Rivers

Die rivier,  the Thames, dat blijft iets bijzonders. En dan de Fleet...

Dat was vroeger een belangrijke rivier in London, maar tegenwoordig en al sinds jaar en dag,  is het een overdekte rivier. Ondergronds! 

Je ziet er heel weinig van, alleen dus bij die rode kolommen, daar schijnt de rivier uit te komen in de Thames, maar dat hebben we jammer genoeg niet gezien. 

Het zou dan laag water moeten zijn en dat was het niet.  

Maar we hebben de rivier wel gehóórd. Ongelooflijk toch, dat je een ondergronds stromende rivier kunt horen.

Hier, in deze straat, Raystreet, (zie je het leuke,  toepasselijke naambord), was op de grond een rooster, een grating heet dat. 

En als je bukt hoor je het...echt!

Mijn man knielde, ik niet, ik kon het er boven staand ook horen, luid en duidelijk. 

Het was sowieso het London van de rivieren deze week.  

Toen we een museum bezochten in Canary Wharf, liepen we even in de richting van de Thames. 

Het was prachtig, warm weer en toen we daar dus een Uber zagen, niet een taxi,  maar een Uber Boat, namen we die. 

Zo leuk om stukken van de stad vanaf het water te kunnen bekijken. 

We vaarden mee vanaf Canary Wharf naar Battersea Powerstation. 

En vandaar was het door Batterseapark een prachtige wandeling langs de Thames naar de Albert Bridge waar we naar toe wilden. 

Negen stops onderweg. Dat ging ontzettend snel. Dat varen niet zo zeer, maar wel dat laden en lossen van mensen die er af gingen en er op kwamen. 

Ook dit was toevallig, ik wist niet van het bestaan van die boot af. We liepen alleen even naar de Thames en bij slecht weer hadden we dat niet eens gedaan. 

Secrets of the Thames

Ik heb al eens iets verteld over de Modderjongens, hier Een boek waar ik als kind erg dol op was. Het verhaal speelde zich af in London,  aan de Thames. 

Modderjongens waren kinderen die probeerden iets te vinden van enige waarde op de oevers van de Thames. Met als doel dat dan te verkopen en zo iets te doen aan de zeer arme omstandigheden.  

Peggy Jones was geen modderkind, Peggy was een moddervrouw. Zij was een zogenaamde Mudlark. 

Een vrouw van rond de veertig. 

Rood haar had ze. Armoedig gekleed, ze droeg een schort, gevouwen rond haar lichaam, als een tas. En ze liep op blote voeten. 

Ze liep langs de oevers en in het water van de Thames, soms zelfs tot haar middel en ze gebruikte haar voeten om kolen te vinden. 

Die verzamelde ze dan in haar schort/tas. 

Ze was bekend in haar buurt en vaak dronken. 

Op een dag in 1805 verdween ze en niemand heeft haar ooit nog gezien. 

De tentoonstelling in het London Museum, getiteld Secrets of the Thames,  gáát over moddermannen- en vrouwen. 

Het zijn niet meer de arme kinderen en mensen die zoeken en vinden.

De mensen die het nu doen heten nog wel steeds mudlarks net als Peggy Jones. 

Mudlarking is hun hobby en hun verhalen en dat wat ze vinden, daar gaat de tentoonstelling over. 

Hier zie je bijvoorbeeld een zonnewijzer die uit twee delen bestaat en die delen werden door twee verschillende mudlarks gevonden. Datering 15e/16e eeuw. 

Dan het Batterseaschild, gedateerd 350-50 voor Chr. Niet gebruikt in de strijd, maar als offer in de rivier gegooid. Dénkt men.  

En tenslotte de medailles van tenniser P. Flemming die dubbelde met John McEnroe. Ze waren gestolen en door de dief in de rivier gegooid. Toch weer gevonden. 

Je kunt overigens niet zomaar afdalen naar de foreshores en een beetje gaan zoeken. 

Je moet een vergunning hebben. Die kun je kopen voor 35 pond per jaar. 

Ze zijn voor een jaar geldig en er zijn er per jaar vierduizend beschikbaar. Maar de belangstelling is groot en er is een lange wachtlijst. 

