Amsterdam en Multatuli

 Zondag hadden we om vijf uur een afspraak in Amsterdam. We gingen uit eten met onze jongste zoon en zijn vriendin. We vertrokken vrij vroeg in de middag. Met de bus. Zodat we tijd over hadden voor een wandeling in de richting van het restaurant. Het was hartstikke lekker weer en het was al zo lang geleden. 

Zo leuk, overal zaten mensen te genieten van het lenteachtige weer. 

We kiezen nooit de kortste en al helemaal nooit de drukste route. Eigenlijk kiezen we helemaal geen route. We moesten in de buurt van het Rijksmuseum zijn, dus die kant ging het op. 

En wat ik altijd zeg, overal is wel wat te zien.  Een mooie lente-achtige deur. (Hoewel misschien wel in de winter van zijn bestaan). En een merkwaardig kastje. Om een paar voorbeelden te noemen. 

En toen zagen we ineens het geboortehuis van Multatuli.  Het bleek een museum te zijn. 

Gratis toegankelijk met de Museumjaarkaart. Dus je raadt het al, even kijken kon geen kwaad.  Dit hieronder,  was het toegangskaartje. 

Er was een meneer die ontzettend veel te vertellen had. Allerlei interessante feiten en weetjes over Multatuli. 

Hij was van het Multatuli-genootschap. 

We gingen er gezellig bij zitten. Totaal onverwacht en superleuk. 

Ik zag een boekenkast met alle uitgaven van de Max Havelaar. En ik herkende in die kast,  aan de band,  meteen de uitgave die ik zelf heb. Uit 1932. Geërfd van mijn ouders. 

Ik heb Max Havelaar wel gelezen, maar dat zal zowat zestig jaar geleden zijn. 

Bij thuiskomst ben ik meteen opnieuw begonnen en dat kwam echt door het enthousiasme van die man in het museum. 

Eduard Douwes Dekker, moet een heel bijzonder iemand zijn geweest. Zijn tijd in veel opzichten ver vooruit. 

Vanwege de eetafspraak moesten we er een eind aan maken, maar ik weet heel erg zeker dat we nog een keer terug gaan. We hadden nog niet de helft gezien. 

Holtkamp

Onze kleindochter en onze dochter hebben het plan om iedere week samen iets te bakken. 

Ze zijn al goed, allebei, maar ze willen nóg beter worden. 

En dat  bakken gaan ze doen volgens recepten uit dit boek. Misschien kun je het niet zo goed lezen door de glimmende letters, maar het is een boek van Cees Holtkamp (en van Jonah Freud). 

Cees Holtkamp is voor zover ik weet een begrip in de bakwereld. 

Dan zie je bijvoorbeeld ergens op een menu staan kroketten en daarachter: van Holtkamp. 

Ook vaak in restaurants waar taart op de kaart staat: van Holtkamp. 

Holtkamp zat ook in de jury van het Bonck-koekje. 

En ik ben een keer speciaal naar zijn banketbakkerij gaan kijken aan de Vijzelgracht in Amsterdam. 

Holtkamp (1942) begon daar in 1969. Ik las dat hij en zijn vrouw nog steeds boven die bakkerij wonen, maar dat de zaak is overgenomen door een dochter. 

Enfin, ik bedacht ineens dat ik eigenlijk niet een bakboek heb. Ja een klein, dun, oud boekje, getiteld Gasovengeheimen. 

Ik wilde wel eens weten wat onze dochter en kleindochter allemaal gaan maken en dus reserveerde ik het boek. 

Er staan maar liefst driehonderd recepten in. Ik bekeek er een paar en ik moet zeggen: ze zijn overduidelijk. Dat lijkt me heel fijn. 

Heel compleet met allerlei 'gewone' recepten. Zoals voor boterkoek en scones. 

Maar ook bijvoorbeeld babbelaars, truffels en Haagse Hopjes voor Anna (kleindochter Holtkamp heet Anna). 

De truffels hadden ónze Anna en haar moeder al gemaakt en die waren verrukkelijk!. 

Er staat ook een recept in voor advocaat. En voor Friese Dúmkes. Die Dúmkes waren de 

lievelingskoekjes van mijn moeder. En ik ben er ook dol op. 

Ik ben geen bakster, wel een smulpaap. De recepten die ik hier noem heb ik genoteerd. Misschien ga ik die wel eens proberen. Te beginnen met de scones natuurlijk. 

