Amsterdam en Multatuli

 Zondag hadden we om vijf uur een afspraak in Amsterdam. We gingen uit eten met onze jongste zoon en zijn vriendin. We vertrokken vrij vroeg in de middag. Met de bus. Zodat we tijd over hadden voor een wandeling in de richting van het restaurant. Het was hartstikke lekker weer en het was al zo lang geleden. 

Zo leuk, overal zaten mensen te genieten van het lenteachtige weer. 

We kiezen nooit de kortste en al helemaal nooit de drukste route. Eigenlijk kiezen we helemaal geen route. We moesten in de buurt van het Rijksmuseum zijn, dus die kant ging het op. 

En wat ik altijd zeg, overal is wel wat te zien.  Een mooie lente-achtige deur. (Hoewel misschien wel in de winter van zijn bestaan). En een merkwaardig kastje. Om een paar voorbeelden te noemen. 

En toen zagen we ineens het geboortehuis van Multatuli.  Het bleek een museum te zijn. 

Gratis toegankelijk met de Museumjaarkaart. Dus je raadt het al, even kijken kon geen kwaad.  Dit hieronder,  was het toegangskaartje. 

Er was een meneer die ontzettend veel te vertellen had. Allerlei interessante feiten en weetjes over Multatuli. 

Hij was van het Multatuli-genootschap. 

We gingen er gezellig bij zitten. Totaal onverwacht en superleuk. 

Ik zag een boekenkast met alle uitgaven van de Max Havelaar. En ik herkende in die kast,  aan de band,  meteen de uitgave die ik zelf heb. Uit 1932. Geërfd van mijn ouders. 

Ik heb Max Havelaar wel gelezen, maar dat zal zowat zestig jaar geleden zijn. 

Bij thuiskomst ben ik meteen opnieuw begonnen en dat kwam echt door het enthousiasme van die man in het museum. 

Eduard Douwes Dekker, moet een heel bijzonder iemand zijn geweest. Zijn tijd in veel opzichten ver vooruit. 

Vanwege de eetafspraak moesten we er een eind aan maken, maar ik weet heel erg zeker dat we nog een keer terug gaan. We hadden nog niet de helft gezien.