Trouwdag

Vandaag is het een jaar geleden dat onze dochter trouwde en het is dus ook een jaar geleden dat ik op deze dag ambtenaar van burgerlijke stand was. Buitengewoon ambtenaar van de burgelijke stand: babs. De bedoeling was dat het feit dat ik het huwelijk zou voltrekken geheim zou blijven en dat ik daar dus ineens zou staan. Dat was niet helemaal gelukt, maar het was toch voor veel mensen een verrassing. Waarschijnlijk was ik vorig jaar op dit tijdstip mijn speech nog een keer aan het oefenen... Want zenuwslopend is zoiets wel hoor. Ik ben nogal een jankerd en waar ik me het meest druk over maakte was dat ik echt heel erg zou moeten huilen als onze dochter aan de arm van haar vader over het middenpad naar voren zou lopen. Met muziek op de achtergrond. Tot de plek waar haar man door zijn moeder naar toe werd begeleid: vlak voor mijn neus. En dat ik dan niet op zou kunnen houden met huilen. Maar dat liep gelukkig vrij goed af, met heel veel slikken en een glaasje water. Het is goed gegaan en ik ben nog altijd blij dat ik het mocht doen en het ook heb gedaan.

Ja en dan moet ik natuurlijk ook denken aan wat vooraf ging aan deze dag. Zoals ik al zei was dit niet iets wat je zomaar even doet. Er gingen officiële zaken aan vooraf, zoals een beëdiging bij de rechtbank in Amsterdam en veel papierwerk.
Verder was het jaren geleden dat ik een huwelijksvoltrekking bijwoonde, dus leek het mij wel handig om van tevoren nog een keer bij een huwelijk te zijn, het liefst in het kerkje waar dochter zou trouwen.
Dat vond degene die mij enigszins begeleidde ook. Zelf had ze geen huwelijken meer in haar agenda, maar ze stelde voor dat ik bij een collega-ambtenaar van haar zou vragen of ik bij een huwelijksvoltrekking van hem aanwezig mocht zijn. Leek me een prima idee, ik kreeg het telefoonnummer van de ambtenaar in kwestie en vroeg of ik er bij mocht zijn, als een soort stagiair. Dat was goed, maar hij moest het natuurlijk wel even met het betreffende bruidspaar overleggen. En toen hoorde ik maar niks. Nog eens bellen, een mailtje... niks. Uiteindelijk kreeg ik weer contact en vertelde hij dat hij het bruidspaar mijn vraag had voorgelegd, maar dat zij niet wilden dat ik er bij zou zijn. Tja en meer huwelijken zouden er niet zijn in dat kerkje. Niet vóór de grote dag van onze dochter
En toen werd ik pas echt zenuwachtig. Ineens leek niets mij  belangrijker dan daar aanwezig zijn en zien hoe het allemaal ook al weer ging. Nu is een huwelijk openbaar en had ik eigenlijk het volste recht om daar gewoon naar binnen te lopen en plaats te nemen. Maar ja als een bruidspaar dat nou echt niet wil...
Toen ik tenslotte ging kijken in het kerkje om dan in ieder geval goed te zien hoe de indeling was en waar de getuigen zouden zitten en dat soort zaken, sprak ik de beheerder. Hij vond het echt te gek voor woorden van dat bruidspaar en stom van de ambtenaar dat die het had gevráágd. Hij had gewoon moeten mélden dat er iemand bij zou zijn. De beheerder voelde echt met me mee en zei dat er toch nog een mogelijkheid was. Ik zou wat vroeger moeten komen en dan kon ik boven op het balkon bij het orgel zitten en vandaar alles overzien. Ik vond het wel erg, maar zoals ik al zei, ik vond ook echt dat ik het moest zien om het goed te kunnen doen.
En dus... trad ik op zaterdagmiddag vroeg aan, heel vroeg en zocht de beheerder. Die was bezig de kerk in gereedheid te brengen met zijn vrouw. Dat dácht ik. Maar die vrouw was de (zeurderige en waarschijnlijk ook zenuwachtige) moeder van de bruid. Die niet snapte wat ik daar kwam doen en me bekeek alsof ik een zojuist ontsnapte gek was.  'Deze mevrouw moet volgende week examen doen', zei de beheerder, 'dus ik zet haar even boven neer'.
Pats, dat was het. Hij bracht me naar boven en zette zelfs een stoel voor me klaar. Maar ja, dan zou ik in het volle zicht zitten. En dus zakte ik achter het orgel neer op de grond. Daar heb ik eerst anderhalf uur doodstil zitten wachten. Daarna heb ik  alles van de huwelijksvoltrekking gehoord. Gezien heb ik niets, helemaal niets. Hachelijke momenten waren dat. Vooral toen ik bedacht dat een fotograaf misschien wel van bovenaf foto's zou willen maken. En dat hij dan die trap op kwam en mij daar ineen gedoken zou zien zitten en misschien zou schrikken en zou gillen. Toen er een muzikaal intermezzo werd aangekondigd, dacht ik dat dat misschien ook wel boven zou zijn en kromp ik nog verder in elkaar. Ik voelde dat ik moest hoesten en ook dat durfde ik niet. Ja, opeens gehoest van bovenaf is ook raar natuurlijk.
En hoe moest ik er ongezien weer uitkomen? Ik was inmiddels helemaal verkrampt en ijskoud van de zenuwen. Er werd aangekondigd dat iedereen achter het bruidspaar aan naar buiten zou gaan voor een foto en dat ze daarna weer naar binnen zouden komen. Dus toen ik dacht dat de laatste mensen naar buiten gingen, sloop ik de trap af, sloot me aan bij de laatste gasten en liep naar buiten. Meteen de andere kant op, het laatste stukje rennend.
Ik heb het bruidspaar van die dag nooit gezien, zelfs niet een glimp heb ik van ze opgevangen. Ik denk dat ze mij ook niet hebben gezien.
Het was echt geen leuke middag, maar het heeft evengoed opgeleverd dat ik me zekerder voelde. En de slappe lach toen ik weer thuis was en voor me zag hoe ik daar gezeten had, die slappe lach kreeg ik er gratis bij.
De ambtenaar in kwestie was trouwens geen voorbeeld voor mij, achteraf gezien. Ik heb het heel anders gedaan.

Dit alles is nu een jaar geleden. En straks? Straks gaat het bruidspaar van toen fijn  uit eten. Dat doen ze voor ons hoor, zodat wij lekker op onze kleindochter kunnen passen. Wat kan er veel gebeuren in een jaar!