Claudia de Breij

Ik geloof dat wij de allerlaatste kaarten hadden voor de voorstelling van Claudia de Breij hier in Hoorn. Dat was mazzel, want wat was het een geweldige voorstelling. Oké, we zijn fan, maar ik denk dat iedereen hiervan zou kunnen genieten. We volgen haar al heel lang, déze voorstelling, #Nu,  vond ik de allerbeste!
Die vrouw is zo goed.

Als ik het kort moet samenvatten:

*Ze kan prachtig zingen en doet dat ook
*Ze heeft wat te vertellen en doet dat ook.  Noem het een boodschap. Het gaat over de drukte die we allemaal ervaren in de wereld, over de angsten die we ook ervaren. Het gaat over macht en machthebbers en verzet daar tegen. Zoals Ghandi, die opstond door te blijven zitten.
*Ze is ook nog eens erg geestig en laat dat horen. Grappen worden soms echt geplaatst, maar soms ook bijna terloops gebracht. Het gaat over het Wilhelmus en over de genderneutraliteit van de Hema, over de omroepberichten van piloten en over Sybrand Buma. En over nog veel meer natuurlijk.
*Ze is origineel.  Zo komt ze door de zaal op. En verlaat aan het eind de zaal, samen met de plaatselijke harmonie. Dat is niet zo maar een leuk extraatje. Het symboliseert harmonie, die we hard nodig hebben in deze wereld.
*Ze heeft een super begeleidingsband.

Nou, daarmee heeft ze van mij al  vijf sterren. Van de vijf!

Op het podium trekt Claudia  haar kamerjas aan en haar schoenen uit. Ze blijft binnen. Maar niet heus.

If Beale Streat could talk

Deze film zag ik terwijl ik het boek waar de film op is gebaseerd, nog niet heb gelezen.
Dat is namelijk een boek met dezelfde titel, van James Baldwin.
Dat boek ga ik beslist lezen, want het verhaal, de geschiedenis is mooi.

Het gaat over Tish en Fonny. Twee jonge mensen.
Harlem, begin jaren zeventig.
Ze kennen elkaar al hun hele leven, zijn ook altijd al vrienden, maar op een gegeven moment worden ze ontzettend verliefd. Een mooie eerste liefde, ook mooi  verfilmd.
Maar het noodlot slaat  toe. Fonny wordt beschuldigd van verkrachting en komt totaal onschuldig in de gevangenis. Omdat het slachtoffer én een blanke agent hem zogenaamd herkennen als de dader.
Tish moet Fonny in de gevangenis gaan vertellen dat ze zwanger is.
Haar familie steunt haar onvoorwaardelijk. De scenes waarin Tish thuis vertelt dat ze zwanger is, de manier waarop haar ouders en zus reageren én de manier waarop de ouders van Fonny reageren: werkelijk geweldig! 
Tish en haar moeder doen er alles aan om Fonny vrij te krijgen.

Ik vond het een mooie film, zal de trailer dan ook laten zien, maar er is een groot bezwaar en dat is dat de film in mijn ogen te lang duurt. Ruim twee uur. Ik vond dat voor deze film beslist te lang.
Maar ik zeg er bij dat ik het de laatste tijd wel vaker zo ervaar. Dat het allemaal wat lang duurt.  Kan dus heel goed aan mij liggen.

Cocktails

'Op welke vrijdagen kun je met mij bij Dik cocktails drinken? Vindt Frits het ook leuk om mee te gaan?',  appte mijn vriendin Marion
En ik appte terug: 'Ha, alle vrijdagen natuurlijk. Wat leuk. Frits houdt er niet van'.

De afspraak werd snel gemaakt en vorige week was het zover.

Shaken, not stirred

 Dik is de jongste zoon van Bert & Marion. Ik heb hem vanaf zijn geboorte gekend en beschouw hem nog altijd een beetje als Dikkie.
Ik kan er nog niet echt aan wennen dat hij nu gewoon een volwassen man is,  met een baan en een huis.
En met een hobby en die is cocktails bereiden.
Heel toevallig houd ik erg van cocktails, al drink ik er bijna nooit een.  De laatste die ik dronk was met Kerst, die had onze dochter gemaakt.
De op een na laatste  was in november in London, de Meghan Markle cocktail.

'Ja dat had dan natuurlijk de Meghan Sparkle cocktail moeten heten', zei Dik, ad rem als hij altijd is.
En daar had hij gelijk in.
Dik weet er echt een en ander vanaf en daarnaast heeft hij ook een heleboel (hilarische) verhalen, dus dat werd erg gezellig.
We mochten smaken en zo kiezen, maar ik had geen flauw idee. Ik wist alleen iets wat ik niet wilde en dat was yoghurt/fristieachtig.  Ik vind yoghurt is yoghurt en een cocktail is een cocktail.

