Het verhaal van de achtjarige Carmel, die ontvoerd wordt door een een gebedsgenezer die zegt dat hij haar grootvader is.
En dat verhaal wordt afwisselend verteld door Carmel en door haar moeder.
Dit is een boek, waar ik zoveel reclame voor had gezien, dat ik het gewoon móést meenemen, toen ik het spiksplinternieuw, zag liggen in de bieb.
Ik nam die dag trouwens negen (9) boeken mee. Dat heb je wel eens hè, dat er opeens van alles op je lijkt te wachten. Van die negen heb ik er twee vrij snel terug gebracht. Ze leken aantrekkelijk, maar waren dat toch eigenlijk niet.
Van de andere zeven zijn er nu nog twee ongelezen. Die moet ik zo eens even verlengen. Het zijn geen nieuwe boeken die iedereen wel wil reserveren, dus dat zal best lukken.
En nu nog even over dit boek. Het lijkt een thriller, maar is het eigenlijk niet. Je weet nl al wie het gedaan heeft. De spanning zit hem in de vraag of Carmel en haar moeder weer bij elkaar zullen komen. En ook of Carmel vol zal kunnen houden.
Het is gek, ik vond het niet een superboek, maar ik kon het toch niet wegleggen. Nou, dat zegt genoeg.
Waarschijnijk heeft het te maken met de angst die iedere (groot)moeder zal hebben, denk ik. De angst dat je (klein)kind ineens weg is en dat je haar of hem niet snel of helemaal niet kunt terugvinden.
Van de zomer op het strand was er een jongetje weg.
'Hij is vijf, ' zei z'n moeder, 'hij heeft een blauw zwembroekje aan'.
De angst en de paniek in de ogen van de ouders van dat jongetje heb ik goed kunnen observeren. De moeder kon ook niet weg, ze had nog meer kinderen waar ze op moest passen en trouwens als dat jongetje zelf terugkwam moest er wel iemand op die plek zijn.
Mijn dochter en mijn man gingen meteen helpen zoeken, maar een van ons moest natuurlijk bij Anna blijven. Vandaar dat ik het kon zien. En niet ben vergeten.
Dát gevoel en die angst maken dat je dit boek wilt uitlezen.
2 opmerkingen:
Vaak aan het strand gezeten met onze kinderen en ook eens eentje kwijt geweest. Totale paniek, terwijl ik wist dat ze nooit de zee inlopen, altijd met de wind mee lopen en ook altijd weer gevonden worden (opgegroeid aan de kust). Die wijsheid ben je dan even helemaal kwijt, je wilt je kind. Uiteindelijk zat hij niet eens zo ver weg bij aardige mensen achter een windscherm, dus uit zicht, een Maria biscuitje te eten.
Dat lijkt me een van de ergste dingen die je kunnen overkomen, dat je kind weg is en niet meer te vinden is. Mijn oudste was een keer zoek, pas 2 1/2 was ze. Ze was zomaar ineens aan de wandel gegaan en uiteindelijk in een supermarkt gevonden. Maar er zijn wel 4 winkeleigenaren aan het zoeken geweest, die stuk voor stuk hun eigen deuren op slot hadden gedaan...
Zoiets vergeet je nooit meer.
Fijne avond,
Liefs,
Mirjam
Een reactie posten