, want James...

... is een jongetje. 
Geen twijfel mogelijk, zoals je ziet.
Een jongetje in een bikini dus.
Nou  zal dat Noor of Jet worst wezen. Een jongetje in een bikini, dat kan heel best hoor voor een twee-jarige.
Maar ik moest meteen denken aan een stukje dat ik laatst ergens las.
Het verhaal van een moeder van een kleuter van vier, een jongetje. Die wilde het liefst van alles een bikini. Dat vond hij zo prachtig.
Hij kreeg er een. Dat was de eerste beslissing die zijn moeder nam.
Hij wilde ook in die bikini naar school toen er een kleuterfeest was en iedereen in badpak of zwembroek zou aantreden.
Die moeder twijfelde heel erg of ze dat goed zou vinden.
En ik twijfelde in gedachte met haar mee.
Het is niet aan de orde geweest, maar ik weet bijna zeker dat ik het niet goed had gevonden toen mijn zoons vier waren. Dat is zowat vijfendertig jaar geleden.
Maar nu? De tijden zijn veranderd. Toch is pesten is helaas van alle tijden.
En lafhartig besloot ik blij te zijn dat ik niet meer dit soort beslissingen hoef te nemen.