Dus Dik koos zelf.
Ik kreeg eerst een groene cocktail genaamd June Bug. Die is met meloenlikeur en banaanlikeur en met ananassap en limoensap.
Oh ja en met kokos.
Ik vond het overheerlijk. Echt.
Marion kreeg een Cosmopolitan, dat is een nogal bekende cocktail, maar Dik maakte hem met lycheesap in plaats van cranberriesap.

Daarna kregen we er nog een.
Die van mij heette Dark & Stormy.
Ah zo'n naam alleen al.
Gemberbier, bruine rum, limoen en een klein beetje van iets dat Angostura bitter heet.
Wat Marion kreeg heb ik helaas niet onthouden, dat heb je met al die drank .
Het was een superleuke middag.
En Dik, mocht je dit ooit lezen: dankjewel!

Monday Mural

Great weather, spring, last monday (february 18, !!!!), so we went for a walk in Amsterdam. This is the Prinsengracht.
The artists are Chaz and Bob Gibson, aka The London Police.

The London Police. After weeks of showing street art in London, now Amsterdam.
By the LONDON Police. 
Though not much colour, linking to Colourful World

Foto's in het ziekenhuis

Ik kom niet graag in het ziekenhuis. Iets dat ik met de meeste mensen gemeen heb, gok ik.
Maar de afgelopen jaren was ik er best vaak.
Of er was iets met mijn man aan de hand, of met mij.
Twee dingen maken het in mijn geval een beetje goed.
In de eerste plaats dat iedereen er zo buitengewoon vriendelijk is.
Of het nou de specialist is, of degene die een nieuwe afspraak met je maakt, om het even. Allemaal even aardig.
En het tweede: dat zijn de foto's die, hier bij ons, het ziekenhuis opfleuren.
Zoals de foto hierboven bijvoorbeeld.
Echt geweldig. Dat is de vakgroep chirurgie

Je denkt meteen aan 'De anatomische les' van Rembrandt.Toch?
Er hangen door het gebouw verspreid,  een heleboel foto's van verschillende groepen artsen en individuele specialisten en andere medewerkers.
Echt prachtig gedaan.
Ik zocht  even op de naam van de fotografe, dat is Marie Cecile Thijs.
Mooi werk maakt ze.
Dus als je meer van haar werk zou willen zien, dat kan ook zonder dat je naar het Dijklander Ziekenhuis in Hoorn ( tot voor kort bekend als Westfries Gasthuis) moet.  Klik maar gewoon even hier: klik.

Alle Rembrandts van het Rijks

Zelfportret als de apostel Paulus, 1661

Het is (alweer) Rembrandtjaar. Deze keer wordt zijn driehonderdvijftigste sterfdag 'gevierd'.
En dat zullen we weten.
Overal exposities, we waren toevallig al in het Rembrandthuis en zagen diverse programma's op televisie.
Het Rijksmuseum Amsterdam toont haar eigen,  complete,  collectie. Dus alle schilderijen en etsen en tekeningen allemaal bij elkaar.

We gingen er heen zonder ons er in verdiept te hebben en kwamen tot de ontdekking dat we een tijd hadden moeten reserveren. Dat kan on-line en vrij eenvoudig.
Wij deden het ter plekke en mochten er na anderhalf uur in.

De schilderijen zijn natuurlijk prachtig. Ik kan bijvoorbeeld het Joodse bruidje echt niet voorbij lopen zonder even te kijken.
En dit zelfportret hiernaast ook niet.
Die schilderijen  heb ik dus al vaak gezien, die hangen er permanent.
Maar dat is niet het geval met de tekeningen en ook niet met de kleine etsjes. Sommige wel, maar heel veel niet.

Jonge vrouw, zittend bij het raam, ca 1638

Toch heb ik deze keer lang niet alles gezien. Het was zo druk dat het me een beetje stoorde en dat heb ik niet vaak.
Het was ook te veel. Echt veel te veel voor mij om allemaal te bekijken. Ik nam niks meer op. Je moet ook dichtbij staan om het goed te kunnen zien en dat lukte niet altijd.
Niet erg hoor, we hadden een mooie middag  en we  kunnen altijd weer terug.

Om even wat laten zien: deze tekening vind ik geweldig mooi:
Gemaakt met pen en penseel.
Vaak is gedacht dat het Rembrandts eerste vrouw Saskia is, die hier is afgebeeld.
Maar als dat zo is, heeft Saskia een toneelstukje opgevoerd.
Ze ziet er uit als een keukenmeisje en dat was ze nou niet bepaald. 
Ze was een burgemeestersdochter, een vrouw van stand.
Het zijn helemaal niet zoveel lijnen en toch zit daar iemand.
Dat is zo knap.
Vind ik dan hè, ik kan zelf geen lijn op papier krijgen, echt niet.
Misschien dat ik juist daarom zo kan genieten van het werk van kunstenaars.