En over het Bonckkoekje, vond onze Bonckcoördinator een filmpje. Holtkamp en zijn andere kleindochter Stella gaan dat koekje bakken. Je vindt het hier, klik 

Cadeautje

 

Als je wat mankeert, is het hartstikke leuk als de post komt en het blijkt dat iemand aan je gedacht heeft. Een kaart, een pakketje

Dit bijv. was zo'n verrassing. Een pakketje van een blogster die ik helemaal niet ken in het echt,  maar het voelt altijd een beetje of dat wel zo is. Janny is haar naam. En dit is haar blog: Janny's hobbylog

De kaart is natuurlijk al prachtig. 

Binnen in de kaart schreef Janny dat ze begreep dat ik nog niet zo veel kon met die schouder en dit kleine boekje was bedoeld als tijdverdrijf: 'Zoek de titels van een de songs waarvan ik een paar regels heb gegeven'. 

Janny dacht dat ik,  als Cohen-fan,  er niet zoveel tijd voor nodig zou hebben. Ik ging echt meteen kijken of ik de titels kende. De drie hierboven kende ik, maar er waren er ook drie waarvoor ik in actie moest komen en zoeken. Wat ik deed natuurlijk! En inderdaad heel afleidend! 

Wat is het toch mooi als je zoiets moois kunt maken en er dan ook nog iemand een plezier mee doet. 

Dankjewel, Janny. Echt super!

Maria (Callas)

 

Over de film: ik moet zeggen dat ik mijn twijfels had.  

Want ik kende Maria Callas wel, maar niet echt haar leven of haar werk. Natuurlijk wist ik van haar relatie met Aristoteles Onassis (de man die Jackie Kennedy de voorkeur gaf en Maria liet zitten). Natuurlijk wist ik dat zij een echte diva was, met een prachtige stem. En dat was het. 

Bovendien, de recensies die ik over de film las, waren sterk wisselend. Van zeer goed tot zeer matig. 

Het is not done om in de Cinema weg te lopen als een film je niet bevalt, maar ik had toch tegen mijn man gezegd dat ik dat zou doen indien nodig. 

Ik kon altijd zeggen dat ik het niet vol kon houden met die schouder. Het kostte me wat schouder betreft inderdaad moeite, 124 minuten is lang. 

Maar het is geen minuut in me opgekomen om te gaan. Ik vond, wij vonden, de film mooi! We werden geraakt. 

Het verhaal: Maria Callas is in wat de laatste fase van haar leven blijkt te zijn. Ze woont alleen, met een butler en een huishoudster die alles voor haar doen en twee hondjes. Ze is eenzaam en gaat er af en toe op uit bijv. naar een restaurant, om bewonderd te worden. Ze wil ook eigenlijk een comeback maken en oefent daarom met een pianist.  Ze gebruikt slaapmiddelen, krijgt hallucinaties en in die periodes krijgen wij te zien hoe haar leven was, als kind in Griekenland, als jong meisje toen ze gedwongen werd voor nazi's te zingen. En later. Haar relaties, haar leven. 

En dan Angelina Jolie. Wat een prachtige vrouw is zij. Ze speelde Maria en dat deed ze m.i. buitengewoon goed. Ik las later dat ze delen van de aria's zelf zong en dat ze daartoe lang zangles heeft genomen. Als Callas zingt in de film is dat voor een groot deel echt Callas, de stem van Callas. Maar ook een deel Angelina Jolie. Dat vloeit dan over. Echt heel mooi gedaan. 

En jawel: al weer een aanrader dus. Maar je moet wel van muziek en aria's houden of er naar willen luisteren omdat het nou eenmaal bij Maria hoort. 

Maandag mural

 Mijn voorraad Leeuwarden murals is bijna op. Ik heb er best veel van laten zien. En ik weet zeker dat als ik weer eens ga, dat er dan weer veel is veranderd en bijgekomen. Je hebt van die steden. Maar dit is voorlopig de laatste keer. Daarom het wapen van de stad én het netnummer. Eerst het wapen:

En van dicht(er)bij:

Ze beschilderen daar van alles. En dat doen ze mooi. Ik zag weinig gerotzooi en heel weinig beklad. 

Dit vond ik ook heel erg leuk. 058 is het netnummer van Leeuwarden. 

