The Color Purple

Hier waren we, vorige week maandag. Hier achter ligt het tijdelijke theater waar we een voorstelling zagen, gebaseerd op het boek: The Color Purple
Dat boek, van Alice Walker (die er de Pullitzerprijs voor kreeg), heeft indertijd (ik gok zo'n 35 jaar geleden),  diepe indruk op me gemaakt.
De film ook. Dus toen ik las dat er een musical in de maak was, wilde ik die ook graag zien.
Ter voorbereiding verdiepte ik me nog eens even in het boek en vond het weer heel erg mooi.

Het is de geschiedenis van Celie, een zwarte vrouw, vanaf dat ze een jong meisje was. Verkracht en onderdrukt door haar vader. Op haar veertiende had ze al twee kinderen. Later weer onderdrukt door de man met wie ze moet trouwen van die vader.
Die man wilde eigenlijk liever haar mooie zusje Nettie. Nettie loopt weg om aan de ellende te ontkomen.
Ze blijft Celie trouw en schrijft haar brieven. Maar Celie ontvangt die brieven niet omdat haar man ze verstopt. Ze denkt dat Nettie dood is.
De brieven komen tevoorschijn doordat Shug Avery ze vindt. Zij is de minnares van Celies man en wonderlijk genoeg wordt Celie verliefd op haar en dat is wederzijds.
Nou ja, ik hoef niet het hele boek te vertellen, eigenlijk moet je het zelf lezen. Velen zullen dat trouwens al gedaan hebben in het verleden.
Nu dus de musical

Die werd geregisseerd door Koen van Dijk, die,  voorafgaand aan de voorstelling,  een hele duidelijke inleiding hield.
Ik vond het prettig die te horen. Hij besprak de thema's : gevolgen van slavernij, misbruik (zowel machtsmisbruik als seksueel misbruik), gelijkheid, homoseksualiteit.
Hij vertelde ook dingen die we anders niet zouden hebben gezien. Bijvoorbeeld over het lichtontwerp. Op een bepaald moment zie je een streeppatroon op de muur. De lichtontwerper heeft een ets bestudeerd, waarop de rug van een slaaf te zien is, die mishandeld is met een zweep. Je ziet die zweepslagen terug in dat streeppatroon. Hij vertelde ook dat de kostuums gemaakt zijn van spijkerstof, katoen dus. Als een verwijzing naar de katoenplantages én de arbeidersklasse.

Hierachter is het theater.

Sfeervol en mooi. Een goed verwarmde ruimte, makkelijke stoelen, zo geplaatst dat je ook achterin het podium heel goed kon zien.
Tot zover was alles dus heel goed voor elkaar. Ik vond het superleuk daar te zijn en te luisteren naar de regisseur.

En toen begon de musical.
Wat zal ik zeggen? Dit:
Wij vonden de muziek niet goed. Veel te hard en te blikkerig.
We konden lang niet alle teksten verstaan, wel van de hoofdrolspeelster, maar bijvoorbeeld niet van de vrouwen in het ensemble. Ik vond de mannelijke acteurs niet zo heel goed.
En voor het eerst in mijn leven, vond ik het raar dat bijna alles werd gezongen.
Ik weet dat musicalhaters dat altijd hebben, maar ik had het nooit. Integendeel, ik ben dol op musicals.
Maar bij deze vond ik het op een of andere manier niet zo gepast.
Dat alles maakte dat we in de pauze zijn weggegaan.
Ik bewaar liever de mooie herinnering aan het boek en de film, zonder dat ik terugdenk aan de voorstelling.

Spijt? Welnee helemaal niet. Ik weet weer precies waarom het boek zo goed was. En een mens kan nu eenmaal niet altijd maar alles mooi vinden.