Als je aan de beurt bent mag je zoeken, schrapen, graven en een metaaldetector gebruiken. Als je iets vindt met mogelijk archeologische waarde, moet je dat melden. Er zijn bepaalde gebieden niet toegestaan. 

Heel in de verte zag ik iemand bezig. Het was niet zo dat de mudlarks overal en masse rondliepen.

Pijlpunten, een middeleeuwse gouden ring, kunsttanden uit de 18e eeuw... noem het maar op, er wordt veel interssants gevonden.

London Museum

We waren in the Docklands. Dat is een gebied waar vroeger een deel van de Londonse havens was, maar dat is eigenlijk allemaal verplaatst en nu is het een gebied met heel veel en waarschijnlijk onbetaalbare huizen. Een financieel centrum ook, heel erg modern allemaal. 

Wat er ook was in the Docklands: een fraai museum, Het London Museum.  

Een voormalig pakhuis. 

De vaste collectie is gewijd aan wat wij hier in Nederland ook te zien krijgen: de scheepvaart,  de slavernij, de handel, de compagnieën. 

Interessant genoeg en wat Engeland deed in die jaren is absoluut te vergelijken met wat hier bij ons gebeurde in de 17e eeuw en nog lang daarna. Best indrukwekkend en goed tentoongesteld. 

Kunstenaar Caroline Chinakwe, is door het museum gevraagd beelden te maken over The Black Experience in London vandaag. 

London is een moderne, multiculturele stad, maar was ook zeker een centrum van Britse handel in Afrikaanse tot slaaf gemaakten. 

Caroline maakte dit prachtige werk:

Dit was niet alles. We zijn er behoorlijk lang geweest, want er was nog een andere tentoonstelling: Secrets of the Thames. 

Wandelen en een bijzonder toeval

 When in London... doen we altijd graag een wandeling met een gids. Je gaat naar de afgesproken plek, hoeft verder niks te doen en je gaat wandelen, waarbij je dan van alles verteld wordt. 

Ik vond, op een na, alle gidsen van de London Walks fantastisch en de wandelingen ook. Maar het wordt steeds duurder. Vijfendertig pond nu al. Dus deze keer besloten we gebruik te maken van een boekje:

Je zou de wandelingen uit dat boekje van tevoren uit kunnen printen, maar nodig was dat niet.  Zo hadden we voor elf pond vierentwintig wandelingen.  We deden er drie. En daar was er een bij waar we twee dagen over hebben gedaan. Er was vier mile aangegeven, dat is ongeveer de afstand die ik thuis iedere dag loop. Maar in London stop je natuurlijk heel vaak om naar iets te kijken, dus duurt het veel langer.  

De eerste wandeling heette Lost City, dat was die waar we veel langer over deden. Die bracht ons naar een uitstroom van een ondergrondse rivier in London: The Fleet. Er was heel veel bijzonders te zien op deze wandeling, echt. 

Maar hier, vlakkbij Black Friars Bridge, zagen we dit: 

We zijn beslist vaker in deze buurt geweest en het is niet bepaald onopvallend maar we hadden het totaal gemist tot nu toe. 

Ik vroeg aan een paar werklieden waar we naar keken, maar ze hadden geen idee. 

Er kwam een mevrouw aangewandeld. Ik vroeg of ze toerist was. Dat was ze niet en op mijn verzoek wilde ze ook wel vertellen wat het was. De eerstkomende tien minuten was ze aan het woord en wisten we nog niet alles, maar wel heel wat .

Het zijn de overblijfselen van de oude spoorwegbrug. Die trouwens al in 1980 buiten gebruik was. 

En zoals je ziet: er wordt gebouwd. Ik geloof niet dat er plekken zijn in London waar niet gebouwd wordt.

Steeds maar hoger en hoger en nog hoger. 

Vlak om de hoek stond een standbeeld van Koningin Victoria. 

Met haar rug naar al dat nieuwe en kijkend naar iets dat er in haar tijd ook al was. 