Nog eentje:

Vrouw met plassend kind, 1658-1660

Een klein jongetje moet dringend plassen en zijn moeder helpt hem. Ze tilt zijn kleren voor hem op.
'Het paard heeft er helemaal niks mee te maken', staat erbij. Misschien was Rembrandt een paard aan het schetsen toen hij het plassende jongetje zag. Of andersom natuurlijk.

Nou, mocht je de tentoonstelling willen zien, reserveren van tevoren en hier is nog meer info: klik.

Wij gaan vast nog een keer terug om er nog wat meer van te zien.

Iedereen fotografeert!

We gingen naar het Rijksmuseum, voor de Rembrandttentoonstelling. Maar we konden er niet meteen in omdat we een tijd hadden moeten reserveren. Wisten we niet.
We konden wel ter plekke reserveren voor dezelfde middag, maar dan moesten we anderhalf uur wachten.
'Helemaal niet erg hoor mevrouw', zei het meisje dat het allemaal moest regelen.
 Er is een leuke fototentoonstelling en u kunt lekker koffie gaan drinken'. We deden het allebei.
Eerst die foto's:

Affiche uit 1901

Iedereen fotografeert heet die tentoonstelling en dat dat vandaag de dag zo is, dat weet ik natuurlijk wel. Ik hoef alleen maar even naar mezelf te kijken.
Dat het eind 19e eeuw, begin 20e eeuw ook al zo was, dat wist ik niet. Net als jongeren nu voorop lopen met allerlei gadgets, was dat toen ook zo. Natuurlijk wel de ietwat gefortuneerde jongeren, vaak met dubbele namen.
Zo werd de eerste fotografenvereniging opgericht door jongemannen, die elkaar van het fietsen kenden.
De bedenker van deze tentoonstelling zocht uit wie dat dan waren, die jonge amateurs en verbond dat aan fotoalbums uit die tijd, die normaal in het depot van het museum liggen.

Er hangen echt bijzondere foto's,  verdeeld over twee zalen. Superleuk om te zien en je komt er gewoon langs op weg naar Rembrandt. Makkelijker kan niet.

Dit vond ik ook zo'n geweldige foto. Gemaakt door Loen (Caroline) Onnen in 1914/1915. Zij stelde elke twee jaar een fotoalbum samen en ensceneerde groepjes in silhouet. Dat idee had ze door een instructieboekje van  Eastman-Kodak uit 1912.

Tja en verder lijkt het nu natuurlijk of wij nooit iets anders doen dan taart eten. En dat is ook zo.

Nee hoor, grapje. Maar deze konden we echt niet weerstaan. Deze is bedacht door de chef van het Rijks, in samenwerking met patisserie Holtkamp.
Het is een 'rijstebrijbavarois en limoenblad anglaise op een bodem van amandelspijs, afgetopt met een laag abrikoos-passsievruchtengelei'.
Ingrediënten uit de tijd van Rembrandt, V.O.C. ingrediënten.
En dan dat schattige chocolaatje er op.
Dat zeg ik, niet te weerstaan.
Maar nu is het klaar!!!!!!!!!met de taart!!!!! Echt! Voorlopig!

Oud

Een paar jaar geleden kocht ik dit trommeltje, in een vlaag van verstandsverbijstering,  op een rommelmarkt. Omdat ik Juliana altijd een beetje zielig vond.
Sindsdien is het in gebruik, maar Anna had het dus blijkbaar nog nooit gezien.
'Zijn jullie dat?' vroeg onze allerliefste, oudste kleindochter gisteren, toen ze het trommeltje op onze aanrecht zag staan.
Ik was ernstig beledigd. Dat snap je.
De foto is gemaakt in 1987, dat staat er op.
Juliana was toen achtenzeventig en dat ben ik echt nog lang niet. Bovendien draagt Frits nooit een anjer.

Hoe dan ook, het was al het tweede incident deze week.

Een dag eerder waren we in het Rijksmuseum en daar was het echt gigantisch druk. Door de Rembrandt-tentoonstelling natuurlijk.
Toen ik in de hal, nog voor de ingang, even stond te kijken, knalde er een kind keihard tegen me aan.
De moeder reageerde meteen.
'Je moet ook uitkijken' krijste ze tegen haar kind. 'Je moet uitkijken met van die oude mensen'.
En toen, op volle sterkte, want het kind was al weer  doorgerend: 'Die oude mensen breken hun heup hoor, als ze vallen!'