Linking to Sami's Colourful World 

Sami gaat even genieten van een welverdiende vakantie en dus bij haar Colourful World even geen murals. En bij mij dan ook even niet. 

Het gaat bij Sami, bij mij en bij de andere deelnemers weer verder vanaf 24 maart. 

Plantentelling en amaryllis

 

Zodra Noor en Jet binnen zijn in ons huis, nét binnen, pakken ze het post-it blokje dat op tafel ligt en een potlood en verdwijnen naar boven. 

Ze gaan planten tellen en daar zijn ze dan een tijdje mee bezig want in iedere ruimte staan planten. 

Best veel! 

Het zijn er nu zestig, maar het waren er wel eens meer dan zeventig. Daar staan ze versteld van en ik eigenlijk ook. Van de hoeveelheid bedoel ik. 

Ik geloof niet dat ze verder iets is opgevallen aan de planten en ik denk niet dat ze bijv. deze amaryllis hebben bestudeerd. Ik wel.

Dit was een bol die mijn man kocht in november of december, ten behoeve van zijn koor. 

En ik vond er eigenlijk geen bol aan,  daar in mijn vensterbank.

Maar nu is-ze gaan bloeien en ik geniet er ontzettend van. De kleur en de hoeveelheid bloemen. Zo mooi! 

Bovendien, is mevrouw nog niet klaar. (Ik dénk dat het een mevrouw is). Ze heeft er echt zin in:

Gezichtjes

 Stef van sccollections, stuurde weer twee goede vondsten, fraaie gezichtjes.  De eerste, 'gewoon' gezien in zijn eigen tuin.  Het is de waterdichte afsluiting van de parasolstandaard.

 De tweede in een voortuintje een eindje verderop, waarschijnlijk als afschrikking voor dieren, maar niet duideijk wat voor.

 Dit gezichtje zag ik zelf in het ziekenhuis, wachtend op een uitslag:

'Tijdens het wandelen kwam ik deze boom tegen waar ik de ogen van een uil inzag. Mocht je het niet echt een gezichtje vinden, dan is dat oké hoor', aldus Mevr. W.  

Nou ik zie de uil hoor en jullie vast ook.

En de laatste komt weer van Tineke Dieks: In de prullenmand op ons kantoor lag een oranje “ding”. Geen idee wat het was en waar het vandaan kwam. Maar ik zag een gezichtje en maakte een foto. Het blijkt een dekseltje van een HP-cartridge:

Dat was het voor deze ronde. Dank allemaal en als altijd: blijf speuren, mensen. En insturen. bettievdgriend@hotmail.com

(IJs)vogel

 Op weg naar fysiotherapie,  gisteren,  zag ik een  eend die over water liep:

Nou ja, het is natuurlijk een dun laagje water, met ijs er onder. Ha, een echte ijsvogel, die eend. 

Je ziet, hoop ik, dat mijn foto's al iets beter worden. 

Maar ja, met links kan ik nog steeds lang niet alles wat ik zou willen. En af en toe ga ik bijna door de grond van de pijnscheuten. 

De dag er voor was ik naar radiologie in het ziekenhuis voor een controlefoto. De arts in opleiding bekeek de foto. Hij constateerde dat de stand goed is, maar dat er nog weinig van botopbouw te zien is. Later werd dat wat afgezwakt: in deze fase van de strijd kun je dat niet echt goed zien.  Terug over zes weken. 

Ik was een beetje teleurgesteld, want ik had gehoopt dat hij zou zeggen: alles ziet er heel goed uit mevrouw en hier scheiden zich onze wegen. Maar dat zei hij niet. 

Vogels

 Er is werkelijk altijd wel wat te zien in Amsterdam. Kijk dit nou, dat verwacht je toch helemaal niet aan een gracht in het hart van de stad:

Nou denk ik niet dat er erg druk gevoerd zal worden daar en een grote drukte wat nestelen betreft zie ik ook niet aankomen. Maar je weet het nooit natuurlijk.

En in Den Haag is het weer anders, al heeft het ook met vogels te maken.

Die meeuwen zaten zich te schamen denk ik, maar de reiger niet hoor, die wachtte rustig zijn kans af. Of hij verkeerde in een identiteitcrisis, dat kan ook.

Nesjomme

 

Vanaf 2 januari te zien in de filmtheaters staat op de poster. Deze film wilde ik heel graag zien, ik had er over gelezen en al gereserveerd,  maar daar kwam dus even iets tussen. Hij was vorige week voor het laatst,  dacht ik,  in onze Cinema Oostereiland. 