Dat is The  Black Friar pub uit 1875. Friar komt van het Franse Frère. Broeder dus. Monniken in een zwarte pij hadden, hier in deze wijk die ook Black Friar heet, ooit hun grondgebied en klooster. 

De volgende dag gebeurder er iets waar ik nog steeds stomverbaasd over ben. 

Judy van  Bubbles stuurde mij een filmpje. Klik  

Precies over die brug met die rode dingen. Hoe is het mogelijk?

Ik had nog helemaal nergens verteld dat ik in London was. 

Het is ook niet zo dat Judy mij vaker filmpjes stuurt en bovendien had Judy had uit twee  miljoen andere filmpjes kunnen kiezen. 

Ik dacht eerst nog even dat het van die mevrouw kwam, maar nee, dat kon natuurlijk helemaal niet, het was echt van Judy. 

Niet te geloven toch? Maar superleuk en  het kwam goed van pas.  Voortaan volg ik degene die het filmpje maakte.

Book

Op weg naar de Tube, kwamen we iedere dag langs een niet zo grote, maar erg leuke boekhandel. Dus je begrijpt natuurlijk wel dat we daar binnen gingen kijken.

Ik vond het erg leuk hoe de boeken op een aantal tafels waren tentoongesteld. Er waren ook gewone planken hoor, maar die bordjes vond ik leuk. Perennially Popular. Ik wist niet wat perennially betekende, maar dat was gauw gevonden natuurlijk: eeuwigdurend betekent het. Eeuwigdurend populair. Of

Boeken waarvan we doen of we ze gelezen hebben. Niet dat ik dat ooit gedaan heb hoor, dat pretenden.. Maar ik kan me er wel iets bij voorstellen,  want boekensnobs... ze bestaan. 

En verder was er een etalage, helemaal gevuld met dit boek: All Fours, geschreven door Miranda July.

Hoog opgestapeld.   

Het boek zou grappig en ontroerend zijn, een gids voor female liberation, een ode aan liefde in alle vormen, intiem en sexy.

 

En hier hoort een verhaal bij. 

Onze dochter was net naar Schotland geweest en had tien Schotse ponden over. 

'Gebruik jij ze maar',  zei ze, 'ik geloof dat dat ook gebruikt kan worden in Engeland'. 

Ik had nog helemaal geen contant geld gebruikt, dus ik dacht nou dat is mooi. Dan koop ik dat boek, probeer het zelf te lezen en daarna geef ik het aan onze dochter. Of andersom. 

Ik moet er nog bij vertellen dat zij uitsluitend Engels leest en ik nooit. 

Enfin, ze was hier en zag het boek liggen. 

Ze keek naar het boek en toen naar mij en zei vol stomme verbazing: 'Lees jij dát?' Met de nadruk op dat. Het kan ook zijn dat de klemtoon viel op jíj. 'Lees jíj dat?'

'Ja, eh hoezo'

Enfn, het boek schijnt een beetje gênant te zijn. 

Nou ben ik  op mijn leeftijd natuurlijk wel wat gewend en hee, ik ben groot geworden in de sixties hè. Tegenwoordig is men geloof ik preutser dan in mijn tijd. 

Maar een ding is zeker, ik ga het nu echt lezen. Echt! 

Inmiddels heb ik gezien dat het ook vertaald is. Dus als het niet lukt met dat Engels...

Ha en als ik het dan niet te gênant vind, kom ik er op terug

Nb: We waren dus in London, een volle week. En daar ga ik in de komende volle week van alles over vertellen. 

Terug in London

 

We waren in London en ik verheugde me op heel veel murals. Meestal is er echt van alles te vinden op dat gebied en nu was er ook wel het een en ander hoor, maar toch (en zeker in East London), leek er wel minder te vinden dan anders. 

Maar niet getreurd, deze was er wel en wat is ze mooi. Of is het misschien een hij? 

Op deze plek is eigenlijk iedere keer dat ik er ben een mooie nieuwe te zien. En vrijwel altijd onbeschadigd. Soms lastig te bereiken, maar nu konden we er gewoon vlak voor staan.

De kunstenaar, waar ik ook al eerder wat van heb laten zien, heet David Speed.