Grrrr.
Ik nam me ter plekke voor om eens even flink op de tenen van de moeder te gaan staan. Als ik haar tijdens de tentoonstelling zou zien.
'Oh pardon', zou ik dan zachtjes zeggen. 'Oh pardon, ik zag u niet staan, dat komt omdat ik al oud ben, ik zie het niet meer zo scherp'.

Maar ik zag haar niet meer terug.

Oud en vervallen (en fietsen en taart)

Afgelopen zaterdag gingen we op de fiets naar Egmond. Het was prachtig weer natuurlijk, maar we hadden thuis niet gemerkt dat het zo hard waaide. We hadden ook niet ingeschat dat we tegenwind hadden. En dan kan je wel een geweldige elektrische fiets hebben, maar  het was evengoed heel hard trappen. We waren echt bekaf toen we aankwamen.
Frits had trouwens een knooppunten-route uitgezocht en die was heel mooi. Heel rustig ook. Met prachtige plekjes.
 
Maar moe of niet, heerlijk, eindelijk weer het strand. En we beloonden ons zelf, kijk maar:

Walnotentaart

 We namen zelfs allebei een punt; meestal delen we, maar nu hadden we het dik verdiend.
Over dik gesproken...hahaha,  maar gelukkig was het walnotentaart en walnoten zijn natuurlijk erg gezond, dat weet iedereen.

Enfin, na de taart en een strandwandeling, besloten we toch verder te fietsen naar Bergen.
Daar was in Museum Kranenburgh  een tentoonstelling die ik heel graag wilde gaan zien. Vlaamse expressionisten.
Ik had er een groot stuk over gelezen in de krant en onderweg hadden we toch wel een stuk of vier aanplakbiljetten gezien.  Ja, we hadden er echt zin.
Nog net voor we er waren drong het tot me door dat op al die posters had gestaan: 17 februari tm 10 juni.
Oh ja, natuurlijk: zeventien februari en het was nog maar de zestiende.
Gelukkig is Bergen ook leuk, dus het was niet heel erg, wel heel stom.

Terug namen we de kortste weg. Iets minder mooi dan de knooppunten, maar sneller.
Kwamen we nog langs een vervallen boerderij. En die moest op de foto natuurlijk.
Oud en vervallen, mooi om te zien.

Ik moet dan altijd denken aan de mensen die hier zijn begonnen, die deze boerderij hebben gebouwd, vol mooie plannen. Beetje droevig. Zo vergaat de glorie van de wereld.

Mijn conditie is nog niet goed, dus bij  thuiskomst voelde ik me ook oud en vervallen.  Al mijn spieren, ook op plaatsen waar ik niet van wist dat er spieren zaten, voelde ik.

Parnassia

Jemig,  wat een bijzonder boek was dit. Aangrijpend ook wel.
Ik weet nog dat een collega,  jaren geleden,  tegen me zei dat ik dit boek moest lezen en ik zei dat ik het al had gelezen.
We wilden er net iets over gaan zeggen toen er wat gebeurde en daarna kwam het er niet meer van. Pas nu ontdekte ik dat ik dit boek helemaal niet had gelezen, maar een ander boek van deze schrijfster. Enfin, beter laat dan nooit!

Het verhaal:
Rivka is een klein Joods meisje als ze in 1942 moet onderduiken. Alleen.
Ze komt terecht bij  een kinderloos echtpaar, waarvan de man dominee is in Zaamslag (Z.Vl).  Vanaf dat moment heet ze Anneke en wordt ze christelijk opgevoed natuurlijk.
Haar ouders en broertje zijn zogenaamd omgekomen bij het bombardement van Rotterdam.
Anneke gedijt prima en denkt eigenlijk nooit meer aan haar ouders, ze is gelukkig.
Haar echte vader overleeft en komt Rivka na de oorlog ophalen. Maar Anneke wil niet en haar pleegouders willen haar ook niet kwijt. En dus trekt haar vader zich terug.
In haar tienertijd komt Anneke steeds meer in conflict met haar vader- dominee. Over het geloof, maar ook omdat ze niet naar het gymnasium mag, terwijl ze erg goed kan leren.
Uiteindelijk gaat ze naar de kweekschool, niet die in Middelburg, maar in Leiden. Ze gaat voor de klas en is redelijk gelukkig, helemaal als ze Joost ontmoet en verliefd wordt. Ze trouwen.
Joost heeft ook een Joodse achtergrond, maar Anneke wil daar niets mee te maken hebben. Terwijl Joost juist steeds fanatieker wordt.
Het gaat helemaal mis als ze kinderen krijgen. Een dochter, Sandra. Een zoontje en nog een dochtertje.
Alles loopt helemaal uit de hand en ze worden allebei uit de ouderlijke macht gezet.
Sandra haat haar moeder, maar veel later, als Joost net is overleden en Sandra al volwassen is en zelf kinderen heeft, zoekt ze haar moeder toch op.
En dan maken ze eens in de zoveel tijd een afspraak, aan het strand en vertelt Anneke eindelijk wat er allemaal mis is gegaan in haar leven, hoe ze haar kinderen zo alleen kon laten.