Op dat moment zag ik mezelf nog niet zo lang stilzitten in een volle zaal. 

Gelukkig is er dan PICL en zo zag ik hem 's avonds in ons eigen thuistheater, gewoon op de bank. Echt een uitkomst! Win win. 

Een zeer bijzondere film. Gemaakt door iemand die ik niet kende, Sandra Beerends. 

Wat je ziet zijn heel veel geweldige beelden van Amsterdam, Joods Amsterdam, vanaf 1910 ongeveer. Dat alleen al was smullen. 

Wat een prachtige beelden blijken er nog te bestaan. 

De Joden, de haven, de gebouwen, de wegen en pleinen, het paleis voor Volksvlijt, Tuschinsky,  bekende Amsterdammers. De handelaren, de diamantbewerkers. 

Prachtig voor Amsterdammers, maar niet alleen voor hen . Ik dacht de hele tijd dat ik mijn moeder zag lopen of mijn grootouders. Had zomaar gekund.  

Enfin, dan zijn er dus een heleboel beelden,  maar dan heb je nog geen film. 

Beerends máákte er een film van,  een  verhaal, door die beelden van het Amsterdam van toen te verbinden aan het verhaal van een jonge, opgroeiende vrouw. Rusha. 

Fictie, maar zo goed bedacht!

Onder andere via de correspondentie tussen Rusha en haar broer Max die naar Nederlands-Indië is geemigreerd,  wordt het verhaal verteld. 

Het verhaal van de dreiging, van de opkomst van het nationaalsocialisme. Het leven...

Het gaat over de ziel van de stad en van het Joodse leven. Nesjomme betekent ziel. 

Ik vond het een indrukwekkende film qua thema en verhaal. Maar ook ontzettend knap gemaakt. Heel mooi ook verteld, door Rivka Lodeizen. 

Daniëls

Een paar jaar geleden gaven mijn vrijdagcollega Marjan en ik een Sinterklaasaardigheidje aan onze andere vrijdagcollega die heel vaak het vervelendste klusje van de dag van ons overnam. 

Ik maakte het gedicht en dat begon met: Sinterklaas heeft,  naar verluid, .... Geen idee meer hoe het verder ging. 

Het was een goed gedicht al zeg ik het zelf,  maar Marjan merkte op dat verluidt geschreven dient te worden met  dt. Met  DT.

Ik geloofde het eigenlijk niet, maar ze had overtuigende argumenten. 

 De volgende week vroeg ik aan de ontvanger (hoofd ener school geweest) of hij de fout had opgemerkt. En ja hoor, grrrr, natuurlijk had hij dat. 

Weer een week later  nam Marjan dit boek voor mij mee en mocht ik het lenen. 

De verklaring voor die DT stond er overduidelijk in. Jullie zullen het vast allemaal weten hoor maar voor de zekerheid meld ik het nog even:

Het onderwerp 'het' is in 'naar verluidt' weggevallen. Lang geleden stond het er nog wel bij, (naar het verluidt). En nu moet je het onderwerp er nog steeds bij denken. 

Daniëls besprak dit en andere voorbeelden in het hoofdstuk Taalergernissen van anderen. Zeer lezenswaard. 

Zoals ook de ongeveer zeventig andere hoofdstukjes. Ik zou uit ieder hoofdstuk een leuk, interessant of nieuw voorbeeld kunnen vertellen. 

Helemaal niet belerend en heel erg leuk om te lezen. Ik zat af en toe ook echt hardop te lachen. 

Nou, zeventig voorbeelden geef ik natuurlijk niet. Je kunt het beter zelf eens bekijken. Ik denk dat iedere bieb wel een exemplaar heeft. 

Maar een paar voorbeeldjes geef ik wel. 

In het hoofdstuk Heerlijke taalfouten:  Verkeerde zegswijzen.  Zoals

• een dubbeltje op zijn kont
• iemand doodmaken met een blije mus
• een gebit zonder end
• liever niet betalen met losgeld. 

En daarop voortbordurend , in de coronatijd in een kaaswinkel de volgende tekst: 

U kunt de

kaas niet

contant betalen

helaas 

pin-de-kaas

Dit was natuurlijk geen taalfout, maar een taalvondst. 