Linking to Sami's Colourful World

Springsnow... Lentesneeuw

Wat is het toch handig dat ik op mijn blog zo iets terug kan vinden. Bijvoorbeeld over Springsnow. We deden in 2013 een Springsnowwandeling in Amsterdam, klik. 

Dat was hartstikke leuk. Een aparte ervaring met al die duizenden,  vrolijk wervelende blaadjes. Ik ging er toen graag voor naar Amsterdam, want ik had nog nooit van het fenomeen gehoord. 

Maar nu hoef ik er echt de deur niet meer voor uit. Het heeft hier ook hard gesneeuwd, heel hard:

Wel jammer dat die prachtige paarse allium, het waren er twee, inmiddels met wortel en al uit de grond zijn gerukt. Ik hoop maar dat het een jong kind was die het deed. Bloemen plukken voor mama of zo. 

De derde kunstenaar in het Westfries Museum (en voorlopig de laatste)

 Van kunstenaar Rien Bekkers, liet ik al eerder werk zien. Miniaturen, gebaseerd op het schilderij erachter en gemaakt van bananenpapier en boomschorsdoek.

Ik ben dol op dit werk van Bekkers. Ook omdat ik dat bananenpapier interessant vind. Dat wordt gemaakt van de stengels van de bananenplant. En Rien Bekkers vertelde dat er overal op bananen- plantages projecten worden opgezet om dat papier te maken. Dat is mooi, want een bananenplant draagt maar een keer vrucht. Dus nu wordt de plant in ieder geval twee keer gebruikt. 

Overal door het hele museum is werk te zien van Rien Bekkers. Allemaal miniaturen. Ze zijn prachtig vind ik. 

Van ook weer een bijzondere kunstenaar. Wil je hem echt goed leren kennen, moet je even hier kijken, klik. 

Ook Rien Bekkers hield een lezing in het museum. Een leuke man lijkt mij en een  goede verteller, het was een plezier om naar hem te luisteren. 

Hij was eigenlijk kostuumontwerper voor theater en opera en ballet. Daar vertelde hij over, een beetje over hoe dat er in die wereld ging. 

Pas toen hij met pensioen ging is hij miniaturen gaan ontwerpen en ze zijn super. Hij kan dat natuurlijk nooit allemaal zelf doen, maar eentje doet hij wel altijd helemaal zelf. Om te weten wat hij kan verwachten van de mensen die voor hem werken. 

Die donkere in het midden van de collage, was trouwens altijd al in het museum te zien. Die dingen die je daar ziet hangen, dat zijn kruitmaten. Daarin zit kruit voor een schot. Het zijn er twaalf, de rest zit onder de cape en ze worden de twaalf apostelen genoemd. 

Er is ook kleurrijk werk te zien in het museum  hoor, maar ik zette deze hierboven op de foto.

Op een bepaalde dag was Rien Bekkers denk ik een rondleiding aan het voorbereiden en vroeg aan mij waar zijn mooiste werk stond. 

Ik vind al zijn werk mooi, dus dat wist ik natuurlijk niet, maar het bleek dit werk te zijn. En inderdaad, ik ben het met de kunstenaar eens.

Deze miniatuur is handbeschilderd naar aanleiding van heldendichten uit het Hindoeïsme. Door een Balinese eierschilder. Op Bali, waar Rien Bekkers lang heeft gewoond, is het beschilderen van eieren een heel oud ambacht

En nu voor de allerlaatste keer: je kúnt nog komen kijken. Nog wel! Tot en met zondag 1 juni!

Eva Ment en Ronald de Jager

 

Daar hangt ze, Eva Ment. 

Even terug in het museum nadat ze weg was geweest,  voor restauratie van het doek. Tot de sluiting van het museum op 1 juni is ze in volle glorie te zien. 

Moet je natuurlijk maar net weten wie Eva Ment is. Nou, ze was de vrouw van J.P. Coen. 

En ik heb altijd een beetje medelijden met haar. Zeker nadat ik het boek had gelezen dat Simone van der Vlugt over haar schreef, het Schaduwspel. (Ook dít boek van van der Vlugt is deels fictie, maar wel gebaseerd op feiten). 

