Zoals de wind waait

Van Jodi Picoult heb ik meer gelezen en dat beviel. Maar dit boek vond ik echt raar. En toch boeiend genoeg om het helemaal uit te lezen (424 blz.)
Het verhaal: 
Jenna Metcalf is dertien, bepaald voorlijk voor haar leeftijd en op zoek naar haar moeder Alice. De vader van Jenna zit in een inrichting en ze woont bij haar oma. Haar moeder verdween tien jaar geleden onder mysterieuze omstandigheden. Zij was een olifantendeskundige, een autoriteit op dat gebied.
Jenna heeft warme herinneringen aan haar moeder ondanks het feit dat ze nog maar drie was en ze kan gewoon niet geloven dat haar moeder haar in de steek heeft gelaten. Ze zoekt hulp. 
Bij Serenity Jones, een paragnoste op haar retour en bij Virgil Stanhope een privédetective die zoveel jaar geleden aan de zaak van haar moeder heeft gewerkt. 

Het verhaal wordt afwisselend verteld door Jenna, Alice, Virgil en Serenity.

Dat ik het een raar verhaal vind, komt door het (door mij) totaal niet verwachte einde. Echt heel slim bedacht, dat wel. Maar doordat ik de nuchterheid zelve ben en helemaal niets op heb met het bovennatuurlijke, vond ik het raar.
Meer kan ik er niet van vertellen, want als je het zou willen lezen, moet je natuurlijk niet eerst zien hoe dat einde dan wel niet is.
Tussendoor, kom je heel veel te weten over olifanten en hun gedrag. Vooral als er een dier uit de kudde is doodgegaan, gedragen olifanten zich bijna menselijk. Erg interessant vond ik. Het zijn de stukken van Alice waarin zoveel over olifanten wordt verteld. En dat is allemaal waar. De schrijfster heeft zich er echt in verdiept, daar twijfel ik geen seconde aan.