Daniels geeft in het eerste hoofdstuk een van de mooiste teksten prijs die hij kent. Hij zag de tekst op een T-shirt, gedragen door een jongen met het syndroom van Down. 

Ik ben anders

net als jij

Het gaat verder over leestekens, geluk, uitleenwoorden, warme bakkerswinkel, namengelijkheid, Latijn in het Nederlands(!), de ij, de ei en de y. 

Enfin, zoals ik al zei te veel voor mijn blog . Ik heb het boek ook al heel lang te leen, je leest het niet achter elkaar uit. Steeds een stukje. 

Aanrader!!!!

Nogmaals Leeuwarden

Nogmaals Leeuwarden. Deze was niet van dichtbij benaderbaar waardoor ik niet weet wie de maker is. Ik weet wel dat ik hem mooi vond. Eenvoudig doch smaakvol en bovendien ontzettend Nederlands. 

En dan als contrast nog deze. Met weer zo'n fraaie weerspiegeling in het gebouw aan de overkant:

De kunstenaar is Duits en zijn werknaam is Flying Fortress. Eerlijk gezegd weet ik niet precies waar ik naar kijk, maar toch was het wel een mooi gezicht daar in Leeuwarden. Vooral vanwege de weerspiegeling. 

Als altijd: Linking to Sami's Colourful World. Thank you, Sami! 

Latijn

Ik begon gisteren met een Latijnse wapenspreuk omdat ik het daarover wilde hebben  en ik eindigde met een Franse spreuk en een Engels verhaal:  The most Noble Order of the Garter. 

Tja Engeland zit in je genen of niet. En in die van mij zit het! 

Maar ik wilde het dus eigenlijk over Latijn hebben. Ik heb het niet op school geleerd tot mijn spijt, maar het intrigeert me altijd. Soms weet ik het en soms ook helemaal niet. 

Deze wist ik. Of eigenlijk wist ik wat Pecunia non olet betekent. Namelijk: Geld stinkt niet. 

Dus dan zal dit Pecunia olet betekenen: Geld stinkt. (Over beide spreuken valt te discussiëren trouwens)

Haha, ik deed diepgravend onderzoek, maar ontdekte niet veel. Ja dat er in dat gebouw een sigarenmagazijn heeft gezeten en een bank. In beide gevallen begrijp ik de naam niet. 

Ik zag dit gebouw vanaf het terras van  een cafeetje vlakbij en ik snap nu niet dat ik niet even ben gaan kijken en informeren. Maar dat komt nog wel een keer. 

Deze teksten heb ik gezien o.a. in Alkmaar, Amersfoort,  Amsterdam en London en natuurlijk van allemaal de vertaling gezocht. Ik kom tot de conclusie dat het vaak waarheden zijn. 

Mooi, toen en nu. 

De laatste, Pax Vobis, is een vredeswens. Helaas is de vrede heel ver weg. Verder weg dan ooit.  Het maakt me bang! 

Wapens en wapenspreuken

 Dat heb ik altijd al gehad, als ik een Latijnse tekst zie ergens, wil ik altijd weten wat die betekent. Tegenwoordig is dat makkelijk , je gaat naar Google, je typt de tekst en hup daar staat de vertaling.

Luctor et Emergo, zoals hier te zien, die hoefde ik niet op te zoeken. 

Ik denk dat dat vroeger gewoon op school werd geleerd.  Het betekent: Ik worstel en kom boven.  (Je hoort ook wel eens, bijv.  in het Zeeuwse volkslied: Ik worstel en ontzwem).  

Dit prachtige wapen is te zien in Middelburg. Ik heb daar vier jaar gewoond dus logisch dat ik het goed ken. 

Dichterbij huis een wapen dat ik ook heel goed ken,  met een Franse tekst:

Dit wapen siert namelijk de voorgevel van ons Westfries Museum. Weliswaar geen Latijn, maar Frans en toch moest ik (ooit) de betekenis opzoeken.

Honi soit qui mal y pense. En dat betekent: Schande over wie er slecht van denkt. Of: wee degene die er slecht van denkt. 

Ons museum is gebouwd als Statencollege in 1632.  De besturen van Westfriesland en het Noorderkwartier vergaderden er en het wapen is dat van stadhouder Frederik Hendrik, toen de belangrijkste man in de Republiek. 

Maar die spreuk, die komt ergens anders vandaan. En dat vind ik nou juist zo'n mooi verhaal:

Ooit, ten tijde van de Engelse koning Edward III,  werd er een hofbal gehouden. 