Tijdens het lezen haatte ik Anneke ook, welke moeder doet wat zij deed en laat gebeuren wat Joost deed. Maar uiteindelijk kon ik het bijna helemaal begrijpen. Van allebei.

Aanrader.

Monday Mural

Once again showing a London mural. London is full of art. Not only street art.
I saw this one last november, on my way to the Nomadic Community Gardens.
The painting did not make me very happy. I mean a zombie in a hoodie, spraying?
But it is art, is not it?

Linking to Colourful World

Lepeltje

 In een van mijn drie keukenkastjes en dan op het allerhoogste plankje, ligt 'mijn zilver'.
Stel je er niet te veel bij voor.
Het is allemaal  van mijn moeder geweest.
Er ligt een kleine cassette met zilveren gebaksvorkjes.
Die werden vroeger allemaal gebruikt.
Want op verjaardagen kwam de hele familie en van mijn vaders kant was die best groot.
Een doosje met twaalf zilveren apostel-theelepeltjes staat er ook.
En zo ligt er nog wat klein spul.
Ik heb het vroeger thuis allemaal menig keer gepoetst.
Al die spulletjes vind ik mooi. Ik heb het ook allemaal wel eens gebruikt hier in mijn huis.
Maar na een tijdje werden lepeltjes en vorkjes toch zwart,   dan moest ik poetsen en daar had ik geen tijd voor.
Dus op een gegeven moment kocht ik wat theelepeltjes van de Hema en die zijn hier nog steeds in gebruik.
Er komt ook nog bij dat bijna niemand meer suiker in de thee neemt.
Lepeltjes zijn nauwelijks meer nodig.En dat mooie suikerschepje wordt ook niet gebruikt.
Enfin, eens in de zoveel tijd klim ik op de aanrecht om die keukenkastjes uit te zoeken en schoon te maken.
Zo ook vorige week en er ging er weer heel wat weg.
Maar die zilveren dingetjes kan ik toch niet naar de kringloop brengen. Verkopen heeft ook geen zin, levert niks op.
En eigenlijk wil ik het ook helemaal niet wegdoen. Dus na inspectie staan de doosjes weer gewoon op het bovenste plankje.

In een ervan vond ik ook weer dit zilveren theelepeltje. Een sneeuwklokje.
Ook helemaal zwart geworden, maar de zilverpoetsdoek en ik verrichtten samen een klein wondertje. (Al zie ik nu op de foto dat we nog even door moeten poetsen)
Ik vind het echt een heel mooi dingetje en dus... dit lepeltje mag in ieder geval blijven!

Foto's

En zo was het weer tijd voor een nieuw stapeltje echte foto's.
Van Klikkie.
Iedere maand op de vierde, mag ik er weer tien uit mijn galerij kiezen, in verschillende formaten, die ik dan keurig twee dagen later krijg opgestuurd.
In het echt. 
Ik vind het leuk, maar ook lastig, om foto's uit te kiezen.
Ik zit tijden te overwegen en te selecteren.
Het is dan ook telkens weer een grote hoeveelheid die ik (voornamelijk) per app krijg opgestuurd door onze kinderen.
En als ik dan eenmaal die keus heb gemaakt ben ik nog niet klaar.
Nee, dan moet ik nog kiezen welke foto in welk formaat moet.
Zijn er drie geschikt bij elkaar voor het strippie van drie? Welke foto is het best om groot te laten afdrukken?

Deze keer had ik geen enkele moeite om de grootste uit te kiezen. De tweeling, links Jet en rechts Noor, houdt wel van een verkleedpartijtje.
Zeg nou zelf, hier wordt een mens toch gewoon heel erg blij van?

Kwekkeboom

Tja, soms lees ik iets in de krant waarvan ik denk: dat wil ik zien/beleven/meemaken.
Zoals laatst, toen las ik dat Patisserie Kwekkeboom, gaat verdwijnen uit de binnenstad van Amsterdam.

Ik vind het bijna altijd jammer als er iets ouds, iets dat al heel lang bestaat en een bepaalde naam heeft opgebouwd, verdwijnt.
Nou was ik nog nooit van mijn leven in die patisserie, terwijl ik wel regelmatig in die straat ben geweest. (Bioscoop Tuschinski is daar, ook zo'n instituut). 
Bovendien had ik nog nooit een Kwekkeboomkroket gegeten, bij mijn weten.
En dat terwijl ik een liefhebber ben. Ik hou echt heel erg van kroketten.
Dus ik dacht dat wil ik toch nog een keertje zien en proeven,  nu het nog kan.
We gingen er niet speciaal voor naar Amsterdam, maar toen we er toch waren en in de buurt...