Toen Eva negentien was trouwde ze met Coen. Zij en haar man lieten zich portretteren door Jacob Waben.  

Twee jaar later en een dochter rijker vertrok ze met Coen en hun dochtertje naar Batavia. Een afschuwelijke zeereis, van zeven maanden. Haar moeder ging ook mee en haar broer en zus. 

Hun omstandigheden aan boord waren,  dankzij Coen,  beter dan van andere reizigers, maar dan nog...

In Batavia gebeurde van alles natuurlijk. Haar moeder en broer stierven, hun tweede dochtertje ook en na twee jaar ook Coen. En toen ging Eva weer terug. Een fascinerend leven! 

Maar nu even over het schilderij. Het is fantastisch gerestaureerd door Ronald de Jager en ook hij hield in de afgelopen periode een lezing daarover. 

Wat een beroep lijkt me dat ook zeg. Je moet het maar durven, beginnen aan een werk uit 1625. Zo oud en zo waardevol. Mij lijkt het dat je ook best iets zou kunnen verpesten. Maar dat gebeurt dus niet, die Ronald de Jager  is deskundig en kundig. 

Hij vertelde dat het portret origineel is,  hoewel niet gesigneerd. Dat komt omdat Eva's portret bij dat van Coen hoorde en dat is wel gesigneerd. Misschien zijn de portretten zelfs meegereisd naar Batavia. Aannemelijk omdat Coen daar had willen  blijven.

Ronald de Jager vertelde dat hij een beetje verliefd werd op Eva en dat hij er 126 uur aan heeft gewerkt. Nou zat zijn vrouw ook in de zaal en die maakte meteen duidelijk dat dat echt veel langer is geweest. 

In Eva's  hand een waaier van pauwenveren, met een gouden handvat. Het schilderij is veel lichter geworden en de jurk die eerst groen leek, bleek blauw te zijn. 

Een zeer deskundige collega, vertelde me dat armbanden zoals Eva ze droeg, aan allebei de armen, dat dat  een modeverschijnsel was, toen. 

En dat dat pas veranderde toen het polshorloge kwam.  Ook twee dezelfde ringen, dat was mode! 

Asya Kozina

Op deze foto, gemaakt in een van de zalen van het Westfries Museum in Hoorn, kun je heel goed zien hoe erg de verzakking in dit oude gebouw,  uit 1632,  is. Namelijk heel erg. 

Zoals ik al vaker vertelde, het museum is bijna leeg. Maar nog wel open. Voor de speciale tentoonstelling Time in Fashion. 

Werk van drie kunstenaars. Per 1 juni is ook dat klaar, de week daarna begint de verbouwing.

 

Een van de drie kunstenaars,  is Asya Kozina (1984). Zij komt uit de Oekraïne. 

Van de andere twee heb ik in het museum een lezing bijgewoond. Zij lopen ook wel eens rond als ik dienst heb en als ze dan een groepje begeleiden hoor ik natuurlijk ook wat ze vertellen. 

Maar Asya woont en werkt dus nogal ver weg. Zij wil ook haar land niet verlaten onder de huidige omstandigheden. Ze probeert nuttig te zijn. Mooi vind ik dat. 

Asya Kozina, Paper Artist. Zo staat het op haar website en dat klopt. Ze ís een kunstenaar, ik vind een groot kunstenaar en ze werkt met papier.  

Hier is die website, klik

Het is echt ongelooflijk wat mensen kunnen maken. Ik laat maar gewoon een paar voorbeelden zien. 

Dit werk is indrukwekkend, vind ik. Het heet Religion of Death en Kozina maakte het in 2023. Na de Russische invasie in haar land dus. 

Ze wilde (staat erbij) eerst vooral vreugde en schoonheid brengen met haar werk. Maar in  de recentere werken deelt ze haar reflecties op de verschrikkelijke oorlog.

Verder zijn er bijzondere en dus ook van papier gemaakte pruiken te zien. Geïnspireerd door de pruikentijd.

Ik laat het hierbij. 

Het werk van Kozina was nog niet eerder in Nederland te zien.  Kunst is niet echt uit te leggen vind ik. Je zou het zelf moeten zien. 