Er werd natuurlijk gedanst en een gravin die met de koning danste verloor daarbij een kousenband. 

De koning raapte de band voor haar op en merkte dat er gelachen werd. 

Hij werd boos en voegde de lachers toe: 'Honi soi qui mal y pense'. Schande over wie er slecht van denkt. 

Maar dat was niet alles. De koning zei er ook nog bij dat hij er voor zou zorgen dat deze eenvoudige kousenband een onderscheiding zou worden: 'een hoge onderscheiding, eentje die ieder van u graag zou willen dragen'. 

Voila, de Orde van de Kousenband was ontstaan. The most noble order of the Garter. Dat was in 1348 en die  bestaat nog steeds. 

Onze koning is ook in deze orde opgenomen.

Kalender

 Oké, ik heb een kalender. Sterker nog ik heb er twee.  Onzin natuurlijk. Ik weet toch wel welke dag het is, via laptop, telefoon, krant... 

Ik voel me tegenwoordig bijna schuldig over zo'n overdaad, maar tegelijkertijd denk ik dat er zoveel dingen zijn die ik niet koop, dat het misschien toch nog wel meevalt. 

Mijn eerste kalender is trouwens de Novib-kalender. Daar hebben wij een abonnement op en dat had ik al toen ik mijn eerste baan had en mijn eerste huis. Het zal zo'n beetje vijftig jaar zijn. 

Ieder jaar in september valt die in de bus. Ik kijk dan trouwens niet en laat hem in de verpakking tot eind december. Om dan te genieten van de prachtigste foto's. 

En toch koop ik er vaak een kalender bij. En dat was deze keer na de Kandinsky-tentoonstelling in het H'ART museum. 

Ik heb er over verteld hier dat ik aanvankelijk niet geïnteresseerd was in Kandinsky en dat het puur toeval was dat we er langs liepen en even gebruik maakten van de Museumkaart. 

Dat mijn beeld van deze schilder totaal veranderde tijdens dat bezoek. Zo zeer dat ik nog een keer ben gegaan. 

Enfin, het werd dus een kleine Kandinskykalender om me te herinneren aan de kleurrijke schilderijen die ik had gezien.

Pas nu (13 februari), kwam ik tot de ontdekking dat het niet gewoon foto's zijn die op het kalenderblad staan, maar kaarten, die je er heel makkelijk af kunt halen én als je dat zou willen, versturen. 

Dit is de eerste, van januari dus. 

Wassily Kandinsky: Natuurstudie uit Murnau III, 1909. 

Deze kaart heb ik al verstuurd. Omdat ik denk dat de ontvangster het net zo mooi zal vinden als ik. 

Alle andere kaarten zal ik ook versturen en dan aan bloggers die van kaarten of post of  Kandinsky of alle drie houden. 

Een serie van Esther. Gezichtjes

 Bloglezer Esther stuurde al een hele tijd geleden een paar series gezichtjes. Zij is op dat gebied een echte speurneus. 

Ik plaats gezchtjes over het algemeen in volgorde van binnenkomst. En net daarvoor had ik er ook al een paar van Esther geplaatst. Dus ik dacht die laat ik nog even onderaan staan tot ik er aan toe ben. En dat nu had ik niet moeten doen. Want toen ik er aan toe was, waren de mailtjes (het waren twee mailtjes met ieder eens serie) verdwenen. Ik weet nog steeds niet wat ik fout heb gedaan, maar de fotos'waren weg en bleven weg. Onze jongste zoon heeft er nog naar gekeken, maar ook voor hem helaas onvindbaar.  Ik maakte mijn excuses aan Esther en zij was zo vriendelijk de foto's nog eens te sturen. Echt super.  Hier is de eerst serie, dan kan dàt niet meer fout gaan

In museum De Fundatie hing een schilderij van Jan Cremer. Aan de rechterkant van het middelste doek zag ik een boos gezichtje. Ik heb er even een close up foto van gemaakt. 

In de deurklink van een poortdeur en van een raamstang zag ik een gezichtje.

In het gereedschap zag ik de kop van een dier met een grote bek. 

En de laatste: Een tasje keek alsof het de mond gesnoerd werd. 

Wat zijn ze weer leuk. Dankjewel, Esther en zoals altijd: Blijf speuren mensen en insturen.

bettievdgriend@hotmail.com