We werden er erg vriendelijk geholpen.  Frits nam koffie en ik dus een kroket.
Het rook er helemaal niet naar kroket trouwens.
En de koekjes en taartjes, dat wat in een patisserie thuis hoort, het zag er allemaal even mooi uit. 
'U moet wel even geduld hebben hoor', zei de vrouw van de foto, ' die kroket duurt zes minuten, maar gaat u lekker zitten'.
Geen probleem natuurlijk,  we gingen lekker zitten en  ik maakte wat foto's.
Het toeval wilde dat er die middag ook een journaliste van het Parool was, die bezoekers interviewde voor de krant.
Zij had haar eigen fotograaf bij zich.
'Wat een leuke baan heb jij', dacht ik nog terwijl ze twee oudere en zo te horen vaste klanten interviewde.
Daarna kwam ze bij ons. Geen vaste klanten. Gewoon eén koffieleut en één krokettenliefhebber.
Ze stelde allerlei vragen, het was een leuk gesprek.  En daarna wilde ze een foto van ons.
We keken de volgende dag natuurlijk meteen in de krant.
Er stond een heel stuk in, maar dat ging vooral over de teloorgang van heel wat oude winkels in de binnenstad. De huur is te hoog geworden en dus verdwijnen ze.
Óns interview stond er helemaal niet in. Ook de twee mannen naast ons werden niet genoemd. We waren gewoon niet interessant genoeg, vrees ik.

Beetje jammer, haha.
En dan nog die kroket.
Die was lekker. Het is niet mijn favoriete kroket, die is namelijk van de Febo. Maar ja bij de Febo, krijg je hem niet geserveerd in een omgeving, met mooie glas in lood-ramen en  op een bordje met een vorkje en een servetje. Daar trek je hem uit de muur.

Overigens verdwijnt Kwekkeboom alleen uit de binnenstad. Ze hebben nog  andere vestigingen en die blijven. 
De kroket blijft ook.
Maar dat deze zaak vertrekt, een zaak die in 1890 begon, toen een kroket nog croquet heette, dat is toch jammer, vind ik.

Geruild

Mieke van het blog  miekequilt, organiseerde een ruil van Atc's.
Drie Artist Trading Cards opsturen en drie terugkrijgen. Dacht ik.
Ha, de envelop die ik mocht ontvangen bevatte vier stuks én een kaart.
Zo'n mooie kaart, waar Mieke patent op zou moeten aanvragen.
Je kan wel zien dat ze een quiltster is hè.

Ik vind het toch weer zo leuk.
Zelfs als ik de naaimachine aan zou kunnen zetten, zou ik nog niet in staat zijn om zo'n mooie kaart te maken.
Nou, dat was dus extra, evenals de zelfgemaakte envelop waar de kaart en de kaartjes inzaten.
En niet te vergeten het kleine rode bloemetje van strijkkralen. 
Ik ben helaas vergeten om de kaartjes die ik zelf instuurde te scannen.
Maar de kaarten die ik kreeg,  laat ik met heel veel plezier zien.
En ik bedank alle dames heel hartelijk.
Ik ben er blij mee. En Mieke jij nog extra bedankt voor de organisatie.

Van Ferrara

Van links naar rechts van Janny Vermaat, Mieke en Hannie de Beer.

Ik zie nu trouwens dat op Miekes blog ook mijn Atc's nog te zien zijn.  Alle kaartjes, van alle deelnemers kun je daar zien. Klik

 

Nog meer sneeuwklokjes

Vandaag is onze dochter jarig en natuurlijk krijgt ook zij sneeuwklokjes. Vijfendertig stuks! We hadden er dus dit jaar drieenzeventig nodig.
Je begrijpt dat we inmiddels een klein kwekerijtje zijn begonnen.
Nienke krijgt de sneeuwklokjes deze keer zo dat ze ze in haar eigen tuin kan planten. En misschien kan zij dan de tradititie ooit voortzetten. Wie weet?