En dat kan dus nog. Tot en met 1 juni. Westfries Museum Hoorn.

Dagen van Schaamte

 

Van dit boek van Lieneke Dijkzeul vond ik het gegeven interessant. De term psychologische thriller bevalt me nog steeds niet, dus daar zal ik het niet over hebben. 

Wel over het verhaal: 

Hoofdpersoon is Pieter Elting. Een gewoon iemand eigenlijk. Gescheiden en eigenlijk net bezig om zijn leven weer wat op te bouwen. Een mooie carrière, sportief, maar misschien wat te veel aandacht voor die carrière gehad. 

Op een dag komt hij thuis, weet nog niet precies wat hij gaat doen in het weekje vakantie dat voor hem ligt. 

Dan wordt er gebeld. Nietsvermoedend doet Elting de deur open,  wordt geslagen, gestompt, mishandeld en meegevoerd achter in een auto. 

Het gekke is dat hij geen idee heeft waarom en waarheen. Losgeld kan het niet zijn, de scheiding heeft er in gehakt. 

Hij wordt ook niet gedood, wel vastgebonden in een huis. Daar wordt hem een ontbijt geserveerd en een avondeten. 

De omstandigheden zijn ellendig, als hij protesteert krijgt hij een mep van een van de twee verzorgers en Elting heeft geen idee. 

Natuurlijk kan ik hier niet vertellen wat er aan de hand is. Dat moet je zelf maar lezen. Ik vond het best een bijzonder boek. 

Uitvindingen

 Iris, mijn medeblogger uit Duitsland, had op haar blog een serie over Duitse uitvindingen. Zij deed er iedere dag een. Daar zaten bijv. een aantal merken bij als Adidas, Puma, maar ook de grammofoon en de elektrische boormachine. En de boekdrukkunst natuurlijk (grrrr!!!). 

Ik vond het heel erg leuk om te lezen, soms wist ik het, maar meestal helemaal niet. 

En natuurlijk vroeg ik me meteen af hoe het zat met Nederlandse uitvindingen. Een paar kon ik zo noemen. Er zijn er ook een paar bij waar ik het  wel eens over gehad heb, zoals de oranje wortel. Hier,  klik

Het was geen diepgaand onderzoek en die wortel is leuk, maar niet belangrijk. Zo zijn er nog een paar in de categorie leuk, maar niet belangrijk. 

Van de andere kant, alle uitvindingen hebben de wereld anders gemaakt en in veel gevallen beter. 

Trots? Ja,  eigenlijk best wel. 

Enfin, hier een lijst in willekeurige volgorde. ( Er zijn er vast nog meer hoor en het is ook niet altijd helemaal zeker, zoals in het geval van de donut). 

• Electrocardiogram
• Het fenomeen volkslied
• Jenever
• Donut
• De onderzeeboot
• Wifi 
• Blue tooth
• Telescoop
• Microscoop
• Verrekijker
• Brandslang
• Flitspaal
• Cassettebandje
• Cd
• Aandelen

Het oudste aandeel 

Maandag

 

Zo, nu weet je de locatie en je weet het jaartal. Nu de mural nog. Want ook vandaag laat ik,  zoals altijd op maandag,  een mural zien. 

En net als ik denk nou is het wel klaar, ik vind niks meer en ik heb geen voorraad meer, zie ik toch weer ergens iets. 

Of een tegeltableau op een muur een mural is? Ik denk het wel. Dus daarom: 

Een heel hoge gevel. Aan de van de Veldestraat in Amsterdam dus, maar die gevel is een zijgevel van een gebouw waarvan de voorkant om de hoek te zien is. 

Over het gebouw en de architecten is veel te vinden, maar over het tegeltableau eigenlijk niks. 

Nou ja, gokje dan maar Jugendstil? Modernisme? 

En ik zag nog iets dat ik bijzonder vond. Op een woonboot aan de Prinsengracht was ook een mural. Een muurschildering op een boot! 

Ik denk dat Noach het prachtig had gevonden. 

 

Linking to Sami's Colourful World.