Hoe dan ook, ook deze ochtend lag ik na te denken over de geboortedag.
Het is gek, maar veel weet ik er niet meer van. Het was een flitsende bevalling, in tegenstelling tot die van Bart en die van Dirk. Voor ik het wist was ik weer thuis uit het ziekenhuis.
Nienke was ook de lichtste van alle drie en achteraf had ik makkelijk thuis kunnen bevallen. Dát weet ik nog. En dat een buurvrouw een roze jurkje kwam brengen. Roze, een meisje! Wat geweldig leuk.  Ik was ervan overtuigd geweest dat we een tweede jongetje zouden krijgen.
Nogmaals, ik weet er weinig meer van. Van die geboortedag.
Na een paar weken vond ik (inmiddels moeder met ervaring) dat het niet goed ging met haar. Ik kon er de vinger niet op leggen, maar het was anders. Echt anders.
Natuurlijk ging ik naar de controles op het consultatiebureau. Natuurlijk ging ik naar de huisarts.
Maar zij zagen niet wat ik voelde en wuifden mijn ongerustheid weg.
 'Moeder overbezorgd',  schreef de huisarts op de kaart.
Tot ze na een half jaar begon af te vallen.
Toen naar de kinderarts die meteen, bij de eerste aanblik - hij keek naar haar handjes-  constateerde dat er iets ernstig mis was.
Die dag, waarop we meteen werden doorgestuurd naar het Emma-kinderziekenhuis, van die dag kan ik wél alles, bijna van minuut tot minuut,  nog beschrijven. En ook de weken daarna, de dag van de grote operatie, ik weet het allemaal nog.

Eigenlijk dacht ik dus dááraan vanmorgen vroeg.
En aan hoe dankbaar we zijn dat dat kleine meisje van toen, er gewoon nog is. Dat ze toen een vechter was en nu nog steeds. Dat we toen al zo trots op haar waren en nu nog steeds. Dat we heel veel van haar houden.
Ze viert haar verjaardag pas zondag.
Maar die sneeuwklokjes... die brengen we  toch echt vandaag!!

Rembrandthuis

We waren voor het concert van Joan Baez een beetje te vroeg in Amsterdam. We wilden eigenlijk naar het Joods Historisch, maar dom, dom, dom, dat is natuurlijk dicht op vrijdag. Niet aan gedacht.
Dus gingen we maar eens even kijken in het Rembrandthuis.Vlakbij.
Daar zijn we vaker geweest. Maar ach met de museumjaarkaart loop je gratis naar binnen en als het niet bevalt ook zo weer er uit. Het was er lekker warm, dat in ieder geval.

Kijk, dit zijn de achterkantjes van de  de toegangskaarten. Die krijg je er zomaar gratis bij. Dat is toch leuk. Bij mij gaan ze op de muur natuurlijk.

Het valt me op dat er meerdere musea zijn die van die mooie kaartjes leveren.
En verder? Verder deden we gewoon een rondje. Ik was meer geïnteresseerd in het huis zelf dan in de schilderijen van de vrienden van Rembrandt en een paar van hem zelf. Niet dat die niet mooi waren hoor, maar het ging me nu om het huis.
Het is echt het huis waar Rembrandt woonde en werkte.
Dit kleine podiumpje lag er toen ook. Met een stoel erop om naar buiten te kunnen kijken.

 Wij keken óók naar buiten en zagen dit:

Behoorlijk druk was het. Maar ja, ik denk dat het dat in Rembrandts tijd ook is geweest. Ik kon voor me zien hoe hij daar heeft gezeten en keek en keek en in zijn hoofd vast bedacht hoe iets moest worden.

Achtendertig sneeuwklokjes

Vandaag is onze oudste zoon jarig. Achtendertig jaar geleden werd hij geboren.
Spannend was het allemaal. Ik was vanochtend vroeg wakker en heb een hele tijd liggen mijmeren over hoe het was, hoe het ging, hoe ik me voelde toen hij er net was en met grote ogen lag rond te kijken. Over dat ik moeder was geworden.
Van het geboortekaartje heb ik een heel klein beetje spijt. Er staat niet eens op hoe blij we waren met zijn geboorte. Dat zou ik nu beslist anders doen. Want blij wáren we. 
We zijn nog steeds blij met hem. Met de man die hij is geworden. Onze Bart!

Zijn verjaardag hebben we zaterdag al gevierd. Traditioneel kreeg Bart achtendertig sneeuwklokjes, voor ieder jaar één. Omdat de sneeuwklokjes bloeiden toen hij werd geboren!

Ps: Mijn man had ze (om makkelijk mee te kunnen nemen naar Den Haag) verdeeld in twee kleine bosjes van negentien. 'Negentien jaar in deze eeuw en negentien jaar in de vorige', zei hij . 

Wat een vrouw

Joan Baez, ik schreef al eerder over haar, of eigenlijk over hoe haar stem en haar muziek me zomaar ineens kunnen terug brengen naar een periode in mijn leven. Hier kun je dat stukje nog lezen, klik
Baez had toen net haar afscheidsconcert in Carré gegeven, maar (en dat is wel een beetje gek) er zou nóg een afscheidsconcert komen, in februari 2019.
We dachten er toen, in juni 2018, heel diep over na of we naar dat concert wilden. Ik heb er eigenlijk een hekel aan om zo lang van tevoren kaarten te bestellen. Het zijn ook altijd dure kaarten, hoewel wij dan weer meestal van die dure kaarten de goedkoopste nemen. Maa nou ja, dit was wel de laatste kans; dus we gingen. Afgelopen vrijdag.

Je kunt wel zien dat we weer erg hoog zaten, slechts één rij lager dan de vorige keer toen ik zo'n hoogtevrees had. Maar dit was achter een muurtje en daardoor was het totaal niet eng.
Foto's maken tijdens het optreden was niet toegestaan en daar heb ik me keurig aan gehouden, tot de toegift.

Niet best, die foto, maar het optreden wel.  Wij vonden het geweldig om mee te maken.
Om te zien hoe deze vrouw van achtenzeventig, twee uur achter elkaar de zaal wist te boeien en te laten genieten.
Aan de rechterkant zit trouwens haar zoon. En links, die muzikant was fantastisch maar ik weet niet hoe hij heet.
Het eerste nummer dat ze zong heette heel toepasselijk The last Leaf on the Tree.
'Dat ben ik', zei ze met de nodige zelfspot, 'The last Leaf on the Tree'
Ik vond het een mooi nummer, maar haar stem moest nog een beetje op gang komen en dat gebeurde ook. Die stem is trouwens veel lager geworden en dus liet ze zich,  heel handig,  door een dijk van een zangeres bij staan;  liet ze die zangeres meezingen in sommige nummers.  Klonk prachtig.
Ze vertelde dat ze die zelfde dag in het hotelzwembad was gaan zwemmen en tijdens dat zwemmen was ze in contact gekomen met een groepje vrouwen, die haar eerst niet herkenden.
 'Oh had jij vroeger niet lang zwart haar?' 'Ja, dat hád ik'.
Deze vrouwen vroegen haar of ze het Nederlandse woordje 'goed' zou kunnen uitspreken en toen ze dat kon,  leerden ze haar het zinnetje Oh komt het ooit nog goed? Als vertaling van When will they ever learn? uit Where have all the flowers gone.
Ze zong veel oude nummers van Bob Dylan natuurlijk en van Donovan en Pete Seeger. Mooi toch allemaal.
Maar ook nieuwe nummers (voor mij dan) waaruit haar protest-achtergrond duidelijk bleek. Silver Blade bijvoorbeeld,  over een vrouw die haar verkrachter doodsteekt. Ook een nummer over Obama die Amazing Grace ging zingen  bij een bezoek aan slachtoffers van het zoveelste wapengeweld in Amerika
Ik versta songteksten zelden meteen de eerste keer. Maar dit was allemaal heel duidelijk. O ja en ook nog een lied over illegale immigranten.
In de toegiften zong ze The Boxer en Donna en Imagine. De zaal zong zachtjes mee.
Een carrière van negenenvijftig jaar en dat was het.
Joan Baez. Wat een vrouw!!

I see Faces

Om te beginnen deze mooie, van Jeanette van het blog Hip en Kleurig.   'I see Faces', schrijft Jeanette erbij. En ik dacht dat dat een prachtnaam voor deze rubriek zou zijn.
De volgende is van Sjoerd:

Sjoerd stuurde de afbeelding op links van zijn Moto X4 smartphone . Ik keek er naar en zag het gezichtje, maar dacht je kunt hem ook omdraaien. Weer een gezichtje, op rechts.

Dit gezichtje werd me opgestuurd door Frits. Wij waren met B&M in het Gemeentemusem in Den Haag en Bert zag dit gezichtje. Frits maakte de foto en stuurde hem op.
De volgende is ook van Bert. Daar waren we ook bij, op bezoek bij de oudste zoon van B&M. Die is zolang ik me kan herinneren en dat is heel lang, een enorme treinliefhebber.
Dit treintje stond op z'n tafel. Bert maakte de foto. Ik had het treintje dus wel gezien, maar het gezichtje niet. Nu wel:

Deze vind ik ook wel bijzonder. Emie stuurde hem:

Ik vind het wat kubistisch  hebben, wat Picassoachtigs. Dank, Emie. Zeer geslaagd!
En tenslotte ook nog een leukerd van Ferrara

'Al gruttend in de knopendoos op zoek naar materiaal voor ATC-tjes lagen deze 3 smoeltjes zomaar voor mijn neus. Associatie met de boerka kon niet uitblijven.

Kijk maar of je ze wilt gebruiken'. 

Nou en of wilde ik ze gebruiken om hier in deze rubriek te plaatsen. Het is echt net een boerka hè. 

Dat was het weer voor deze keer. Alle inzenders hartelijk dank. 

En... blijf speuren!